Αδυνατώ να πιστέψω ότι είμαι ο μόνος άνθρωπος στη γη που υφίσταται κατά τη διάρκεια των εορτών, [ιδίως αυτών που είθισται να ονομάζονται οικογενειακές και που προϋποθέτουν εξ αιτίας μιας πανάρχαιης εθιμοτυπίας πολυπληθείς μαζώξεις συγγενών], την προγραμματισμένη επίσκεψη της καταθλιπτικής κυράς, που πάντα τέτοιες μέρες συνεπής στο ραντεβού της σκάει μύτη ζωσμένη άλλοτε με τον βαρύ κι άλλοτε με τον ελαφρύτερο οπλισμό της.
Αν το πλήθος των συγγενών που συνεορτάζουν ξεπερνάει μια ορισμένη κρίσιμη τιμή, τότε τα βαριά συναισθήματα διαχέονται σε όσο το δυνατόν περισσότερα πρόσωπα, με συνέπεια το ανά μονάδα ατόμου βάρος να είναι και το μικρότερο. Μπορούμε επίσης να αποδώσουμε την ελάττωση αυτή της συναισθηματικής πίεσης και στη διάχυτη βαβούρα, που στερεί από κάποιον την δυνατότητα να μελαγχολήσει αξιοπρεπώς και με την ησυχία του. Άλλωστε, σπάνιες είναι σε ομήγυρη τέτοιου μεγέθους οι παύσεις και οι σιωπές για να μπορέσει η μελαγχολία, (μια καθαρά ιδιωτική απόλαυση), να βρει άνοιγμα και να εισχωρήσει.
Όταν όμως η υποτιθέμενη οικογενειακή συγκέντρωση δεν αριθμεί παρά ολίγες μόνο μονάδες, περιοριζόμενες στα δάχτυλα της μιας χειρός και ενίοτε στα μισά εξ αυτών, τότε όπως ευκόλως εννοείται, το ανά μονάδα ατόμου συναισθηματικό βάρος γίνεται σαφώς μεγαλύτερο με την τάση, προϊούσης της ώρας να εξελίσσεται σε δυσβάσταχτο, έως τρομαχτικό. Στη μεσοβέζικη λοιπόν αυτή κατάσταση λείπει η ευωχία του πολύχρωμου πλήθους που παρέχει στον καθένα την ανεξαρτησία να μπαίνει και να βγαίνει ανενόχλητος και κατά το δοκούν στην ομήγυρη. Από την άλλη μεριά, όταν η μάζωξη είναι μικρή και στενόχωρη σχεδόν πάντα εμφιλοχωρούν οι αντιθέσεις των μελών της που όπως και να το κάνουμε καιροφυλακτούν και παραμονεύουν. Εδώ η επιτήρηση του ενός από τους άλλους είναι πιο έντονη και οι απαιτήσεις, επικρίσεις, παράπονα, δυσαρέσκειες και ματαιώσεις είναι απείρως πιο εύκολο να ξεπηδήσουν και να δυναμιτίσουν μια ασταθή έτσι κι αλλιώς συναισθηματική κατάσταση.
Τουναντίον όταν η οικογένεια, είτε λόγω επιλογής, είτε λόγω μοίρας, περιορίζεται σε ένα και μόνον άτομο, τότε τα προηγούμενα συναισθήματα θλίψης όχι μόνον δεν βαραίνουν, αλλά μπορούν αιφνιδίως να μετατραπούν σε συναισθήματα ανακούφισης και ευφορίας, σε συμφωνία με τη ρήση του, «Όταν είσαι μόνος σου όσο θέλεις πήδα».
Η κατάσταση αυτή της εμφάνισης ισχυρής ασυνέχειας στην εξέλιξη ενός φαινομένου, [που στην προκειμένη περίπτωση είναι η βίωση ενός συναισθήματος μελαγχολίας, σαν συνάρτηση του πλήθους των ατόμων που συνευρίσκονται σε κάποιο εορταστικό τραπέζι], παρατηρείται συχνά στη φύση, όπως για παράδειγμα στη μετάβαση από την υγρή στην στερεά μορφή μιας ουσίας και ονομάζεται «Μετάβαση Φάσεως», ή επί το ελληνικότερον «phase transition», αποτελεί δε, έναν από τους πιο ελκυστικούς κλάδους της Φυσικής, και όπως δείχνουμε εδώ, πιθανόν και της ψυχολογίας.
Το ερώτημα βέβαια που πλανάται αμείλικτο και επιτακτικό είναι το ΓΙΑΤΙ. Γιατί, κατά κανόνα δηλαδή, πάνω από τέτοιες συγκεντρώσεις να πλανάται ένα τόσο βαρύ σύννεφο;
Εκεί λοιπόν, στα μισά ενός λευκού γλυκού και αφρώδους οίνου ζυμωμένου στην ζεστή και ολάνθιστη κοιλάδα του Μόζελ νόμισα χθες ότι βρήκα μιαν απάντηση:
Το ερώτημα βέβαια που πλανάται αμείλικτο και επιτακτικό είναι το ΓΙΑΤΙ. Γιατί, κατά κανόνα δηλαδή, πάνω από τέτοιες συγκεντρώσεις να πλανάται ένα τόσο βαρύ σύννεφο;
Εκεί λοιπόν, στα μισά ενός λευκού γλυκού και αφρώδους οίνου ζυμωμένου στην ζεστή και ολάνθιστη κοιλάδα του Μόζελ νόμισα χθες ότι βρήκα μιαν απάντηση:
Είναι ο φόβος μήπως στο μέτρημα την επομένη χρονιά κάποιοι θα βρεθούν να λείπουν.
Και η εξήγηση που δίνω, [και με την επικουρία του Μόζελ βεβαίως, βεβαίως], είναι ότι όταν η συνομοταξία των συγγενών αριθμεί πολλές μονάδες, το να βρεθεί στο μέτρημα ένας πάνω, ένας κάτω δεν αποτελεί και μεγάλο πρόβλημα, μιας και η μονάδα τελικά θα χαθεί αθόρυβα στο πλήθος. Επίσης, όταν είσαι ένας, επίσης δεν σε πολυνοιάζει αν στην επόμενη φορά είσαι και ο κανένας. Όταν όμως αυτοί που συγκεντρώνονται και που υποτίθεται ότι ενώνονται με δεσμούς συγγένειας είναι λίγοι, τότε κάθε απώλεια μετράει παραπάνω, καθόσον αντιστοιχεί σ’ ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό επί του συνόλου των παρευρισκομένων. Simple statistics!
Και η εξήγηση που δίνω, [και με την επικουρία του Μόζελ βεβαίως, βεβαίως], είναι ότι όταν η συνομοταξία των συγγενών αριθμεί πολλές μονάδες, το να βρεθεί στο μέτρημα ένας πάνω, ένας κάτω δεν αποτελεί και μεγάλο πρόβλημα, μιας και η μονάδα τελικά θα χαθεί αθόρυβα στο πλήθος. Επίσης, όταν είσαι ένας, επίσης δεν σε πολυνοιάζει αν στην επόμενη φορά είσαι και ο κανένας. Όταν όμως αυτοί που συγκεντρώνονται και που υποτίθεται ότι ενώνονται με δεσμούς συγγένειας είναι λίγοι, τότε κάθε απώλεια μετράει παραπάνω, καθόσον αντιστοιχεί σ’ ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό επί του συνόλου των παρευρισκομένων. Simple statistics!
** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** ** **
Πάνε είκοσι χρόνια τώρα, που κάθε φορά που πήγαινα στο νησί για κάποιες απ’ τις γιορτές, όταν αποχαιρετούσα τους παππούδες έλεγα μέσα μου με σφιγμένη την καρδιά, μήπως και η φορά αυτή που τους κοίταζα να μου κουνάνε το χέρι ήταν και η τελευταία. Τους έβλεπα και τους δυο στημένους στη βεράντα, αμίλητους και αμήχανους, προσπαθώντας με κόπο να φανούν φυσιολογικοί και χαρούμενοι ανανεώνοντας το ραντεβού για την επόμενη φορά, που ήταν σίγουροι (;) ότι θα ερχόταν. Κάποια όμως απ’ αυτές τις φορές, μοιραία, θα ήταν και η τελευταία. Δεν τη θυμάμαι αυτή τη φορά. Δεν θυμάμαι πως έμοιαζε αυτός ο τελευταίος αποχαιρετισμός, αν υπήρχε κάποιο προαίσθημα, κάποιο σημάδι, κάποια μαύρη γάτα που μου έκοψε το δρόμο. Όχι. Τίποτε απ’ όλα αυτά. Ο παππούς έφυγε καθιστός αθόρυβα και σεμνά, πάνω σε μια ανάσα που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το έργο της.
Η γιαγιά μετά από λίγο έπεσε και χτύπησε το πόδι της και μετά από το συμβάν αυτό βρήκε πρόχειρο ένα κρεβάτι δίπλα της, καλοβολεύτηκε και από τότε αρνήθηκε να ξανασηκωθεί, μέχρι που ήρθε κι αυτηνής η ώρα. Στο μεταξύ μας άφησε χρόνους και ο πατέρας και από τότε έκοψα τις επισκέψεις στα νησιά μην αντέχοντας άλλους αποχαιρετισμούς, μην βαστώντας την αγωνία μπας και αυτός ο αποχαιρετισμός με την μάνα που έμεινε πίσω μόνη, θα ήταν και ο τελευταίος. Δεν ήθελα να αποχαιρετώ πλέον και να ανανεώνω ραντεβού που μπορεί είτε να αθετούσα, είτε στην αντίθετη περίπτωση να αποδεικνύονταν άγονα.
Με τον καιρό όλο και λιγοστεύουμε. Αυτοί που προστέθηκαν είναι πιο λίγοι απ’ αυτούς που έφυγαν και ο ισολογισμός των προσώπων ελλειμματικός: Ξεκινήσαμε πόσοι, καταντήσαμε τόσοι. Λίγοι, απελπιστικά λίγοι, ένα μικρό τραπεζάκι φτάνει πια για να μας βολέψει και ούτε ένα μπουκάλι κρασί δεν καταφέρνουμε να αδειάσουμε. Κι ας είναι γλυκό, και από την ολάνθιστη κοιλάδα του Μόζελ!
Αναρτήσεις
38 σχόλια:
Cynical καλημέρα και χρόνια πολλά. Δεν ξέρω αν είναι ο θάνατος, η απώλεια ή η αρρώστια. Πάντως η συνείδηση όλων αυτών μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.
Μέραααα, ουραία και μεγάλη 'κογένεια εχς. Κι του σπιτ, κι αυτό ωραίο είναι. Οπότ' ρουτάω. Τίποτις καλό εχς να μου γνωρίς;
@greek rider καλώς τονα και χρόνια πολλά. Όλα αυτά τα ακατανόμαστα που ονοματίζεις σίγουρα μας προσγειώνουν σε μια μεγάλη αλήθεια: ότι μοιραία κάποια μέρα θα φύγουμε. Ο καθένας μας λοιπόν ας πορευτεί όπως νομίζει, έχοντας αυτό σαν δεδομένο. Αφού όλοι λίγο πολύ τα έχουμε βιώσει αυτά, γιατί δεν γίναμε σαν σύνολο καλύτεροι;
@swell καλημέρα και σε σένα. Καταλαβαίνω από την προφορά ότι έμεινες αρκετές μέρες στο χωριό, τώρα το Πάσχα και κόλλησες.
Τα καλά κορίτσια swell, τα δώκαμε. Παντρεύτηκαν, νοικοκυρεύτηκαν, κάνανε πολλά παιδιά, χοντρύνανε. Μας μείναν μόνο κάτι ζαρωμένες και πυροβολημένες. Αλλά με το σπίτι που βλέπεις για προικιό. Σκέψου και απάντησε με την ησυχία σου.
@swell καλημέρα, χρόνια πολλά.
@cynical δε νομίζω οτι η θέαση του θανάτου ωριμάζει υποχρεωτικά τους ανθρώπους. Αν για παράδειγμα κάποιος πιστεύει οτι ο θάνατος είναι μια μετάβαση στο επέκεινα τότε για πιο θάνατο μιλάμε, αυτή είναι μια απλή μετανάσταση-απώλεια προσωρινή. Η βίωση του θανάτου για να έχει υπαρξιακή ωφέλεια θα πρέπει να θεαθεί ως απόλυτος και σκοτεινός όπως είναι όχι παρέα με αγγελάκια στον ουρανό αλλά με το σκοτάδι στον Άδη. Η εφεύρεση των ουρανών δείχνει οτι δεν υπάρχει συνείδηση του θανάτου και τον αποφεύγουν οι περισσότεροι με τεχνάσματα.
@greek rider και ποιός μας εγγυάται ότι με μια τέτοια βίωση του θανάτου όπως περιγράφεις, δεν θα καταντήσουμε αντί για καλύτεροι, παράφρονες; Οι θρησκείες δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης πιστεύω αν είμασταν αθάνατοι. Αυτό που κάνουν είναι το ρετούς στο βλοσυρό και κατασκότεινο πρόσωπο του θανάτου. Από την άποψη αυτή αποσυμφωρούν τα τρελάδικα.
@cynical ένας από τους λόγους της πνευματικής καθυστέρησης του ανθρώπου είναι και αυτός. Φαντάζομαι οτι αν υπάρχει το δίλημμα διαμεσολάβηση και ψέμα ή αλλιώς τρελάδικο τότε το αποτέλεσμα είναι μια ξένη ζωή που εξαρτάται από άλλους. Το ελεύθερο είναι πάντα πιο επώδυνο και επικίνδυνο για πολλούς.
@greek rider αυτά που λες είναι και δικά μου λόγια. Η απορία μου είναι σχετικά με το πώς το κατορθώνουν κάποιοι, αρκετοί, να βλέπουν την αλήθεια κατάματα και να την αποδέχονται κρατώντας και τας φρένας σώας, ενώ άλλοι, οι περισσότεροι, να μην το μπορούν και να καταφεύγουν σε φτιασιδια και ψιμμίθια. Ποιο είναι το κοινό χαρακτηριστικό αυτών που έχουν ανάγκη να πιστεύουν; Και το οποίο λείπει απο αυτούς που δεν;
Να 'μαι και εγώ!!!! Ωραία αφήσαμε το χάος και τα φρακταλς και πιάσαμε τη θανατοσυζήτηση στα τελευταία post. Ωιμεεεε!!!! Να σου πω, να το κόψεις το Μερλώ...Μοζέλ πως το πες. Δεν είναι για εσένα. Άμα είναι να σε ρίχνει σε κατάθλιψη, τι το πίνεις. Σε πίνει!!!
Και τώρα λίγα λόγια σοβαρά από έναν άνθρωπο που έχει ζήσει τη ζωή στη βιοπάλη και στη φάμπρικα (καλά ντε....λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα...μη βαράτε). Η θέα του θανάτου ή και η ιδέα του ακόμα είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να χειριστεί. Ειδικά όταν μπορείς να τον χαρακτηρίσεις "κοινωνικά" ή "ηθικά" άδικο. Αυτό όντως το έζησα πριν ένα χρόνο γι' αυτό και το λέω. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τον συνηθίσεις όσο περισσότερο μπορείς και κυρίως να έχει ανθρώπους γύρω σου να σε υποστηρίζουν και να σε συντροφεύουν. Κοινώς, να πάψεις να δρας ως μια αυστηρή ατομιστική μονάδα, αλλά ως μια ευρύτερα ολιστική μονάδα. Γιατί το μονάδα, αλίμονο, αλλά δεν το γλιτώνεις.
Χρόνια πολλά σε όλους και Καλό μας Καλοκαίρι, σιγά-σιγά...!!!
@cynical θέτεις κρίσιμο ερώτημα. Δε νομίζω οτι όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι. Καταρχήν εγκεφαλικά, νομίζω οτι με τα χρόνια έχουν αναπτυχθεί σε πολλούς οι θρησκευτικοί νευρώνες πιο πολύ από οτι θα έπρεπε. Δεύτερον η παιδεία και η εκπαίδευση έχουν σημαντικό ρόλο. Η κατήχηση, η αντιεπιστημονική σκέψη, το σχολείο, η κοινωνική ζωή που δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια για φιλοσοφία και σκέψη.
Μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση, σε χωριά, που ἐχω δει ανθρώπους αγράμματους να μιλάνε με θάρρος για τον Άδη και για το αναπόφευκτο του θανάτου, με τρόπο που δεν μιλάνε οι άνθρωποι της πόλης. Οι οποίοι έχουν ξεχάσει να σκέφτονται. Αφού εκείνοι οι αγράμματοι στο χωριό μπορούν να κοιτάνε το θάνατο ώριμα τότε μπορούν και άλλοι χωρίς διαμεσολαβήσεις. Δες τη δημοτική ποίηση, είναι γεμάτη από ώριμες θεάσεις του θανάτου και όχι ντροπιαστικές υπεκφυγές.
Καλώς τονα τον VK μας!! Μόλις πέρασα από το σπίτι σου και σε κατσάδιασα.
Ά! δεν ξέρεις πόση ανακούφιση είναι να δινεις μορφή στη μελαγχολία σου, εδώ με λέξεις, να την ξεφορτώνεσαι και να την σπρώχνιεις στους άλλους, στους αναγνώστες εν προκειμένω!
Μόζελ είναι ποταμός, εσυ που είσαι fan της γερμανιας.
Εγώ το ξύνω το θεμα, το γυροφέρνω συνέχεια από τοτε που με θυμαμαι. Που θα πάει λέω, θα το συνειθίσω!
Μπράβο σου που μας στρέφεις τα μάτια στο καλοκαίρι. Νάτο, νάτο!
greek rider, η πρόσληψη του θανάτου και η βίωση του επερχόμενου τέλους έχει αλλάξει σαφώς με τα χρόνια. Και σχετιζεται μαλλον με την γειτνιαση του ανθρώπου με την φυση και τις λειτουργιες της. Οι χωρικοι αισθάνονται περισσότερο απο μας σαν μερος αυτης. Όσο απομακρύνεσαι τόσο και ο θάνατος μοιάζει αφύσικος και τρομαχτικος.
Να σκεφτείς η ευχή που λέμε "στην υγειά σου" δεν ήταν κάτι το συνειθησμένο στη αρχαία ελλάδα. Έχω ένα βιβλίο σχετικο που ονομάζεται ο θάνατος στη Δυση και δείχνει στάσεις ανα εποχες.
Υπάρχουν περιοχές του εγκεφάλου που σχετιζονται με το θρησκευτικο φαινομενο; Μου κάνει εντύπωση με ποια κριτήρια τις εντοπίσανε.
@cynical, για το θέμα του εγκεφάλου θα αναφερθώ σε άλλο ποστ γιατί είναι μεγάλο θέμα. Έχω να σου πω και ακόμη ένα λόγο. Αν οι άνθρωποι ήξεραν το βέβαιο του θανάτου και το σκεφτόταν σοβαρά που και που (και δεν ήταν αποκομμένο από τη ζωή τους) πως θα μπορούσαν να θέλουν τόσο πολύ τον πλούτο και την αποθησαύριση? Κατά τη γνώμη μου θα μπορούσαν να αρκεστούν με λιγότερα και να είναι πιο επιεικείς με τους άλλους συνανθρώπους τους, γιατί όπως λέμε κανείς δεν θα πάρει τίποτα στον τάφο του.
Τι φανταστικη συζητηση και αυτη πασχαλιατικα.Επεικαιρη ομως, και αν μπορω να πω και απαραιτητη.Λοιπον: Ο ΘΑΝΑΤΟς.Εκεινο που δεν καταλαβαινω ειναι γιατι πρεπει να ζουμε αιωνια,η μια δευτερη Ζωη,η οτι αλλο τελος παντων εχει να κανει με τον ελεγχο του Θανατου. μας ρωτησε κανεις αν θελουμε να γεννηθουμε; Οχι βεβαια. Γεννηθικαμε με την απολυτη γνωση οτι στο τελος θα πεθανουμε ετσι απλα. Ολα τα αλλα ειναι πλεονεξια και αναγκη για περισσοτερα λες και η ΖΩΗ ειναι καταναλωτικο αγαθο και πρεπει να εχουμε και δευτερη και τριτη και χιλιοστη,και ετσι παμε κι ερχομαστε οπως λεει και η μετεμψυχοση,και αρνιομαστε το πιο απλο και ισως το πιο δυσκολο. Αυτη ειναι η ΖΩΗ. ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΡΙΟ. Μονο η αναγκη να αποχτησουμε πιο πολλα μας κανει να χανουμε την αληθεια και φτανουμε στο ΤΕΛΟς με τον ενα ητον αλλο τροπο, χωρις να ΖΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ.
@rider, η αποθησαύρηση επιτελει διπλο ρολο. 1)για ν' αφήσουμε κάτι στα παιδιά, δια μεσου των οποίων διαιωνιζουμε τα υλικά μας και 2) αφού θα παεθάνουμε που θα πεθάνουμε, γιατι να μην ζησουμε εδω σαν βασιλιάδες (πλουτος+εξουσια)! Νομιζω ότι αμφοτερες οι λογικες είναι νομιμες, μεσα φυσικά στη δικη τους λογικη.
Επι πλεον δεν νομιζω να υπαρχει καποιο πανω οριο στις επιθυμιες παρα μονο αυτο που βαζει η φαντασια. Ποιος θα ορίσει το "λιγοτερα" στο αρκούμαι; Λογω αυτης της ασαφειας και ανεπαρκειας των ορισμών [μονο στα ολοκληρωτικά κρατη τετοιοι ορισμοι ειναι πολυ σαφεις] οι ανθρωποι ξεσαλώνουν.
Νομιζω ότι μια κουβεντα πανω στη φυση του ανθρώπου (αν φυσικα κατι τετοιο υπαρχει), θα διαφωτιζε περισσοτερο αυτα που γραφεις σχετικα με τα "λιγοτερα".
@I don't want my name, χρονια πολλα και καλη επιστροφη στα καθημερινα και σπουδαια. Τα ξεφουρνισα τα κειμενα αυτα, που με τρωνε καιρο, αυτή την εποχη που είναι και η προσφορότερη. Λιγο μετα αρχιζουν τα μπανια και αντε τολμα...
Συμφωνω με αυτά που λες, και νομιζω και οι προλαλησαντες. Για να συνειδητοποιηθει αυτο το απλο γεγονος θελει απ' ότι εδειξε η ιστορια γερά κοτσια.
Οι θρησκείες δε θα είχαν λόγο ύπαρξης αν είμασταν αθάνατοι.
Σπευσε να παρεις το Περί θανάτου, του σαραμάγκου βέβαια, το 3ο μερος της τριλογίας, να δεις την ίδια φράση απο το Νομπελίστα.
(Εγω θα το έλεγα στον ενεστώτα: οι θρησκείες δεν έχουν λόγο ύπαρξης επειδή είμαστε αθάνατοι -μέχρι να πεθάνουμε)
Ορίστε. Ενα Νομπελ -επιεικώς- θα σου άξιζε! Και μισό Μόζελ (τ αλλο το θελω εγώ, το νόμπελ κρατα το ολόκληρο)
Να σου πω, δεν αλλαζουμε ρεπερτόριο εν όψει πρωτομαγιάς; Να πουμε τπτ επετειακό, πχ για τον τρόπο των οσμών να μεταμορφώνονται σε αναμνήσεις και να διαφοροποιούνται. Εμένα πχ η ηλεκτρική σκούπα μου μυρίζει χριστούγεννα και το νυχτολούλουδο μια φίλη που είχα όταν ήμουν 17.
Επίσης την ανοιξη ξεκινάνε τα τζιτζίκια να μαάίνουν το τραγούδι τους και τα ήθη των ανθρώπων εκπίπτουν κατά 27% + ΦΠΑ εως 45% εαν είναι μετά τις 2μμ
:)
@nomad, μη με τρελαίνεις! Είπε ακριβώς την ιδια φραση με μενα ο Σαραμανγκου ; Βρε το θηρίο!
Σου ορκιζομαι οτι δεν διαβασα αυτό το βιβλιο.
Νομιζω ότι ειναι κοινη λογικη αυτη η φραση, για να μην τρελαθω ελπιζοντας σε ενα νομπελ και μαλιστα χωρις να εχω γραψει και τιποτε !
Ο Μόζελ, έχει λιγο νερο σε σχεση με τον Βόσπορο.
Μου έχουν μεινει μερικά θανατερά ακομα, αλλά αφου καλοκαιριάζει θα τα βάλω στη ναφθαλινη για του χρονου.
Κοίταξε όμως, δεν μπορεί όλα τα βλογς να το ριξουν στο τραλαλα ταυτοχρονα. Καποιο πρεπει να κραταει τα μποσικα και να σας συνεφέρνει από τις πολλές εκπτώσεις.
Ερώτημα: Αν είχατε τη δυνατότητα της αθανασίας θα την επιλέγατε;
@cynical το "λιγότερα" νομίζω οτι το ορίζει η γύρω μας πραγματικότητα.
Η σκληρότητα και η αδικία γύρω μας είναι της τάξεως του Γ' Ράιχ. Η κοινωνία μας έχει συνηθίσει και έχει αποκτηνωθεί όπως και η Γερμανική κοινωνία της τότε εποχής. Έβλεπαν ανθρώπους σε φούρνους και νόμιζαν οτι είναι φυσιολογικό επειδή ήταν η επικρατούσα άποψη, κοινωνικά αποδεκτό, η ιδεολογία της εξουσίας. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα.
Πίσω από τα χαμογελαστά πρόσωπα των στελεχών πολυεθνικών κρύβονται στρατηγικές και πρακτικές (προς το περιβάλλον και τους ανθρώπους) τύπου Γ'Ράιχ.
Συνεπώς το "λιγότερα" καθορίζεται άρρητα από την κοινωνία και στην εποχή μας η κοινωνία (η κυρίαρχη ιδεολογία) δυστυχώς λέει: "..δεν υπάρχει όριο αν είσαι μάγκας όλα μπορούν να γίνουν δικά σου"
Γέλασε
ο μαύρος κόκορας
όταν του είπαν
πως θα τον σφάξουν
όταν όμως ήρθε η 'ωρα
η κακή του ώρα
έκλαψε ο μαύρος κόκορας
έκλαψε ο μαύρος κόκορας
ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
Oh dog! Στις συγκεντρώσεις αυτές είμαι συνήθως εγώ εκείνη που είναι νεκρή. Παίζω το ρόλο της νεκρής, κάνω υπομονή, σφίγγω τα δόντια, μετράω τα δευτερόλεπτα, παίζω το ρόλο. Ζωντανή, δεν με αντέχουν. Ζωντανοί, δεν με αντέχουν. Καλύτερα νεκρή. Και τσουπ! μόλις γυρίζε στο αγαπημένο μου σπιτάκι στα Εξάρχεια να! που ζωντανεύω και πάλι! Εκεί να δεις ανάσταση...
κατατονικά αισιόδοξο άρα υπέροχο
κι όλα αυτά βρέχοντας τα χείλη σας με ένα Riesling ;
φαντάζομαι δηλαδή αν είχατε λίγο αψέντι στο ποτήρι τί θα βλέπαν τα ματάκια μας :-)
@Pano καλησπέρα και χρονια πολλά. Η κυρια Αθανασία μου είναι παντελως αγνωστη, και δεν συνηθίζω να πηγαίνω με αγνώστους. Με φοβιζουν. Θα ακολουθήσω τα γνωστά και πεπατημενα μονοπατια. Τοσους αιώνες προετοιμαζόμαστε γιαυτά, είναι κριμα τοση γνωση να παει στραφι!
Αρα @greek rider δεν υπάρχουν "λιγοτερα" επομένως το να ελπίζουμε ότι καποτε θα αυτοπεριοριστούμε, δεν είναι τιποτε περισσοτερο απο ένα "wishful thinking".
@aerostatik είχα συνεχεια στο νου μου το κειμενο σου για το ψυχοσάββατο όταν έγραφα τουτο δω. Του καθενός ο δρομος είχε αρκετες απώλειες.
Το καλύτερο πασχαλιάτικο διήγημα,που διάβασα τα τελευταία πολλά χρόνια.
Εχω ένα σχόλιο μόνο για μένα (του το είπα ήδη προφορικώς) ,ενώ για την Cynical,keep bloging!!
@μαιρη καλως ήρθες! μια βολτα να κανεις στα άλλα βλογς να δεις τι μελαγχολια πέφτει αυτές τις μερες!
Το θεμα οικογενεια, σχεσεις μεσα στην οικογενεια, ενοχες για τις ανυπαρκτες σχεσεις που θα επρεπε να ειχαμε αλλά δεν εχουμε, η αδυναμια παραδοχης της ανυπαρξιας τους και η τελικη ηρωικη αποφαση για τη λυση τους που ποτε δεν παίρνεται...Άστα, τεράστιο θεμα. Μεγάλη εμπλοκή. Θα επανερθω γιατι με κατατρώει.
Α! δεν γνωρίζετε κ. Κ.Κ.Μοίρη μας, πόσο γλυκαινει τη μελαγχολια ένα γλυκο κρασί του Μοζελ! Ιδιως αν είναι και αφρώδες! Κάθε μια bubble που ανεβαινει στην επιφάνεια του ποτηριού και σκαει, και μια καινούργια ανάταση ψυχής.
Το αψέντι ίσως βοηθήσει οταν αρχίσω τις εξερευνητικές μου αποστολές στην κόλαση. Τότε φυσικά θα σας συμβουλευτώ.
@LLS, καλησπέρα και χρονια πολλά.
Αν η cynical συνεχίσει το keep blogging, μετά κάποιοι θα πρέπει να αναλάβουν το keep financing her. Καθαρά πράγματα.
Τι σχόλιο είχατε για σας και μας το κρύβετε; Ποτέ δεν περίμενα ότι η μελαγχολία θα προξενούσε τέτοια ευχαρίστηση. Θα προσπαθήσω να μελαγχολώ συχνότερα! Πολλά ευχαριστώ.
Οχι καλέ μη το παρακάνεις!!
Και τα άλλα είναι πολύ καλά!!
@LLS, καλά θα μελαγχολώ τις μονές μονο μερες.
Και, επιπλέον
(α) έχετε οικονομικές διαφορές για κτηματικά
(β) είπε στη φίλη της τη Ζωζώ ότι το ίδιο φόρεμα που φορούσες το βρήκε στους ...Κινέζους (κι η Ζωζώ στο μετέφερε)
(γ) δεν έχεις μάθει να χαλαρώνεις και να δέχεσαι τους ανθρώπους για ό,τι αξίζουν
προγραμματισμένη επίσκεψη της καταθλιπτικής κυράς, που πάντα τέτοιες μέρες συνεπής στο ραντεβού της σκαει μύτη ζωσμένη άλλοτε με τον βαρύ κι άλλοτε με τον ελαφρύτερο την οπλισμό της.
Την επίσκεψη της καταθλιπτικής κυράς ,εσείς την προκαλείτε γιατί εσείς την προσκαλείτε, άλλωστε ζει πολύ κοντά σας ,δημιούργημα σας είναι όχι της φαντασίας σας αλλά της πραγματικότητας του μυαλού σας.
Μήπως και ολας συνωμοτικά και υποσυνείδητα παρακαλείτε ,χωρίς να το ομολογείτε ,να έρθουν κάτι τέτοιες μέρες ,για να βρείτε την ευκαιρία να την προσκαλέσετε?
Συγνώμη αν άλλαξα μήκος κύματος από τους υπόλοιπους φανατικούς αναγνώστες σας οι οποίοι σας κανακεύουν με κίνδυνο να υπερτροφησει το εγώ σας, αλλά επί τέλους κάποιος πρέπει να παραμείνει κυνικός εδώ μέσα.
Κατά τα λοιπά σε 110 χρόνια το πολύ κανένας που ζει σήμερα σ αυτόν τον πλανήτη δεν θα υπάρχει ενώ όσοι θα ζουν τότε δεν έχουν γεννηθεί ακόμη.
@κ.κ.μοιρη Είμαι βέβαιος ότι γνωρίζετε ότι με το αψέντι συναντάμε την πράσινη νεράιδα
@κ. de Profundis, χρονια πολλά και καλό μήνα. Οι "κάτι τέτοιες μερες" έρχονται έτσι κι αλλιώς χωρίς να χρειαστεί να καταφύγουμε σε συνομωσίες για να κοπιάσουν. Επειδή δε είμαι καλός άνθρωπος, οπως θα εχετε αντιληφθει, αφήνω πάντα ανοιχτή την πορτα τετοιες μερες για τους περαστικούς ακομα και για την εν λογω κυρά. Οπως γράφω και μεσα στο κειμενο (περι ηδονης της μελαγχολίας), η συντροφιά της δεν μου είναι και πολυ δυσάρεστη, υπό την προυποθεση οτι τη βιζιτα δεν θα την κανει αρμενικη. Πάντως ειμαι προθυμη να τη στειλω και κατα τη μεριά σας καποια φορά.
Καλά, όσο για το κανάκεμα, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσες κουδουνίστρες και ποσα κουκλάκια έχω πάρει για δωρα από τους φιλους μου για το πάσχα.
@spyro Η Ζωζώ ψωνιζει απ' τ' αμερικάνικα και οχι απο κινέζικα. Το χαλάρωμα φερνει υπνο. Θελει προσοχή. Όσο για τους ανθρωπους, αν δεν αξιζουν;
Καλή Πρωτομαγια.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλευρά. (Πάντα θα υπάρχει) Με το καιρό όλο να μεγαλώνουμε. (Όχι απαραίτητα η οικογένεια, αλλά και η παρέα). Και όσο πιο πολλοί γινόμαστε, τόσο πιο μόνοι να αισθανόμαστε. Και οι κάσες με τα κρασιά να σε αφήνουν παγερά αδιάφορο. Και ας είναι ακόμα και από την ολάνθιστη κοιλάδα του Μόζελ.
@κούκε,λογικό: όσο πιο πολύ μεγαλώνει η "παρέα", τόσο περισσότερο να διαχέεται η προσοχή και τόσο λιγότερο χρόνο να αφιερώνουμε στον άλλον. Η παρέα είναι ένα σχήμα με εναλλασσόμενα πρόσωπα. Άλλοι μπαίνουν, άλλοι βγαίνουν, έτσι ώστε να διατηρείται πάντα η προσδοκια ότι αυτοί που μπαίνουν θα έχουν την έκπληξη, αυτό το άλλο στη βαλίτσα τους. Με την οικογένεια όμως; Εδώ δεν χωρούν ανταλλαγες. Εδώ πρέπει να τα βγάλεις περα με το πεπρωμένο.
Δημοσίευση σχολίου