Παρασκευή 4 Απριλίου 2008

ΠΕΜΠΤΗ ΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗ: «ΣΕΧΡΑΖΑΤ»


Δεν πάει να καεί το ρημαδόσπιτο! Ό,τι και να μασήσεις εδώ μέσα πικραίνεσαι. Το μέλι φαρμάκι, το νερό κινίνο, το γλυκό στο βάζο μουχλιασμένο. Χάσαμε τον μπούσουλα πια. Μπερδέψαμε τα κουβάρια μας, τυλιχτήκαμε ο ένας στις κλωστές του άλλου, το νήμα πιέζει τον λαιμό, κόκκινες αυλακιές στη βάση που βαθαίνουν, κάποιος θα το τραβήξει λιγάκι παραπάνω μια στιγμή και θα μας πνίξει.


Δεν μπορώ, ποτέ μου δεν μπόρεσα, ν’ ανοίξω την πόρτα και να φύγω, έτσι απλά με μια βαλίτσα στο χέρι, με ένα, άντε δυο μικρά στην αγκαλιά. Ήταν πολλά και δεν χωράγανε στα χέρια. Όταν ήταν λιγότερα, δεν τόλμαγα. Ακόμα πίστευα πως τα στραβά θα ίσιωναν.


Τώρα όμως μπορώ να την ανοίξω την πόρτα, όχι να φύγω, μα να ορμήσω. Στο δρόμο, στα τυφλά, χωρίς να κοιτάξω καν απ’ τα δεξιά ή από τ’ αριστερά μου. Με τρελαίνει αυτή η ελευθερία πού ‘χω στα χέρια μου. Είναι μεγάλη κι απόλυτη και χωράει μέσα της όλες τις μικροελευθερίες που ξεγελάνε και γεμίζουν τη ζωή των συνηθισμένων ανθρώπων, αυτά, δηλαδή, τα μικρο-ξελασκαρίσματα της βαλβίδας από τις χύτρες που κοχλάζουν, που σφυρίζουν μανιασμένα, μα που ποτέ δεν σκάνε οι αναθεματισμένες.


Μπορώ ν’ αδειάζω το μυαλό μου με μιας και χωρίς κόπο, να ξηλώνω τα καρφάκια, χιλιάδες μικροσκοπικές άγκυρες που το κρατούν δεμένο στα ίδια αγκυροβόλια, μπορώ να τραβήξω με δύναμη τα γκέμια απ’ τα χέρια της μοίρας και ξέλυτη πια κι αφηνιασμένη ν’ αφήσω τα άλογα να με συντρίψουν. Δεν φοβάμαι να πηδήσω στο κενό από ψηλά, με ή χωρίς αλεξίπτωτο, δεν θα καθυστερήσω ούτε στιγμή να τραβήξω τη σκανδάλη από το όπλο με τη σφαίρα στη θαλάμη. Αγριεύω από χαρά γι’ αυτά που μπορώ να κάνω. Δεν θ’ ανοίξω την πόρτα να φύγω απλά, δεν θα κατέβω με προσοχή τις σκάλες μη πέσω και γλιστρήσω, μα θα τη δρασκελίσω με ορμή και θα κάνω τη βουτιά στο μέλλον ή στο τίποτα. Φουσκώνουν τα στήθη μου πανιά, μαζεύω τους ανέμους και τραβάω για όπου θέλω. Τίποτε δεν με κρατάει πλέον. Τίποτε δεν με φοβίζει. Αυτό το άνοιγμα του μυαλού στο κενό, η συμφιλίωση με την ανυπαρξία σα δυνατότητα, με ημερεύουν, μου καλμάρουν την καρδιά, με κρατούν ακόμα εδώ. Μιας και μπορώ, δεν θα το κάνω. Έτσι λέω. Το λέω;


Κάποιες φορές όταν παραβουλώσουν τα λούκια και μπουκώσουν τα μπουριά από τις βρώμες, τις καπνιές και τις μουτζούρες, βγάζω την ποδιά, τα παρατάω όλα σύξυλα, γυρίζω το κλειδί στην κλειδαριά, βάζω τα εφτά πέπλα και τραβάω κατά πίσω στην ανατολή, στη Σεχραζάτ και τα παλάτια της.



Έχω ένα τετράδιο με τριανταφυλλί εξώφυλλο, το κρατάω καλά κλειδωμένο μαζί με τα μυστικά και τους πόθους της καρδιάς μου. Μην απορείτε που το λέω, έμειναν και τέτοιοι. Δεν έχω τίποτε καλό να γράψω απ’ αυτά που έζησα, μα έχω μεγάλη λαχτάρα να δω αυτά που θα ‘ρθουν, όποια και να ‘ναι. Μόνο να ‘ρθουν! Κι ας με αφανίσουν.


Να σπάσει αυτή η ακινησία, η ατέρμονη επανάληψη των ίδιων κινήσεων που δε λαθεύουν τρίχα από τα συνηθισμένα τους δρομολόγια, το γύρω-γύρω από το ίδιο τραπέζι, πάνω στο ίδιο το χαλί που τρίβεται αργά-αργά αλλά δεν λέει να τρυπήσει, τα ίδια βήματα, μετρημένα χιλιάδες φορές και πάντοτε οχτώ και κάτι, από τη σάλα στην κουζίνα, τα ίδια μοχθηρά βλέμματα, λεπίδια που κόβουν και τρυπούν ό,τι αγγίζουν εκεί μέσα, οι ίδιες στριγκές φωνές που δεν λένε τίποτε, έπαψαν πια να ζητάνε, μόνο μουγκρίζουν θυμό, μίσος και πίσω απ’ αυτά, καμιά φορά και πόνο. Κανείς μας δεν προσέχει πια, ούτε ακούει, ούτε βλέπει. Όταν δεν σφάζει, αδιαφορεί.

Αχ, αυτή η φωτιά που καίει εκεί κάτω, ώρες-ώρες τη νοιώθω τόσο έντονα, ακούω τους τριγμούς της και την καρδιά της που πάλλεται, θέλω να ανοίξω την καταπακτή, να ξηλώσω ένα-ένα τα σανίδια, να λευτερώσω τη λάβα από τα υπόγεια της γης, ν’ αφήσω τις γλώσσες της να μ’ αγκαλιάσουν στην πιο ζεστή αγκαλιά, να δω αυτό το βρωμόσπιτο να εξαγνίζεται, να εκρήγνυται σ’ ένα κόκκινο σύννεφο, να γίνεται έστω για μια φορά συναρπαστικό και μεγαλειώδες, να ακούσω τη γριά να στριγκλίζει από απόγνωση κι απελπισία, να δω το γυάλινο μάτι της να λιώνει και να χύνεται, να τη δω επί τέλους να κινείται όπως η μαριονέτα, να χορεύει σαν το φασουλή προσπαθώντας ν’ απαλλαγεί από τις σάρκες της που καπνίζουν, να δω τη θέση της στη γωνιά αδειανή, να δω τα ντουλάπια ν’ αδειάζουν απ’ τα ποντίκια και τα σκουλήκια να εγκαταλείπουν το σώμα της τρέχοντας, τις φλόγες να γλείφουν λαίμαργα την υγρασία στο ταβάνι και τις κουρτίνες να λαμπαδιάζουν τρίζοντας και τσιρίζοντας, επί τέλους ας έρθει η φωτιά να με λυτρώσει. Κι ας καώ. Δεν με νοιάζει, αρκεί να γίνει κάτι.

Το σπίτι πήγε και ρήμαξε, αλλά το μέσα μου θαρρώ πως ακόμα αντέχει. Ώρες-ώρες το νοιώθω πως πετάγεται από το στήθος μου κι από κανένα μπουμπούκι. Μόνον εδώ μέσα ανθίζουν. Μόλις δρασκελίσω την κάμαρη προς τα έξω, ξεραίνονται και πέφτουν. Ας είναι, έστω κι εδώ. Να δούμε μέχρι πότε.


Ξαπλώνω ανάσκελα με τα χέρια ορθά να λικνίζονται και να ζωγραφίζουν στον αέρα σχήματα και θάλασσες, κουφώνω τα παντζούρια μην και το φως δίωξει μακριά τις οπτασίες, κι αρχίζω να υφαίνω ιστορίες και να κεντάω τα πρόσωπα στον καμβά κατά πως θέλω εγώ κι όχι κατά πως μου έλαχαν στο δρόμο μου. Κλειδώνω τις φωτιές στα υπόγεια, μόνο για σήμερα ας αργήσουν λιγάκι, και το ποτάμι που τρέχει στα θεμέλια του σπιτιού, ας μη φουσκώσει αυτές τις ώρες. Ας περιμένουν ακόμα, μέχρι να γράψω κι αυτή την ιστορία. Για αύριο πάλι, κάτι θα βρω για ν’ αναβάλλω το τέλος.


Σήμερα είναι η εκατοστή τριακοστή έκτη μέρα, η εκατοστή τριακοστή έκτη ιστορία που γράφω. Όσο περνάει ο καιρός όλο και δυσκολεύεται το μυαλό να φανταστεί. Τις πρώτες μέρες γεννούσε ακατάπαυστα. Η μια ιστορία έφερνε την άλλη. Έτρεχαν σα το νερό και έπαιρναν και την πίκρα μαζί τους. Τώρα η βρύση αρχίζει να σφίγγει, το νερό λιγοστό, ξερνάει θαρρείς τις λέξεις με το στανιό. Με κουράζει αυτή η αναμονή. Χτικιάζω τραβώντας τες μια-μια απ΄ το σωλήνα. Σκούριασε κι η βρύση και σκαλώνουν οι ουρές τους στα τοιχώματα. Και μετά, όταν τις αραδιάζω στο χαρτί, θαρρείς πως δεν μπορώ να τους βγάλω νόημα κανένα. Άναρθρες κραυγές μόνο και πρόταση καμιά. Κοντεύει να πέσει το φως κι εγώ ακόμα πασχίζω να τις ταιριάξω. Γίνηκαν δύσκαμπτες οι ρημάδες κι αντιστέκονται. Ούτε το στρώμα βοηθάει πια. Μου πληγώνει το σώμα. Ούτε το σώμα μπορεί να κρατήσει τα χέρια ορθά. Μολύβια που τα σωριάζει η βαρύτητα χωρίς αντίσταση.


Με τις μέρες που περνάνε νοιώθω και ‘γω να μην είμαι σε θέση να προβάλλω αντίσταση. Αύριο έχω να γράψω ακόμα μια ιστορία. Την εκατοστή τριακοστή έβδομη. Μπορεί και να μην την τελειώσω. Να μην προφτάσω. Να έχει έρθει η νύχτα και ‘γω ακόμα να παλεύω με σκουριασμένες βρύσες. Να έχει έρθει η Νότα και ‘γω να είμαι εκεί με τα χέρια αδειανά και το μυαλό άγονο και θολό.


Όσα πέπλα κι αν φορέσω δεν θα μπορέσω να φτάσω ποτέ στη Σεχραζάτ. Εγώ κώλωσα ήδη στις εκατόν τριάντα έξι. Άντε να το σπρώξω το μυαλό για λίγο ακόμα. Γρήγορα όμως, κάπου θα στομώσει.

Και τότε;



ΥΓ. Η Σεχραζάτ, η κόρη του Βεζίρη, διηγείται κάθε βράδυ στον Βασιλιά και από μια ιστορία, που επίτηδες αφήνει ατέλειωτη μέχρι την αυγή. Η περιέργειά του να μάθει το τέλος, της χαρίζει τη ζωή .


30 σχόλια:

Nomad είπε...

Oύτε η Σεχραζάντ είναι ελεύθερη. Μεγαλοστομίες λέει. Δε θέλει να πεθάνει. Αναβάλει το θανατο και διηγείται ιστορίες. Η δεύτερη ζωή της είναι τα λόγια που συγκολάει. Να λες ιστορίες δεν είναι ελευθερία. Είναι δημιουργία, αλλα όχι ελευθερία. Οι ιστορίες είναι κατακτητές και η Σεχραζαντ ο ξενιστής τους. Η ανελευθερία της για το θάνατο, η υποτέλειά της στο καραγκιοζιλίκι και την περιέργεια να δει παρακάτω, την οδηγούν να διηγηθεί παρακάτω μέχρι να στερέψει. Σε αυτή την ιστορία ομως το πηγάδι είναι αθάνατο, πρακτικά αστείρευτο, η ζωή όχι.
Ετσι λοιπόν η κάθε φρόσω βιώνει την ωδίνη της γέννας ενός καινούργιου κόσμου.
Συνεπώς κανείς δεν είναι ελεύθερος επειδή γράφει και ιστορεί, ούτε αυτά που ιστορεί είναι οι αυθεντικές του σκέψεις. Κι ομως έτσι παράγεται η λογοτεχνία. Γιαυτό πιστεύω πως το βασικό χαρακτηριστικό της ζωής είναι η ειρωνεία, εφόσον να ζεις σημαίνει ετοιμότητα θανάτου και δημιουργία σημαίνει αναβολή του. Στην αναμεσα σχοινοβασία βρίσκεται απο κάτω εξίσου το έρεβος και η πτήση.
Καλημέρα.

cynical είπε...

@γειά σου Νομάδα.
Κοίταξε, η Σεχραζάτ λογίζεται ελεύθερη επειδή έχει σκεφτεί πώς είναι να πεθαίνεις και έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα του τέλους, άσχετο αν θα πραγματοποιήσει τη βουτιά ή όχι.
Τι μεγαλύτερη ελευθερία από αυτή; Η ελευθερία της δεν είναι στο γράψιμο και στους νέους κόσμους που επινοεί και ξεφεύγει, αλλά στο σάλτο που θαρρεί ότι μπορεί να επιχειρήσει έξω από τον κόσμο.

Τον αναβάλλει όμως. Θεμιτό κατ' εμέ. Οι ιστορίες τής δίνουν κάποια παράταση αλλά και την κρατουν ακόμα δεμένη με τη ζωή. Μπορεί να της στερέψουν οι λέξεις, μπορεί όμως να γίνει και η ανατροπή. Θέλει να ζήσει και θέλει να εξαντλήσει αυτά που νομίζει ότι της περνούν από το χέρι. Αν όχι θα αποχαιρετίσει χωρίς ταρατατζούμ.

Ερώτηση: Ποιά πράξη της Φρόσως κάτω από αυτές τις συνθήκες θα θεωρείτο σαν πράξη ελευθερίας;

Nomad είπε...

Απαντηση: η αναγνώριση της ελευθερίας ως ετεροπροσδιορισμού, αντίθετα με αυτό που γενικώς νομίζεται. Ελευθερία για μένα σημαίνει εξάρτηση σε κάτι που αγαπας. Δε βρίσκω ελευθερία στον αναχωρητισμό πραγματική. Η ελευθερία εχει νόημα εντός της κοινωνίας, έξω από αυτήν σημαίνει απλά νοιάξιμο για τον εαυτό και μόνο, είναι μια ιδιωματική, εγωιστική ελευθερία που δε με αφορά. Συνεπώς, η αγάπη. Τωρα περιγράφεται μια οικογένεια που μισεί ο ένας τον άλλον. Δεν βιώνουν, περιγράφουν και κατασκοπεύουν και καιροφυλακτούν και καταριούνται. Ακόμα κι αν αυτοκτονήσουν όλοι μαζί απελπισμένοι για να λυτρωθούν δεν θα είναι πράξη ελευθερίας. Η Σεχραζάντ δημιουργεί επειδή δεν είναι ελεύθερη.

(Ολα αυτα δεν είναι κριτική του κειμένου, εννοείται! Εξ αφορμής του τα συζητούμε γενικότερα)

cynical είπε...

@nomad. Έίναι καθαρό ότι πρόκειται περί μιας φιλοσοφικής συζήτησης περί ελευθερίας, εξ αφορμής και του δικού σου κειμένου που συνέπεσε να αγγίζουν το ίδιο θέμα ταυτόχρονα.
Η ελευθερία σαν εξάρτηση από κάτι που αγαπάς, θα έλεγα ότι με παραπέμπει στον Γιανναρά, και αποτελεί μια ενδιαφέρουσα εκδοχή, μόνο που στις εδώ συνθήκες οι δεσμοί έχουν διαρραγεί προ πολλού και δεν είναι εφαρμόσιμη και μόνο που εγώ δεν μπορώ να τη συμβιβάσω εννοιολογικά (ελευθερία μέσω δεύσμευσης;). Χρειάζομαι χρόνο.

Αναρωτιέμαι όμως, γιατί σαν ελευθερία να ορίζεται η δημιουργία δεσμών αγάπης και όχι η δυνατότητα διάρρηξής τους.

Swell είπε...

Καλησπέρα, για να σπάσετε-σπάσω την ακινησία, πάρε τον παντοφλιασμένο κι ελάτε για κρασί υπό τους ήχους του ομώνυμου έργου του Rimsky Korsakov.

Nomad είπε...

Πιστεύω για τους ίδιους λόγους που λέμε βίαιο το ορμητικό νερό κι όχι τις όχθες που το περιορίζουν. (Αυτό είναι Μπρεχτ.) Δεν με χαλάει ο Γιανναρας, τον εκτιμώ και τον σέβομαι και θεωρώ το Σχόλιο στο ασμα ασμάτων ένα εκπληκτικό βιβλίο, αλλά δεν βλέπω διόλου χριστιανικά το θέμα.
Ελευθερία σαφως σημαίνει οτιδήποτε μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος όταν δεν περιορίζει με τις πράξεις του την ελευθερία των άλλων ανθρώπων, συνεπώς και η διάρρηξη οποιασδήποτε σχέσης. Στην περίπτωση αυτή, οφείλω εγώ που δεν έχω διαρρήξει τη σχέση μαζί του μέσα μου να υποστώ το μαρτύριο της ελευθερίας επιλογής του ακόμα κι όταν η δική μου ελευθερία να αγαπώ περιορίζεται, άρα εχουμε ήδη μια αντίφαση ως προς τον ορισμό.
Για να μην το ανοίγω πολύ, ναι, είναι ελευθερία να γίνει κανείς ερημίτης ή να διαρρήξει κάθε του σχέση, αλλά αυτή η ελευθερία του δεν αφορά κανέναν άλλον απο τον ίδιον. Τη βρίσκω λίγο ανάπηρη, αλλα τη δέχομαι.Πιστεύοντας παντως πως να ζεις με τους άλλους, και να φροντίζεις την ευτυχία των άλλων επειδή θεωρείς ότι η δική σου εξαρτάται από τη δική τους, είναι μια ταυτόχρονα εγωιστική και αλτρουιστική πρακτική, βρίσκω μεγαλύτερο εύρος και τέχνη στην ελευθερία που συνυπολογίζει μια κοινωνία και εντοπίζει τους τρόπους να κυκλοφορεί εντός της, παρά μια ελευθερία απόλυτη κι αρα ατομική.
Ομως ολα αυτα δεν εχουν σχέση με τη μυθοπλασία. Τα αδιέξοδα που περιγράφεις εδώ είναι υπαρκτά.

Greek Rider είπε...

Εφόσον κάποιος δεν επιλέγει να γεννηθεί είναι εκ φύσεως εγκλωβισμένος. Κατά τη γνώμη μου η μόνη ελευθερία που έχει ένας άνθρωπος είναι η αυτοκτονία. Η συνειδητή, κατά τη γνώμη μου αυτοκτονία και όχι αυτή της αυτοκτονίας λόγω απογοήτευσης είναι αυτή που μιλάω. Οι ανώτερες στιγμές διαύγειας ενός ανθρώπου δίνουν την ελεύθερη επιλογή της αυτοκτονίας. Το παράξενο είναι οτι από ψυχολογικής απόψεως ο άνθρωπος που πραγματικά μπορεί χωρίς ψυχαναγκασμό και απογοήτευση αλλά από λογική επιλογή να αυτοκτονήσει είναι αυτός ο οποίος τελικά ζει πραγματικά τη ζωή του, με το μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας που υπάρχει.

cynical είπε...

@Swell, μήπως έγραψε ο Korsakov κανένα έργο με τίτλο η Συμφωνία "Της Παντόφλας" και μού διαφεύγει; Διαβίβασα την πρόταση στα headquarters. Δελεαστική.

Nomad είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με την παραπάνω διατύπωση. Και νομίζω ότι δεν είναι παράξενο, εφόσον γνωρίζουμε το μύθο του Σίσυφου. Οταν γνωρίζεις πως τίποτα δεν έχει νόημα, τότε το όποιο νόημα είσαι εσύ αρμόδιος να το επινοήσεις. Με την επίγνωση της ματαιότητας, άλλοι γίνονται ίμο, άλλοι σκλαβώνονται και λίγοι ελευθερώνονται πραγματικά.

Καλο ΣΚ ναχεις.

cynical είπε...

@greek rider. Και γω κάτι τέτοιο είχα στο μυαλό μου.

Ο nomad αντιπροσωπεύει την "κοινοτιστική" ας πούμε εκδοχή της ελευθερίας και εσύ μαζί με το κείμενο την "ατομικιστική" της εκδοχή.

Very Interesting!

cynical είπε...

@nomad, πάω μάλλον για ανάρτηση περί ελευθερίας στο προσεχές μέλλον.
Όπως γράφω και στον greek rider,η άποψή σου σχηματικά περιγράφει μια "commumal" άποψη περί ελευθερίας και γιαυτό σκέφτηκα τον Γιανναρά. Και γω δεν έχω τίποτε ενταντίον του, ίσα ίσα αντιπροσωπεύει μια πλευρά που βρίσκεται στον αντίποδα της ατομικιστικής σκέψης και υπο-εκπροσωπείται στην διανοητική πιάτσα. Αν και... (μεγάλη κουβέντα θα ανοίξει αν μπω σε λεπτομέρειες).

Στις συγκροτημένες κοινωνίες, υπάρχει το κοινωνικό συμβόλαιο για εκούσιο περιορισμό της ελευθερίας, εκτός κάποιων που έχουν οριστεί σαν πρωταρχικές (ιδιοκτησία, αξιοπρέπεια, ζωή κ.λ.π.). Άρα και στις κοινωνίες by default τα άτομα αυτοπεριορίζονται γενικώς για να μπορέσουν να συνυπάρξουν και να επιβιώσουν. Πιστεύω ότι, αυτό που λες δεν διαφέρει στην ουσία από το κοιν. συμβόλαιο, μόνο που μου φαίνεται ότι εσύ το ντύνεις με πιο intimate χαρακτηριστικά.
Πάντως πολύ ενδιαφέρουσα και εποικοδομητική η ανταλλαγή αυτή απόψεων.
Καλό Σ/Κ και σε σένα.

Swell είπε...

Συγγράφεται τώρα που γράφω!

Ανώνυμος είπε...

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.


Τα κίνητρα της τόλμης μπορεί να ποικίλουν ,τι γίνεται όμως με την αρετή??

nelly είπε...

greek rider,
επιτελους ενα σχολιο σου με το οποιο να συμφωνω 100%!!!

cynical,
οση ωρα διαβαζα την ιστορια μου ηρθαν στο νου οι στιχοι:
"παραδεχτηκα και ζωη και θανατο
κι αλλο δε φοβαμαι πια"

cynical είπε...

@de Profundis, σχετικά με την τόλμη θα αναφέρεσαι μάλλον στο ξεπέρασμα της "δουλικής φύσης" του ανθρώπου, ο οποίος τρομάζει μπροστά σε μια ζωή αυτεξούσια.
Η αρετή μάλλον θα θεωρείται ως προυπόθεση για την καλή χρήση της ελευθερίας προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.

Στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης διερωτάσαι μήπως για το τι κίνητρα μπορεί να έχει κάποιος ώστε να ζει βιον αγαθόν;

Η αυτονόητη απάντηση είναι η Χριστιανική Ηθική και η ανταμοιβή εις το επέκεινα. Αν δεν είναι όμως κάποιος χριστιανός, πού θεμελιώνει την Ηθική του; Εδώ ήταν το μεγάλο πρόβλημα του Διαφωτισμού που θέλησε να εκθρονίσει τον Θεό. Είναι όμως μεγάλη κουβέντα και θέλω να το σκεφτώ.
Σε νέα ανάρτηση κιαυτό.

cynical είπε...

@nelly και η Φρόσω το ίδιο τραγουδάκι άκουγε την ώρα που τα έλεγε. Άντε συμφώνησε με τον greek rider, γιατί χθες ήμουν έτοιμη στο τσακ να επέμβω με κανένα σκουπόξυλο και να σας χωρίσω.

Greek Rider είπε...

@cynical: Εγώ όταν διαφωνώ χαίρομαι, η συζήτηση αυτό είναι, διαφωνία. Αν συμφωνούμε συνέχεια τότε θα βαρεθούμε γρήγορα τη συζήτηση.
@nelly, @cynical: Βέβαια, όταν μιλάω για το θέμα της ελευθερίας, μιλάω για την υπαρξιακή ελευθερία (αυτή που πιστεύω δεν υπάρχει και αποκτάται μόνο με την κατάματη θέαση του θανάτου) η άλλη η κοινωνική νομίζω είναι υποδεέστερο θέμα (αλλά εξίσου σημαντικό σε ένα άλλο επίπεδο).

I dont want my name είπε...

Ηθελα να ξερω ολοι εσεις που μιλατε για θανατο και αυτοκτονιες και ελευθερια θα μιλουσατε ετσι αν ειχατε καρκινο αν ξερατε πως το κορμι σας χωρις να ρωτηση ουτε το μυαλο σας ουτε το συνεσθημα σας αποφασισε νο σας στειλει στα θυμαρακια για να βλεπετε τα ραδικια αναποδα με το στομα τα αυτια και τη μυτη γεματη σκουλικια?

cynical είπε...

@i dont want my name Καλημέρα,
Η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από την Ελευθερία καί οχι γύρω από τον θάνατο.

cynical είπε...

@greek rider. καλημέρα. Θεωρώ ότι η εσωτερική υπαρξιακή ελευθερία όπως την ονομάζεις δεν μπορεί να αναπτυχθεί σε συνθήκες κοινωνικής καταπίεσης.

SUN W KNIGHT είπε...

Είσαι όχι μόνον ιδεολόγος αλλά επίσης επικίνδυνα ρομαντική...

Ανώνυμος είπε...

τοτε...τοτε θα πεσουν τ'αγκυροβολια σου...ετσι απλα.
Υπεροχο κειμενο Cynical

cynical είπε...

@sun and knight, νομίζω ότι το βασικό χαρακτηριστικό των πάσης φύσεως ιδεολόγων είναι η ρομαντική τους φύση.

cynical είπε...

ευχαριστώ @Ανώνυμε. Το μόνο που επιθυμώ είναι η πτώση μου να μην συμπαρασύρει και την ανθρωπότητα!!!

Panos είπε...

Γειά σου cynical.
Για τον Γιανναρά το ατομικό και το κοινωνικό είναι αλληλοεξαρτούμενα. Ο Γιανναράς μιλάει για την θάνατο του ατομικισμού που οδηγεί στην 'ανάσταση' του ατόμου, στην ελευθερία της αγάπης και της αυθυπέρβασης. Αυτό , βέβαια, απαιτεί καθημερινό αγώνα, γι' αυτό και το ονομάζει 'άθλημα'.
Γενικά, πάντως, τον θεωρώ ενδιαφέρουσα περίπτωση διανοούμενου.

cynical είπε...

@Pano καλημέρα. Ο Γιανναράς έχει πολλά αμφιλεγόμενα στοιχεία που με αποθαρρύνουν να τον εμπιστευτώ.Γίνεται πολύ εύκολα ανεδαφικός και ακραίος και αντιδημοκράτης. Και μερικές φορές και Αδίστακτος.
Αν διαβάσεις το βιβλίο "Ορθοδοξία και Δύση" θα μείνεις ξερός με τον σκοταδισμό που προωθεί, απαξιώνοντας τα πανεπιστήμια, και ανατιμώντας τους Κολλυβάδες, τους Παπουλάκους και τους αναχωρητές του Άγιου Όρους. Όσο για τον Διαφωτισμό αυτόν τον έχει χεσμένο πατόκορφα.
Ο Γιανναράς ζει επιδιώκοντας να δημιουργεί επιρροές και αυλές. Δυστυχώς, ο χώρος της διανόησης και της φιλοσοφίας κυρίως, που παραδοσιακά ανήκε στην Αριστερά από τον μεσοπόλεμο και μετά, σήμερα δυστυχώς θέλει να μονοπωλείται από τους θεολόγους. Ο Γιανναράς είναι πρωτίστως θεολόγος. Το πως έγινε η εκλογή του στο παν. Αθηνών στην έδρα της φιλοσοφίας μόνο με πογκρόμ και πραξικόπημα μπορεί να συγκριθεί.

Τον Γιανναρά τον παρακολουθώ γιατί πρεσβεύει την ανασύσταση του συλλογικού. Αλλά από μια θεολογική/προνεωτερική σκοπιά που με βρίσκει ενάντια. Δυστυχώς είναι ο μόνος στην ελλάδα που πάει κόντρα στον ατομικισμό.

Panos είπε...

Γειά και πάλι Cynical.
Ούτε κι εγώ συμφωνώ σε αρκετά με τον Γιανναρά αλλά τουλάχιστον υπάρχουν ενδιαφέροντα ψήγματα στη σκέψη του και τουλάχιστον προτείνει κάτι. Η αριστερά εν ελλάδι αλλά και παγκοσμίως έχει χάσει το μπούσουλα. Τώρα για τις αυλές που λες, αυτός είναι κομμένος απ' τα περισότερα media.

cynical είπε...

@Pano γειά σου. Ο Γιανναράς παιδί μου είναι κάτω από οποιαδήποτε πέτρα και αν σηκώσεις. Έχει πάρει εργολαβία τοη Στοά Βιβλίο όπου κάνει κύκλους διαλέξεων κάθε χρόνο (με δίδακτρα παρακαλώ) μαζί με τον άλλον τον δημοσιοσχεσίτη τον Μπαμπινιώτη. Φέτος τον βλέπω και στο Λαικό Παν. επί της Ευριπίδου, εδώ δωρεάν, ενώ δεν λείπει και απίς Ανιχνεύσεις του Σαββίδη στην ΕΡΤ3, λόγω Ζουράρι υποθέτω με τον οποίο ήταν κάποτε στο ίδιο μαντρί.
Μην τον λυπάσαι λοιπόν τον Γιανναρά. Έχει πολύ βαθιές διασυνδέσεις. Σκέψου τι έγινε με την εκλογή του στο Παν. Αθηνών. Αημεία και τέρατα.

βαγγελης ιντζιδης είπε...

cynical αφιερώνω
τα τραγούδια του σώματος-υβρίδια της σκουριάς στο subastratum (εισέρχεσαι στο vintzidis.blogspot.com - metissage) πας στη δεξιά στήλη και εκεί βλέπεις το substratum και πατάς στο τραγούδια σώματος-υβρίδια σκουριάς)
Βαγγέλης Ιντζίδης

cynical είπε...

Γεια σου Βαγγέλη, χάρηκα πολύ που πέρασες.

Βυθιστηκα στα κειμενά σου και στο τραγουδι. Σ' ευχαριστω και θα τα ξαναπουμε!