Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Η Μπότα που Χορεύει


Το παραμύθι με τον ταλαίπωρο άνθρωπο, που ο λυσσασμένος αέρας, όσο κι αν φυσά, αποτυγχάνει να τού αρπάξει το παλτό, ενώ ο καλοσυνάτος ήλιος το καταφέρνει μ' ένα και μόνο ζεστό χαμόγελο, το θυμάμαι ακόμα και σήμερα και το ‘χω μάλιστα και για παράδειγμα όταν αρχίζω τα νταλαβέρια με δύσκολους ανθρώπους.


Πείτε με όσο θέλετε αφελή, αλλά ακόμα πιστεύω ότι σε κάθε άνθρωπο υπάρχει ένα κουμπί, μια χορδή ευαισθησίας που όταν την βρεις και την αγγίξεις μπορεί και να τον κάνεις να λυθεί. Να αναλογιστεί έστω και στιγμιαία το μάταιο της ζωής του, να θυμηθεί ότι πριν πέσει στο βάλτο είχε γύρω του και κάποιους ανθρώπους που ένοιωθαν γι αυτόν αγάπη, ότι δεν μπορεί, κάπου θα βρίσκεται μια μάνα που ίσως ακόμα τα βράδια να στέκεται πίσω από την πόρτα και ν’ ανησυχεί, κάπου μπορεί να έχει και μια όμορφη γυναίκα που θα τον χαϊδεύει και θα τον αγκαλιάζει. Τι στο καλό, άνθρωποι είμαστε. Δεν γίνεται, όσο κι αν απομακρυνθεί κανείς από τη φύση του, σε κάποια κόγχη της ψυχής, κάπου μπορεί ακόμα να φωλιάζει μια ανάμνηση.


Αυτά σκέφτομαι κάθε φορά που βλέπω την αγέλη των ΜΑΤ, να μετατρέπεται για ψύλλου πήδημα σε αγριεμένη αγέλη λύκων, που θαρρείς τους είχαν στερημένο το φαΐ για έναν ολόκληρο χειμώνα. Μπουμπουλωμένοι πίσω από τις παραγεμισμένες τους στολές, με τις περικνημίδες και τα αλεξίσφαιρα γιλέκα, τα κράνη, τις ασπίδες και τα λοιπά εργαλεία, φαντάζουν σαν εξωγήινα τέρατα, με δυνάμεις υπεράνθρωπες και υπερφυσικές. Καμιά φορά στις πορείες μού ‘ρχεται στα ξαφνικά να τους φωνάξω δυνατά, "βρε παιδιά, τι κάθεστε εκεί απέναντι; δεν έρχεστε μαζί μας;". Παιδιά είναι τα περισσότερα, μπορεί και να ‘τανε δικά μου, σκέφτομαι. Κι έτσι, παραμυθιάζομαι, πως αν το φωνάξω από καρδιάς, πως αν τα κοιτάξω στα ίσα, στα μάτια, αυτά θα έρθουν. Βέβαια ούτε μπορούν ν’ ακούσουν, ούτε μπορούνε να δουν, μ’ όλα αυτά που έχουν φορτώσει στα κεφάλια τους, κι έτσι απογοητεύομαι ότι ματαιοπονώ.


Τους κοιτούσα χθες τ’ απόγευμα από κοντά, πριν μεταμορφωθούν και αγριέψουν, κι όταν ακόμα ήταν ήρεμοι και κατά τι πιο χαλαροί. Είχα την ίδια παρόρμηση. Πρόσωπα δεν μπορούσα να διακρίνω, παρατηρούσα όμως τα μπράτσα τους, που οι κοντομάνικες μπλούζες τα άφηναν γυμνά και τους επρόδιδαν. Δεν ήταν όλα μπράτσα στιβαρά αυτά που έβλεπα, παρά ανάμεσα ήτανε και κάποια αδύναμα χεράκια, που θα ΄ταν, δε θα ΄ταν εικοσάχρονα. Αγύμναστα, και τεμπέλικα, σχεδόν εφηβικά.


Ο κόσμος δίπλα φώναζε συνεχώς συνθήματα. «Λε-φτε-ριά, λε-φτε-ριά στην Πα-λαι-στί-νη» και πάλι «Λε-φτε-ριά, λε-φτε-ριά στην Πα-λαι-στί-νη». Κάποια παιδιά ανέμιζαν σημαίες της πατρίδας τους, τα μακάριζα για τους άξιους γονείς τους, που είχαν καταφέρει να τα βγάλουν έξω από τη φρίκη, νωρίς. Ήμουν ακόμα κοντά στη διμοιρία χαζεύοντας μια αυτούς, και μια το πλήθος. Κάτι τράβηξε κάποια στιγμή την άκρη του ματιού μου. Μια κίνηση, ένα ρυθμικό ανεβοκατέβασμα, ένα βαρύ πέλμα, μια μπότα, που στο «Λε» πήγαινε πάνω, και στο «φτε» κατέβαινε κάτω, που στο «ριά» ξανα-ανέβαινε, και στο «Λε» ξανακατέβαινε και προσγειωνόταν στην άσφαλτο, και πάλι μια πάνω, μια κάτω, πάνω το πέλμα στο «Πα», κάτω στο «λαι», έβλεπα μια μπότα που ακολουθούσε ασυναίσθητα το ρυθμό που τής έδιναν οι εκατοντάδες φωνές από δίπλα, αυτές οι φωνές που σε λίγο βίαια θα έσπευδε να τις σιγήσει.

Λες, να υπάρχει ελπίδα;


14 σχόλια:

Sophia είπε...

Ελπίζω... γιατί αυτά τα παιδιά που κρύβονται μέσα στις στολές και πίσω από λόγια και ιδεολογίες άλλων, είναι αυτά που στις εκδρομές παίξαμε μαζί μήλα και ρακέτες, στα διαλείμματα μπάσκετ και trivial pursuit, αυτά που μαρσάρανε το πρώτο τους μηχανάκι δίπλα μου με περηφάνια και ένα "γειά σας, κυρία!", αυτά που τους έδωσα χαρτομάντηλο για τα δάκρυά τους όταν σκόνταψαν τη σκάλα, αυτά που τους βούτηξα το ραβασάκι για την κοπελιά του απέναντ θρανίου και τους το έδωσα πάλι πίσω με χαμόγελο στο διάλειμμα, αυτά που άνοιξαν με έκπληξη τα μάτια τους στις πρώτες επιτυχίες τους στο σχολείο, αυτά που παίξαμε μαζί Ikariam, που φάγαμε μαζί παγωτά στο παγκάκι του σταθμού, που πηδήξαμε παρέα για να ακουμπήσουμε το κλαδί της λεύκας στην γωνιά της αυλής του σχολείου, που φτιάξαμε μαζί το πρώτο πανώ διαμαρτυρίας για τον κόσμο που μέσα τους ζούνε.

Και δεν θέλω να σκέφτομαι, ότι αυτό το γέλιο τους που γέμιζε τα διαλείμματα και τους διαδρόμους του σχολείου, έχει μετατραπεί σε αυτό το ανεξέλεγκτο μένος προς τον ίδιο τους τον εαυτό, γιατί, όπως και να το κάνουμε, οι άνθρωποι γύρω μας είναι απλά, ένα ακόμα κομματι του εαυτού μας... Πίσω από κάθε μάσκα, βλέπω το βλέμμα ενός μικρού παιδιού που το είχα απέναντί μου στο θρανίο, και μέσα στο βλέμμα του μικρού παιδιού που έχω απέναντι μου στο θρανίο, ψάχνω να δω, αν εκεί, κάπου σε μια γωνιά, κρύβεται ένα μέλλον που διαγράφει την πορεία του μέσα από την βία ενάντια στον συνάνθρωπό του...

monahikoslikos είπε...

Όχι, καμιά ελπίδα δεν υπάρχει μ' αυτά τα παιδιά.
Ακόμα και στο φιλικό τους κύκλο (αν έχουν) και στην οικογένειά τους φέρονται όπως διδάχτηκαν σαν μπάτσοι.
Δεν είναι πια τα παιδιά που παίξαμε μαζί τους στις εκδρομές που παίξαμε μαζί μήλα και ρακέτες, στα διαλείμματα μπάσκετ και trivial pursuit, που γράφει η Σοφία.
Είναι δυστυχώς παιδιά με καμένα μυαλά.
Θυμάμαι μια συζήτηση που είχα κάνει με έναν αξιωματικό του στρατού που η τύχη το 'φερε να συνατηθούμε σε δύσκολες στιγμές την εποχή της χούντας.
Μου 'λεγε λοιπόν πως ενώ προέρχοταν από μια απόλυτα δημοκρατική οικογένεια μέσα σε λίγο καιρό αφότου μπήκε στη σχολή Ευελπίδων και χωρίς καλά καλά να καταλάβει πως, άρχισε να αντιδρά στις απόψεις των γύρω του και να νοιώθει αναγούλα ακόμα και στη θέα οποιασδήποτε μη δεξιάς εφημερίδας.
Έχουν σύστημα μου 'λεγε να σε αποκόψουν από την προηγούμενη ζωή να σε ξαναπλάσουν γι αυτό που σε προορίζουν.
Έτσι δεν αποκλείω η μπότα που χόρευε να ήταν μια ασυναίσθητη κίνηση του ένστολου με το καμένο μυαλό να ξεμουδιάσει τα μέλη του από την πολύωρη ορθοστασία για να είναι έτοιμος για το ..."μεροκάματο".

Θανασης Ξ. είπε...

Μεγάλη κουβέντα ανοίγεις φίλη μου..

Ασφαλώς και ΥΠΑΡΧΕΙ ελπίδα. Σιγά μην δεν υπάρχει.
Θυμάστε τον Δεκέμβρη του '8; Εκείνη τη μαθητριούλα που έφτασε μπροστά στον αστακο-οπλισμένο φρουρό, και του άπλωσε το λουλούδι;;..

Μπορούσε εκείνη τη στιγμή να της ρίξει χημικά;;

Κι άν μπορούσε, γιατί τάχα;;

Θυμίζει, δίκαια, η Σοφία, πως μ' όποιον σταθείς αντιμέτωπος, οπουδήποτε, αρκεί να τον φανταστείς παιδί, για να σου φύγει κάθε ΜΙΣΟΣ...

Πού;; Πότε;; Πώς χάνεται αυτή η μνήμη;
Πότε γινόμαστε 'ενήλικες';;
Πότε φοράμε τη μάσκα, τη στολή, τον οπλισμό; (Όλοι, όχι μόνο οι 'μπάτσοι').

Και το κυριότερο: Το άλλο. Το παιδί μέσα μας. Η φύση μας. Πεθαίνει άραγε;;...

Ο χορός της μπότας σου, δείχνει πως μάλλον όχι. Μια άλλη κοινωνία χρειάζεται, ένα άλλο 'έδαφος', ένα νέο 'χώμα' για να δούμε τον άνθρωπο ν' ανθίζει.
Κι είναι, φαίνεται, τόσο μακριά, μα μπορεί να είναι και δίπλα μας, να φτάνει..
Όπως έλεγε κι ο Μπρεχτ 'τα κανόνια σου στρατηγέ είναι τέλεια, ένα κακό έχουν μόνο, χρειάζονται ανθρώπους'....

Νοσφεράτος είπε...

ωραιο κειμενο (η παλια (μου) cynical

Ανώνυμος είπε...

Ξέρει κανείς την κομματική ταυτότητα της κύπριας ευρωβουλευτίνας, που κατάγγειλε πως πάνω στα πλοία υπήρχαν πράκτορες της τουρκικής ΜΙΤ;

Οι κύπριοι δεν πάνε καθόλου καλά.

Γιώργος Σαρρής είπε...

Πολύ σοβαρό και τολμηρό το θέμα.Πρέπει να κουβεντιαστεί ξανά και ξανά.Δεν είναι όλοι μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι.Και στο φινάλε ποιόν εξυπηρετεί ο αποκλειστικός πόλεμος μόνο μ αυτούς.Αυτοί είναι τελικά ο στόχος του θυμού μας;Τους κοιτάζω τα βράδια που τους έχουν βάλει σα σκιάχτρα γύρω από τα Εξάρχεια και βλέπω την τρομερή τους αμηχανία.Κι ύστερα με τα 1000και κάτι που παίρνουνε πόσο ταγμένοι μπορεί να είναι με τα αφεντικά.Δεν είναι λίγο άδειο το κουτάκι;Πολλοί από αυτούς θα ήθελαν να είναι από την άλλη μεριά.Τη μέρα της μεγάλης πορείας άκουγα σε μια εκπομπή με τηλ. το βράδι κάποιον 20χρονο ΜΑΤατζή να λέει πως όταν ξεχύθηκε η πορεία στο Σύνταγμα, του ΄ρχότανε να βάλει τα κλάματα που σε λιγο θα χτυπούσε με χημικά, γιατί ήξερε πως μέσα στην πορεία ήτανε κι η μάνα του που ήταν ΔΥ.Τον ρώτησαν που θα ήθελε να είναι και είπε,"εσείς τι λέτε;".
Η αλήθεια είναι οτι με την παγκοσμιοποίηση χάθηκε η μπάλα και μαζί ο καθαρός στόχος που κάποτε ήταν καποια συγκεκριμένα αφεντικά αλλά αυτό δεν πάει να πεί ότι τα βάζουμε με τους μπάτσους και καθαρίσαμε.Παραείναι απλοϊκό μέχρι και χαζό.Και κάτι ακόμα.Το πότε και πως θα γίνει όταν χρειαστεί η σύγκρουση θα το αποφασίσει το μαζικό λαϊκό κίνημα και όχι 100 κουκούλες και 50 κράνη.
Αλλιώς ότι και να γίνει δεν θα έχει κανένα νόημα.

η ζωή στο σαλόνι είπε...

μαλλον όχι (...) Από το σύνθημα το μόνο που ακούει "αυτός" (και καταλαβαίνει;) είναι ο ρυθμός του. Δεν ακούει -δεν σ'ακούει.
Απ'τη βαρεμάρα (της αναμονής πριν την προγραμματισμένη επέλαση;) χόρευε η μπότα. Είναι που δεν μπορούμε πια να πιστέψουμε στα μάτια μας και βρίσκουμε ελπίδα μόνο με απεγνωσμένες προσπάθειες να πιαστούμε από κάπου.

Blackened είπε...

αυτό είναι ωραίο, πιο εμπρηστικό και από 100 μολότωφ ανά διμοιρία!

Νοσφεράτος είπε...

το μελλον των παδιων ειναι η μπότα
http://nosferatos.blogspot.com/2009/12/blog-post_5457.html

Unknown είπε...

Έχω την αίσθηση όμως πως, από κάποια ηλικία και μετά, η χορδή αυτή γυρνά γρήγορα στη θέση της...

Θέλει μεγάλο τράνταγμα για να κάνει τη διαφορά...

the elf at bay είπε...

Αν υπάρχει ελπίδα, ε; Δεν είμαι ενταγμένος στους αισιόδοξους νομίζω. Ο ολοκληρωτισμός είναι πλέον παντού και δεν ξέρεις πλέον τι ξημερώνει σε γεωπολιτικές αλλαγές. Κάτσε και θα έρθει και η δική μας ώρα.

Το Ισραήλ ξύνεται, παρεμπιπτόντως.

Γιώργος Σαρρής είπε...

Πάντως τα πράγματα δεν εξελίσσονται από μόνα τους και τελείως ερήμην μας.
Όλο και κάποιο ρόλο παίζουμε.Και μόνο η βόλτα που κάνει το μυαλό μετα το ποστ αυτό κάτι λίγο επηρεάζει.Οπότε ας κάνουμε όσο μπορούμε κάτι για ένα μίσος που τουλάχιστον δεν εξυπηρετεί κανέναν.
Ας πούμε έστω πως μπορεί και να μην είναι όλοι κτήνη ,και πως ίσως κάποιοι να μη σηκώσουνε το γκλομπ κάποια στιγμή χωρίς να σκεφτούνε μια στάλα ποιούς κτυπάνε.

cynical είπε...

Στη γειτονια, ξερω καποιον απ' αυτους. Με ρωτησε πως παω με την κατασταση. Του λεω αμα με δεις καμια μερα να πεταω πετρες, κανε τα στραβα ματια και μην με πιάσεις.

Και γω μαζι σου μου απάντησε...

Οταν θα με δεις ν'ανεβαινω αγριεμμενη τα σκαλια της βουλής, μη με σταματησεις.

Και γω μαζι σου μου απαντησε...

Ανώνυμος είπε...

Μπλεγμενα τα χετε στα μυαλα σας τι δουλεια εχουν οι μπατσοι με τους στρατεους ? Οι μπατσοι ειναι μεσα στην κοινωνια παιδια της ειναι εικονα της .Οι ιδιοι που συμπεριφερονται πρωτογονα σε μια πουτανα οι ιδιοι της αγοραζουν τυροπιττα και νερο οι ιδιοι που βαρανε λαθρομεταναστες τους ταιζουν ρεφενε και φερνουν ρουχα και φαρμακα απο τα σπιτια τους γι αυτους και τα παιδια τους.Δεν ειναι εξαιρεση ο μπατσος που σου ειπε ειμαι μαζι σου κι εγω ο κανονας ειναι .Οι πιο πολλοι ειναι ταξικοι μπατσοι δηλαδη καλοι μαθητες με γονεις αφραγκους χωρισμενους αδιαφορους.Πιο μαυρες καρδιες απ αυτους που βλεπουν το σωστο και γ@μ@νε την ψυχη τους κανοντας οτι δεν το βλεπουν δεν εχω δει .Και θα μου πειτε καλα για ενα 1000 ρικο κανουν οτι τους πουν ? Δεν ειναι ετσι οι μεγαλυτερες ανατροπες στο δημοσιο δεν εγιναν στους καθηγητες στους δασκαλους στους αλλους υπαλληλους του .Στους μπατσους εγιναν Αυτοι εκραξαν υπουργους οταν πηγαν να τους νουθετησουν μαζευτηκαν οργανωμενα κατω απο τα σπιτια τους και τους αποδοκιμασαν βγηκαν σε πανευρωπαικο αγωνα ποδοσφαιρου και ειπαν το προβλημα τους ηταν εκει στην εισβολη στη Γιουγκοσλαβια και φορεσαν στοχο πανω απ τη στολη αλλα ποτε δεν τα εδειξε η τηλεοραση αρα δεν εγιναν.