Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

Χρηματιστικοποίηση του Καπιταλισμού και Κρίσεις


Χρηματιστηκοποίηση του καπιταλισμού λαμβάνει χώρα όταν το υπερβάλλον κεφάλαιο από τον τομέα της παραγωγής στρέφεται για επενδύσεις στον χρηματοπιστωτικό τομέα της οικονομίας από τον οποίο επιδιώκει να εξασφαλίσει μεγαλύτερες αποδόσεις. Αυτό μπορεί να συμβεί για διάφορους λόγους όπως:
λόγω πλεονάζοντος κεφαλαίου,
λόγω υπερ-παραγωγής,
λόγω χαμηλής αγοραστικής δύναμης και ζήτησης,
λόγω πτώσης του ποσοστού κέρδους στους παραγωγικούς τομείς
λόγω απορρύθμισης του χρηματοπιστωτικού κλάδου.

Κάθε ένας από τους παράγοντες αυτούς είτε μεμονομένος, είτε σε συνδιασμό και ανεξάρτητα από τις συνθήκες που τον προκαλούν, έχει σαν αποτέλεσμα την ανάπτυξη των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών.

Η ανάπτυξη και οι ελκυστικές αποδόσεις του άυλου αυτού τομέα της οικονομίας συνδέονται επίσης και με την ανάπτυξη των τεχνολογιών, ειδικά αυτών που σχετίζονται με την πληροφορική (software και hardware), καθώς καλύτεροι αλγόριθμοι και μεγαλύτερες ταχύτητες στις συναλλαγές αυξάνουν τις αποδόσεις. Ταυτόχρονα όμως συμβάλλουν και στο μέγεθος και τη βιαιότητα των booms και busts διότι παρακινούν σε μεγαλύτερους όγκους συναλλαγών, σε ανάληψη μεγαλύτερου ρίσκου και σε μεγαλύτερη δικτύωση, έτσι ώστε μια διαταραχή σε έναν από τους κόμβους του δικτύου να φτάνει ως τσουνάμι σε κάποιον άλλον χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

Αν εξετάσουμε τα 3 μεγαλύτερα κραχ από το τέλος του 19ου αιώνα ως σήμερα, δηλαδή τη Long Depression της περιόδου1873-1896, τη Great Depression με επιστέγασμα το Κραχ του 1929 και την τωρινή κρίση του 2008, παρατηρούμε ότι σε ολες αυτές τις περιπτώσεις προηγήθηκε μια περίοδος έντονης κερδοσκοπίας και δανεισμού, κατά την οποία είχαμε ανατροπή της ισορροπίας μεταξύ finance και production, με την πρώτη να εμφανίζει απότομες αυξητικές τάσεις.

Στο παρακάτω διάγραμμα από τον Thomas Filippon, του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, απεικονίζεται η χρονική εξέλιξη του μεριδίου της χρηματοοικονομικής βιομηχανίας στο συνολικό ΑΕΠ των ΗΠΑ από το 1860 ως τις μέρες μας. Το μερίδιο αυτό από το 2% περίπου στα τέλη του 19ου αιώνα και από το 4.9% στο 1980, φτάνει σήμερα στο 8.3%, χωρίς να δείχνει τάσεις μετριασμού όπως θα περίμενε κανείς εξ αιτίας της κρίσης. Στο διάγραμμα αυτό έχω σημειώσει με μαύρες γραμμές τις περιόδους αλλαγής της κλίσης της καμπύλης, οι οποίες αλλαγές αντιστοιχούν σε επιτάχυνση, σε αύξηση δηλαδή του ρυθμού χρηματιστικοποίησης της οικονομίας, έχοντας ως κατάληξη τα αντίστοιχα κραχ. 

 
Η γραμμή 1 θέλει να τονίσει την απότομη αλλαγή της κλίσης γύρω στο 1880 που διαρκεί περίπου ως το 1895, η γραμμή 2, την αλλαγή που συμβαίνει περί το 1920 και συνεχίζει μέχρι το 1935 και η γραμμή 3 την αλλαγή που συμβαίνει το 1980 μέχρι σήμερα. Συγκρίνοντας τις κλίσεις των τριών γραμμών βλέπουμε ότι η μεγαλύτερη κλίση αντιστοιχεί στη γραμμή 2, γεγονός που μπορεί να εξηγήσει και τη βιαιότητα του κραχ του 1929 στην Αμερική, σε σχέση με τη βιαιότητα του σημερινού κραχ το οποίο συγκριτικά είχε μικρότερες επιπτώσεις. Επίσης η μικρή μεταβολή της κλίσης της γραμμής 1, σύμφωνα με το ίδιο σκεπτικό εξηγεί και τις μικρότερες επιπτώσεις της Long Depression στην οικονομία. Αν και ήταν μια μακρά περίοδος χαμηλής ανάπτυξης μετά το boom του 1873, δεν έμοιζε με τη βίαιη παλινδρόμηση της οικονομίας της περιόδου της Great Depression.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό που μπορεί να παρατηρήσει κανείς εξετάζοντας το εν λόγω διάγραμμα είναι ότι με την πάροδο του χρόνου η περιόδος που σηματοδοτείται από την αλλαγή της κλίσης, δηλαδή από την έναρξη της ξέφρενης χρηματιστικοποίησης της οικονομίας μέχρι την τελική εμφάνιση του κραχ, γίνεται όλο και μεγαλύτερη, γεγονός που θα μπορούσε να εξηγηθεί από την αξιοποίηση της προηγούμενης εμπειρίας και τη βελτίωση των τεχνικών αντιμετώπισης των κρίσεων. Έτσι, ενώ ως παράδειγμα, η πορεία προς τη χρηματιστικοποίηση της οικονομίας αρχίζει το 1980, (για λόγους που δεν είναι του παρόντος), το τελικό σκάσιμο της φούσκας συμβαίνει μετά από 35 χρόνια. Στο κραχ του 1929 αντιθέτως, η φούσκα σκάει μετά από μόλις 9 χρόνια.

Αν εξετάσει κανείς από κοντά τις τρεις αυτές εμβληματικές περιόδους διαπιστώνει ότι προέκυψαν από μια παρόμοια συμπεριφορά.

Όπως γράφει ο Özgür Orhangazi στο βιβλίο του Financialization and the US Economy,

Η σημασία του χρηματοπιστωτικού τομέα στη μετά το 1980 εποχή θέτει ερωτήματα για τις ομοιότητες που παρουσιάζει με την περίοδο από τα τέλη του 19ου μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, καθώς και σε αυτήν την περίοδο η χρηματιστικοποίηση θεωρήθηκε ως η κυρίαρχη δύναμη στην οικονομία. Όταν κοιτάξουμε την οικονομία των ΗΠΑ στα τέλη του 19ου αιώνα, βλέπουμε μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από ένα μεγάλο και ισχυρό χρηματοπιστωτικό τομέα που συνοδεύεται από την κυριαρχία μονοπωλίων/ολιγοπωλίων. Λέγεται ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις του βιομηχανικού τομέα βρίσκονται υπό την επήρεια (ή υπό τον έλεγχο) του Money Trust - μια ένωση των χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων υπό την ηγεσία της JP Morgan. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της απάντησης των επενδυτικών τραπεζών στον αδίστακτο ανταγωνισμό της δεκαετίας 1880 -1890, με το να στρέψουν την προσοχή τους στη χρηματοδότηση των καρτέλ, τραστ και στις συγχωνεύσεις”.

Η αλόγιστη πιστωτική επέκταση, το μέγεθος της οποίας φαίνεται στο επόμενο γράφημα, ήταν επίσης μια από τις κυριώτερες αιτίες του κραχ του 1929.

Ενθαρρυμένοι από την ευρωστία της οικονομίας οι καταναλωτές δανείζονταν για ν' αγοράσουν μετοχές το ίδιο και οι επιχειρήσεις για να επεκταθούν. Στα χρόνια που προηγήθηκαν του κραχ, το χρηματιστήριο θεωρούνταν ως το κατ' εξοχήν ίδρυμα όπου κάποιος μπορούσε να πετύχει μεγάλα κέρδη. Ήταν κάτι όπως το κυνήγι του χρυσού. Όσο οι μετοχές ανέβαιναν τόσο και περισσότεροι δανείζονταν όλο και μεγαλύτερα ποσά για να επενδύσουν σε μια ανατροφοδοτούμενη φούσκα. Ανάμεσα στο 1923 και 1929 μια μέση μετοχή είχε αυξηθεί κατά 400%, αύξηση που κατ' ουδένα λόγο αντιστοιχούσε στην ευρωστία των επιχειρήσεων.

Όσον αφορά την τελευταία κρίση όλοι δείκτες ανάγουν τις απαρχές της στο 1980, όταν η χρηματιστικοποίηση επιλέχθηκε ως ο προσφορότερος δρόμος για το ξεπέρασμα του στασιμοπληθωρισμού της δεκαετίας του '70.

Ως παράδειγμα είναι το επόμενο διάγραμμα, όπου κανείς παρατηρεί από το 1980 και μετά, την άνοδο του ποσοστού των χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων ως προς τα υλικά περιουσιακά στοιχεία των κυριώτερων παραγωγικών επιχειρήσεων. Το πιο γνωστό παράδειγμα αποτελεί η αυτοκινητοβιομηχανία General Motors η οποία με το να αποφεύγει τις επενδύσεις στις γραμμές παραγωγής, κατέληξε στη χρεοκοπία. 



Η αντίστιξη της πορείας του χρηματοπιστωτικού τομέα σε σχέση με τον παραγωγικό φαίνεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο στο επόμενο διάγραμμα. Πάλι το 1980 αποτελεί σημείο αναστροφής.


Το γιατί οι επενδύσεις στράφηκαν τελικά στα χρηματιστήρια και στα ποικίλα άλλα χρηματοοικονομικά προιόντα φαίνεται και από τα κέρδη που εξασφάλιζαν. Όπως φαίνεται παρακάτω, πάλι από το 1980 και μετά το μερίδιο των κερδών του financial sector ως προς τα συνολικά κέρδη βαίνει αυξανόμενο φτάνοντας το 45%.


Η ασυδοσία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου οφείλεται εν πολλοίς στην παγκοσμιοποίηση και στην απορρύθμιση των κεφαλαιακών αγορών. Μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι υπάρχει πολιτική διάθεση αναστροφής της τάσης. Τουναντίον το σκιώδες banking ζει και βασιλεύει ενώ με το High Frequency Trading οι συναλλαγές γίνονται όλο και πιο επικίνδυνες και επισφαλείς...

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Kαι βέβαια, συμφωνώ ότι για την ασυδοσία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίο ευθύνονται η παγκόσμια απελευθέρωση του εμπορίου και η διεθνοποίηση των αγορών (δεν θεωρώ τον όρο "globalization" επαρκή για να αποδώσει τις παραπάνω έννοιες), καθώς και το γεγονός ότι το χρήμα μεταναστεύει πολύ ταχύτερα κι ευκολότερα από τους ανθρώπους.
Και βέβαια, το παιγνίδι ήταν "στημένο", αφού κανείς πλέον δεν μπορεί να μας πείσει πλέον ότι δεν είχαν υπολογισθεί αυτές οι ανεπιθύμητες επιπτώσεις!

Διαβάστε και μια άλλη ανάλυση που προσπαθεί να ερμηνεύσει τις παραπάνω ανισορροπίες στο στενότερο πλαίσιο των νομισματικών περιοχών (και υπό τους περιορισμούς τους)...

http://www.bruegel.org/publications/publication-detail/publication/821-cross-country-insurance-mechanisms-in-currency-unions/

"...When countries join a currency union, they give up independent monetary policy. This implies that those countries cannot use such monetary policy anymore to recover from country specific downturns. Instead, they have to find other channels to insure against such economic shocks. One channel of insurance involves risk sharing with partner countries in the currency union. We survey the evolution of risk sharing among countries within the EMU, and compare with earlier literature and with risk sharing among states in the US. We find that, although country specific shocks did decrease in the intermediate aftermath of the creation of the euro, since the financial crisis new divergence has emerged between business cycles in various regions in the EMU. Asymmetries of GDP shocks between US states and EU countries are of a similar magnitude, but asymmetries in inflation rates are wider among the EU countries. Countries can mitigate the impact of such economic downturns on consumption if their labour force can easily adjust to shocks by migrating to other, more thriving countries. Another channel of insurance is provided by openness of capital markets, which makes economic shocks to be borne in part by foreign investors. And finally, shocks can be insured by other countries through explicit transfers. Fiscal cooperation in stabilising the banking system can be one example of such fiscal channels. Migration among EU countries has traditionally been a less important channel than in the US. We find that the situation has improved since earlier studies, but levels of migration in response to labour market shocks are still less developed than in the US. Financial integration among euro-area countries has increased enormously since 2000. In part, this market. If we look at the effect of capital market integration on the sharing of risk, this appeared to improve over the first years after the euro, although it remained a much less important channel of insurance than in the US. Since the financial crisis, capital markets have not been effective at sharing risks among euro-area countries. The current movement towards the Single Supervisory Mechanism (SSM) in banking may not only transfer risk from tax-payers to private bank shareholders and debt holders, leading to cross-border insurance if these parties are non-domestic. It can also give rise to stronger fiscal insurance among...".

Ανώνυμος είπε...

Για παράδειγμα, δείτε τι συνέβη με τα παράγωγα (προσοχή, μιλάει για όλα τα είδη και όχι μόνον για τα "τοξικά"), και την κρίση χρέους των χωρών...

http://www.voxeu.org/article/derivatives-and-eurozone-crisis

Watch the indices! Derivatives and the Eurozone sovereign debt crisis

Anne-Laure Delatte, Julien Fouquau, Richard Portes, 17 April 2014

"...In retrospect, it is striking that the sovereign bond spreads of peripheral Eurozone countries surged while the economic conditions were gradually deteriorating. This column provides a new explanation for this phenomenon. It suggests that the markets in credit default swap indices have exacerbated shocks to economic fundamentals. The same change in fundamentals had a higher impact on the spread during the crisis period than it had previously..."

Alekos είπε...

Συγχαρητήρια για το κατατοπιστικότατο άρθρο, μπράβο. (και γενικότερα δηλαδή..).
Όπως είπες, "Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της απάντησης των επενδυτικών τραπεζών στον αδίστακτο ανταγωνισμό της δεκαετίας 1880 -1890, με το να στρέψουν την προσοχή τους στη χρηματοδότηση των καρτέλ, τραστ και στις συγχωνεύσεις”. Άρα ο πλήρως ελεύθερος καπιταλισμός δεν δουλεύει, καθώς ο αδίστακτος ανταγωνισμός είναι ανυπόφορος ακόμη και για τα κοράκια.
Πέρα από τις διαπιστώσεις, τι θα μπορούσες να προτείνεις ή/και να εκτιμήσεις ; Για παράδειγμα η μεταστροφή (που θα πάρει αντίστοιχα περισσότερο χρόνο όπως πήρε και η τελευταία φούσκα) προς ελεγχόμενο χρηματοπιστωτικό σύστημα θεωρείς πως θα αποτελούσε μια κάποια λύση ; Πώς βλέπεις την πρόταση της αποανάπτυξης και πως θα μπορούσε να εκφραστεί στο οικονομικό παιχνίδι ;
Χαιρετώ και νασαι καλά, αλέκος

cynical είπε...

@S.K.

Δεν νομιζω οτι υπαρχει τετοια ευφυια που να ειχε υπολογισει οτι μετα απο 30 χρονια απο το 1980 που ξεκινησε η πολιτικη του φτηνου χρηματος, θα καταντουσαμε σ' αυτο το σημειο.
Αλλωστε για 30 τοσα χρονια, για μια γενια δηλαδή, δουλεψε καλα αυτη η ιδεα, πολλοί βγηκαν απο τη φτωχεια με τιμημα την αυξηση της ανισότητας και τον υψηλο δανεισμο. Και ποιοι ευθυνονταν για την ανισοτητα; Ειχε πριν καμποσο καιρο υπολογισει ο Κρουγκμαν ότι αυτοι που καρπωθηκαν τον νεο υπερμετρο πλουτο ηταν τα golden boys δηλαδη η finacial industry.

cynical είπε...

@Αλέκο

Σαφως και ειναι γνωστο απο παλια οτι ο καπιταλισμος κανει ο,τι ειναι δυνατον για να καταστρεψει τον ανταγωνισμο. Δεν ειναι τρελλοι οι ανθρωποι. Αντι να σφαζονται συννενοουνται και φτιαχνουν καρτελ ή προβαινουν σε εξαγορες.
Ολες οι μπουρδες περι ανταγωνιστικοτητας ειναι για τους μικρους. Το παιχνιδι ειναι σημαδεμενο απ' τους μεγαλους.

Τωρα τι προκειται να συμβει;
Προς το παρον στην αγορα κυκλοφορουν οι ριψοκινδυνοι, τα hedgefunds κ.ά. Πανε οπου μυριζονται αρπαχτες και μετά σηκωνονται και φευγουν.
Η τακτικη αυτη προκαλει μεγαλες ανισορροπιες και ειναι μακραν αυτου που αποκαλειται "υγιης αναπτυξη".

Δεν νομιζω οτι εγιναν προσπαθειες για να μπουν καποιοι αυστηροτεροι κανονες στη χρηματοπιστωτικη βιομηχανια.

Σχετικά με το σκιωδες banking, τα νουμερα ειναι τρομακτικα.

Από το
http://www.russellsage.org/sites/all/files/Rethinking-Finance/Philippon_v3.pdf

" Derivatives markets have grown enormously. As of June 2011, the notional amount of outstanding OTC contracts is $700 Trillions (BIS, December 2011), with interest rates contracts (mostly swaps) accounting for $550T, and CDS for 32T".

Επίσης οι ευρωπαικες τραπεζες ειναι μοχλευμενες μεχρι και 25 φορες, πολυ περισσοτερο απο τις αμερικανικες.

Δηλαδη η γιγαντια φουσκα ειναι ακομα πανω απ' τα κεφαλια μας.

Η Κινα απορροφα ακομα πολυ απο την παραγωγή. Αν πεσει αποτομα ο ρυθμος αναπτυξης της Κινας, που καποια στιγμη θα συμβει, τοτε θα γινει της τρελλης.

Στο κραχ του 29 το deleveraging πηρε μια δεκαετια. Στη δικη μας περιπτωση ισως χρειαστει περισσοτερο αν δεν γινει κανενας πολεμος να καταστρεψει κεφαλαια στα γρηγορα.

Τωρα σχετικα με την αποαναπτυξη. Νομιζω οτι αυτο που περιμενει ο κοσμος ειναι να δει αυξηση των εισοδηματων του. Αν του πεις οτι πρεπει να ζει με λιγοτερα θα ξεσηκωθει. Κανεις δεν τη θελει.

Χαιρετω και Καλή Ανάσταση.

Crossover είπε...

@Cynical

Μια μικρη παρατηριση γιατι καποιος διαβαζοντας το " the notional amount of outstanding OTC contracts is $700 Trillions (BIS, December 2011), with interest rates contracts (mostly swaps) accounting for $550T, and CDS for 32T". " μπορει να του φυγει το σαγονι, και δικαιολογημενα.

Καταρχην τι ειναι το notional amount.
Ας παρουμε για παραδειγμα ενα ειδος derivative το interest rate swap. Αυτο ειναι ενα συμβολαιο αναμεσα σε 2 μερη (πχ ο Α και ο Β) οπου ανα τακτα χρονικα διαστηματα ο Α αναλαμβανει να πληρωσει στον Β ενα σταθερο επιτοκιο και ο Β αναλαμβανει να πληρωσει στον Α ενα κυμαινομενο επιτοκιο.

To σταθερο επιτοκιο συμφωνειται αναμεσα στα 2 μερη και το κυμαινομενο ειναι συνηθως ενα απο τα κυμαινομενα που υπαρχουν στο money market.
Ας πουμε οτι το κυμαινομενο ειναι το 3μηνο LIBOR που τωρα ειναι στο 0,29% και το σταθερο συμφωνειται να ειναι στο 0,40%.
Εδω μπαινει το notional (δηλαδη θεωρητικο) ποσο με βαση το οποιο πληρωνονται οι τοκοι.Τα 2 μερη μπορει να συμφωνησουν οτι το θεωρητικο ποσο ειναι 1 εκατομυριο ευρω η μπορει να ειναι και 53653496 τρις ευρω.Απο τη στιγμη που ειναι θεωρητικο μπορει να ειναι οτιδηποτε.Καθε φορα που γινoνται οι πληρωμες ομως ο Β θα πληρωνει στον Α το libor επανω στο θεωρητικο ποσο και ο Α θα πληρωνει στον Β το σταθερο επιτοκιο επανω στο θεωρητικο ποσο.

Αυτο σημαινει οτι αναλογα ποιο απο τα 2 επιτοκια ειναι υψηλοτερο καποιος θα εχει κερδος.Ουσιαστικα η καθαρη πληρωμη θα ειναι η διαφορα των 2 επιτοκιων επι το θεωρητικο ποσο.Οσο το libor ειναι χαμηλοτερο απο το σταθερο επιτοκιο
Ο Α πληρωνει: σταθερο επιτοκιο - libor ενω στην αντιθετη περιπτωση ο Β πληρωνει libor - σταθερο επιτοκιο.

Ενα ακομη σημαντικο σημειο ειναι οτι αυτο που εχει σημασια ειναι το NET notional amount.Συνηθως ο Α και ο Β συναπτουν πανω απο ενα τετοια συμβολαια μεταξυ τους, με διαφορετικες παραμετρους το καθενα συνεπως αυτα που μπορει να χανει ο Α στο ενα συμβολαιο ενδεχομενως να τα εξοικονομει στο αλλο.

Αυτος ειναι και ο λογος που τα Ελληνικα CDS και εσκασαν με το PSI και δεν ηρθε το τελος του κοσμου που περιμεναν οσοι εβλεπαν το Notional Amount και οχι το Net Notional.

cynical είπε...

@crossover

δεν πολυκαταλαβαινω τη λειτουργια του interest rate swap και γιατι υπάρχει. Ειναι κατι σαν option στα επιτοκια;

Δλδ θελεις να πεις οτι αυτα τα 700 τρις δεν θα τα πληρωσει κανεις;

Ποσα ηταν τα CDS των ελληνικων ομολογων; Σε τι ποσα αντιστοιχουσαν; ΤΟ CDS δεν ειναι οπως οταν αγοραζεις ασφαλεια για ενα σπιτι; Αν σου καει το σπιτι θα παρεις πισω το ποσο που εχεις ασφαλισει.
Αν σου κουρεψουν τα ομολογα τοτε παιρνεις πισω το αντιστοιχο.

Τωρα, πού μπαινει το Νet Notional?

Crossover είπε...

Ουσιαστικα ειναι στοιχημα για το που θα κινηθει το κυμαινομενο επιτοκιο.
Αυτος που πληρωνει το σταθερο επιτοκιο ελπιζει οτι το κυμαινομενο θα ειναι υψηλοτερο
Αυτος που πληρωνει το κυμαινομενο ελπιζει οτι θα ειναι χαμηλοτερο απο το σταθερο.
Μια τραπεζα μπορει να το χρησιμοποιησει για hedging σε περιπτωση που εχει απαιτησεις η υποχρεωσεις συνδεομενες με το επιτοκιο.
Οχι τα 700 τρις δε θα τα πληρωσει κανεις.Τα 700 τρις ειναι ενα θεωρητικο ποσο πανω στο οποιο υπολογιζονται οι πληρωμες που θα γινουν που προφανως ειναι κλασμα των 700 τρις.

Το ποσο που αναφεροταν για τα Ελληνικα CDS ηταν γυρω στα 80δις.
Το ΝΕΤ notional ηταν 3.2 δις και επειδη τα ομολογα δεν κουρεφτηκαν στο 100% το τελικο ποσο ηταν γυρω στα 2.4 δις.
Πως προκυπτει το Net Notional?
Αν εσυ αγοραζες ενα CDS (με αντισυμβαλλομενο εμενα) με notional 10 δις
Και εγω αγοραζα ενα CDS (με αντισυμβαλλομενο εσενα) με notional 7 δις το Gross Notional ειναι 17δις και το Net Notional ειναι 3 δις.Προφανως και αυτο που εχει σημασια ειναι τα 3 δις αφου αυτη ειναι η καθαρη εκθεση σε περιπτωση ενεργοποιησης τους.

Ανώνυμος είπε...

@cynical

Δεν βλέπω καμία διαφωνία μεταξύ μας...
Συμφωνούμε και οι δύο, ότι τα οφέλη, τα καρπώθηκαν τα golden boys!
Με την επισήμανση, ότι δεν υπάρχει σχεδόν κανείς από τους παραπάνω, που να μην είχε κάποια διασύνδεση με τις πολιτικές ελίτ, είτε αυτό συνέβη πριν είτε και μετά την εμπλοκή τους με τις επενδυτικές τράπεζες, τα funds και τις εταιρίες αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας.
Ειδικότερα στις ΗΠΑ (βλ Paulson), στη Βρετανία, στη Γερμανία (λ. Schroeder) -και τα τελευταία χρόνια στη Ρωσία (βλ. Gorbachov), στην Κίνα και στη Βραζιλία- τα πρόσωπα που σχεδιάζουν τις πολιτικές, είναι σχεδόν ταυτισμένα -για να μην πω τα ίδια- με εκείνα που τις καρπώνονται!!!
Το ίδιο φυσικά συμβαίνει και σε επίπεδο Ε.Ε., εάν αυτή ειδωθεί ως υπερεθνική οντότητα, που της έχουν εκχωρηθεί οι δημοσιονομικές (από 27 κράτη) και νομισματικές πολιτικές (από 17 κράτη)...
Παράλληλα, οι μεγάλες επενδυτικές τράπεζες έχουν στήσει πλοκάμια τόσο στην ΕΚΤ όσο και στις εταιρίες αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας (βλ. Deutsche Bank, UBS, RB of Scotland κυρίως, αλλά και άλλες)!
Δίκτυο και ιστός αράχνης ολόκληρος!
Μάλιστα, γι' αυτό το φαινόμενο, που έγινε πλέον γνωστό ως "revolving doors" (δηλ. "περιστρεφόμενες πόρτες") στις ΗΠΑ, έχει υπάρξει τεράστια αρθρογραφία (επιστημονική και δημοσιογραφική).
Πολυάριθμα στελέχη που χρημάτισαν σε σημαντικές θέσεις χάραξης πολιτικής, βγαίνοντας από την "πόρτα" της πολιτικής εξουσίας, μπαίνουν κατ' ευθείαν στην "πόρτα" της χρηματοπιστωτικής εξουσίας (για να κεφαλαιοποιήσουν οφέλη).
Και φυσικά, δεν παίρνουν τα οφέλη αποκλειστικά για λογαριασμό τους...
Υπάρχουν -από πίσω- πολιτικά κόμματα, μηχανισμοί εξουσίας, πολιτικά πρόσωπα, μυστικές υπηρεσίες κ.ό.κ. που περιμένουν το μερίδιό τους.
Όταν λοιπόν καθημερινά μας κατακλύζουν αποκαλύψεις που επιβεβαιώνουν πως "όλα ελέγχονται", πως μπορεί να διατηρεί κανείς επιφυλάξεις για το ότι υπάρχει σχεδιασμός και μάλιστα ...μακροπρόθεσμος?

TNS είπε...

Μερικά ενδιαφέροντα διαγράμματα: http://eml.berkeley.edu/users/saez/atkinson-piketty-saezJEL10 .
Για περισσότερα http://eml.berkeley.edu/~saez/

cynical είπε...

@ΤNS

Μιας και τα διαγραμματα αναφερονται στη μεγαλη ανισοτητα, αυτη προεκυψε ακριβως λογω της χρηματιστικοποιησης. Ειχε κανει μια αναλυση ο Κρουγκμαν προ πολλου για το ποιον αυτου του 1% και διαπιστωσε οτι προερχεται απο το finance. Αρα η εικονα ειναι αυτοσυνεπης και πληρης!

cynical είπε...


Σχετικα με την ανισοτητα:

book review in NY books by Paul Krugman

Why We’re in a New Gilded Age

για το βιβλιο

"Capital in the Twenty-First Century"
by Thomas Piketty, Belknap Press/Harvard University Press, 685 pp.

Watch the interview here







Crossover είπε...

Ενα ενδιαφερον αρθρο για τους 1%ers
http://www.nytimes.com/2014/04/20/opinion/sunday/from-rags-to-riches-to-rags.html?_r=0

cynical είπε...

@crossover

πρεπει να ξανακανω register για να το διαβασω. σε λιγο