Σε άρθρο του στη χθεσινή γερμανική εφημερίδα Tageszeitung, (αγγλική μετάφραση εδώ), ο αυστριακός συγγραφέας Robert Misik, αναφερόμενος στον κιτρινισμό στον οποίον έχουν υποπέσει τα γερμανικά φύλλα, ακόμα και τα θεωρούμενα σοβαρά, και στην υποστήριξη που μέσω του κιτρινισμού τους παρέχουν στην κ. Μέρκελ, με το να καλλιεργούν το σωβινιστικό μότο: "εμείς οι Γερμανοί, εναντίον όλων των άλλων που μάς θέλουν για τα λεφτά μας", άφησε και λίγο χώρο για ν' ασχοληθεί με μάς.
Συγκεκριμένα, σχολιάζοντας τον τρόπο που τα γερμανικά πρωτοσέλιδα ασχολήθηκαν με το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών της 17ης Ιουνίου, με την ανακούφιση φυσικά να ξεχειλίζει από παντού, για τα "χειρότερα που αποφεύχθησαν", γράφει γεμάτος οργή:
"Τα χειρότερα; Προφανώς, αυτά θα ήταν μια νίκη για τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος απομακρύνθηκε με την εκλογική νίκη των συντηρητικών, δηλαδή, τη συμμορία των ληστών που έφεραν τη χώρα σ' αυτό το κατάντημα...".
Και να σκεφτείς ότι γιαυτή τη συμμορία των ληστών πανηγύριζε όλη η υφήλιος. Αλλά, έρχονται αποκρατικοποιήσεις, οπότε δικαιολογημένα...
Αναρτήσεις
9 σχόλια:
... πλιάτσικο έρχεται!
Ένοχος ένοχον ου ποιεί
να δεις πως τους λενε...
Τυμβωρύχους!
Ειναι απιθανο αυτο που συμβαινει. Η μεγαλυτερη ληστεια ολων των εποχων. Ακουγα τον Κeiser τωρα για τhn πυραμιδα που στηνουν οι τραπεζες για να μην φανει οτι ειναι χρεοκοπημενες. Ολες, και πρωτη απ' ολες η Deutsche bank.
Shit high and watch!
Άποψη της Φρανκφούρτης από την υψηλότερη τουαλέτα της Ευρώπης. Πύργος Kommerzbank.
Tι να σκέφτονται άραγε τα λευκά κολάρα ανακουφιζόμενα;
Δεν πιστευω οτι μπορουν να σκεφτουν, τιποτε αλλο πέρα απο το πως θα βγαλουν (κλεψουν στην ουσια) λεφτα.
Εχει κυκλοφορησει ενα βιβλιο του Christopher Hayes "The twilight of the elites", το οποιο σπαει ταμεια στην αμερικη. Και αναφερεται στην βρωμα των ελιτ και στο τροπο που λειτουργει η λεγομενη "αξιοκρατια".
θα το κανω review μεσα στο Σ/Κ.
@cynical
μικρο αποσπασμα απο συνεντυξη του
Christopher Hayes στο rollingstone.com/politics
"...But social mobility, by most counts, is on the decline. How can that be true in a functioning meritocracy?
The mechanisms of mobility and of equal opportunity are inevitably subverted by unequal power and wealth. We want to make a neat division between equality of opportunity and equality of outcome, but in practice, we can't. I use my high school, Hunter College in New York City, as an example. It's a public school, free, open to students from all five boroughs, but it's highly selective. When I went there, in the 1990s, you took one test to get in, in sixth grade. If you scored high enough you got in, if not, not. And if you were the mayor’s kid and you didn't score high enough, you didn't get in. That's the kind of democratizing promise of the meritocracy.
But that was then ...
Right. What's happened over time is you've seen a decline in black and Latino students in the school -- who were always underrepresented, but are even more so now -- at the same time as there's been this growth of a test prep industry. Parents are paying thousands of dollars for cram schools to prepare their kids for the test, and now the majority of kids getting in are products of the test-prep regime. So the test prep industry has been this perfect parable: You have this scarce resource -- a spot at an elite school -- and people with money in a very unequal city have a clear advantage over those who don't.
You say this process produces distinctive "psychopathologies" in the people who go through it. What's an example?
The pathology of ceaseless competition is inculcated early and creates this kind of constant status obsession upwards. You're habituated early on to think of life as winning a set of competitions toward some small set of scarce resources. You have to jump through these hoops, make your way, show everyone, by the amount of money you make and the status you've acquired, that you belong there. That's very different from the idea, say, of noblesse oblige -- which is not to be nostalgic for the previous ruling establishment, which was also morally bankrupt in all sorts of ways -- but it's a very different vision: You are bred to rule, and you must rule with grace and wisdom.
How does this explain corruption and cheating at the top?
What's insidious about meritocracy is that it countenances and tells a story that justifies the extreme inequality. Which is why you see these extreme payouts at the top. And those extreme payouts create tremendous corrupting influences. And the reason that I talk about Major League Baseball in the book and connect it to Enron and Wall Street is that if you have this vision of an institutional arrangement with huge rewards for performance, it's trickier than it looks to design a system that doesn't also have big rewards for cheating. And right now, the size of the payouts at the top are so big that you get a lot of cheating."
Read more: http://www.rollingstone.com/politics/blogs/national-affairs/chris-hayes-on-the-twilight-of-the-elites-and-the-end-of-meritocracy-20120711#ixzz20alhM8t1
@cynical
Το μεγαλυτερο τμημα της συνεντευξης του Αμερικανου δημοσιογραφου Chris Hayes, συγγραφεα του βιβλιου “Twilight of the Elites: America after Meritocracy”(Το λυκόφως των ελίτ: Η Αμερική μετά την Αξιοκρατία)στο RollingStone.com.
Ε.Το βιβλίο περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο η υπόσχεση της Αμερικής για αξιοκρατία έχει προδωθει. Υπενθυμίστε μας τι συνεπάγεται υπόσχεση.
Είναι ουσιαστικά το όραμα του αμερικανικού ονείρου, της κοινωνικής κινητικότητας – ότι ο καθένας, ανεξάρτητα από το οικογενειακό τους όνομα, φύλο, θρήσκευμα, ή τη γεωγραφική προέλευση θα ανταγωνιστούν επί ίσοις όροις , και στη συνέχεια θα υπάρξει αυτή η έντονη διαδικασία που θα αναδεικνυει τους πιο ταλαντούχους και το εξυπνότερους, οι οποίοι θα βρεθουν στο τιμόνι των θεσμων μας και θα αποτελούν την κυβερνητικη ελίτ που διέπουν ή απο το υψηλοτερο 1%, αν και αυτά τα δύο πράγματα είναι – με αυξανομενο ρυθμο- το ίδιο πράγμα.
Ε.Αλλά η κοινωνική κινητικότητα, που για τους περισσότερους μετράει, είναι σε πτώση. Πώς μπορεί αυτό να είναι αλήθεια σε λειτουργικη αξιοκρατία;
Οι μηχανισμοί της κινητικότητας και των ίσων ευκαιριών αναπόφευκτα υπονομεύεται από άνιση δύναμη και πλούτο. Θέλουμε να κάνουμε μια τακτοποιημένη διάκριση μεταξύ της ισότητας των ευκαιριών και της ισότητας των αποτελεσμάτων, αλλά στην πράξη, δεν μπορούμε. Χρησιμοποιώ το γυμνάσιο μου, Hunter College της Νέας Υόρκης, ως παράδειγμα. Είναι ένα δημόσιο σχολείο, ελεύθερο, ανοικτο σε μαθητές από όλους τους πέντε δήμους, αλλά είναι εξαιρετικά επιλεκτικο. Όταν πήγα εκεί, στη δεκαετία του 1990, εδωσα εξετασεις για να εισαχθω στην έκτη δημοτικού. Αν επαιρνες αρκετά υψηλη βαθμολογια εισαγοσουν, αν όχι, όχι. Και αν ήσουν παιδί του δημάρχου και δεν ειχες αρκετά υψηλή βαθμολογια, δεν εισαγοσουν Αυτό είναι το είδοςτης εκδημοκρατισμενης υπόσχεσης για αξιοκρατία.
……..
Ε. Πώς εξηγείτε αυτή τη διαφθορά και την εξαπάτηση στην κορυφή;
Αυτο που υπονομευει την αξιοκρατία είναι ότι ενθαρρυνει και αφηγείται μια ιστορία που δικαιολογεί την ακραία ανισότητα. Αυτός είναι ο λόγος που βλέπετε αυτές τις ακραίες πληρωμες αμοιβων στην κορυφή. Και αυτά τα ακραία κέρδη δημιουργούν τεράστιες επιρροές διαφθοραςε. Και ο λόγος που μιλώ για Major League Baseball στο βιβλίο και συνδέστε το με την Enron και της Wall Street είναι ότι αν έχετε αυτό το όραμα για μια θεσμική ρύθμιση με τεράστια οφέλη για τις επιδόσεις, είναι πιο περίπλοκο από ό, τι φαίνεται να σχεδιάσει ένα σύστημα που δεν έχουν -επίσης -μεγάλες ανταμοιβές για την εξαπάτηση. Και τώρα, το μέγεθος των πληρωμών στην κορυφή είναι τόσο μεγάλο που μπορεί να προκυψει μια μεγάλη απάτη.
Ε. Η ιδέα του να λογοδοτεί για την κακή συμπεριφορά ή κακή απόδοση φαίνεται αρκετά σημαντικό για την αξιοκρατία, σωστα; Αλλά αυτό δεν είναι πραγματικά πώς λειτουργεί.
Υπάρχουν δύο διαφορετικοί τρόποι που μπορείτε να σκεφτείτε για την αξιοκρατία. Ο ένας είναι η ιδέα της εύρεσης των φυσικών αριστοκρατων, και ότι είναι ένα εξαιρετικά επικίνδυνο.Είναι σχεδόν σαν καλβινιστικο όραμα, ανθρώπων που είναι οι εκλεκτοί, το οι σωτηρες. Η ιδέα κρύβεται πίσω από πολλά από τα προβλήματα εδώ. Ένας άλλος είναι απλά η ιδέα της συνεχούς αξιολόγησης, όπως, ας πούμε, στον επαγγελματικό αθλητισμό. Δεν είναι όπως, ο μεγάλος(καλυτερος) θα είναι μεγάλος για πάντα. … Αυτό είναι ένα πολύ διαφορετικό μοντέλο από αυτό που εντοπίζει κάποιο κεντρικό χαρακτηριστικό του κάποιος που τους κάνει την καλύτερη λήψη αποφάσεων. Υπάρχει σύγχυση μεταξύ των δύο μοντέλων: Θέλουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε το τελευταίο, αλλά έχουμε πραγματικά την πρώην.
Ε. Και η άλλη πλευρά αυτής της έλλειψης λογοδοσίας επάνω στην κορυφή είναι μια υπερβολή της ευθύνης για όλους τους άλλους.
Δικαίωμα. (ως κοινωνια)Είμαστε αδυσώπητα τιμωρητικοι στο κάτω μέρος και να συγχωρεί αφάνταστα στην κορυφή. Βάλαμε περισσότερους ανθρώπους στη φυλακή κατά κεφαλήν από οποιοδήποτε άλλο έθνος στον κόσμο. Η δική μας αγορά εργασίας λειτουργεί υπό συνθήκες “κατ’ επιθυμια” απασχόλησης, σε μεγάλο βαθμό, που σημαίνει, αν έρθει σε μια μέρα και αποκαλέσεις το αφεντικό σου “μάγκα” και δεν το θέλει, καηκες. Και στην κορυφή, εταιρική αποζημίωση έχει αποσυνδεθεί πλήρως από την απόδοση. Οπωσδηποτε θα πρέπει να υπάρξει πιο αξιοκρατική δομή ανταμοιβων σε σχέση με Διευθύνοντες Συμβούλους: Κάνετε μια μίζερη δουλειά, πρέπει να υπάρχει λογοδοσία? Κάνει μια καλή δουλειά, ανταμείβονται. Αντ ‘αυτού, το παιχνίδι είναι εντελώς στημένο. Οι Διευθύνοντες Σύμβουλοι ειναι μελη στις επιτροπές αποζημίωσης ο ενας του άλλου ». Κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται ότι δεν είναι για το επίπεδο, ότι μερικοί άνθρωποι έχουν μια ειδική προσφορά. Είναι το αντίθετο της αξιοκρατίας.
Ε. Προς το τέλος του βιβλίου, γράφετε ότι «αν θέλετε αξιοκρατία, να εργάζεσαι για την ισότητα» – επειδή η ανισότητα του πλούτου είναι στη ρίζα της ανισότητας της δύναμης και των ευκαιριών. Πόσο διαφορετική θα φαινοταν η αμερικανική κοινωνία αν το κάναμε αυτό;
Η βασική παραδοχή σε όλα αυτά είναι η ιδέα ότι υπάρχει ένα τέτοιο εν ανεπαρκεία, μικρό σύνολο από καλές θέσεις εργασίας και (αντιστοιχη) ικανοποιητική ζωή , και όλοι πρόκειται να αγωνιστουν γι ‘αυτές. Μια εναλλακτική λύση είναι ένα όραμα της κοινωνίας, όπου όλοι όσοι είναι πρόθυμοι να εργαστούν μπορεί να έχουν μια καλή δουλειά και μια ικανοποιητική ζωή, το οποίο είναι αυτό που θα έπρεπε να είνα (ο στοχος της κοινωνιας). Αυτο είναι πολύ ανώτερη κοινωνικό μοντέλο. Και είναι επίσης σε πλήρη αντίθεση με αυτό που έχουμε τώρα.
http://www.rollingstone.com/politics/blogs/national-affairs/chris-hayes-on-the-twilight-of-the-elites-and-the-end-of-meritocracy-20120711
Αφωτιστος Φιλελλην
ΥΓ Εξαιρετικος και "δικος" μου. Το μετεφρασα με goοgle transl και τις αναγκαιες διορθωσεις ωστε να ειναι κατανοητο.
Μπορει να το χρησιμοποιησεις οπως νομιζεις.
Σ' ευχαριστω πολυ Αφώτιστε...
Θα αναφερθω οπωσδηποτε στο βιβλιο σε χωριστο ποστ. Ειχα ασχοληθει με το θεμα απο παλια, σε δυο αναρτησεις, οταν ακομα η meritocracy θεωρειτο η μεγαλη εξυπναδα.
Χαιρομαι που το θεμα το ανεβαζει ενας καταξιωμενος δημοσιογραφος και το πιανουν ολες οι μεγαλες εφημεριδες του κοσμου.
@cynical
Ειναι το λιγοτερο που θα μπορουσα να κανω και μαλιστα απο προσωπικη περιεργεια.
Τοσα πολλα εχεις κανεις για μας.
Το ιδιο, μετα δευτερη αναγνωση, λιγο πιο βελτιωμενο, με διορθωμενα λαθη στο
http://roides.wordpress.com/2012/07/15/15july12b/#comments
Αφωτιστος Φιλελλην
Δημοσίευση σχολίου