Παιδεία ίσον Οικονομία

Ο Μάικλ Μπλούμπεργκ της γνωστής οικογενείας και δήμαρχος της Νέας Υόρκης, πρότεινε για «υπουργό παιδείας», (school chancellor) της πόλης της Νέας Υόρκης, στην ευθύνη της οποίας θα είναι γύρω στο 1.1 εκατ. παιδιά, την Κάθυ Μπλακ, CEO των εκδόσεων Harper. Αν τα περιοδικά τα οποία εξέδιδε, (αναφέρουμε ενδεικτικά, το Cosmogirl και το Oprah Magazine) είχαν κάποια ελάχιστη σχέση με την εκπαίδευση, θα μπορούσαμε να της συγχωρέσουμε την προηγούμενη μηδενική σχολική εμπειρία. Οι νεοϋορκέζοι φυσικά δεν το μάσησαν και άρχισαν να μαζεύουν υπογραφές για να τη διώξουν, με το αιτιολογικό του «τι θέλει η αλεπού στο παζάρι». Υπογραφές μέχρι τώρα μαζεύτηκαν γύρω στις 10,000 όμως το κυνήγι είναι εν εξελίξει.

Κάποιος δημοτικός σύμβουλος, υπεύθυνος επί των εκπαιδευτικών, ο οποίος αρνήθηκε να εκδώσει χαρτί εξαίρεσης ώστε η κ. Μπλακ, να παρακάμψει το νόμο, ο οποίος απαιτεί βεβαιωμένη επαγγελματική σχέση με την εκπαίδευση, παρακάμφθηκε ο ίδιος, και το πολύτιμο χαρτί εκδόθηκε από κάποιον άλλον προθυμότερο, που θεώρησε περισσότερο προς το συμφέρον του να ικανοποιήσει τον δήμαρχο, παρά το νόμο. Έτσι η κ. Μπλακ θα μπορεί πλέον να κατέχει τη θέση αυτή και νομίμως.

Είχαμε ξαναγράψει και σε προηγούμενη ανάρτηση (charter schools) για το δρόμο που παίρνει η προ-πανεπιστημιακή εκπαίδευση στην Αμερική, με την παραχώρησή της σε επιδοτούμενους με κρατικά χρήματα ιδιωτικούς φορείς, οι οποίοι κάτω από το μανδύα του μη-κερδοσκοπικού τους χαρακτήρα, όχι μόνο απολαμβάνουν σημαντικές φοροαπαλλαγές, αλλά και προφανώς κερδοσκοπούν μέσω της μεθόδου του outsourcing μέρους των δραστηριοτήτων τους σε έτερους, καθ’ όλα κερδοσκοπικούς φορείς.

Η δεύτερη κατά σειρά πρόσληψη στη θέση αυτή προσώπου από τον κόσμο των επιχειρήσεων, (ο απερχόμενος ήταν δικηγόρος, του ιδίου μάλιστα φυράματος), δείχνει με εύγλωττο τρόπο πόσο πολύ η οικονομία και οι επιχειρηματικές πρακτικές έχουν επηρεάσει την εκπαιδευτική πολιτική. Ήδη από το 2002 ο Μπλούμπεργκ είχε προσλάβει δικηγόρους, εταιρίες συμβούλων και ανθρώπους από τον κόσμο των επιχειρήσεων για να εκπαιδεύσουν δασκάλους και να «αναμορφώσουν» σύμφωνα με τα επιχειρηματικά πρότυπα της απόδοσης, της ανταγωνιστικότητας, της υπευθυνότητας, της ανταποδοτικότητας και άλλων παπαριών, το σχολικό σύστημα και το εκπαιδευτικό πρόγραμμα των σχολείων της Νέας Υόρκης.

Η «αναμόρφωση» που αυτή τη στιγμή επιχειρείται όχι μόνο στα καθ’ ημάς, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο δείχνει το ασφυκτικό στένεμα των οριζόντων των υπευθύνων, και την άκρως μονοδιάστατη αντίληψη του κοινωνικού φαινομένου σαν οικονομικού. Η ψυχανώμαλη εμμονή τους στη σύνδεση της εκπαίδευσης και της γνώσης με την οικονομία και την ανάπτυξη, αν μη τι άλλο, όχι μόνο διαψεύδεται από την πραγματικότητα, αλλά από την άλλη τους εκθέτει κιόλας, με το να τους φέρει να αγνοούν τους βασικούς νόμους συσσώρευσης του κεφαλαίου.

Η παιδεία δεν είναι ποσότητα να μετριέται με επιδόσεις σε τεστ, ούτε κατακτιέται μέσα από αποπνικτικά προγράμματα διδασκαλίας, προσανατολισμένων στη συγκέντρωση καλών βαθμών. Η παιδεία δεν είναι οικονομία, ούτε πρέπει να συνδέεται με την οικονομία. Παιδεία είναι η απροϋπόθετη εξερεύνηση του κόσμου της γνώσης, η υπόδειξη τρόπων κατάκτησης αυτής, η καλλιέργεια του πνεύματος και της ψυχής, η εμφύτευση ανθρωπιστικών και δημοκρατικών αξιών, αρετές πέρα και μακριά από το ασφυκτικό, στενόχωρο και μισαλλόδοξο μονοπάτι της οικονομίας.

Και αν ο Μπλούμπεργκ επαίρεται ότι το σύστημά του απέδωσε καρπούς και ότι οι μαθητές συγκέντρωσαν καλύτερους βαθμούς, τώρα πια θα πρέπει να ντρέπεται, μιας και ξέρουμε ότι οι βαθμοί αυτοί ήταν καθαρά πληθωριστικοί. Όπως άλλωστε γίνεται παντού και πάντα νομοτελειακά, όταν πρέπει για διάφορες σκοπιμότητες να ικανοποιούνται πάση θυσία οι αριθμοί. Το μόνο εύκολο!

Όπως εύκολο είναι και να απαλλαγούμε από όλους αυτούς τους μικρόνοες, απαίδευτους, ανόητους, εκφυλισμένους, στενόμυαλους, επηρμένους, αλλά δυστυχώς θρασύτατους, που μπλέχτηκαν στα ποδάρια μας.