Ποιοι Στηρίζουν τον Πρωθυπουργό;

Πριν από λίγες μέρες έγραφα για τη διαφενόμενη τούμπα των καναλιών, MEGA και κυρίως SKAI σχετικά με τη στήριξη της κυβέρνησης και των επιλογών της, αυτών δηλαδή της λιτότητας, της περικοπής των μισθών, (με αντίκρυσμα τη μείωση της καταναλωτικής δύναμης και τη βύθιση της αγοράς), της περικοπής των δημοσίων δαπανών και ειδικά των δημοσίων επενδύσεων και της αύξησης της φορολογίας.

Σήμερα χάρηκα όταν διάβασα στο Ποντίκι (26/8) μια παρόμοια διαπίστωση για το ΜΕGA, ενώ το αρχικό μου συμπέρασμα ενδυναμώθηκε αρκετά ακούγοντας προσεκτικά την ίδια μέρα και το νυχτερινό δελτίο του SKAI με το καθιερωμένο σχόλιο του έγκυρου Μπάμπη. Παίρνοντας θάρρος λοιπόν, θα ήθελα να υποστηρίξω περισσότερο την άποψή μου, σχετικά με το γιατί τα κανάλια δεν έχουν κανένα πλέον λόγο να συνεχίζουν να κάνουν τεμενάδες στους Γιώργηδες, Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου.

Βλέποντας τη μετοχική σύνθεση των μεγαλύτερων καναλιών της χώρας εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι οι τράπεζες έχουν πολύ μικρό μερίδιο σ' αυτά, σε σχέση, για παράδειγμα, με τους εφοπλιστές, Βαρδινογιάννη, Αλαφούζο και Κυριακού. Δηλαδή, φέρονται να κατέχουν κάτι ψιλολοϊδια στο ΜEGA και κάποια άλλα τόσα, μέσω του Κοντομηνά, στον ALPHA μετά την πώλησή του στο RTL.

Αντίθετα οι μεγαλοεκδότες με πρώτους και καλύτερους τους Μπόμπολα και Ψυχάρη, φέρονται να είναι πολύ δυσαρεστημένοι με τον ΓΑΠ όχι μόνο επειδή τους αντιμετωπίζει ως απλούς επιχειρηματίες και δε συνομιλεί μαζί τους, (εμ τι περίμεναν κι αυτοί, χωρίς ούτε ένα διδακτορικό από το Harvard να έχουν να επιδείξουν), αλλά και διότι αποφάσισε, χωρίς καμία διαβούλευση (!), να επιβάλει φόρο 20% επί των τηλεοπτικών διαφημίσεων. Ο φόρος αυτός ανεστάλη προς το παρόν, αλλά η κατάσταση παραμένει τεταμένη και αβέβαιη.

Από την άλλη μεριά οι δραστικές περικοπές στις δημόσιες επενδύσεις και τα έργα, φαίνεται ότι δεν αρέσουν καθόλου στον κ. Μπόμπολα ο οποίος αναπολεί τις ένδοξες μέρες Σουφλιά και δακρύζει.

Ο Γιώργος, (δεν χρειάζεται να έχεις και πολύ μυαλό), είναι άνθρωπος των τραπεζών και του πολυεθνικού κεφαλαίου. Άλλωστε το δήλωσαν ορθά κοφτά οι FT σε πρόσφατο άρθρο τους. Επίσης τραπεζίτες και μάλιστα ξένοι ήταν αυτοί που τον χειροκροτούσαν θερμά σε κάποια σύνοδο στη Βιέννη πριν από κάποιους λίγους μήνες. Ο άνθρωπος δεν έχει και μεγάλη σχέση με το ντόπιο επιχειρηματικό κατεστημένο, και όπως μυρίζομαι δεν θέλει ούτε και να έχει. Οι βλέψεις του πάνε πολύ μακρύτερα και έτσι επηρμένος που είναι, δεν θα συμβιβαζόταν με τίποτε λιγότερο από μια θέση ΓΓ του ΟΗΕ ή κάποιου άλλου μεγάλου διεθνούς οργανισμού.

Το δήλωσε άλλωστε και ο ίδιος ότι δεν θα υπολογίσει κανένα πολιτικό κόστος, μεθερμηνευόμενο ότι θα κάνει ό,τι του υπαγορεύσουν οι ξένοι τραπεζίτες, και ότι δεν πρόκειται να κολλήσει σε καμιά θέση εξουσίας, ντόπια φυσικά και παρακατιανή, ας είναι ακόμα κι αυτή του πρωθυπουργού. Το όραμα που έχει για τον εαυτό του απλώνεται πολύ πιο μακριά από τα σύνορα της μικρής και άχαρης χώρας μας.

Η απέχθειά του δε προς το ελληνικό δυναμικό είναι πλέον εμφανής, με τις καραβιές των αλλοδαπών συμβούλων που κάθε λίγο και λιγάκι μάς κουβαλάει απ' το εξωτερικό. Μάλιστα πρόσφατα το θέμα της πρόσληψης ξένων συμβούλων από το υπουργείο Οικονομικών χωρίς διαγωνιστική διαδικασία προκάλεσε και την αντίδραση των μελών του Χρηματιστηρίου Αθηνών (ΣΜΕΧΑ), δηλαδή εταιρειών παροχής επενδυτικών υπηρεσιών που έχουν άδεια γιαυτή ακριβώς τη δουλειά.

Κάνοντας σούμα λοιπόν όλα τα προηγούμενα, διακρίνω μια προϊούσα διεύρυνση των αποστάσεων ανάμεσα στον πρωθυπουργό και τους παράγοντες του δημόσιου βίου, οι οποίοι για να συνεχίζουν να τον στηρίζουν θα πρέπει να ψάχνουν ολοένα και πιο πολύ τους λόγους για τους οποίους θα πρέπει να το κάνουν.