Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Μανώλης Μητσιάς


Ξέρω ότι θα πάω κόντρα στο ρεύμα άμα ομολογήσω ότι τον Σαββόπουλο δεν τον πήγαινα και πολύ πολύ. Από παλιά, κι όχι μόνο τώρα που θα μπορούσα να βρω χίλιες δυο δικαιολογίες. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, μάλλον θα ήταν ότι τον έβρισκα πολύ θεατρίνο και πιθανώς προπετή. Ακόμα κι όταν τραγούδαγε στίχους εμπρηστικούς σε δύσκολες εποχές.


Το ένστικτο κατά πως φαίνεται, δεν με πρόδωσε. Ο Σαββόπουλος στην πορεία λοξοδρόμησε πολλές φορές σε δρόμους αναντίστοιχους αυτών των πρώτων του χρόνων. Τι να τα λέμε τώρα. Ορθοδοξία, ιδιότυπος εθνικισμός, Καλομοίρα και τα λοιπά. Ασυνέπεια κι ένα αλαλούμ που μόνο σε έφηβο θα μπορούσες να συγχωρήσεις.


Αυθόρμητα τον συσχετίζω με τους ζωγράφους του μοντερνισμού που με ένα τρύπιο τσαρούχι στο ξεκίνημά τους και με επαναστατική ορμή, βρέθηκαν με τα χρόνια σε περίοπτες θέσεις στα μουσεία και στα σπίτια ζάπλουτων συλλεκτών και εμπόρων. Κι ο Σαββόπουλος της Θεσσαλονίκης και των μπουάτ βρέθηκε με τα χρόνια με κότερα με θηριώδη τζιπ κι από το περιθώριο, στο κέντρο του κοσμικού άστεως.


Αντίθετα ο Μητσιάς δεν αισθάνθηκα να με πρόδωσε ποτέ. Μειλίχιος, προσηνής, αυθεντικός, ανθρώπινος. Μα προπαντός σεμνός. Μια αρετή που ιδιαίτερα εκτιμώ. Ήρεμος, καλοσυνάτος, και λιτός, πατάει γερά στη γη για να σε ανεβάσει στα ουράνια. Με τα χέρια κολλημένα στο σώμα από τρακ παρά τις τόσες δεκαετίες που στάθηκε μπροστά σε κόσμο στη σκηνή, όταν τ’ απλώνει σε κάποια στροφή, τ’ ανοίγει λες και θέλει ν’ αγκαλιάσει. Πρότυπο και στάση ζωής η ζωή του. «Να είμαι καλός άνθρωπος, εντάξει με τον εαυτό μου και με τους άλλους», ο στόχος του, και όταν ρώτησαν τον Παναγιώτη Σπύρο τον καρδιοχειρουργό γιατί πάει και τον ακούει κάθε βράδυ, το πρώτο που βρήκε για να πει ήταν ότι «Κάθε φορά που ακούω τον Μανώλη γίνομαι καλύτερος άνθρωπος». Και τον πιστεύω, γιατί το ίδιο αισθάνομαι κι εγώ.


Ο Μητσιάς σε αντίθεση με τον Σαββόπουλο δεν διεκδίκησε ποτέ χώρο πέρα από αυτόν όπου στάθηκε και διέπρεψε: το χώρο του τραγουδιού, κι ας ήτανε κοντά στους καλύτερους συνθέτες και στιχουργούς και ποιητές που έβγαλε ποτέ η Ελλάδα. Δεν θεώρησε ποτέ για τον εαυτό του ότι εκπροσώπησε καμιά γενιά, ούτε καμιά ιστορική περίοδο, ούτε καμιά εξέγερση κι ούτε μπήκε στον πειρασμό να κατασκηνώσει για μέρες σ’ ολόκληρο το ιστορικό κέντρο της Μητρόπολης, και στη Βουλή ακόμα, βάζοντας τον εαυτό του στο κέντρο ενός πλήθους εκδηλώσεων-αναπαραστάσεων μιας συγκεκριμένης εποχής.


Τα γράφω αυτά, αφενός σαν εκδήλωση σεβασμού και βαθιάς εκτίμησης στο πρόσωπο του Μητσιά, κι αφ’ ετέρου για να εκφράσω ένα δίλημμα για το τι εκτιμάμε περισσότερο σε ένα δημιουργό: το έργο του ξέχωρα από την προσωπικότητά του ή την στάση ζωής του ξέχωρα από το έργο του, όταν τα δυο αυτά, αρκετές φορές δεν φαίνεται να ταυτίζονται.



46 σχόλια:

Sophia είπε...

Είναι ένα δίλημμα... για πολλούς καλλιτέχνες, είτε του μουσικού στερεώματος είτε ως επί το γενικότερον της τέχνης, ενώ εκτιμώ πάρα πολύ το έργο τους, αγνοώ, βασικά πράγματα για την ζωή τους και τις απόψεις τους, οπότε πολύ συχνά η άποψή μου δεν χρωματίζεται από την ιδεολογία μέσα στην οποία παρήχθη το έργο.
Για το έργο, επειδή αγγίζει πολλές φορές, σκέψεις και συναισθήματα που δεν άπτονται απαραίτητα της λογικής και μιας συνειδητής διεργασίας, αφήνω συνήθως αβάντα. Την στάση όμως, ζωής, δεν μπορώ να μην την λάβω υπόψην και να την εκτιμήσω, όταν την γνωρίζω. Και πάντα, η ποιότητα χαρακτήρα, είναι εκτιμητέα και ιδιαίτερα σπάνια στις μέρες μας.
(Χμου, με τέτοια διλήμματα, η ερώτηση "μελομακάρονο ή κουραμπιές" χάνει ξαφνικά perspective...)
;-))))

ο κύριος "αμ" είπε...

Νομίζω πως τελικά ισχύει το ..."τα στερνά τιμούν τα πρώτα" και υπάρχουν πολλά παραδείγματα σε όλους τους τομείς .
Σ' ότι αφορά την "κατάληψη" , ε νισάφι πια . Το εμπεδώσαμε κυρ- Νιόνιο .

vague είπε...

χα,
έχω χρόνια που βγήκα από αυτό το δίλημμα, με το σκεπτικό ότι αν δεν είχα κανέναν τρόπο να κρίνω τη ζωή του καλλιτέχνη, θα τον εκτιμούσα μόνο από το έργο του. Νομίζω ότι το δίλημμα ξεκίνησε μετά την εμπλοκή των μίντια στη σχέση μεταξύ των καλλιτεχνών και του υπόλοιπου κόσμου.
Δεν έχω καμία δουλειά να ξέρω τι κάνει ο κάθε καλλιτέχνης στη ζωή του. Φυσικά και θα τον κρίνω μόνο από το έργο του. Αυτό είναι που θα έπρεπε κι αυτός να θέλει. Δεν είμαστε φιλαράκια. Αν επικοινωνώ στα σημεία που θέλω, μου αρκεί, γιατί αυτός είναι ο ρόλος που παίζει η τέχνη του στη ζωή μου. Εκτός κι αν τον ξέρω προσωπικά και δεν τον χωνεύω, οπότε πείθω τον εαυτό μου ότι το έργο του είναι κακό.

Υπάρχει και κάτι ακόμα όμως. Λες: "ή την στάση ζωής του ξέχωρα από το έργο του, όταν τα δυο αυτά, αρκετές φορές δεν φαίνεται να ταυτίζονται".
Μα γιατί να ταυτίζονται; Εγώ δεν μπορώ να είμαι ας πούμε, άριστη μητέρα και άθλια υπάλληλος, ή το αντίστροφο; Γιατί θα καταργούταν η καλή μου απόδοση στο ένα, λόγω της κακής μου απόδοσης στο άλλο; Πολύ αλλόκοτο θα μου φαινόταν να έχανα πχ τη δουλειά μου επειδή το αφεντικό έχει τη γνώμη ότι είμαι κακή μητέρα.
Επιπλέον, αν πρόκειται για μια θαυμαστή στάση ζωής, γιατί να προσπαθώ να χωρέσω την κρίση μου για τη ζωή του καλλιτέχνη στην τέχνη του; Ένας καλλιτέχνης του οποίου το έργο δεν με ακουμπάει, μου είναι αδιάφορος πολύ πριν μάθω πόσο καλός άνθρωπος είναι και πάντως αν το μάθω, θα χαρώ για λογαριασμό του μεν, αλλά αυτό δεν βλέπω πώς θα επηρεάσει την κρίση μου για το έργο του.

Side21 είπε...

Μια μόνο λέξη ...
"σεμνός" τα λέει όλα !!!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ...

Unknown είπε...

Καιρος ηταν.
@@riski.Και βεβαια με ενδιαφερει η τεχνη και μονο του καλλιτεχνη οταν και κεινος πρωτιστως την σεβεται και συνεπως σεβεται και μενα,χωρις να προσπαθει μεσα απο λαϊκισμους να επωφεληθει προς πλουτισμον.
@@
Τα δυο ατομα ειναι μη συγκρισημα ηθικα μεγεθη.

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

Καλησπέρα και χρόνια πολλά! Θα συμφωνήσω απόλυτα με την Riski: αυτά τα θέματα νομίζω έχουν απαντηθεί από καιρό και είναι ξεκάθαρα. Όσο για τον Νιόνιο, αν κοιτάξει κανείς καλά την πορεία του, θα δει ότι αυτές οι "λοξοδρομήσεις" του δεν είναι καινούργιο φρούτο αλλά υπήρχαν από την πρώτη κιόλας περίοδο της πορείας του... Καλή πρωτοχρονιά σε όλους!

μ είπε...

Μμ... Συνεκτιμώνται το έργο και ο τρόπος ζωής. Αλλά το έργο για μένα είναι πολύ πιο σημαντικό. Για τη "δουλειά" του θα τον κρίνω. Τον Σαββόπουλο ούτε εγώ τον πάω ιδιαίτερα, σε αντίθεση με τον Μητσιά που μου είναι πολύ συμπαθής. Αλλά αυτό δε μειώνει την προσφορά του πρώτου στη μουσική τόσες δεκαετίες.

VAD είπε...

Είναι αλήθεια ότι ο Νιόνιος με τις παλινωδίες του μας τα χάλασε καποιες φορές,-εδώ που τα λέμε μήπως ο Μίκης πήγε πίσω;-,αλλά μάθαμε να τους τα συγχωρούμε γιατί ομολογουμένως πρόσφεραν!
Από την άλλη,ο Μανώλης,ο δικός μας Μητσιάς,εμεινε πάντα το δικο μας παιδί,το παιδί της Ελευσίνας,το παιδί της Κατερίνης(Το τρένο φεύγει στις οχτώ...),το παιδί της Μακεδονίας(Σήμιρα,Ντούλα μ',
Πασχαλιά...).Αυτό το τελευταιο,αν δεν τόχεις ακούσει,άκουσέ το,σε παρακαλώ,και στάσου προσοχή,βγάζει μέγιστο λαϊκό καημό,ανείπωτο!Μόνο ο άγνωστος λαϊκός ποιητής θα μπορούσε να εκφράσει αυτόν τον πόνο!

Χρόνια πολλά,καλή γιορταστική βδομάδα...

o Ξερόλας είπε...

Δεν ξέρω τι πραγματικά συμβαίνει...
Γεγονός είναι ότι ο μεγαλύτερος "στόκος" για τον Έλληνα του αιώνα μας, το μεγαλύτερο "κόλλημα", είναι τα παιδιά του...Το κέντρο του σύμπαντος !Έτσι ,άπαξ και ξεφύγει από το στόμα η μεγάλη αλήθεια "κωλοέλληνες", εφεξής πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικότερος του συνήθους, να αποφεύγεις "κουρέματα" και αρπαχτές με τα υπουργεία Άμυνας δίκην Άλκη Στέα μόνο και μόνο για "το παιδί"και τη θητεία του...Σε τι θα διαφέρεις πλέον από τους νομιμοηθικούς υπουργούς των off shore της πρόσφατης περιόδου;Από τον αντι κομφορμισμό στον απόλυτο κομφορμισμό , έχεις διανύσει ίση απόσταση όση από του Μπαϊρακτάρη μέχρι τους χορούς Σουφλιά με τον άκτορα στην Πίνδο...Από το "βράχο βράχο τον καϋμό μου" μέχρι το "με αγάπη δικός σου, Μίκης" για το Σαμαρά !
Καλές γιορτές, καλή χρονιά νά΄χουμε...

Στέργιος είπε...

Δεν είναι δα και πρωτόγνωρο το δίλημμα. Το αντάμωσα με πόνο ψυχής με τον Μίκη σε άλλους καιρούς και πάσχιζα να συμβιβάσω αυτόν που γνώρισα από κοντά με αυτόν που πήγαινε πολύ απόμακρα.

Μόνη λύση μου ήταν η αυτονόμηση του έργου και η κρίση «αλλά κάρτ» των κατά καιρούς συμπεριφορών.

Το ίδιο ισχύει και για τον ασυνεπή Νιόνιο. Οι κατά καιρούς συμβιβασμοί και εξαργυρώσεις, τον κατατάσσουν πολύ χαμηλά στην εκτίμηση πολλών ανθρώπων. Ορισμένες μάλιστα εξαργυρώσεις και «συναλλαγές» δεν έγιναν ποτέ γνωστές και η «ηρωική φυσιογνωμία» ήταν αναντίστοιχη αυτών αλλά απλά αυτά πνίγηκαν από την εκκωφαντική μουσική.

Δεν έχω κανένα λόγο να μη τραγουδώ τη «Συγκέντρωση» εξ αιτίας της παρασπονδίας του δημιουργού της. Αυτή αυτονομήθηκε από αυτόν από τη στιγμή που την αρνήθηκε στη πράξη και συνέχισε το ταξίδι της στους ώμους του «λαού της». Το αυτό συμβαίνει και με κάθε δημιουργό που στο μεταξύ αρνείται ή προδίδει με οποιοδήποτε τρόπο το έργο του. Δε θα πάψω ποτέ να τραγουδώ το «Άξιον Εστί» και τη «Ρωμιοσύνη» με αφορμή τη διολίσθηση του Μίκη σε εδάφη αντίθετα από το έργο του.

Εμείς με το έργο αυτοί με τις πολιτικές μικρότητες και τους συμβιβασμούς τους. Οι εξουσίες λατρεύουν τους διολισθήσαντες και τους εξυμνούν πονηρά χρησιμοποιώντας το έργο τους και ο λαός λατρεύει το έργο χρησιμοποιώντας το ενάντια στις εξουσίες. Σε μια τέτοια σύγκρουση οι ίδιοι οι δημιουργοί είναι πολύ μικροί για να πουν κάτι. Στην ουσία κανένας δεν τους ακούει.

Έτσι η σύγκριση Μητισιά - Νιόνου δεν έχει και τόση αξία. Το έργο του Νιόνιου θα κάνει τη «δουλειά του» και μάλλον δεν θα επηρεαστεί από τις παρασπονδίες του. Άλλωστε δεν τον έχει ανάγκη από τη στιγμή που βγήκε στον αέρα. Το ίδιο και το έργο του Μητσιά, κάνει τη δουλειά του, ανεξάρτητα αν αύριο ο ίδιος αλλάξει στάση ζωής. Όλα αυτά μπαίνουν στη ζυγαριά της κοινωνίας και με τα χρόνια βγαίνει η απόφαση του… «λαϊκού δικαστηρίου» αξιών» για το έργο και τη ζωή του καθενός.

the elf at bay είπε...

Θα συμφωνήσω μαζί σου για τον Σαββόπουλο. Τον θεωρώ τελείως ΔΗΘΕΝ και πάντα διασκέδαζα όταν ο αλήστου μνήμης Βασίλης Ραφαηλίδης τον έστηνε στην γωνία καταμαρτυρώντας πράγματα και καταστάσεις χωρίς φιοριτούρες. Ο Μανώλης Μητσιάς δεν μου αρέσει καθόλου. Δεν ακούω ελληνική μουσική καθόλου, δεν με γεμίζει τίποτα από αυτήν. Αυτά!

cynical είπε...

Καλημέρα παιδια, και Χρονια Πολλά σε οσους δεν ευχηθηκα.


Τείνω να πιστευω οτι ο καλλιτεχνης και το καλλιτεχνημα ειναι δυο πραγματα αδιαχώριστα. Δεν μπορεις να εκτιμάς το ένα και να έχεις σε ανυποληψία τον αλλον. Σε περίπτωση που υπάρχει τέτοια διάσταση ενα μονο μπορει να συμβαινει. Οτι ο καλλιτεχνης εφτιαξε κατι που δεν τον αντιπροσωπευε, δεν έκανε κατάθεση ψυχής όπως λέγεται, οπότε το δημιούργημά του δεν είναι αυθεντικό, άρα δεν μιλάει στην ψυχή, όπως οφείλει.

Ενα μουσικό κομματι ή ενα εικαστικο εργο δεν απευθυνεται στη λογικη για να το εκλογικεύσεις, αλλά προσλαμβάνεται αδιαμεσολάβητο απο τις αισθησεις. Ένα δοκίμιο, μπορείς να το κρίνεις με τη λογική ανεξάρτητα από τον συγγραφέα του. Δεν χρειάζεται να ξερεις τη βιογραφία του, παρά μονο ισως να διασαφηνισεις καποια δυσερμηνευτα σημεία.

Εχει ισχυρη βαση αυτο που λετε οτι το εργο αυτονομείται απο τον δημιουργο του. Ναι έτσι είναι. Αλλα..

Ένα τραγούδι, για παράδειγμα, λειτουργει σε καποια στιγμη όταν βρισκεται σε αντιστοιχια με την κοινωνια και τον δημιουργο του, δηλαδη οταν ολοι οι πολοι αυτοι βρισκονται σε συμφωνια. Το τραγούδι εκτοτε ενσωματωνεται σε καθε ατομική βιογραφία και συνδεεται όχι με τον δημιουργό, αλλά με τα συνολικά βιώματα του καθ' ενός. Οταν το τραγουδαμε μετα απο χρονια μάς έρχονται συνειρμοί για περιστατκα της ζωης εκεινης της εποχής. Και παραμένουν εντυπωμενα ανεξαρτητα απο τι εχει κανει παραπερα ο δημιουργος. Ή ακομα κι αν τα εχει αποκηρύξει. Εδω συμφωνω.

Αλλα δεν νομιζω ότι κανεις θα μπορουσε να βρει μεγάλα και αυθεντικά στοιχεία στο εργο ενος δημιουργου εαν αυτος ο ιδιος ζουσε μια ανυπόλυπτη και χαμερπή ζωη.

Και ο Σαββοπουλος νομιζω οτι αποτελει ενα παραδειγμα. Οσα τραγουδια του επιβιωσαν ηταν αυτα απο την πρωτη του περιοδο, ας πουμε την πιο αυθορμητη, την αγνη και ανιδιοτελη. Τα επομενα, δεν τραγουδιουνται πλεον και δεν μιλάνε.

Ελένη Μπέη είπε...

Ο Μανώλης Μητσιάς ούτε εμένα απογοήτευσε ποτέ με κανέναν τρόπο. Για τον Νιόνιο τώρα την ίδια ακριβώς στάση μ' εσένα είχα.

Όσον αφορά το δίλημμα συντάσσομαι απολύτως με τον προλαλήσαντα Στέργιο και τους άλλους που εκφράσανε την ίδια άποψη - ας μην επαναλάβω τα ίδια.

Από τους δημιουργούς ας κρατάμε τα δημιουργήματα που μας "μίλησαν" κάποτε με κάποιο τρόπο - τουλάχιστον όσο εξακολουθούν να μας "μιλούν". Αυτός δεν είναι ο λόγος ύπαρξης της τέχνης; Μέσα απ' αυτήν να σκεφτούμε, να συνομιλήσουμε, να διαμορφώσουμε εαυτό; Ας μη συνεχίσω, γιατί το θέμα πάει μακριά.

Ευχαριστώ για το Μανώλη Μητσιά!
Καλή Χρονιά εύχομαι.

Θανασης Ξ. είπε...

Cynical καλημέρα και ξανα-μανα χρόνια πολλά...

Τώρα, δεν θα μπω στον πειρασμό να πω πως μπορεί και να 'μαστε 'μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική' (χα χα), ούτε, βέβαια να βάλω σε καμιά ζυγαριά τον Μητσιά, τον Νιόνιο, τον Μίκη, τον Μάνο, ή όποιον άλλο. Δεν μπαίνουν σε καμιά ζυγαριά αυτά.
Αλήθεια πρώτη: Δεν ΄διολίσθησε' μόνο ο Νιόνιος ή ο Μίκης, διολίσθησε ολόκληρο το Ελληνικό τραγούδι τα τελευταία 30 χρόνια. Απ' την εποχή του Φορτηγού μέχρι την εποχή της Ναταλίας και της Γιουροβίζιον οι εταιρείες, το video-clip, το μάρκετιγκ, και κυρίως ή ίδιοι εμείς σαν αστοί-πια, δεν έμεινε τίποτε που να μην διολισθήσει. Εδώ διολίσθησε το Δημοτικό τραγούδι ! Διολίσθησε ακόμη και το σκυλάδικο ! Ο Νιόνιος θα έμενε αλώβητος; Ποιοί διεσώθησαν; Καλά βλέπεις: Κάτι άνθρωποι σαν τον Μητσιά που ήταν -παρά το σπουδαίο έργο που επιτέλεσαν- τόσο low profile, ή κάποιοι που μας τους πήρε νωρίς ο Θεός, σαν τον Λοίζο και τον Ξυλούρη για παράδειγμα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που αυτόν τον τόσο 'ντροπαλό' Μητσιά τον εμπιστεύεται τόσα χρόνια συνδικαλιστικά το συνάφι του..
Δεύτερη αλήθεια: Το λένε κι άλλα σχόλια: Το έργο αυτονομείται απ' τον δημιουργό του. Όλοι το ξέρουμε, ο Νιόνιος μέχρι τα 'δέκα χρόνια κομμάτια' ήταν, μετά ακόμη κι εγώ που μεγάλωσα μαζί του, έπαψα να τον αγοράζω. Κι όχι γιατί 'δεν τον πήγαινα' ή επειδή μου την έδινε η διολίσθησή του, αλλά απλά γιατί έλεγε άλλα πράγματα πια.
Αλήθεια τελευταία: Την τέχνη την κρίνει τελικά ο χρόνος και μόνον αυτός. Θα μείνουν, πιστεύω, καμιά δεκαριά τραγούδια του, που θα ακούγονται ακόμη κι όταν δεν θα θυμόμαστε ή δεν θα ξέρουμε ποιός τα έγραψε. Η συννεφούλα; Ο Καραγκιόζης; To 'τι έπαιξα στο Λαύριο'; H 'φωτογραφία με τη Μπέλου'; Τέτοια.
Όπως, όμως θα μείνουν και του Μητσιά κάποιες ερμηνείες αξεπέραστες. Ασχέτως low-profile.
Όπως ένα απόγευμα, που, έτσι ανεξήγητα σχεδόν, με πιάσαν τα κλάματα μές' το αμάξι ακούγοντας τον 'γαϊδαράκο' του Ξυλούρη...

navarino-s είπε...

Παλιά στα πηγαδάκια της μεταπολίτευσης που στηνόντουσαν γύρω από το Πολυτεχνείο και την Ομόνοια, για να μιλήσεις έπρεπε εξ' αρχής να δηλώσεις τη θέση σου πάνω σε κάποια "καίρια" ζητήματα. Ποιά είναι η θέση π.χ. για τον χαρακτήρα της επανάστασης για τον Στάλιν τον Τρότσκι και τα λοιπά! Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν δηλώνω και εγώ εξ' αρχής ότι μου αρέσει και ο Σαββόπουλος και ο Μητσιάς! Μόνο που νομίζω ότι η κατά τα άλλα πολύ προσεκτική cynical εδώ -λόγω του ότι είναι νεώτερη και δεν πρόλαβε κάποιες εποχές- κάνει ένα λάθος: ο Σαββόπουλος είναι δημιουργός και ο Μητσιάς ένας απλός λαϊκός τραγουδιστής. Και ενώ για το Σαββόπουλο, όπως ισχύει άλλωστε το ίδιο και για τον Θεοδωράκη, που εξέφρασε κάποτε την εξέγερση και την αμφισβήτηση στο κατεστημένο κάθε του συντηρητικό πισωγύρισμα και ιδιοτελής συμπεριφορά εντυπωσιάζει και εμάς τους παλαιότερους μας πονάει, δεν γίνεται το ίδιο, και για μένα δικαίως, με τον Μητσιά που κινείται με άνεση μεταξύ της εθνικοπατριωτικής Πολιτικής Άνοιξης και του σταλινοπατριωτικού Κ.Κ. Εκείνο όμως που νομίζω ότι δεν πρέπει να συγχέουμε eίναι το τότε έργο με τον σήμερα καλλιτέχνη! Κάτι που ισχύει και για την παγκόσμια τέχνη και μεγάλους δημιουργούς. Δεν σβήνουμε π.χ. τη μουσική του Bob Dylan επειδή φέτος του ήρθε να τραγουδήσει χριστουγεννιάτικα τραγουδάκια που παίζονται σε όλα τα "The Mall" του κόσμου!
Εκεί όμως που πέφτει μέσα χωρίς να το ορίζει ρητά: είναι νομίζω η γενικώτερη χρεοκοπία της γενιάς του '60 που παρ' ότι γαλουχήθηκε με τα υψηλώτερα ιδανικά του ανθρώπου, έχει ξεπέσει με τις λαμογιές της στην ηθική απαξίωση χωρίς να μπορεί να εμπνεύσει τη νέα γενιά!

vague είπε...

@taspa,
εγώ λέω ότι ο λαϊκισμός διαποτίζει το έργο ενός καλλιτέχνη. Όποιος απεχθάνεται αυτή τη στάση δεν θα συγκινηθεί από τέτοιας ποιότητας έργο, όχι λόγω των εμπορικών προθέσεων του δημιουργού, αλλά επειδή δεν βρίσκει σ' αυτό, εξαρχής ειλικρίνεια και αληθινή τέχνη. Προτού λοιπόν ο καλλιτέχνης κάνει τη λαϊκιστική του προσπάθεια να πουλήσει, έχει ήδη βρει τοίχο σε δέκτες άλλης ποιότητας. Δεν μπορεί να περιμένω να ακούσω τηλεοπτική συνέντευξη του καλλιτέχνη, ή να βρω στοιχεία για τη στάση που κράτησε σε ένα κοινωνικό ή πολιτικό θέμα, για να αποφασίσω αν μου αρέσει το έργο του.
Αν ένα έργο μου αρέσει και στη συνέχεια ανακαλύψω ότι δεν μου αρέσει ο δημιουργός του, θα πρέπει συμπεράνω ότι κάτι πάει στραβά με την αισθητική μου; Δεν θα πρόσβαλε αυτό την αυθόρμητη κριτική μου ικανότητα; Εγώ λοιπόν, διαλέγω να συμπεράνω ότι (όπως συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους) αυτός ο δημιουργός έχει στο δυναμικό του υλικό που ενδεχομένως ούτε ο ίδιος γνωρίζει.

vague είπε...

cynical,
διαφωνώ. Αυτό που λες, θα μπορούσε να ισχύει αν ο άνθρωπος ήταν ένα "στέρεο" κατασκεύασμα. Όμως αντίθετα, είναι "ρευστό" και ευτυχώς γιατί διαφορετικά δεν θα μπορούσε ίσως να εξελιχθεί. Ο καθένας μας περνάει, όπως είμαι βέβαιη ότι γνωρίζεις, διάφορες φάσεις ανάπτυξης.

Το έργο ενός καλλιτέχνη είναι αποτέλεσμα αυτού του ρυθμού ανάπτυξης, όχι μόνο στις τεχνικές του, αλλά και στην προσωπική του πορεία. Θέλω να πω ότι, αν πχ εγώ, διανύω μια εγωιστική περίοδο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να βγω από αυτή. Το γεγονός όμως, ακριβώς ότι μπορώ, σημαίνει ότι στο δυναμικό μου υπάρχει το υλικό προς επεξεργασία, για να δω τα πράγματα αλλιώς. Και επειδή για να παράγει κανείς τέχνη, πρέπει να έρθει σε επαφή με ανώτερα επίπεδα του εαυτού, μπορεί το έργο μου να μη δείχνει αυτό που είμαι τώρα, αλλά αυτό που μπορώ να γίνω.

katerina είπε...

«τους μάγους, τους παλιάτσους με τα κόκκινα σκουφιά»

Και εγώ σήμερα ...Σαββόπουλο παιζω. Και ότι φτηνο αλλά και ευαισθητο πάλεψαν να πουλήσουν οι αυτοαποκαλουμενοι... του 60 οι εκδρομείς.

tsaousa είπε...

Σε έναν καλλιτέχνη, αυτό που μετράει περισσότερο δεν είναι το έργο του παρά ο χαρακτήρας του;
Ο Σαββόπουλος είναι μεγάλος ποιητής, αλλά και συνθέτης. Κυρίως ποιητής όμως.

Ο Μητσιάς τι είναι;
Την τελευταία του δουλειά την άκουσες; Ερωτικές σαχλαμάρες και μάλιστα στην ηλικία του.


Κατά τα άλλα , χρόνια πολλά!

cynical είπε...

Ναμαι και παλι!

διάβασα τις σκέψεις σας, αλλά παρ' όλα αυτά δεν έδωσα απαντηση στο γιατι δεν μπορω να αφεθω στους στιχους και τη μουσική του, απο τη στιγμη που τον απερριψα σαν άνθρωπο.
Εδω, δεν μπορω να βαλω κατω τη λογικη και αφου αναλυσω τους στιχους να πω ότι αφού όντως ειναι αριστουργιματικοι , αρα θα πρεπει να μου αρέσουν,άρα θα πρεπει να ευφραίνομαι όταν τους τραγουδώ.

Αυτο θα μπορουσε να συμβει σε δυο περιπτωσεις: ειτε να τους τραγουδήσει αλλος, οποτε θα εχω την ευκαιρια να αποστασιοποιηθω, είτε να μην γνωριζω καθολου τον στιχουργο και συνθετη, οπως συμβαινει με πλειστους αλλους των οποιων μου αρεσει η μουσικη χωρις να γνωριζω ουτε καν το ονομα τους.

Πιστευω οτι υπαρχει στενη σχεση αναμεσα στην προσωπικοτητα του δημιουργου και στο εργο του, γιατι αλλιως δεν θα υπήρχε τοσος κοσμος που θα αντιδρουσε οπως εγω.

Τωρα τον Σαββοπουλο τον εφερα σαν παραδειγμα. Ο προβληματισμος μου ειναι γενικός και θεωρητικος.
Από την αλλη ισως να ειναι ορισμενα χαρακτηριστικα της προσωπικοτητας καποιου που οταν τα διαθετει να γινομαι ανελεητη στις κρισεις μου..

de profundis είπε...

οι πραγματικοι καλλιτεχνες ειναι σαν τα ψηλα βουνα δεν ειναι επιπεδοι ,σαν εμας, αλλα εχουν βαθιες χαραδρες οπωσ και ψηλες κορφες

Κατα τα αλλα μην πυροβολειτε τουσ μυθους της εφηβειας μας.

θα συμφωνήσω απολυτά μαζί σας για τον Μητσιά αλλα υπαρχει και μια ειδοποιος διαφορα ο ενας ειναι εκτελεστης (αριστος) κΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ανομοια πραγματα δεν συγκρινονται

Panos είπε...

Cynical,
έχεις πέσει σε δυο σφάλματα. Πρώτα, βάζεις στη ζυγαριά ανόμοια πράγματα -ένα τραγουδοποιό, μ' ένα ερμηνευτή. Δεύτερον, κρίνεις το καλλιτεχνικό έργο με βάση τη προσωπικότητα. Μπορούμε δηλαδή να κρίνουμε τον Ντοστογιέφσκι, τον Πικάσο πχ με βάση το χαρακτήρα τους στη καθημερινότητα; Φοβάμαι ότι τότε δεν θα είχαν σταθεί πολλά έργα στο πέρασμα του χρόνου γιατί κάποιος ήταν μισογύνης ο άλλος ήταν μέθυσος και πάει λέγοντας. Αντιθέτως, το καλλιτεχνικό έργο αυτονομείται και παίρνει τη δική του εξελισσόμενη υπόσταση στο χρόνο.
Τώρα επί του συγκεκριμένου, αν και εκτιμώ τον Μητσιά, θα προτιμούσα να κάνω παρέα με το Σαββόπουλο. Οι αντιφατικοί άνθρωποι είναι πιο ενδιαφέροντες και πιο ανθρώπινοι. Ο Μητσιάς σαν παρέα μου φαίνεται στεγνός.

tsaousa είπε...

Θα σε "βοηθήσω" λίγο.
Λόγω δουλειάς, έχω γνωρίσει προσωπικά, και καλά, πάρα πολλούς καλλιτέχνες. Μερικοί από αυτούς, τεράστιοι.
Οι 90 στους 100 έχουν από ιδιόρρυθμο ως αισχρό χαρακτήρα.
Το γιατί, σηκώνει μεγάλη κουβέντα.

cynical είπε...

Παιδια,

προσπαθω να βρω γιατι μου αρεσει ο ενας και γιατι με απωθει ο αλλος. Αυτα ειναι πρωτογενή συναισθηματα. Στους συγκεκριμενους, επειδη ζησαμε μαζι τους τοσα χρονια και τους ξερουμε καλά, μετράνε και αλλα πραγματα, που ντυνουν και νοθεύουν τις παρουσιες τους. Δεν βρισκονται εδω με παρθενογεννεση.

Για καθε καλλιτεχνη μας ενδιαφερει η βιογραφια του, ειτε ζει ειτε πεθανε και η γνωση της ζωης τους μας επηρεαζει και στο πως βλεπουμε το εργο τους.

Ο Ντοστογιεφκι ειναι τοσο μακρινος που δεν μπορουμε να φανταστουμε αναλογα τη ζωη του με τα σημερινα κριτηρια. Οποτε ενδιαφερομαστε γιαυτη μονο εγκυκλοπεδικά.

Θα φερω ενα παραδειγμα τον Σεφερη. Δεν τον διαβαζω με τον ιδιο τροπο απο τοτε που εμαθα ποσο ματαιοδοξος ηταν και ποσο κυνηγησε τις δημοσιες σχεσεις για να παρει το Νομπελ. Τι να κάνω. Εγινα καχυποπτη. Και εχασε στα ματια μου το τεκμηριο της αθωοτητας και της αυθεντικοτητας. Πισω απο καθε γραμμη βλεπω μια εργαλειακοτητα. Μια ενοχη τελειοτητα(!).

Ο Σελιν απο την αλλη δεν υποκρινεται. Ξερεις ποιος ειναι και αυτα που πιστευει αυτα γραφει. Κανενα προβλημα. Δεν σε εξαπαταει.

Η αξια ενος καλλιτεχνη ειναι η αυθεντικοτητα του. Οταν την υπονομευει, για μενα παυει να ειναι καλλιτεχνης.

Ασχετο αν ο Σ. ειναι δημιουργος και ο Μ. εκτελεστης, οταν τους βλεπω στη σκηνη βλεπω δυο προσωπα που μου βγαζουν διαφορετικα συναισθηματα. Η απωση ερχεται απο τις δυο διαφορετικες βιογραφιες οχι απο τη μουσικη ή απο το στιχο. Νομιζω ότι μεσα στο κειμενο δεν σταθηκα σε αυτα απο την αρχη .

Τελος πάντων, θα το ξαναπροσπαθησω το θεμα...

sz είπε...

"Ενα μουσικό κομματι ή ενα εικαστικο εργο δεν απευθυνεται στη λογικη για να το εκλογικεύσεις, αλλά προσλαμβάνεται αδιαμεσολάβητο απο τις αισθησεις."

Oρθόν! αγαπητή cynical. Κατά τα άλλα, ο τίτλος της ανάρτησης με τη φωτο από κάτω, με ξάφνιασε, αντέδρασα, αποδέχθηκα τελικά, στο πλαίσιο που κι εσύ περιέγραψες..

Υγεία κι Ευτυχία σε όλους !

cynical είπε...

Χρονια Πολλά @SZ, με υγεία και δύναμη.

Ερχονται δυσκολες μερες και πρεπει να ειμαστε σε ετοιμοτητα!!! Αν αφαιρεθούμε για λίγο, θα μας τα πάρουν ολα και θα μας πετάξουν τιποτα κουπόνια και κανενα βοήθημα.

Σχετικα με τη φωτο, δεν τους βρηκα και τους δυο μαζι, οπότε τους μοιρασα: έναν στον τιτλο και τον αλλον στη φωτο!

marios είπε...

Κυνικη συνηθως ειναι πολυ ευστοχες οι αναρτησεις σου...
Θα πω -αν και με προλαβε η τσαουσα- οτι αυτη τη φορα η ατοπη συγκριση ενος δημιουργου με την πολυ πιο ευρεια εννοια απο αυτη του ερμηνευτη με εναν απλως ερμηνευτη με ξενισε...
Παντως λατρευω και εχω ολο το εργο του Σαββοπουλου ασχετως των παλινωδιων του οι οποιες νομιζω ποτε δεν εφθασαν σε ενοχλητικο σημειο...
Ηταν νομιζω παντα οι παλινωδιες του -οσον αφορα τουλαχιστον αυτες που καθρεφτιζοταν και στο εργο του- τοσο ακραιες οσο χρειαζοταν για να μας στρεψει το βλεμμα και προς την αντιθετη κατευθυνση, την μη προοδευτικα εκαστοτε καθιερωμενη η οποια ομως ειχε εκεινη την δεδομενη στιγμη κατι να προσθεσει...

cynical είπε...

@Μαριε Χρονια Πολλα,

Α! εισαι biased! Δηλωνεις εξ αρχης οτι λατρευεις τον Σαβ., αλλά γιατι;;

Αυτο προσπαθησα να εξηγησω εδω, δηλωνοντας τις πηγες της αντιπαθειας μου και προσπαθωντας να τις δωσω (ανεπιτυχως) στερεη θεωρητικη βαση!

Το εγραψα και πριν, οτι δεν σταθηκα στο ποιος εγραψε τη μουσικη και τους στιχους. Στα προσωπά τους σταθηκα και στο τι μου βγαζουν σε σχεση με τη βιογραφια τους και την προσωπικοτητα τους.

Ειναι βεβαια απο πισω απο τον Μ.Μ. ολοκληρος Χατζηδακις και Γκατσος. Αλλα, οσο το σκεφτομαι ο Χατζ. μου αρεσει μονο με τον Μ.Μ. Και οχι με αλλους. Τι να πω!

Βρε παιδι μου τον Σαβ τον θεωρω ΨΕΥΤΙΚΟ! να το πω λιανα. Και με απωθει και το τραγουδι του.

αθεόφοβος είπε...

Με κάλυψαν με τα γραφόμενα τους οι navarino-s, και Panos και δεν θα πω τίποτα παραπάνω από τό ότι μακάρι σήμερα να ξαναβλέπαμε να εμφανίζονται στην Ελλάδα δημιουργοί σαν τον Θεοδωράκη, τον Χατζηδάκη και τον Σαββόπουλο και ας έκαναν ότι δηλώσεις ήθελαν και ας έκαναν ότι ήθελαν στην ζωή τους και μαζί να εμφανίζονταν και νέοι τραγουδιστές σαν τον Μητσιά να πούνε τα τραγούδια τους.

cynical είπε...

Χρονια Πολλα @Αθεόφοβε,

κι εγω μαζι σου! Κανουμε κριτικη σε κατι που το νοιωθουμε/νοιωσαμε κοντα μας. Με τον ιδιο τροπο σφυροκοπαμε και την αριστερα.

Αλλιως θα εκανα κριτικη στην Άντζελα.

Παντως εχω σκοπο να παρουσιασω περιπτωσεις ανθρωπων πραγματικών ή απο τον κινηματογράφο ή απο τη λογοτεχνία, οι οποίοι ακτινοβολούν ανθρωπια. Με new age ορους ειναι αυτοι που μπορουν και μεταδιδουν "καλη ενεργεια". Που βλέποντας τους, σού ερχεται βρε παιδι μου να ξεχασεις τον εαυτο σου και να τρεξεις να βοηθησεις τον κοσμο. Να γινεις καλυτερος ανθρωπος.

Νομιζω οτι αυτο το μοντελο το εχουμε ξεχασει.

marios είπε...

Χρονια πολλα κυνικη μου αλλα ναι, ειμαι προκατειλημμενος υπερ του Νιονιου για την ματια του στα πραγματα τελικα...
Παντως για να σε κανω να προσεγγισεις και να μαγευτεις ισως απο τον τροπο εκφρασης αυτης της ματιας του, ξεχνωντας τον δημιουργο του, ακου το τραγουδι του, το "Καλοκαιρι" και αμφιβαλλω αν δεν ξεχαστεις και αρχισεις να τρεχεις στην κουζινα για καρπουζι Δεκεμβρη μηνα, αποφευγοντας να αναφερθω στα πολιτικα του που ισως σου θυμισουν τις παλινωδιες του...
Κλεινω με εναν στιχο απο ενα αλλο αγνωστο ευρεως διαμαντι του Νιονιου που αξιζεις να το προσεξεις και που παλι θα δυσκολευτεις να το συσχετισεις με τις ιδεολογικες παλινωδιες του...
Ειναι αυτο που αναφερεται στον Κουν και γραφτηκε την εποχη του θανατου του και λεει "...οποιος με το θαμα ζησει...δεν πεθαινει...θα γυρισει"

marios είπε...

Παντως επειδη ειμαι και χατζιδακικος με την ιδια ορμη θα συμφωνησω οτι δεν μπορω να ακουσω τον "Γιανη τον φονια" με αλλον εκτος απο τον Μητσια...

Κώστας Κ. είπε...

Πολλές αλήθειες από πολλές μεριές. Καταλαβαίνω την ηθική αποστροφή της Cynical στη μετάλλαξη και ‘ασυνέπεια’ Σαββόπουλου. Όμως, νομίζω πως ένας καλλιτέχνης είναι πολύ δύσκολο να είναι συνεπής. Γιατί από τη φύση του ο καλλιτέχνης είναι ένα πολύ ευαίσθητο άτομο στις κοινωνικές μετατοπίσεις και αναταράξεις. Αυτές διαθλά και έμμεσα καταγράφει με την ευαισθησία του μέσα από τη συγκεκριμένη τέχνη που ασκεί. Και φυσικά τις επηρεάζει με τη σειρά του μέσω της κοινωνικοποίησης του έργου του. Όταν η κοινωνία βρίσκεται σε εγρήγορση, κίνηση, σύγκρουση και αναζήτηση, οι καλλιτέχνες ανθοβολούν παράγοντας ότι καλύτερο μπορούν σαν έργο, το οποίο ακριβώς εκφράζει τη ζωντάνια αυτή. Αντίθετα, όταν η κοινωνία μεταπίπτει σε κατάσταση στασιμότητας και αταραξίας, όταν βαλτώνει ή οπισθοδρομεί διανοητικά και πολιτισμικά, τότε οι καλλιτέχνες στερεύουν και γίνονται αντιπαραγωγικοί με την έννοια ότι το ‘καλλιτεχνικό’ προϊόν τους δεν συγκινεί, δεν διεγείρει αλλά αντανακλά λίγο-πολύ τον κομφορισμό, την απάθεια και τον ηθικό ξεπεσμό των ανθρώπων. Αυτά ως κανόνας, γιατί φυσικά πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις.
Τα ίδια ισχύουν και για τους απλούς ανθρώπους, τις ιδέες και τη δράση τους, οι οποίες αντίστοιχα επηρεάζονται όσο και επηρεάζουν τις κοινωνικές εξελίξεις. Γι’ αυτό απορούμε συχνά με τις μεταλλάξεις ολόκληρων γενεών που άλλοτε ήταν σημαιοφόροι της αλλαγής. Όμως, στους καλλιτέχνες η διαφοροποίηση είναι πιο αισθητή όχι μόνον λόγω του έντονα κοινωνικού ρόλου και της προβολής που τυγχάνουν ως σύμβολα αξιών, αλλά και λόγω της ασυνείδητης τάσης των ανθρώπων να ταυτιστούν μαζί τους, να τους ειδωλοποιήσουν. Γι’ αυτό και η ‘αποκαθήλωση’ είναι πάντα οδυνηρή και συχνά οδηγεί στην πλήρη άρνηση. Μαζί με τα νερά πετάμε και το μωρό όπως λένε.
Νομίζω το δίλημμα δεν θα υπήρχε καν, εάν γνώριζε κανείς το έργο του καλλιτέχνη χωρίς να έχει γνωρίσει το δημιουργό του, ας πούμε σε μία μεταγενέστερη εποχή (ακόμη καλύτερα εάν επρόκειτο για ανάλογης κινητικότητας και κοινωνικής ευαισθησίας εποχή). Θα διαχώριζε αμέσως και ενστικτωδώς το πραγματικά καλλιτεχνικό έργο από το μη, χωρίς να επηρεαστεί από τον βίο και τη πολιτεία του ίδιου του καλλιτέχνη. Γι’ αυτό ακριβώς τονίζεται πως η Τέχνη έχει διαχρονική αξία. Όπως ορθά διακρίνεις Cynical, μόνον ο νεαρός Σαββόπουλος αντέχει μάλλον στην δοκιμασία του χρόνου..
Χρόνια καλά και με υγεία.

Ανδρέας είπε...

Το δύσκολο και ενδιαφέρον είναι να μπαίνεις, να φωτίζεις, ένα "τοπίο μυστικό". Το ταμπού, ήταν και είναι το φόρτε του Σαββόπουλου. Και σ' αυτό είναι, μ' ένα τρόπο, ακόμα συνεπής, ακολουθώντας την πορεία της γενιάς του, γέρνοντας ανθρώπινα κι ενοχλητικά, πότε απ' τη μια, πότε απ' την άλλη. Μέχρι να καταλήξει αυτό το εφημεριδένιο του ποιητικό στοιχείο σε ένθετο αφιέρωμα (με ντιβιντί) σε εφημερίδα. Για τις ειδήσεις εννοείται πως ευθύνονται πια άλλοι.

Και βέβαια είναι άλλο πράγμα να λες "Ασ' τον τρελό στην τρέλα του" μπροστά στα εφημερεύοντα περιστατικά, γαντζωμένος με συνέπεια σε μετε-ρύζια και μπροσταρότραγους που σιγοβράζουν μεγαλοπρεπώς, ενίοτε με νερό κουβαλημένο από το μύλο της αντίδρασης.

Τέλος πάντων -άσχετο- με τα κάλαντα απ' τη veto θα τη βγάλουμε και φέτο.

Χρόνια Πολλά

cynical είπε...

Γεια σου Μάριε,

ο Νιονιος ειναι σαν την αγελαδα της παροιμιας που κανει,κανει γαλα, και στο τελος δίνει μια με το πόδι στον κουβά και το χύνει...

Καπως ετσι τον βλέπω. Αν δεν τον ηξερα, οπως τον ξερουμε ολοι μας, που ζουμε καμποσες δεκαετιες σ' αυτον τον τοπο, θα μου αρεζαν οι στιχοι του. Οχι η μουσικη του. Και θα ετρεχα για το καρπουζι που λες καταχειμωνο , οχι στην κουζινα, αλλα στου Βασιλόπουλου!

Μπορει , πες, πες, να μαλακώσω και να τον "συγχωρησω"!

Ειχα δει τον Μητσια στο Ηρωδειο το καλοκαιρι και έκλαιγα! Η φωνη εβγαινε χωρις καμια περιττη χειρονομια, χωρις φανφαρα, συγκινημενος κι ο ιδιος. Σαν μαθητουδι εφερνε καθε λιγο και λιγακι, αργά αργα το χερι στο σακακι μπροστα για να βεβαιωθει οτι το κουμπι δεν εφευγε απο τη θεση του... Μια ανεπαισθητη κινηση ευπρέπειας. Δεν ξερω, αλλα η σεμνοτητα μου ραγιζει την καρδια.

Τον ειδα και προσφατα στις γραμμες. Κοσμος μερακλωνε κι ανεβαινε στην πιστα να χωρεψει ζεμπέκικο. Απο καρδιας!

Ελένη Μπέη είπε...

Συμπάθα με για το θάρρος (δεν τα κάνω κάτι τέτοια) αλλά επειδή βλέπω πως έχουμε για το θέμα παρόμοια άποψη... επειδή δείχνεις να σ' αρέσουν αυθεντικά πράγματα... κάνε ένα πέρασμα από εδώ (μπορεί να σ' ενδιαφέρει):
http://littlenautilus.blogspot.com

Και πάλι συγνώμη για το θάρρος -δεν έχω πρόθεση να αυτοδιαφημιστώ. Περνάς, βλέπεις και απέρχεσαι απλά.

cynical είπε...

Καλημέρα Κώστα Κ. και Χρόνια σου Πολλά!,

Ο Σαββόπουλος είναι αναμφισβήτητα ένας πολύ ευφυής άνθρωπος. Πληθωρικός κι ανοικονόμητος. Αλλά και θεατρίνος και παλιάτσος. Δεν σιώπησε όμως, όταν έπρεπε και φλερτάρισε ιδιαίτερα με την εξουσια και την δικη του προβολή όταν τα πράγματα δεν ηταν πια τα ιδια.

Οι άνθρωποι ακουνε την κριτικη οταν προερχεται απο καποιον που ηθικά στεκεται εξω και πανω απο αυτους. Δεν ανεχονται να τους κρινει καποιος που ειναι χωμένος στο ιδιο λουκι. Τωρα ποιος λεει "Κωλοέλληνες" σε ποιον !!
Ειμαστε, αλλα θα θέλαμε να το ακουγαμε μονο απο τη μητερα Τερέζα!
Συμφωνω μαζι σου ότι ο χρονος σβηνει ολες τις μουτζούρες και αν το εργο εχει ζωη απο μονο του, θα περιφερεται ατοφιο στην αιωνιότητα, χωρις καμια αναφορα στον δημιουργο του. Δεν θα χρειάζεται.

Taraxacom είπε...

Ο Jacques Brel έγραψε το Ne me quitte pas αφού παράτησε την έγκυο Zizou, αρνούμενος να αναγνωρίσει το παιδί (που δεν γεννήθηκε ποτέ, η Zizou έκανε έκτρωση).
Τι σημαίνει αυτό; Παύει το τραγούδι αυτό να είναι συγκινητικό (για όσους τελοσπάντων συγκινούνται από ένα τέτοιο τραγούδι;) Όχι.
Καταλαβαίνω γιατί να ξενερώνει κανείς όταν μαθαίνει διάφορα για τους δημιουργούς αλλά δεν περιμένω από κανέναν - καλλιτέχνη ή μη - να είναι 100% σωστός και συνεπής.

Προσωπικά ο Μητσιάς δεν μου λέει απολύτως τίποτα (και ναι είναι απλώς ένας ερμηνευτής, άστοχη η σύγκριση). Ο Σαββόπουλος είναι ώρες ώρες απαράδεκτος αλλά είναι ενδιαφέρων τύπος και μ'αρέσει. Τρέχα γύρευε γιατί.

cynical είπε...

γεια σου Αντρέα, και χρονια πολλα!

αν καποιος λειτουργουσε σαν το ειδωλο μιας γενιας, δεν σου ειναι ευκολο να τον συγχωρεσεις, μαλώνοντάς τον απλως για τις αταξιες του. θελεις τα ειδωλά σου να μένουν αλώβητα και συνεπή!

Τον Σαββοπουλο τωρα, δεν θα μπορουσα να τον δω να γινεται CD σε κυριακάτικη, όσο βεβαιως ειναι εν ζωή. Ειναι πολύ αστός για κατι τετοιο. Μη ρωτας γιατι, αυτη την αισθηση εχω!

cynical είπε...

Γεια σου Νερένια και χρονια πολλά,

μου αρεσε πολυ το βλογ σου. Το λεω κι απο δω!
Μου αναψες φυτίλια τωρα να παω να τον ακουσω στη Θηβών. Εκτιμω πολυ την συνεπεια και τη σεμνοτητα στους ανθρωπους. Και το δόσιμο!
Καλα εκανες και μου τον "συστησες". Αυτο δεν λέγεται διαφήμιση!! Να εισαι καλα.

cynical είπε...

Γεια σου Taraxacom και καλη χρονια,

σχετικα με το παραδειγμα συμπεριφορας που εφερες με τον Brel, εχω καποιες αντιρρήσεις, γιατι δεν νομιζω οτι ειναι τετοιας φυσης ωστε να κανει τους θαυμαστες του να αισθανθουν προδομενοι.

Σε εναν καλλιτεχνη επενδυεις ψυχικα πανω στο εργο του, ταυτιζεσαι με αυτο και μεσω αυτού με μια ολοκληρη εποχη και με αλλους ανθρωπους που εχουν το ιδιο εργο ως σημειο αναφορας. Το εργο παλι αποτελει αποτυπωμα της ουσιας του καλλιτεχνη που ειναι πολυ πιο συνθετη απο συγκεκριμενες, μεμονωμενες συμπεριφορες της ιδιωτικης του ζωης.

Αυτο που κατα τη γνωμη μου ενοχλει ειναι να μεταβληθει η ουσια, η αλλαγη στρατοπεδου, η μεταστροφη καποιου καλλιτεχνη στα βασικα.

Ο Μικης ενοχλησε απο τις ιδεολογικες του παλινωδιες, κι οχι απο το αν κερατωνε ή οχι την γυναικα του. Η ιδεολογια ειναι πιο συνθετο πραγμα, καλυπτει ολη την πρωσοπικοτητα...

Aνδρέας είπε...

Αγαπητή Cynical, κάνε την καρδιά σου πέτρα και συγχώρα-προχώρα, μη βρεθείς στα καλά καθούμενα κατηγορούμενη για ειδωλολατρεία ή επιρρέπεια στο σύνδρομο top 10, κάτι που χαρακτηρίζει λίγο ή πολύ και τους εκούσια εδώ εμπλεκόμενους top 60's ή μη, παντοιοτρόπως (και λινκοειδώς), καλλιτέχνες.

"... αυτή η αγωνία τροφοδοτεί το ανακλαστικό των απολογισμών· πρέπει να κλείνουμε διαρκώς ταμείο. Η λογική του Top 10 και του «The best of...» διαβρώνει όλες τις σκηνές όλων των θεαμάτων, δημοσιογραφικών και ψυχαγωγικών, σαν να αναγνωρίζουμε ότι όντως η Ιστορία τελείωσε και ότι οφείλουμε επομένως να εξασφαλίσουμε μια περίληψη, κάτι σαν προσβάσιμο αρχείο των πεπραγμένων εκείνων που η αξία τους δεν θα είναι πια ηθική ή συναισθηματική αλλά στατιστική. Σχηματίζονται λοιπόν οι λεγόμενοι Κανόνες, π.χ. «τα 10 γεγονότα που συγκλόνισαν τον 20ό αιώνα» ή «οι 100 σημαντικότεροι Ελληνες» ή «οι 1.000 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου» και ούτω καθεξής. Από κει προέρχεται και η επιβεβαίωση της αντίληψης που θέλει τη ζωή ξεκομμένη από τους ηθικούς της υπαινιγμούς και αφιερωμένη στο κυνήγι των επιδόσεων και του πρωταθλητισμού: το βιβλίο Γκίνες μοιάζει να είναι το Ευαγγέλιο της παιδείας..."

http://archive.enet.gr/online/online_fpage_text/dt=21.03.2009,id=71787492

cynical είπε...

Αντρεα,
ασε, με το παρελθον εχω μονιμο αλτσχαιμερ! Κι αφού δεν το θυμαμαι, ουτε να το τιμήσω μπορω, ουτε και να το γιορτάσω! Ετσι δεν με απασχολει και το πού θα γιορτασω τα 40-χρονα του παρόντος βλογ.

Μου αρεσουν τα πανηγυρια, αλλα στο Ανω Αρκουδοχώρι, κι οχι στο Παλλάς ή στο City Link.

Ωραιος αυτη τη φορα ο Αρανιτσης. Σαφης, περιεκτικος και σύντομος!

grsail είπε...

... η απροκάλυπτη αλαζονεία του 'πετυχημένου' με την 'κλασική' έννοια, αυτό είναι που με ενοχλεί στον Δ. Σαββόπουλο ίσως περισσότερο και από το αλαλούμ με νταλάρες και καλομοίρες ...

... εξαιρετικός ο Μ. Μητσιάς βέβαια αλλά από τον 'άλλον' περίμενα πολλά, πάρα πολλά διότι μου (μας) τα είχε υποσχεθεί !

Δεν Έχω Προσόντα είπε...

cynical
:-)

cynical είπε...

@Δεν Εχω Προσοντα,
Καλη Χρονια και πολλες ευχες ωστε ν' αποκτήσεις επιτελους προσόντα!!!

Καθολου κυνικο κατα τη γνωμη μου. Και λίγα ειπα για το Σαββοπουλο.