Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Η απώλεια Ανταγωνιστικότητας οφείλεται στην αύξηση της συναλλαγματικής ισοτιμίας Ευρώ/Δολαρίου




Τα διαγράμματα και τα στοιχεία είναι από την Ετήσια Έκθεση 2010, του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, με τη συμβολή του Ηλία Ιωακείμογλου

Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης «Πόσο συνδέεται το μισθολογικό κόστος με την ανταγωνιστικότητα;» είχαμε αφήσει ασχολίαστο ένα σημαντικό ερώτημα σχετικά με το είδος του νομίσματος βάσει του οποίου διεξάγεται το εξαγωγικό εμπόριο και την επίδραση των συναλλαγματικών ισοτιμιών. Το διεθνές εμπόριο της Ελλάδας (αγαθών και υπηρεσιών) δεν διεξάγεται μόνον με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά με ένα ευρύτερο σύνολο χωρών, εκ των οποίων 35 καλύπτουν το μεγαλύτερο ποσοστό των διεθνών ανταλλαγών της Ελλάδας. Οι εμπορικές συναλλαγές με την ΕΖ μάλιστα καλύπτουν ένα ποσοστό λίγο μεγαλύτερο του 50% του εξωτερικού εμπορίου της Ελλάδας.
Η Ανταγωνιστικότητα δεν αποτελεί αυθύπαρκτο μέγεθος, αλλά αποκτά νόημα μόνο σε σχέση με άλλες χώρες. Επειδή δε ως κύριο νόμισμα διεθνών συναλλαγών χρησιμοποιείται το δολάριο, είναι λογικό να εξετάσουμε πώς αυτό επηρεάζει τις ποσότητες που ορίζουν το μοναδιαίο κόστος εργασίας (μ.κ.ε.) και εξ αυτού την ανταγωνιστικότητα. Το μ.κ.ε. δεν πρέπει να συγκρίνεται με το αντίστοιχο κάποιας μεμονωμένης χώρας, ειδικά της Γερμανίας που είναι και το σύνηθες, αλλά με το σύνολο των χωρών με τις οποίες έχουμε εμπορικές σχέσεις, φυσικά με το ανάλογο στατιστικό βάρος.

A. Μεταβολή της Παραγωγικότητας
Με βάση τα παραπάνω ας εξετάσουμε τη μεταβολή της Παραγωγικότητας στο χρονικο διάστημα 1995-2009 έναντι των 35 κυριότερων ανταγωνιστριών χωρών.

Όπως φαίνεται στο προηγούμενο διάγραμμα, η αύξηση της παραγωγικότητας στην Ελλάδα, κατά τα έτη 1995-2003, υπήρξε θεαματική: με βάση 100 το έτος 1995, η παραγωγικότητα εργασίας είχε αυξηθεί το 2003 κατά 12% περισσότερο από όσο στις 35 ανταγωνίστριες χώρες. Το προβάδισμα που απέκτησε έτσι η ελληνική οικονομία διατηρήθηκε εν συνεχεία μέχρι το 2009.

Η ταχεία αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας στην Ελλάδα, σε σύγκριση με τις 35 ανταγωνίστριες χώρες, συνοδεύτηκε από αυξήσεις των ονομαστικών αποδοχών (ετήσιες ακαθάριστες αποδοχές ανά απασχολούμενο) που ακολούθησαν και αυτές ρυθμούς υψηλότερους από τις 35 ανταγωνίστριες χώρες.
Εντούτοις, οι ρυθμοί αύξησης των δύο μεγεθών στο σύνολο της περιόδου 1995-2009 ήταν παραπλήσιοι, με αποτέλεσμα να διατηρείται η σχετική σταθερότητα του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος της Ελλάδας έναντι των 35 ανταγωνιστριών χωρών (υπολογισμοί σε εθνικά νομίσματα) Οι υπολογισμοί αυτοί έχουν γίνει σε εθνικό νόμισμα και δεν λαμβάνουν επομένως υπόψη τους την επίπτωση που έχει στην ανταγωνιστικότητα η ισοτιμία του ευρώ.

B. Μεταβολή των Μέσων Ακαθάριστων Αποδοχών
Οι μέσες ακαθάριστες αποδοχές στην Ελλάδα, όντως παρουσίασαν σημαντική άνοδο σε σχέση με τις αντίστοιχες στην ΕΕ. Πιο συγκεκριμένα, ο λόγος αποδοχών Ελλάδας/ ευρωζώνης αυξήθηκε από το 50% περίπου το 1995 σε 75% περίπου το 2009.

Σε σχέση όμως με τις 35 κυριότερες ανταγωνίστριες χώρες με τις οποίες πραγματοποιείται το μεγαλύτερο μέρος του εξωτερικού εμπορίου της Ελλάδας, η αύξηση των μέσων ακαθάριστων αποδοχών ανήλθε, κατά τα έτη 1995-2009, σε 12,5%.

Ο υπολογισμός αυτός έχει γίνει σε εθνικό νόμισμα και ως εκ τούτου δεν λαμβάνει υπόψη του τις μεταβολές της συναλλαγματικής ισοτιμίας του ευρώ. Προκειμένου να συνυπολογίσουμε στην σύγκριση των μισθών Ελλάδας / 35 ανταγωνιστριών χωρών την επίπτωση της συναλλαγματικής ισοτιμίας του ευρώ, μετατρέπουμε όλες τις αποδοχές σε έναν κοινό νόμισμα (εν προκειμένω το δολάριο) και διαμορφώνουμε εκ νέου έναν δείκτη που εκφράζει την αναλογία μισθών στην Ελλάδα έναντι των ανταγωνιστριών χωρών.

Όπως φαίνεται στο παρακάτω διάγραμμα, ο δείκτης που συγκρίνει τις αμοιβές στην Ελλάδα με τις αντίστοιχες στις 35 ανταγωνίστριες χώρες, σε κοινό νόμισμα (σε δολάρια), παρουσιάζει εξέλιξη κατά πολύ διαφορετική από την αντίστοιχη του δείκτη σε εθνικά νομίσματα: Ενώ οι αποδοχές στην Ελλάδα, υπολογισμένες σε εθνικά νομίσματα, αυξήθηκαν κατά 12,5% περισσότερο από ό,τι οι αποδοχές στις ανταγωνίστριες χώρες, παρουσίασαν αύξηση (+30%) όταν τις υπολογίζουμε σε δολάρια (όταν δηλαδή λαμβάνεται υπόψη η συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ έναντι των άλλων νομισμάτων).

C. Μεταβολή του Μοναδιαίου Κόστους Εργασίας
Η αύξηση του μοναδιαίου κόστους εργασίας στην Ελλάδα έναντι των 35 κυριοτέρων ανταγωνιστριών χωρών, σε δολάρια, κατά το 2001-2008, ήταν μεγάλη (περίπου 20%). Τίθεται στο σημείο αυτό το ερώτημα εάν για την αύξηση αυτή ευθύνονται οι εργαζόμενοι ή εάν πρόκειται για αύξηση που θα έπρεπε να αποδοθεί στις συναλλαγματικές ισοτιμίες. Επειδή οι ανταγωνίστριες χώρες δεν έχουν όλες κοινό νόμισμα με την Ελλάδα, αλλά διατηρούν τα δικά τους εθνικά νομίσματα, εάν θέλουμε να συγκρίνουμε την ανταγωνιστικότητα κόστους εργασίας (δηλαδή την ανταγωνιστικότητα στο βαθμό που εξαρτάται από το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος) μεταξύ Ελλάδας και ανταγωνιστριών χωρών, τότε θα πρέπει να υπολογίσουμε το κόστος εργασίας στις διάφορες χώρες στο ίδιο νόμισμα (σε δολάρια).

Εάν όμως θέλουμε να υπολογίσουμε πόσο επέδρασαν στην ανταγωνιστικότητα κόστους ο ιαπαιτήσεις των μισθωτών, επομένως οι αυξήσεις των μισθών (λαμβανομένης υπόψη και της παραγωγικότητας της εργασίας), τότε θα πρέπει να συγκρίνουμε το μοναδιαίο κόστος εργασίας σε εθνικά νομίσματα –αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος να αποδώσουμε στις αυξήσεις των μισθών, μεταβολές που οφείλονται στις συναλλαγματικές ισοτιμίες.Υπάρχει δηλαδή ο κίνδυνος να εμφανίζεται κάθε ανατίμηση της συναλλαγματικής ισοτιμίας του ευρώ έναντι των νομισμάτων των εμπορικών εταίρων της Ελλάδας ως αποτέλεσμα των υποτιθέμενων παράλογων απαιτήσεων των εργαζομένων.

Με βάση τέτοια λανθασμένα συμπεράσματα καλούνται οι εργαζόμενοι, επιδεικνύοντας αυτοσυγκράτηση, να αναλάβουν εκείνοι την αναπλήρωση της απώλειας ανταγωνιστικότητας που οφείλεται στην αύξηση της συναλλαγματικής ισοτιμίας. Ωστόσο, το ρίσκο από τις δυσμενείς μεταβολές της συναλλαγματικής ισοτιμίας είναι ένα ρίσκο που πρέπει να αναλαμβάνουν οι επιχειρήσεις, όχι οι μισθωτοί, ακριβώς όπως αυτές ωφελούνται όταν οι μεταβολές της συναλλαγματικής ισοτιμίας είναι ευνοϊκές.


23 σχόλια:

ο δείμος του πολίτη είπε...

Εγώ μιλώντας για την ανταγωνιστικότητα δεν κατάλαβα, τόσα χρόνια που ήμασταν ανταγωνιστικοί γιατί δε γίνονταν επενδύσεις στη χώρα μας; Επί δεκαετίες (και με το ένα νόμισμα και με το άλλο) είχαμε εξαιρετικά χαμηλούς μισθούς. Γιατί, λοιπόν, δε βλέπαμε μεγάλες επενδύσεις; Ουσιαστικά μόνο εμπορικοί κολοσσοί (υπεραγορές κλπ) επένδυαν, αλλά όχι βιομηχανίες κλπ. Και οι όποιες επενδύσεις εμφανίζονται ουσιαστικά στηρίζονται στον τυχοδιωκτισμό του χρηματιστηρίου και την κατανάλωση. Αντίθετα, μάλιστα είδαμε μεγάλες βιομηχανικές μονάδες (Θεοχαράκης, Goodyear κλπ) να φεύγουν από την Ελλάδα, σε δραχμικές εποχές.

Βέβαια, υπάρχουν απαντήσεις (γραφειοκρατία κλπ) ορθές εν μέρει. Πουθενά όμως δε θα δούμε το μισθό ως βασικό αίτιο.

Αναρχοφιλελευθερος είπε...

Η ισοτιμία δολαρίου ευρώ είναι ανούσια, εκτός και αν οι εξαγωγές της Ελλάδα κατευθύνονταν εξ' ολοκλήρου στην Αμερική. Ωστόσο ακόμα και όταν η Ελλάδα είχε το δικό της νόμισμα, πολλές φορές είχε αναγκαστεί να το υποτιμήσει, εξαιτίας της χαμηλής ανταγωνιστικότητας.

Το βασικότερο πρόβλημα είναι ότι προϊόντα, όπως οι ντομάτες, που παράγονται εντός της Ευρωζώνης, Βέλγιο ή Ολλανδία, πωλούνται σε market της Αθήνας σε χαμηλότερες τιμές από τα αντίστοιχα προϊόντα που έρχονται από το Κορωπί ή την Τρίπολη. (Πάντα το καλοκαίρι)

Αν απαντήσουμε στο γιατί συμβαίνει αυτό, τότε έχουμε απαντήσει στο πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας.

cynical είπε...

Aναρχοφιλ...

υπαρχει πολυ καλα διατυπωμενο στο κειμενο οτι το δολ ειναι νομισμα διεθνων συναλλαγων. Και με τη Ζιμπαμπουε να εχεις συναλλαγες, αυτες θα γινονται σε δολ. Τουλαχιστον μεχρι σημερα.

Επισης βρισκεται μεσα στο κειμενο αναλυτικα εκπεφρασμενο οτι δεν εχει νοημα να μετρας την ανταγων. σε σχεση με ενα κρατος μονο. Αυτο που εχει σημασια ειναι η ανταγωνιστι ως προς τους κυριους εταιρους. Και η εκθεση την υπολογιζει σχετικα με τους κυριοτερους 35.

Αν το διαβασεις προσεκτικα απο την αρχη θα δεις οτι κανεις λαθος ερωτησεις.

Unknown είπε...

Τα συμπεράσματά σου είναι σωστά.
Πράγματι η απώλεια της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων οφείλεται σε ένα βαθμό στο ακριβό ευρώ.
Μπαίνουν μια σειρά ερωτήματα τώρα.
Γιατί οι έλληνες επιχειρηματίες απεμπόλησαν ένα σημαντικό τους όπλο?
Οι υποτιμήσεις της δραχμής κάθε τόσο βοηθούσαν να υποτιμάται και ο μισθός κατά το δοκούν.
Γιατί παραιτήθηκαν από αυτό?
Μπορούσαν άνετα να καλύπτουν τα κρατικά ελλείμματα με την έκδοση νέων χαρτονομισμάτων.
Γιατί άφησαν και αυτό να ξεφύγει?
Να έγιναν ξαφνικά ανόητοι μάλλον είναι απίθανο για ανθρώπους που μέρα νύκτα σκεφτονται το χρήμα.
Στην πραγματικότητα έχουν σταματήσει να επενδύουν με οποιοδήποτε νόμισμα εδώ και πολλές δεκαετίες..Γιατί?
Δεν λέω οτι κατέχω τις απαντήσεις, ισως μπορεί να κάνω κάποιες εικασίες.
Θα ήθελα πολύ στην επόμενη ανάρτησή σου να ασχοληθείς και με αυτό το ζήτημα που θα είναι συνέχεια των δυο τελευταίων.

cynical είπε...

Δειμο,

κανεις δεν ανεφερε το εργασιακο κοστος. Η κυρια αιτια ειναι η ...υψηλη φορολογια, (ετσι νομιζουν ενω δεν ειναι αληθες. Ειναι στο 15% κατα μ.ο.), η γραφειοκρατια, και το ασταθες φορολογικο και νομικο περιβαλλον.

cynical είπε...

μαρκο

απο το 2003 και μετα (οπως φαινεται στο διαγραμμα 1) η παραγωγικοτητα σε σχεση με τις 35 χωρες, δεν αυξανεται αλλο, μενει στασιμη. Μεχρι τοτε αυξανοταν. Αρα δεν τιθεται θεμα υποτιμησης γιατι ημασταν στο ευρω.

Το ερωτημα ειναι γιατι σταματησε το 2003. Καποιες απαντησεις βρισκονται στην Εκθεση του ΙΝΕ 2010. Αμα δεν βαριεσαι κανε τον κοπο...

Perastikos είπε...

Eνδιαφέρον άρθρο του Paul Krugman περι ανταγωνιστικότητας
http://www.pkarchive.org/global/pop.html

Εκτός των άλλων αναφέρεται και στο ζήτημα της συναλλαγματικής ισοτιμίας ως εξής:
"But a few weeks later Sam Brittan of the "Financial Times" pointed out a strange thing about Major's calculations: the labor costs were not adjusted for exchange rates. In international competition, of course, what matters for a U.S. firm are the costs of its overseas rivals measured in dollars, not marks or yen. So international comparisons of labor costs, like the tables the Bank of England routinely publishes, always convert them into a common currency."

cynical είπε...

Perastikos,

στο αποσπασμα που παραθετεις, ο krugman φαινεται να υποστηριζει οτι η ανταγωνιστικοτητα πρεπει να μετριεται στο κοινο νομισμα.

Το ιδιο υποστηριζει και η Εκθεση του ΙΝΕ. Κανει ομως τη διακριση αυτη σε εθνικα νομισματα για να αναδειξει τη συμβολη των μισθων στη μειωση της ανταγωνιστικοτητας, με το να αφαιρει τη συμβολή των συναλλαγματικων ισοτιμιων.


Το αρθρο φαινεται πολυ ενδιαφερον, ηδη απο το 1994. θα το ανεβασω στο youpay. Eυχαριστω για το λινκ.

Napo είπε...

Οταν φοβασαι να ζυμωσεις 5 μερες κοσκινιζεις

Το αστειο ειναι πως καποιοι θεωρουν ελευθερη αγορα την επιβολη μειωσης μισθων

Αναρχοφιλελευθερος είπε...

Επειδή αυτή η ανάρτηση είναι λιγότερο διαφωτιστική από την προηγούμενη, θα ήθελα συνολικά να μας πεις που ακριβώς εντοπίζεις το πρόβλημα της μειωμένης ανταγωνιστικότητας (αν πιστεύεις ότι υπάρχει), και τι θα έκανες εσύ για να το λύσεις.

cynical είπε...

Αναρχοφιλελευθερε,

νομιζω οτι το αρθρο το δειχνει καθαρα. Αυτο που μειωνει την ανταγωνιστικοτητα δεν ειναι οι μισθοι. Φαινεται μικροτερη λογω ισοτιμιας ευρω/δολ, με την σημαντικη ανατιμηση του ευρω ολη τη δεκαετια.


Το προβλημα το δειχνει το πρωτο γραφικο που ειναι η στασιμοτητα της παραγωγικοτητας απο το 2003 και μετα.

Για να διορθωθει θα πρεπει να μπει ενα συνολικο πλανο επαναχαραξης εθνικης στρατηγικης ως προς την παραγωγη. Αυτο θελει καποιο χρονο για να καρποφορησει. Στο διαστημα αυτο κανουμε αναστολη πληρωμων για να τονωσουμε την εσωτερικη ζητηση, ωστε να ξαναρχισουν παραγωγικες επενδυσεις σε αλλη βαση.

Η μεγαλη κερδοφορια και ευελιξια που ειχε το χρηματοπιστωτικο κεφαλαιο ολη τη δεκαετια, αφαιρεσε πορους απο την παραγωγη.

Με τη συνεχη βαρβαρη λιτοτητα αυτο δεν μπορει να συμβει. Μπαινει θεμα φυσικα και ευρω. Η σημασια του στη διογκωση των εμπορικων ελλειμματων και την αυξηση των τιμων εχει διερευνηθει σε βαθος. Εδω, πρεπει να το δουμε απο πιο κοντα το θεμα.

Ανώνυμος είπε...

Η Κίνα με τους χαμηλότερους μισθούς είναι πολύ ανταγωνιστηκότερη από την Αμερική και την Ελλάδα. Συν ότι έχουν και το καλύτερο πολίτευμα του κόσμου.

Unknown είπε...

cynical, θα ήθελα να καταστήσω σαφές το εξής.
Η ανταγωνιστικότητα ή παραγωγικότητα, έχει σχέση με την ανθρώπινη επιδεξιότητα, την τεχνολογία, την οργάνωση ,συγκοινωνίες,νόμισμα κλπ και καθόλου με τους μισθούς.
Επομένως το άρθρο σου είναι σωστό.
Το επίπεδο των μισθών είναι κάτι το τελείως διαφορετικό και εξαρτάται από το ποσοστό κέρδους και την ταξική πάλη που υφίσταται.
Οι καπιταλιστές τα μπλέκουν σκόπιμα και οι οικονομολόγοι από άγνοια.-οι περισσότεροι-
Οπως έγραφε και ο Ενγκελς ,το μουλάρι μου όταν μου οργώσει το χωράφι , αν θα το ταίσω με στάρι ή βρώμη ή το αφήσω νηστικό το έργο το έχει αποδώσει.

Dyer είπε...

Είναι μύθος ότι το μισθολογικό κόστος επιβαρύνει την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων.
Αποτελεί ένα πολύ μικρό παράγοντα αλλά δεν είναι ο κύριος.
Σημαντικοί παράγοντες είναι η ποιότητα, ο σχεδιασμός, και κυρίως η διαφήμιση.
Πολλές φορές παρατηρώ τους καταναλωτές στο super market μπροστά σε ράφια με ομοειδή προϊόντα. Ενώ τα no name προϊόντα έχουν τιμή πολλές φορές κάτω από το 50% των επωνύμων, αν μάλιστα κάνεις το κόπο να διαβάσεις τα ψιλά γράμματα θα διαπιστώσεις ότι πιθανόν να είναι και 100% ίδια, το χέρι του καταναλωτή παίρνει το ακριβό επώνυμο. Δεν προβληματίζεται ούτε μια στιγμή αν θα άξιζε τον κόπο να δοκιμάσει το no name, άσχετα αν θα πλήρωνε λιγότερα από τα μισά.
Όταν μπορείς να πείσεις τον καταναλωτή να σε επιλέξει, τότε όλα αυτά για το εργασιακό κόστος είναι ψιλικατζίδικα, μπορείς να δίνεις και αμοιβές πολύ πάνω από τις συλλογικές συμβάσεις αν δεν είσαι μονοφαγάς.
Τώρα αν είσαι no name όλα σου φταίνε οι μισθοί, η φορολογία, το δύστροπο κράτος …. όλα.
Παραμύθια θέλει ο κόσμος CYNICAL.

cynical είπε...

Dyer

Προσπαθω να βρω επιχειρηματα , απομνημονευσιμα και πειστικα, ωστε να μπορει ο καθενας να τα ανακαλει για να μην εχει την παραμικρη αμφιβολια οτι αν δεχτει τη μισθολογικη υποβαθμιση θα πετυχει ανταγωνιστικοτητα και ανακαμψη γιαυτον και τα παιδια του στο αμεσο μελλον.

Η προπαγανδα ειναι τοσο επιμονη, που δεν πιστευω οτι ο κοσμος ειναι πεπεισμενος. Αλλιως, θα ειχε βγει με κουμπουρια στους δρομους.

Τι να πω αλλο!

Κώστας.Κ είπε...

Cynical από το τελευταίο διάγραμμα που παραθέτεις σχετικά με την εξέλιξη του μοναδιαίου κόστους εργασίας της Ελλάδας έναντι 35 ανταγωνιστριών χωρών προκύπτει ότι μεταξύ 2001 και 2008 η ανταγωνιστικότητα εργασίας μειώθηκε κατά 19% σε όρους δολαρίου και κατά 11% σε όρους εθνικών νομισμάτων. Τι συμπέρασμα λοιπόν βγάζεις από αυτό ;

You Pay Your Crisis είπε...

Κωστα,

η διαφορα στο μ.κ.ε. απο το τελευταιο διαγραμμα ειναι στο 20%. Και αν υπολογιστει σε ευρω φαινεται να παραμενει στα ιδια επιπεδα με το 1995

Κώστας.Κ είπε...

Think Cynical, think !
Από το 1995 ως τις αρχές του 2002 δεν υπήρχε ευρώ. Αφού θες να δεις την επίπτωση της συναλλαγματικής ισοτιμίας ευρώ/δολαρίου στην ανταγωνιστικότητα πρέπει να εξετάσεις την περίοδο καθιέρωσης του ευρώ. Γι' αυτό σε ρώτησα για την περίοδο 2001-2008 (έτος εκδήλωσης της κρίσης) στη διάρκεια της οποίας παρατηρείται μία μείωση της ανταγωνιστικότητας κατά 19% σε όρους δολαρίου και κατά 11% σε όρους ευρώ.
Επαναλαμβάνω λοιπόν το ερώτημα: τι συμπέρασμα βγάζεις από αυτό εσύ ;
Ή για να στο θέσω αλλιώς: εάν το 58% της απώλειας ανταγωνιστικότητας δεν συνδέεται με την ισοτιμία ευρώ-δολαρίου, πόσο δικαιολογείται ο τίτλος του άρθρου ;
Και μία ακόμη ερώτηση: συμφωνείς πως με την υποτίμηση της δραχμής το 1998 μειώθηκε το μ.κ.ε. και η μέση αμοιβή ανά εργαζόμενο (σε δολάρια έναντι 35 χωρών) κατά 10% περίπου ; Είναι αυτός λόγος, κατά τη γνώμη σου, να υποστηρίζει η αριστερά σαν πολιτική την νομισματική υποτίμηση ;
Δεν νομίζεις πως η λογική της ανταγωνιστικότητας αποτελεί παγίδα για το εργατικό κίνημα και την αριστερά ;

cynical είπε...

Kωστα

πρεπει να ξερεις καλυτερα απο τον καθενα οτι πολλους δεικτες τους αναγουν και τους εκφραζουν σε ευρω και για χρονικες περιοδους οταν δεν υπηρχε ευρω. Το βλεπω συχνα, αρα θα πρεπει να υπαρχει μια στανταρ μεθοδος. Αν βαλεις τη βαση (το 100) στο 2001, τοτε αυτη δεν θα ειναι η ιδια με αυτη που αναγραφεται στο διαγραμμα.

Τα υπολοιπα αργοτερα...

Κώστας.Κ είπε...

Δεν είναι ζήτημα μεθόδου Cynical. Δεν αμφισβητώ τη δυνατότητα αυτό που μόλις επισήμανες. Απλά λέω πως αν θες να κρίνεις το βάρος της συναλλαγματικής ισοτιμίας ευρώ/δολαρίου στην εξέλιξη της ανταγωνιστικότητας πρέπει να εξετάσεις τη περίοδο ύπαρξης του ευρώ και όχι από το 1995 όταν υπήρχε η δραχμή. Απλά πράγματα νομίζω.

Κώστας.Κ είπε...

Cynical σου έχω απαντήσει εδώ και πολλή ώρα. Τι απέγινε το σχόλιο ;

cynical είπε...

Η εκθεση ΙΝΕ δειχνει ότι ενα μερος απο την πτωση της ανταγωνιστικοτητας (μικρο ή μεγαλο δεν το λεει αυτο το διαγραμμα, αλλα το δειχνει αλλου) σοφειλεται στην ανατιμηση του ευρω σε σχεση με το δολαριο.

Αλλα ακομα και σε εθνικο νομισμα, το διαγραμμα δειχνει πώς με την υιοθετηση του ευρω η ανταγωνιστικοτητα απο αυξουσα εγινε φθινουσα.

Κώστας.Κ είπε...

Cynical, το διάγραμμα λέει πως ένα σημαντικό μέρος της πτώσης της ανταγωνιστικότητας οφείλεται στην ανατίμηση του ευρώ, όπως λέει επίσης ότι το μεγαλύτερο μέρος δεν οφείλεται σε αυτήν (παρέθεσα τα νούμερα προτύτερα). Αρκεί να εξετάσεις τη σωστή χρονική περίοδο 2001-2008 ή αν θες 2001-2010 (με τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας μετά το 2008 να συνδέεται με την υποτίμηση του ευρώ).

Τώρα αυτό που λες ότι η ανταγωνιστικότητα στην Ελλάδα ήταν αύξουσα πριν την υιοθέτηση του ευρώ είναι λάθος. Βελτιώθηκε για δύο χρόνια μετά το 2008 λόγω της υποτίμησης της δραχμής που προκάλεσε την υποτίμηση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων, αλλά μακροχρονίως η ανταγωνιστικότητα ήταν φθίνουσα. Δες εδώ :

http://epp.eurostat.ec.europa.eu/tgm/table.do?tab=table&init=1&language=en&pcode=tsdec330&plugin=0

Συγκεκριμένα, την περίοδο 1994-1999 η ανταγωνιστικότητα στην Ελλάδα (με βάση το πραγματικό μοναδιαίο κόστος εργασίας έναντι 36 χωρών) μειώθηκε κατά -10,6% ενόσω στην ΕΕ27 βελτιωνόταν κατά 3,6% και στη Γερμανία κατά 11,1%.

ΥΓ: περιμένω πάντα κάποια απάντηση στα ερωτήματα που σου έθεσα σε προηγούμενο σχόλιο.