Πρώτη Μέρα Χωρίς Ανάρτηση: Η Φρόσω

Σήμερα είπα δεν θα κάνω ανάρτηση. Σιγά μην κλάψω. Δεν μπορώ άλλο αυτό το βάσανο. Μέρα τη μέρα, νύχτα τη νύχτα να πρέπει να στύβω το μυαλό μου μπας και κατεβάσω καμιά εξυπνάδα. Τέρμα το σακούλι. Έπιασε πάτο. Ότι ήταν να ανασύρω το ανέσυρα.

Είναι κιόλας, που κοντεύω ν’ αφήσω και τα παιδιά στο δρόμο. Έξι στόματα είναι αυτά. Αφήνω στον μεγάλο παραγγελία να φροντίσει τα μικρότερα. Δύσκολο όμως να νταντεύει άλλα πέντε. Όλο στο ντελίβερι τα έχει, αντις να κάτσει να τους μαγειρέψει τίποτε. Μούρχεται να τον παλουκώσω που δε με συντρέχει αλλά μετά λέω, παιδί είναι κιαυτό. Θέλει να ξεσκάσει. Τι χρωστάει αν η μάνα του έμπλεξε με το κακό;

Προχθές μου άφησε ένα σημείωμα στο ψυγείο.
«Μάνα, θα μου κλείσεις το σπίτι
θα με κάνεις αλήτη,
θα στα βάλω φωτιά
γιαυτό κάτσε καλά».

Τρόμαξα, θα χάσω το παιδί είπα, μ’ αυτά τα blogs που πήγα κι έμπλεξα, η δόλια. Μου πίνουν το αίμα, μου ρουφάνε το μεδούλι, μου ρημάζουν το σπιτικό. Έξι παιδιά στο δρόμο. Καλά κι ο πατέρας τους, ο άχρηστος, ο ανεπρόκοπος, αυτός μια ζωή στο δρόμο ήτανε. Μια με το ταξί, μια με τις τσούλες που τις μπαινόβγαζε στα 3ΧΧΧ της Αθήνας και της περιφέρειας.

Τώρα πάλι εξαφανισμένος είναι. Ευτυχώς, για να μην μπλέκεται κιαυτός στα πόδια μου. Θα βρήκε καμιά σκυλού φαίνεται και όλα είναι μέλι-γάλα στο σπίτι. Δεν προσέχει τις στοίβες τα ρούχα, τα άπλυτα, τα βρακιά που είναι πεταμένα στο σαλόνι μαζί με τις κάλτσες, τους εμετούς της μικρής στη μοκέτα, τα μανταρίνια που μούχλιασαν και τις κατσαρίδες που στήνουνε χορό στην κουζίνα.

Μόνο αυτή τη σκρόφα την πεθερά μου έχω να μου τα πρήζει. Μισότυφλη, μισόκουφη, ένα σκεβρωμένο κουφάρι, αλλά το δηλητήριο στην άκρη της γλώσσας το έχει η οχιά.
«Πάλι στην αποθήκη ήσουνα; Καλά αυτή η βέρα ακόμα να βρεθεί; Σε πόσα πια σακιά αλεύρι θα πρέπει να ψάξεις;»

Δεν μ’ αφήνει λεπτό χωρίς να με καρφώνει με το γυάλινο το μάτι της. Μ’ εμένα τάχει. Δεν κοιτάει τον χαραμοφάη το γιο της!

Παρά ταύτα, βρίσκω τρόπο και της ξεφεύγω. Κάνω τη δυσκοίλια και κλείνομαι με τις ώρες στην τουαλέτα και γράφω. Μετά έρχεται η φίλη μου η Νότα δήθεν για καφέ και της δίνω τα πάκα με τα γραφτά και αυτή μετά τα δίνει στην Τασούλα, η οποία έχει έναν ανιψιό που τέλειωσε τα ΤΕΙ Καρδίτσας στην πληροφορική, ο οποίος και τα περνάει αυτός στο blog μου, που το έχω ονομάσει «Σεχραζάτ».

Καμιά φορά με βοηθάει και ο Παντελής, ο έρμος μ’ αγαπάει, μου δίνει κι από κανένα λουλουδικό στα κλεφτά να μην πάρει μυρωδιά αυτό το χτικιό που έχω στο σπίτι και πάει και τα ξεράσει στον άλλον. Λέω θα τα παρατήσω και θα φύγω μαζί του, αλλά η κακούργα η γυναίκα του δεν του δίνει διαζύγιο και θέλει να κρατήσει και το πανωσήκωμα, γιατί λέει ο αέρας ήταν προίκα της. Μπερδέματα. Άστον, καλός άνθρωπος, αλλά δειλός. Ο Αναστάσης μού φαίνεται πιο σόι. Αυτός λέει ότι το διαζύγιο το έχει στο τσεπάκι του. Για να δούμε...

Φούντωσα, πάλι που τα θυμήθηκα όλα αυτά. Άσε, το μετάνιωσα. Θα πάω πάλι στην τουαλέτα να κάνω καμιά ανάρτηση να ξεθυμάνω.