Άρμεγμα των σχολείων στις ΗΠΑ

Στα χνάρια της αμέσως προηγούμενης ανάρτησης για το ποιος είναι τελικά αυτός που αρμέγει το κράτος, επανερχόμαστε με την παρουσίαση ενός άλλου επεισοδίου από το αμερικανικό πάνθεον των ιδιωτικοποιήσεων βασικών τομέων που για αιώνες παρείχαν αφιλοκερδώς και προς όλους τα δημόσια αγαθά.

Στην προσπάθειά της η κυβέρνηση Ομπάμα να ξεφορτωθεί το κόστος της προπανεπιστημιακής εκπαίδευσης, και να αποδυναμώσει τα ισχυρά συνδικάτα των δασκάλων, με το πρόσχημα της εξοικονόμησης πόρων, και της βελτίωσης των παρεχόμενων εκπαιδευτικών υπηρεσιών, εισήγαγε/επέκτεινε το θεσμό των «charter schools», για το ποιόν των οποίων αναφερθήκαμε εκτενώς σε προηγούμενο ποστ με τον τίτλο «Charter schools: Η ιδιωτικοποίηση της παιδείας στην Αμερική».

Ενώ λοιπόν τα charter schools προβλεπόταν να συστήνονται από διάφορους κοινωνικούς φορείς και συλλογικότητες, κατέληξαν, τουλάχιστον το 1/3 αυτών, να περάσουν στην κυριότητα διαφόρων αλυσίδων και να λειτουργούν με καθαρά επιχειρηματικά κριτήρια. Η διαδικασία σχηματικά είναι η εξής: Το κράτος παρέχει τους πόρους για τη σύσταση και τη λειτουργία του σχολείου στον ενδιαφερόμενο κοινωνικό φορέα, ο οποίος στη συνέχεια τους μεταβιβάζει σε εταιρίες management οι οποίες και αναλαμβάνουν την ευθύνη λειτουργίας του σχολείου, δηλαδή να προσλαμβάνουν προσωπικό και να καθορίζουν τη διδακτέα ύλη.

Το σκάνδαλο ξέσπασε στην πολιτεία του Ohio, όπου 10 σχολεία, μαζί με το πολιτειακό υπουργείο παιδείας κατέθεσαν αγωγή εναντίον της εταιρίας management White Hat για την κακή λειτουργία των σχολείων, δηλαδή μεγάλα ποσοστά αποτυχίας των μαθητών, αλλά και για την άρνηση παροχής οικονομικών στοιχείων για τη διαχείριση των 230 εκατ. δολαρίων με τα οποία προικοδοτήθηκε από το κράτος. Η εν λόγω εταιρία με το κόλπο των charter schools έχει εξελιχθεί σε παναμερικανική αλυσίδα, διαχειριζόμενη εκατοντάδες σχολεία με πάνω από 20,000 μαθητές. Και φυσικά δεν είναι η μόνη.

Ενδιαφέρουσα είναι η δικαιολογία των δικηγόρων της εταιρίας για την άρνηση παροχής οικονομικών στοιχείων। Το σκεπτικό τους είναι ότι η εταιρία αγοράζει μια υπηρεσία από το κράτος και ότι οι δημόσιοι πόροι άπαξ και εισέλθουν στα ταμεία της καθίστανται ιδιωτικοί, για τη διαχείριση των οποίων δεν οφείλει να δώσει καμιά επιπλέον εξήγηση.

Το περιστατικό αυτό δεν είναι φυσικά το μόνο. Πολλές παρόμοιες υποθέσεις βρίσκονται στα δικαστήρια και σε άλλες πολιτείες των ΗΠΑ.

Δεν ξέρω για πόσο ακόμα καιρό θα σέρνεται αυτό το ιδεολόγημα περί του καλού, αγνού, και του καλύτερου υπερασπιστή του δημοσίου συμφέροντος, ιδιωτικού τομέα. Είναι τόσα τα περί του αντιθέτου παραδείγματα, βρε διάολε...