Η ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο θάνατος όταν πλησιάζει περνάει πλέον απ΄ τα μάτια στη μύτη.

Δεν είναι μόνο η σάρκα που αποψιλώνεται, συρρικνώνεται, εξανεμίζεται κι αφήνει τα κόκαλα γυμνά χωρίς το πανωφόρι τους, - σκέτα κλαράκια σε δεντρί, που στο διάβα του ακόμα και το πιο ελαφρύ αεράκι τους σαρώνει τα φύλλα -, είναι κι αυτή η καινούργια μυρωδιά που ποτίζει έντονα πια τον αέρα. Μυρωδιά φαρμακείου απ’ τον ιδρώτα, την αναπνοή, τα δάκρυα. Ξεβράζει αντί για τις ανάσες της ζωής, τις ουσίες των φαρμάκων, δεκανίκια, που υποβαστάζουν με κόπο πια τις ζωικές λειτουργίες.

Το κορμί σε αποσύνθεση. Η παρακμή, η υποβίβαση, η απομυθοποίηση του Ανθρώπου. Για ποιο κέντρο του σύμπαντος μιλάμε, για ποια εικόνα, για ποιο πρόσωπο του θεού; Ελάτε να δείτε αυτό που λατρέψατε, αυτό που ανυψώσατε, αυτό που εξιδανικεύσατε! Μια μηχανή, μια ατελής, αναποτελεσματική μηχανή, που ξεχαρβαλώθηκε. Ο γιατρός, ένας υδραυλικός με άσπρη μπλούζα. Τα έντερα, σωλήνες αποχέτευσης που τρύπησαν. Στάζουν άρρωστα απόνερα που βρωμάν. Η κοιλιά, ένας βόθρος, όπου στριφογυρίζουν αδέσποτα και αμήχανα τα σκατά, μη ξέροντας προς τα που να πάνε. Να πάνε προς τα πάνω, προς τα κάτω; Πιέζουν, ασφυκτιούν, οι γνώριμοι δρόμοι ολοκληρωτικά φραγμένοι. Σκάνε σαν πίδακες, απ’ όπου βρουν αφύλακτες κερκόπορτες. Πύον, αίμα, βλέννα. Τρύπες παντού. Ανοίγουν η μια μετά την άλλη. Το σώμα χάσκει, ανοιχτό σαν μια πληγή. Εκτροφείο σκουληκιών. Το δέρμα λεπτό, αδύνατο να συγκρατήσει το εσωτερικό του. Από παντού ξεχύνεται αφρούρητος, ανεμπόδιστος ο Θάνατος. Σε πλήρη εξάρτυση, θριαμβευτής. Βγάζει τη γλώσσα και περιγελά. Σε μας, που νομίσαμε ότι κάποιος μας φύσηξε στα μούτρα τη θεία πνοή και γεννηθήκαμε, ότι κάποιος μας έπλασε με χρυσόσκονη και πρώτης ποιότητας υλικά.

Κι ύστερα σου λένε, ότι οι άνθρωποι χρειάζονται το θεό, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον μπροστά στον θάνατο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανακρίβεια. Είναι τότε ακριβώς, που σου έρχεται

να φασκελώσεις τα ουράνια,

να τσακίσεις τους θεούς,

να τους φτύσεις κατάμουτρα,

να τους συντρίψεις για πάντα στα Τάρταρα,

να γκρεμίσεις τις εκκλησίες, αυτούς του ναούς της απάτης και της συλλογικής παραφροσύνης.

Ας απαλλαγεί πλέον ο άνθρωπος απ’ αυτή την αιώνια κοροϊδία. Τι σόι θεός είναι αυτός που σε εγκαταλείπει με τόση αλαζονεία, αβοήθητο μέσα στον πόνο και την απόγνωση; Γιατί να θέλουμε ένα θεό σαδιστή, παράφρονα, αιμοσταγή;

Γιατί συνεχίζουμε να τον λατρεύουμε;

Πόσο η παράνοια έχει δέσει χειροπόδαρα την ανθρωπότητα! Δεν είμαστε τίποτε απ’ αυτά τα θαυμαστά που μας τσαμπουνάτε αιώνες τώρα.

Αγύρτες του κερατά.

Και οι κληρικοί και οι επιστήμονες από πάνω.

Φάρες του διαόλου.

Καλά οι παπάδες με την μανία τους για την πρόνοια και στοργικότητα του θεού προς το εκλεκτότερο δημιούργημά του, στο δημιούργημα, που λες και το ‘θελε να στολίζει τη βιτρίνα στο ντελικατέσεν του παραδείσου.

Αλλά και οι Φυσικοί; Δυστυχώς, μέσα κι αυτοί στη συμπαιγνία, με το ξεφούρνισμα της Ανθρωπικής τους Αρχής. Τι χαλασμένα, τι διεστραμμένα μυαλά. Λες και τους θέλαμε γι αυτή τη δουλειά. Να επιβεβαιώνουν, δηλαδή, «επιστημονικά» τις ονειροφαντασίες των παπάδων!

Και επί πλέον, είναι κι όλα αυτά τα ηλίθια, νηπιακά, αφελή κατασκευάσματα, ακόμα περισσότερο αφελή και μέσα στην πολυπλοκότητά τους, για άλλες ζωές, για άλλους παραδείσους, πόσο υποτιμούν τον άνθρωπο, κυρίως σ’ αυτές τις ύστατες στιγμές.

Αφήστε τον, τέλος πάντων, ήσυχο να φύγει μόνος του μ’ όση αξιοπρέπεια του έχει απομείνε τελικά. Μην μας ταλαιπωρείτε άλλο!