Πού θα Πάνε τα Λεφτά;

Απ’ ότι μαθαίνω, το σήριαλ «Λεφτά Υπάρχουν», τα πρώτα επεισόδια του οποίου είχαν προαναγγελθεί από τον περασμένο Σεπτέμβριο, αυτή την εποχή σπάει ταμεία. Παίζεται πρωί μεσημέρι βράδυ σε όλα τα κανάλια, με εναλλασσόμενους πρωταγωνιστές, από τους κακομοιριασμένους μισθωτούς και συνταξιούχους στα πρώτα επεισόδια, στις φίρμες και στις λαμπερές προσωπικότητες, στα τρέχοντα, έτσι για να μην αισθάνεται κανείς αποκλεισμένος από την εθνική αυτή υπερπαραγωγή.

Τα σήριαλς ως γνωστόν έχουν δυο βασικά χαρακτηριστικά: πρώτον δεν τελειώνουν ποτέ, με το να διαιωνίζουν μια ιστορία στο διηνεκές, και δεύτερον καθηλώνουν και αποκοιμίζουν. Μέσα λοιπόν στο συγκεκριμένο κλίμα, η ταινία με τον τίτλο «Πού θα Πάνε τα Λεφτά» δεν βρίσκει ούτε μια αίθουσα στο κέντρο να παιχτεί, παρά σε κάποιες περιθωριακές, στην περιφέρεια της πόλης και σε δύσκολες, εκτός prime time, προβολές.

Στην απαγορευμένη αυτή ταινία, οι σκηνοθέτες δεν παύουν μεθοδικά να μας υπενθυμίζουν ότι οι εισπράξεις της ταινίας «Λεφτά Υπάρχουν» δεν πρόκειται να διατεθούν στην εγχώρια παραγωγή, αλλά ότι θα εξαχθούν παραχρήμα για την χρηματοδότηση ξένων παραγωγών με ενδεικτικούς τίτλους, «Ο φτωχός τραπεζίτης», «Τα γεράκια των funds», «Πάρε τα λεφτά και τρέχα», «Η μεγάλη ληστεία» κλπ.

Έχω όμως την πεποίθηση ότι, ενώ κανείς δεν θα είχε αντίρρηση να προσφέρει τον οβολόν του για να τονώσει την εθνική κινηματογραφική παραγωγή, δεν θα έκανε το ίδιο αν γνώριζε ότι ο οβολός του, τον οποίον μάλιστα θα έδινε και από το υστέρημά του, θα χρησιμοποιείτο για τη χρηματοδότηση ξένων ταινιών, με κακό μάλιστα σενάριο και υπέρογκο budget, τις οποίες θα έπρεπε να εισάγει κι από πάνω για να μπορεί να τις βλέπει.

Σκεφτείτε για παράδειγμα, πώς θα αντιδρούσε ο ελληνικός λαός στην κατοχή, αν η τότε κατοχική κυβέρνηση θέσπιζε ειδικό φόρο υπέρ γερμανικών ταινιών για να ψυχαγωγούνται τα γερμανικά στρατά στα ανατολικά και δυτικά μέτωπα. Θα τους έπαιρνε στο κυνήγι, όπως και τελικά έγινε. Όσα βέβαια πρόφτασαν, τα πήραν κι έτσι μπόρεσε να κάνει η Ρίφενσταλ κάποια μικρού μόνο μήκους ντοκιμαντέρ, τα υπόλοιπα όμως, για να τα πάρουν αναγκάστηκαν να πληρώσουν οι ίδιοι φόρο, και μάλιστα αίματος.

Στις τωρινές λοιπόν συνθήκες, ο λαός θα μπορούσε είτε να σταματήσει να δίνει τον οβολόν του, είτε να αναλάβει ο ίδιος την κινηματογραφική παραγωγή της χώρας, αρχίζοντας μάλιστα με μια εγχώρια εκδοχή του προσφιλούς Robin Hood. Λεφτά Υπάρχουν!