Συναίνεση ή Συνενοχή;

Μπορείτε να δώσετε όποιον χαρακτηρισμό θέλετε, όσο σκληρός και να είναι, σ’ αυτό τον συρφετό που κυβερνά και αντιπολιτεύεται, όπως και στα ακάματα μαντρόσκυλα των ερτζιανών και καναλιών που σπεύδουν να διαχ«έ»σουν τον θείο λόγο των αλλοδαπών σωτήρων. Δεν μπορείτε όμως να μην παραβλέψετε ότι οι πηγές αυτού του θείου λόγου διατελούν, επιεικώς, εν πλήρει συγχύσει, κοινώς ότι δεν ξέρουν τι τους γίνεται, και ακόμα με πιο κοινή γλώσσα, ότι, «μ’ ό,τι θυμούνται χαίρονται». Και η σύγχυση δεν απαντάται μόνο στους ευρωπαίους και εγχώριους πολιτικούς, ανόητα και μωροφιλόδοξα ανθρωπάρια, που έστω θα μπορούσαμε να τους συγχωρέσουμε την άγνοια και την αδυναμία, αλλά και στους απανταχού της γης δαφνοστεφανομένους με Νόμπελ σοφούς οικονομολόγους, οι οποίοι αν μπορούσαν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό ή χρησιμοποιούσαν τα λόγια τους με περισσότερη φειδώ και σκέψη, τα τρόπαιά τους δεν θα είχαν κουρελιαστεί τόσο γρήγορα.

Με το μακρύ τους οι μεν, και το κοντό τους οι δε, πέρασαν με ξεδιάντροπη ευκολία από την εξύμνηση του σωτήριου μνημονίου και των πολιτικών λιτότητας, στην απάρνηση αυτών των ίδιων συνταγών, καμώνοντας ότι το ήξεραν ήδη από τα πριν κι ό,τι κάπου στο δρόμο ξεγελάστηκαν, και μπρος το αδιέξοδο και το κενό που μήνες τώρα βρίσκεται μπροστά μας και χάσκει, πιάστηκαν σαν τον πνιγμένο απ’ τα μαλλιά της συναίνεσης. Το γύρισαν δυο-τρεις φορές στο στόμα, φάνηκε πιο γλυκόπιοτο απ’ τα προηγούμενα σιρόπια και αυτό που βλέπουμε κι ακούμε τις μέρες αυτές είναι το σερβίρισμα του νέου γιατρικού.

Μπρος τη λιτότητα, η συναίνεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη μείζονα αντιπολίτευση, ακούγεται πιο γλυκερή και πιο προσηνής. Σαν ένα χάδι στο μάγουλο, μπροστά στην προηγούμενη κατραπακιά στο σβέρκο. Από τον πόλεμο, σαν μέσο επίλυσης κρίσεων, σερβίρεται η αγαθή πράξη της συμφιλίωσης, κι αμέσως έρχεται στο νου το παλιό παραμύθι με το πάλεμα του δυνατού αγέρα και του ήλιου για το ποιος θα αποδειχτεί ικανότερος στο να γδύσει τον μοναχικό διαβάτη. Κι ας μην ξεχνάμε ότι είναι ο Ήλιος, αυτός, που στο τέλος νικά στο παραμύθι, δηλαδή είναι ο Ήλιος αυτός που γδύνει.

Θαρρείς κι αυτοί οι άνθρωποι στέρεψαν εντελώς από ιδέες, όχι από τίποτε αλλόκοτες και ριζοσπαστικές, αλλά κι απ’ αυτές ακόμα που θα τους διευκόλυναν να κάνουν καλύτερα τη δική τους δουλειά. Κι αυτό που βλέπουμε να κάνουν είναι ό,τι και οι ρακοσυλλέκτες, τριγυρνώντας κι ανασκαλεύοντας στα τυφλά, τους σκουπιδότοπους της παλιάς και πρόσφατης ιστορίας, μπας και κατά τύχη τούς φανερωθεί κάποιο κρυμμένο κελεπούρι.

Μήπως, δεν ήταν η συναίνεση αυτή που τόσο παίνευαν πριν από λίγους μόνο μήνες στην Ιρλανδία και Πορτογαλία; Και τι έγινε στο τέλος; Όση καλή πρόθεση και να έδειξαν, αμφότερες οι χώρες κατέληξαν στον ίδιο τενεκέ με τον δικό μας.

Πόσο ανόητοι μπορεί να είναι ώστε να ευελπιστούν ότι το «Ναι» του Σαμαρά θα διαγράψει μεμιάς όλο αυτό τον ορυμαγδό που ο καθένας βιώνει ακριβά στο πετσί του; Είναι δυνατόν, τόσοι «σοφοί» να πιστεύουν ακόμα στα ξόρκια και στη μαγική δύναμη των λέξεων;

Και ανόητοι και αμαθείς, και χοντρόπετσοι είναι, κι ακόμα παραπάνω. Αλλά αυτό που επιδιώκεται δεν είναι η συναίνεση, αλλά η συνενοχή. Όπως ακριβώς για να σηκώσουν το αεροπλάνο, το πηδάλιο το τραβάνε δυό, ο κυβερνήτης και ο συγκυβερνήτης μαζί, ώστε αν κάτι πάει στραβά η ευθύνη να μην πάει μόνο στον ένα, έτσι και τώρα, όταν η κυβέρνηση φουντάρει η χώρα να μην είναι μόνη της, αλλά να συμπαρασύρει και την αντιπολίτευση, ώστε να μπορούν να διηγούνται αργότερα, ότι η καταστροφή δεν ήταν παρά θεόσταλτη και νομοτελειακή.