Το Δίλημμα κι ο Εκβιασμός

Μέσα στη δίνη των τελευταίων ημερών, δυο νομίζω ότι είναι τα βασικά ερωτήματα που απασχολούν το πανελλήνιο και τυραννούν τον ύπνο του.

Το ένα έχει να κάνει με το αν η σημερινή κατάληξη της χώρας ήταν η μόνη δυνατή που μπορούσε να έχει και το άλλο, με το αν στο σημείο που είμαστε τώρα, υπάρχει, ακόμα και την ύστατη στιγμή ένας άλλος δρόμος.

Αναφορικά με το πρώτο, πολλά έχουν γραφτεί, τα οποία συνοψίζονται στο εξής ένα: Γενικώς και ειδικώς πήγαμε με άδεια χέρια και σφαγμένοι. Ακόμα πιο λιανά, όχι μόνον δεν διαπραγματευτήκαμε τίποτε, αλλά κάναμε και το παν, έκαναν δηλαδή οι επίσημοι κυβερνήτες μας το παν, να παρουσιάσουμε τη χώρα μας σε ακόμα πιο δεινή κατάσταση απ’ ότι στην πραγματικότητα ήταν.

Σκεφτείτε το εξής: Πηγαίνετε σε μια τράπεζα να ζητήσετε δάνειο, ας πούμε για ν’ αγοράσετε σπίτι. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε καλύτερο, παρά να εμφανιστείτε καλοκουρεμένοι, καλοχτενισμένοι, με τα καλά σας ρούχα και τσαντικά, να φαίνεστε άνετοι και σίγουροι, και γενικώς να έχετε τον αέρα, το λιγότερο, ενός μεγιστάνα που κάπου βρε παιδί μου στραβοπάτησε και θέλει λιγουλάκι να ξελασπώσει. Έ τι έκαναν οι δικοί μας; Το ακριβώς αντίθετο! Παρουσίασαν, ένα σπίτι, μια χώρα υπό διάλυση, με κατεστραμμένα τα οικονομικά της, με τις τσέπες αδειανές, και χωρίς καθόλου ασημικά. Λογικό είναι να αρχίσουν να βαράνε τα τύμπανα και τα κλαρίνα.

Θα μου πείτε τώρα, καλά βρε παιδάκι μου, με τι μούτρα να διαπραγματευθούμε; Με τόσο βαρύ φορτίο στην πλάτη; Κι όμως, επειδή ακριβώς είχαμε ένα τόσο βαρύ φορτίο στην πλάτη, που αν έπεφτε θα καταπλάκωνε τον κόσμο όλο, θα μπορούσαμε να διαπραγματευθούμε πιο καλά επιτόκια, όχι αυτά που πάνε να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι, (βρε θεομπαίχτες, κι απ’ του πεθαμένου το κορμί να κερδίσετε θέλετε;), πιο καλούς όρους εξόφλησης, και πιο ευχάριστες για μας ποινές.

Θα μπορούσαμε να είχαμε ζητήσει μεγαλύτερο χρόνο αποπληρωμής, κάτι που ήδη το φωνάζουν από τώρα όλοι οι μεγαλοπαράγοντες των αγορών, διαβλέποντας το αδιέξοδο στο οποίο εισερχόμαστε, και από το οποίο κοιτάνε να περισώσουν όσα μπορούν να περισώσουν. Θα μπορούσαμε μέχρι και παύση πληρωμών να διατυπώναμε, γεγονός που θα είχαμε σύμπασα την οικουμένη να τρέχει από πίσω μας και να μας θερμοπαρακαλεί. Δυστυχώς, ούτε μια λέξη δεν βρήκαν να ψελλίσουν τα παιδιά. Ούτε μια.

Οι επιλογείς «μονόδρομων» σπανίως λένε την αλήθεια. Αδιανόητο σε ένα πρόβλημα να υπάρχει μόνο μια λύση, και μάλιστα όταν η λύση που προτείνεται μπάζει από παντού νερά. Η διπλωματία υπάρχει για να εξασφαλίζει τις βέλτιστες λύσεις. Κι εδώ η διπλωματία δεν εξασκήθηκε καν, παρά μόνο για να χειροτερεύσει τα πράγματα.

Αναφορικά τώρα με το δεύτερο ερώτημα, για το κατά πόσον μπορεί να γίνει κάτι τώρα, οι διέξοδοι, είναι αλήθεια ότι μειώνονται σημαντικά. Άμα φτάσεις από συνεχείς αμέλειες των γιατρών να έχεις γάγγραινα, το κόβεις το ποδάρι. Στη συνέχεια βέβαια, τον πετσοκόβεις τον γιατρό και τρέχεις να σώσεις το άλλο. Για να μην περιπλέξω όμως τα πράγματα, θα αφήσω στην άκρη τον λαϊκό παράγοντα, ο οποίος με τις δυναμικές του κινητοποιήσεις θα μπορούσε να πετύχει μέχρι και αλλαγή Κυβέρνησης (ποιας;;), επαναδιαπραγμάτευση χρέους, παύση πληρωμών, ακόμα και έξοδο απ’ το ευρώ. Για τη συνέχεια θα υποθέσω ότι τα πράγματα είναι ως έχουν, και με τους υπάρχοντες συσχετισμούς.

Μπαίνει λοιπόν με αγωνία το δίλημμα: ΔΝΤ ή παύση μισθών και συντάξεων; Πράγματι, ακούγεται τρομερό, όπως άλλωστε κι όλα τα χοντροκομμένα διλήμματα. Θα θυμάστε το «Καραμανλής ή Τανκς» και πόσο ανατριχιαστικά ηχούσε. Όπως επίσης και το ανάλογο του Μπους, «Όποιος δεν είναι με μας είναι με τους Ταλιμπάν».

Οι κοινωνίες δεν προχωράνε με διλήμματα. Και κυρίως οι δημοκρατίες που καλλιεργούν τον πλουραλισμό των προτάσεων και λύσεων. Τα διλήμματα ποτέ δεν είναι αληθινά, τίθενται με ένα και μόνο σκοπό: να χειραγωγήσουν. Είναι όπως και οι ερωτήσεις που υποχρεωτικά θα πρέπει να απαντήσεις σε μια δημοσκόπηση και οι οποίες έχουν δυο μόνο επιλογές. Τίποτε που να είναι περισσότερο ενοχλητικό.

Τα διλήμματα είναι εκβιαστικά και όπως όλοι οι εκβιασμοί δεν έχουν τελειωμό. Στη παρούσα φάση και με το παρόν δίλημμα δεν τίθεται όμως καν θέμα: σύσσωμο το πανελλήνιο θα απαντήσει, όπως και απάντησε, ΔΝΤ.

Με δεδομένη όμως τη χρεοκοπία που θα συμβεί το αργότερο σε δυο, τρία χρονάκια από τώρα, στο τέλος του χρονικού αυτού ορίζοντα υπάρχει εξ ίσου μεγάλη πιθανότητα να μάς περιμένει ένα ακόμα πιο βαρβάτο δίλημμα: παύση μισθών και συντάξεων ή ξεπούλημα ας πούμε της βραχονησίδας Χ2GqΡ, καταμεσής στο πέλαγος; Ή παρακράτηση μέρους των φόρων απ’ ευθείας από τους δανειστές, ή εξαγορά των μεταλλείων χρυσού, ρουμπινιών και αδαμάντων της χώρας; Ας μη συνεχίσω. Η ιστορία γνωστή, αλλά το τέλος της διαδρομής από τον έναν εκβιασμό στον άλλον, άγνωστο.

Εδώ, για να μην αφήσω τα λόγια μου να κρέμονται αστήριχτα στον αέρα, οφείλω μιαν εξήγηση, σχετικά με το πώς γνωρίζουμε ότι σε κάνα δυο-τρία χρονάκια θα χρεοκοπήσουμε.

Αυτό όμως θα προσπαθήσω να το εξηγήσω σε μια επόμενη ανάρτηση. Μην περιμένετε να πω και τίποτε πρωτότυπο, απλώς θα πρέπει να βάλω σε τάξη όλο αυτό το τεράστιο υλικό που (σχεδόν) το αποδεικνύει.