Οι βλαβερές συνέπειες του 13ου μισθού

Όλο και με τρώει, τελευταία, να δώσω κάποια εξήγηση στο γεγονός, ότι ενώ τα Χριστούγεννα, η επέτειος δηλαδή της γέννεσης ενός θεού, (για όσους τον πιστεύουν ακόμα, αλλά και για όσους δεν τον πιστεύουν), αποτελεί από θρησκευτική σκοπιά την αποθέωση του λιτού και του ταπεινού, η ανάμνηση αυτή και ο εορτασμός της στις 25 του Δεκέμβρη κάθε χρονιάς, λαμβάνει στις κοσμικές της εκδηλώσεις, τα χαρακτηριστικά της πιο κακόγουστης και κραυγαλέας επιθεώρησης, του θεατρικού, δηλαδή, εκείνου είδους το οποίο περισσότερο από τα άλλα χαρακτηρίζεται από χοντροκοπιά και κακό γούστο και το οποίον, επί πλέον είναι, επιρρεπές στο να εγκαλεί, να κολακεύει και να αναδεικνύει τα πιο ευτελή, ατελή, αγροίκα και ανόητα στοιχεία των καιρών και των ανθρώπων.

Ο σκοπός του σημειώματος αυτού δεν είναι ούτε η περιγραφή, ούτε ο αναθεματισμός της κιτσάτης αυτής παράστασης που τις μέρες αυτές στήνεται σε δρόμους, πλατείες, καταστήματα και σπίτια, αλλά η κατανόηση τού γιατί η επιζητούμενη μέθεξη στο θείο όπως το απαιτούν οι μέρες, επιχειρείται μέσα από μια φρενίτιδα αναγκαστικής κατανάλωσης λάμψης, υπερβολής και ευτέλειας, με λαμπιόνια, στρας, παγιέτες, πούλιες, φωταψίες, μπουκώματα κ.λ.π., κλιμακούμενης σε όλο και περισσότερες «κιλοβατώρες» όσο η επιθυμητή μέθεξη αρνείται να χτυπήσει την πόρτα μας και να μας κατοικήσει.

Όσο, λοιπόν, το σκέφτομαι το πράγμα, τόσο και πιο πολύ αποδίδω την αύξηση του επιπέδου κατανάλωσης που παρατηρείται, στη συγκυρία της γέννησης του θεανθρώπου στον τελευταίο μήνα του έτους, στον 12ο δηλαδή, εκεί όπου εδώ και πολλά χρόνια είθιστε το κράτος, κάτω από το κράτος περισσής γενναιοδωρίας και φιλαλληλίας, να μοιράζει σε πιστούς και απίστους έναν παραπανίσιο μισθό, τον επονομαζόμενο και 13ο. Όπως αντιλαμβάνεστε, οι επιλογές που έχει στη διάθεσή του να ασκήσει την φιλανθρωπία του σε άλλον, πέραν του 12ου μήνα, δεν είναι και πολλές, μιας και τέτοιος μήνας δεν υπάρχει. Κατά συνέπεια, η απόδοση γίνεται αναγκαστικά τον Δεκέμβρη, ο οποίος και ατυχώς συμπίπτει με τον μήνα των Χριστουγέννων.

Η βασική συνέπεια του 13ου μισθού είναι ο πιστός να βρίσκεται ξαφνικά κάτοχος ενός μεγάλου ποσού το οποίο αδυνατώντας να διαχειριστεί με σύνεση και ορθολογικότητα, σπεύδει να καταθέσει σε οτιδήποτε του «γυαλίσει το μάτι», εξ ου και η υπερβολική σημασία που δίνεται τις μέρες αυτές στο φως, τη λάμψη και τη γυαλάδα.

Καταλήγω, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι ο κύριος ένοχος της αποπνευματικοποίησης των χριστουγέννων είναι η εκμαυλιστική ιδιότητα του 13ου μισθού. Για να μην κατηγορηθώ, όμως, για αντεργατικά αισθήματα, προσπάθεια κατάργησης των κεκτημένων και σπορά καινών δαιμονίων και μάλιστα σε εποχές που παραείναι επιρρεπείς στην υιοθέτηση τέτοιων προτάσεων, αλλά και για να διαφυλαχτεί η αγιοσύνη των ημερών και να προστατευτούν οι χριστιανοί από τους πειρασμούς που φέρνει ο πακτωλός των χρημάτων, θα πρότεινα ο 13ος μισθός να

1) αποσυνδεόταν από τα χριστούγεννα,

2) να άλλαζε οπωσδήποτε όνομα και

3) να δινόταν σε κάποιο μήνα ουδέτερο, ας πούμε τον Μάρτιο, ή ακόμα καλύτερα τον Σεπτέμβριο, τότε που θα έπιανε και περισσότερο τόπο, όταν οι νοικοκυραίοι θα γυρνάγανε ταπί από τις διακοπές του καλοκαιριού.

Επειδή όμως η αποσύνδεση του 13ου μισθού από τα Χριστούγεννα ενέχει τον κίνδυνο καταποντισμού των φιλανθρωπων πράξεων, οι οποίες ήταν ανέκαθεν συνυφασμένες με το πνεύμα της Γέννησης, θα πρότεινα η άσκησή τους να γίνεται εφεξής με θεσμοθετημένο τρόπο, μέσα από την τακτική κατακράτηση ενός τμήματος του μισθού των χριστιανών υπέρ των αδυνάτων και αναξιοπαθούντων. Και επειδή, ευλόγως θα αναρωτηθείτε, πώς είναι δυνατόν να ξεχωρίσουμε τους χριστιανούς από τους άλλους τους γκιαούρηδες και τους αλλόθρησκους, θα προσυπόγραφα την αναγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, υπό την προϋπόθεση ότι η διάκριση αυτή θα χρησιμοποιείτο για λόγους εισπρακτικούς, δίνοντας έτσι διέξοδο στα φιλάνθρωπα αισθήματα του 99,99999% των συμπατριωτών μας χριστιανών οι οποίοι μένοντας αχαρακτήριστοι θα δυσκολεύονταν να τα εξασκήσουν.