Πέμπτη 13 Μαρτίου 2008

Πρώτη Μέρα Χωρίς Ανάρτηση: Η Φρόσω


Σήμερα είπα δεν θα κάνω ανάρτηση. Σιγά μην κλάψω. Δεν μπορώ άλλο αυτό το βάσανο. Μέρα τη μέρα, νύχτα τη νύχτα να πρέπει να στύβω το μυαλό μου μπας και κατεβάσω καμιά εξυπνάδα. Τέρμα το σακούλι. Έπιασε πάτο. Ότι ήταν να ανασύρω το ανέσυρα.

Είναι κιόλας, που κοντεύω ν’ αφήσω και τα παιδιά στο δρόμο. Έξι στόματα είναι αυτά. Αφήνω στον μεγάλο παραγγελία να φροντίσει τα μικρότερα. Δύσκολο όμως να νταντεύει άλλα πέντε. Όλο στο ντελίβερι τα έχει, αντις να κάτσει να τους μαγειρέψει τίποτε. Μούρχεται να τον παλουκώσω που δε με συντρέχει αλλά μετά λέω, παιδί είναι κιαυτό. Θέλει να ξεσκάσει. Τι χρωστάει αν η μάνα του έμπλεξε με το κακό;

Προχθές μου άφησε ένα σημείωμα στο ψυγείο.
«Μάνα, θα μου κλείσεις το σπίτι
θα με κάνεις αλήτη,
θα στα βάλω φωτιά
γιαυτό κάτσε καλά».

Τρόμαξα, θα χάσω το παιδί είπα, μ’ αυτά τα blogs που πήγα κι έμπλεξα, η δόλια. Μου πίνουν το αίμα, μου ρουφάνε το μεδούλι, μου ρημάζουν το σπιτικό. Έξι παιδιά στο δρόμο. Καλά κι ο πατέρας τους, ο άχρηστος, ο ανεπρόκοπος, αυτός μια ζωή στο δρόμο ήτανε. Μια με το ταξί, μια με τις τσούλες που τις μπαινόβγαζε στα 3ΧΧΧ της Αθήνας και της περιφέρειας.

Τώρα πάλι εξαφανισμένος είναι. Ευτυχώς, για να μην μπλέκεται κιαυτός στα πόδια μου. Θα βρήκε καμιά σκυλού φαίνεται και όλα είναι μέλι-γάλα στο σπίτι. Δεν προσέχει τις στοίβες τα ρούχα, τα άπλυτα, τα βρακιά που είναι πεταμένα στο σαλόνι μαζί με τις κάλτσες, τους εμετούς της μικρής στη μοκέτα, τα μανταρίνια που μούχλιασαν και τις κατσαρίδες που στήνουνε χορό στην κουζίνα.

Μόνο αυτή τη σκρόφα την πεθερά μου έχω να μου τα πρήζει. Μισότυφλη, μισόκουφη, ένα σκεβρωμένο κουφάρι, αλλά το δηλητήριο στην άκρη της γλώσσας το έχει η οχιά.
«Πάλι στην αποθήκη ήσουνα; Καλά αυτή η βέρα ακόμα να βρεθεί; Σε πόσα πια σακιά αλεύρι θα πρέπει να ψάξεις;»

Δεν μ’ αφήνει λεπτό χωρίς να με καρφώνει με το γυάλινο το μάτι της. Μ’ εμένα τάχει. Δεν κοιτάει τον χαραμοφάη το γιο της!

Παρά ταύτα, βρίσκω τρόπο και της ξεφεύγω. Κάνω τη δυσκοίλια και κλείνομαι με τις ώρες στην τουαλέτα και γράφω. Μετά έρχεται η φίλη μου η Νότα δήθεν για καφέ και της δίνω τα πάκα με τα γραφτά και αυτή μετά τα δίνει στην Τασούλα, η οποία έχει έναν ανιψιό που τέλειωσε τα ΤΕΙ Καρδίτσας στην πληροφορική, ο οποίος και τα περνάει αυτός στο blog μου, που το έχω ονομάσει «Σεχραζάτ».

Καμιά φορά με βοηθάει και ο Παντελής, ο έρμος μ’ αγαπάει, μου δίνει κι από κανένα λουλουδικό στα κλεφτά να μην πάρει μυρωδιά αυτό το χτικιό που έχω στο σπίτι και πάει και τα ξεράσει στον άλλον. Λέω θα τα παρατήσω και θα φύγω μαζί του, αλλά η κακούργα η γυναίκα του δεν του δίνει διαζύγιο και θέλει να κρατήσει και το πανωσήκωμα, γιατί λέει ο αέρας ήταν προίκα της. Μπερδέματα. Άστον, καλός άνθρωπος, αλλά δειλός. Ο Αναστάσης μού φαίνεται πιο σόι. Αυτός λέει ότι το διαζύγιο το έχει στο τσεπάκι του. Για να δούμε...

Φούντωσα, πάλι που τα θυμήθηκα όλα αυτά. Άσε, το μετάνιωσα. Θα πάω πάλι στην τουαλέτα να κάνω καμιά ανάρτηση να ξεθυμάνω.

11 σχόλια:

Swell είπε...

Καλημέρα Cynical, κορυφαίο το όνομα του blog. Σε παρακαλώ όμως μην ξαναβάλεις τη φωτό από τη κουζίνα μου. Ντροπή!

cynical είπε...

@swell, καλημέρα. Εμ τα κάνετε, όπως τα κάνετε στις κουζίνες, στις ζωές σας και μετά ντρέπεστε όταν σας παίρνουν χαμπάρι και σας κάνουν βούκινο. Σκληρός είναι ο κόσμος swell. Κοιτάει που θα στραβοπατήσεις για να σου δώσει κι άλλη μια από πάνω και να σε χαντακώσει.

Ανώνυμος είπε...

Αντί να κάνης αναρτήσεις δεν πας να πλύνεις κάνα πιάτο ? με τέτοια κουζίνα παραπονιέσαι για τον κακομοίρη τον άντρα σου και την πεθερά σου ,τι να κάνει ο δόλιος κι αυτός.

Και ναγραφες και για τη σκοτεινή ενέργεια του σύμπαντος παει καλά.

cynical είπε...

@ de Profundis, δεν τον θέλω τον άντρα μου, να φύγει απ' εδώ, να πάει να τον σπιτώσει καμμιά χαμούρα απ' αυτές που ταίζει, να σπιτώσει και την μάνα του. Να φύγει απ' εδώ αυτή χολέρα. Μόνο τότε θα πλύνω τα πιάτα.
Θα του πάρω και το ταξί. Δεν είμαι και κανένα χαιβάνι. Έχω χαρτιά εγώ. Με τα λεφτά από το οικοπεδάκι της μάνας μου στα Σούρμενα, το πήρε ο κερατάς, ο συφοριασμένος, ο αχαίρευτος!

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

Το βιτριόλι το εχεις σκεφτεί???
Πετυχημένο κόλπο
Κανε τους μια τυρόπιτα όταν
θα λείπουν τα παιδιά και μετά
(αφού εξαφανίσεις τα αποδείχτηκα στοιχεία)
κοπάνατη και συ !!!

Θα μας βρεις στην Ακρόπολη
Πάμε να πάρουμε καμιά ιδέα
για το στήσιμο του μαγαζιού

ΥΓ.Εχει πολλές κολώνες εκεί
πρέπει να δουλέψουν μπουλντόζες

amelie είπε...

cynical: μπαινω πρωτη φορα στο Blog σου μετα απο συσταση του σπυρου βλαχου... και με μπερδεψες λιγουλακι... η κουζινα ειναι δικη σου?

Xavier είπε...

Μα που είναι η ανάρτηση;;

nelly είπε...

ΤΕΛΕΙΑ!ΑΨΟΓΑ!ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ!

cynical είπε...

@ Karaflokotsyfa,το δουλεύω το σενάριο. Ακόμα δεν έχω αποφασίσει ποιον θα ξεπαστρεψω. Μπορεί να το βγάλω σε ψηφοφορία.
Και συ Ακρόπολη; Μπράβο έλα που θα πάει θα το στήσουμε το μαγαζί!

@amelie,δεν διαβάζεις καλά τα σχόλια. η κουζίνα είναι του swell.Μου τη δάνεισε για το γύρισμα. Καλώς ήρθες! Με τέτοιες συστάσεις πάνω απο καλοδεχούμενη είσαι.

@Xavier, Δεν καταλάβατε πάλι. Αυτό που βλέπετε είναι η ματαίωση,η απουσία της ανάρτησης.Είναι μια virtual reality κοινώς.

@Νελλη, άσε τη βαλίτσα και πάρε εσύ το σπίτι. Αμέσως να το βάλεις στα πόδια without a fight! Άλλαξε και την κλειδαρια.

Παιδιά,δεν πειράζει, να θυμηθείτε και σεις να φέρετε καμιά συστατική επιστολή όταν ξανάρθετε. Είδατε πως έρχεται ο κόσμος,(amelie).

nelly είπε...

Μπα…αν κρατησω το σπιτι αργα η γρηγορα θα βγαλω αγγελια:Πωλειται όπως είναι επιπλωμενο.(Η όχι λες?)

(Ρε μανια να με ταυτιζετε!Θα γραψω καμια ωρα κατι πολύ ακραιο, να δω τι θα πειτε τοτε!)

cynical είπε...

@ nelly. Το ίδιο έκανε και η Μιμή.Τώρα κοίτα πόσες μεζονέτες έχει;
Α,δεν σε ταυτίζω.Γιατί εσύ με ταυτίζεις με τη μάνα με τα 6 στόματα; Απλά κάποια πρέπει να είναι η ήρωας. Και για ευκολία παίρνουμε εσένα.