ΧΡΕΟΣ: Όλα στο Φως!

Του Γιωργάκη του αρέσει πολύ η διαφάνεια. Από τη μέρα που άρπαξε το θρόνο βράχνιασε η φωνή του να μας το εξηγεί και πιάστηκαν τα χέρια του να το κάνει και στην πράξη. Κάμερες στο υπουργικό συμβούλιο, κάμερες στους δρόμους, κάμερες στα σπίτια, ως και στις κρεβατοκάμαρες. Πες, πες, λοιπόν, άρχισε να μου αρέσει κι εμένα.

Αν αφήσω στην άκρη το θολό τζάμι που καλύπτει το σπίτι και τα λοιπά του Τσοχατζόπουλου, εκεί φαίνεται ότι του τέλειωσε το Άζαξ του Γιωργάκη, κι αν δεν δώσω βάση στις φήμες που κυκλοφορούν, (όχι δεν πρόκειται για γυναικοδουλειά), κι αν κάνω ότι ξεχνάω τα λόγια του Μπεγλίτη, και τα μαύρα κιτάπια του Πασόκ, μετά κι από τη δήλωση Τσουκάτου, τότε τι μένει ακόμα σκοτεινό;

Μα το χρέος! Αν κάνουμε την υπόθεση ότι δεν το ξεκοκαλίσαμε παρέα, που δεν το ξεκοκαλίσαμε, απόδειξη τα περιουσιακά μου στοιχεία που δεν συγκρίνονται με κάποιων αλλονών που αλωνίζουνε ακόμα σε υπουργικά γραφεία και ζεσταίνουν με τους κώλους τους βουλευτικά έδρανα, τότε πού πήγαν τα λεφτά. Γιατί προφανώς λεφτά υπάρχουν. Το είπε και ο χαλίφης.

Πώς θα μάθουμε λοιπόν ποιος και τίνι τρόπω έκανε τα λεφτά παστάλια; Και άντε και τα βρήκαμε. Τι πρόκειται να κερδίσουμε από αυτή τη γνώση; Πολλά, αν ακούσετε την ιστορία που θα σας πω.

Στην Ελλάδα το χρέος άρχισε να παίρνει την ανιούσα από το ογδοντακάτι και μετά. Ακόμα κι όταν το ΑΕΠ ανέβαινε, το χρέος παρέμενε σταθερό, πράγμα που σημαίνει ότι εν όσω εμείς συνεχίζαμε να χρεωνόμαστε, τα λεφτά συνέχιζαν να καταλήγουν σε κάποια άπατα βαθιά λαρύγγια.

Και πώς θα βρούμε ποια ήταν τα λαρύγγια αυτά, και πόσα τάλιρα κατάπιαν; Εύκολο, πανεύκολο! Ζητώντας το άνοιγμα όλων των δανειακών συμβάσεων του κράτους από το ’80 και μετά. Όχι φυσικά από κάποια βουλή, μην τρελαθούμε. Δεν είμαστε δα και τόσο αυτόχειρες. Αλλά, από μια διεθνή επιτροπή κύρους, πλαισιωμένη και από ντόπιους αξιόπιστους κυρίους και κυρίες. Ας έρθει εκείνη η ώρα κι αυτό θα το βρούμε

Ν’ ανοίξουν για παράδειγμα όλα τα μπαούλα, και όλα τα συρτάρια του υπουργείου εθνικής άμυνας. Του υπουργείου δημοσίων έργων, του υπουργείου βιομηχανίας, του υπουργείου οικονομικών κ.λ.π.

Πόσο αγόρασες παιδί μου τη φρεγάτα; Τόσο; Μα οι Ολλανδοί την πήρανε μισοτιμής. Πόσο πλήρωσες γλυκέ μου την γέφυρα του Καλατράβα; Τόσο; Μα γιατί οι αμερικάνοι την στήσανε με το εν τρίτον της τιμής, που είναι και πιο χουβαρντάδες; Πόσα πασά μου έσκασες για το C4I; Τόσα; Παπάς εδώ, παπάς εκεί, πού είναι το C4I;

Κάθεται λοιπόν η επιτροπή, πιάνει μολύβι και χαρτί και αρχίζει να αφαιρεί, να αφαιρεί και να μειώνει, να μειώνει το χρέος. Μας το ανεβάζει η Eurostat; Το κατεβάζουμε εμείς. Δηλαδή η έγκυρη και διεθνής επιτροπή.

Μαζεύουμε λοιπόν τα χαρτιά και πάμε σε ένα διεθνές δικαστήριο, σε κάτι διεθνές τέλος πάντων και τα καταθέτουμε: Κύριοι αυτά τα χρέη ΔΕΝ μας ανήκουν. Ανήκουν στον Άκη, στον Τάκη, στον Σάκη, αλλά όχι σε μας. Ψάξτε τα να τα βρείτε. Κι αυτό δεν είναι δικιά μας δουλειά.

Μα θα τα κάνει όλα αυτά ο Γιωργάκης; Είπαμε διαφάνεια, διαφάνεια, αλλά όχι και τόσο πολύ. Και ποιος είπε ότι θα το κάνει ο Γιωργάκης; Φυσικά και δεν το κάνει όποιος έχει τη φωλιά του χεσμένη. Μπορεί όμως αυτό, το ότι ο Γιωργάκης, ο άμεμπτος, ο ηθικός, ο άσπιλος, ο καθαρός, ο δίκαιος, ο υποψήφιος πρόεδρος ανώτατων διεθνών οργανισμών, ο ήδη πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς, έχει όντως τη φωλιά του χεσμένη. να ακουστεί παντού, από βορά σε νότο, κι από δύση σε ανατολή. Θα βουίξει το σύμπαν. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο.

Και ποιος είπε ότι ο Γιωργάκης θα πιάνει αιωνίως στασίδι στου Μαξίμου; Λίγες είναι οι μέρες του, κι ακόμα πιο λίγες θα γίνουν αν ζητήσουμε εδώ και τώρα το άνοιγμα των βιβλίων του χρέους.

Και ποιος θα έρθει στο κατόπι του Γιωργάκη; Μα όποιος δεχτεί και συμφωνήσει να το κάνει. Κι αν όχι, πάμε για τον επόμενο. Ξέρουμε εμείς τον τρόπο!