Δημοσκοπήσεις, άρες μάρες κουκουνάρες…

Η σημερινή δημοσκόπηση της MARC (μια εταιρία που δεν συγκαταλέγεται στις φίρμες του κλάδου), με το αμφιλεγόμενο ερώτημά της, στο κατά πόσον οι πολίτες συναινούν στη «Συναίνεση», κατάφερε να παίζει πρώτο τραπέζι πίστα στο ραδιόφωνο και τις εφημερίδες. Αιτία το δημοσκοπικό εύρημα ότι ένα 62,8% φαίνεται να την επικροτεί. Φυσικά από μόνο του δε λέει τίποτε, μιας και το ερώτημα είναι αρκετά tricky.

Τι εστί όμως συναίνεση; Υπάρχουν τρία ενδεχόμενα. Είτε ο ένας να συμφωνεί με την πρόταση του δεύτερου, είτε ο δεύτερος να συμφωνεί με την πρόταση του πρώτου, είτε αμφότεροι να συμφωνούν πάνω σε ένα τρίτο σχέδιο.

Το ότι το 62,8% συναινεί στη Συναίνεση, δεν αποκαλύπτει και ποιο από τα τρία ενδεχόμενα αποδέχεται. Σε περαιτέρω ερώτηση για το εάν ο Σαμαράς θα πρέπει να συναινέσει με την κυβέρνηση, το 51,9% απαντάει «Ναι», το οποίο λογικά σημαίνει ότι το υπόλοιπο 48,1% θέλει κάποια από τις άλλες δυο εναπομείνασες εκδοχές. Αμ δε!

Στο επιπλέον ερώτημα που θέτει ο δημοσκόπος, για το εάν η κυβέρνηση θα πρέπει να υιοθετήσει κάποιες από τις προτάσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το 77,3% απαντά ότι η κυβέρνηση είναι αυτή που θα πρέπει να υιοθετήσει κάποιες από τις προτάσεις Σαμαρά!

Δηλαδή η ίδια δημοσκόπηση φέρεται να δίνει δυο εντελώς διαφορετικές, και αλλήλως αποκλειόμενες απαντήσεις για το σε ποιανού πρόταση θα επιδιωχθεί η συναίνεση. Το 51,9% να θέλει ο Αντωνάκης να σκύψει στον Γιωργάκη, και το 77,3% να ζητάει το ακριβώς αντίθετο! Δλδ είτε η έρευνα είναι για τα μπάζα, είτε το 25,4% των ερωτηθέντων τα έχει εντελώς χαμένα.

Αν πάμε σε άλλη δημοσκόπηση, αυτή της RASS για την εφημερίδα "ΤΟ ΠΑΡΟΝ", ό,τι καταλάβατε από την προηγούμενη δημοσκόπηση, διαγράψτε το και ξεχάστε το. Εδώ, τα πράγματα έρχονται ακριβώς τούμπα, γιατί τώρα το ποσοστό των ερωτηθέντων που φέρεται να μην συναινεί στη συναίνεση που προτείνει η κυβέρνηση, ( 62,4%) είναι το ίδιο με το ποσοστό που στην προηγούμενη δημοσκόπηση φέρεται να συναινεί!

Βγάλατε άκρη; Καμμια! Το σίγουρο είναι ότι αύριο όλοι θα είναι ευχαριστημένοι, και αυτοί που αρνούνται τη συναίνεση και αυτοί που την επιδιώκουν.

Ξεχνάνε όμως κάτι σημαντικό, ότι η επιδιωκόμενη συναίνεση, δεν έχει επί της ουσίας κανένα πρακτικό αντίκρισμα, παρά μόνο συμβολικό, όπως θα έλεγε και ο Ρέππας, και τούτο γιατί ο Αντωνάκης δεν σέρνει από πίσω του κανένα λεφούσι, που να έχει βγει στις ταράτσες, κηρύσσοντας τον ανένδοτο με τρόπο που να μην μπορεί να το μαζέψει. Αν μετά κόπων και βασάνων συγκέντρωσε αυτό το πενιχρό 20%, κυρίως γιατί έπαιξε το χαρτί του αντιστασιακού, αύριο θα έχει εντελώς εξανεμιστεί.

Αλλά το σημαντικότερο των σημαντικών είναι ότι αυτό που διαμορφώνει τις διαθέσεις και τις αντιδράσεις του κόσμου δεν είναι οι αερολογίες, τα πείσματα και οι συμβολισμοί του αξιοθρήνητου διδύμου Αντωνάκης-Γιωργάκης, αλλά η αδήριτη πραγματικότητα, η οποία έβγαλε ήδη τα δρεπανηφόρα της στο δρόμο και σαρώνει, τόσο που να μπορεί πλέον ο καθένας ελεύθερα να πει: «Στ’ αρχίδια μου αν συναινέσετε, στ’ αρχίδια μου και αν δεν».