"Οι φίλοι των ΜΑΤ"

Άκουσα τις προάλλες ότι υπάρχουν κάποιοι νεαροί χαμηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι του υπουργείου προστασίας του πολίτη που αντί να τον προστατεύουν, όπως λέει και η ονομασία του υπουργείου, ορμούν κατά πάνω του και τον ξυλοφορτώνουν. Με άγριο μάλιστα τρόπο που δεν μπορεί να εξηγηθεί από ένα κανονικό μυαλό. Είναι αλήθεια ότι αγριεύτηκα μαθαίνοντας πως υπάρχουν τέτοιοι δημόσιοι υπάλληλοι, και μάλιστα παιδαρέλια, ανάμεσα στα είκοσι και τα εικοσιπέντε, που επιτίθενται άνευ λόγου και αιτίας σε άλλα παιδαρέλια της ίδιας πάνω-κάτω ηλικίας.

Δεν ήξερα τι να υποθέσω. Μάλλον θα είναι από ζήλια, σκέφτηκα. Να, όσο να ‘ναι αισθάνονται μειονεκτικά απέναντί τους, που την πάτωσαν στις πανελλήνιες και δεν μπόρεσαν να περάσουν σε καμιά σχολή της προκοπής, όπως πολυτεχνείο, νομική ή ιατρική. Κι επειδή δεν είχαν μούτρα να παρουσιαστούν ούτε στην κοινωνία, αλλά και ούτε στους γονείς τους, το βρήκαν σαν καλή διέξοδο να ντυθούνε με στολή, να φοράνε κράνη που τους κρύβουνε τη μούρη από φίλους, γειτόνους και συγγενείς, και να ζαλικωθούνε κι από ένα όπλο κι από ένα ματσούκι και να βαράνε τους επιμελείς συμμαθητές τους που τα είχαν καταφέρει καλύτερα στο σχολείο.

Είναι αλήθεια ότι η ντροπή και τα αισθήματα κατωτερότητας δεν είναι καλοί σύμβουλοι. Όσο κι από καλή πάστα να είναι ο άνθρωπος, άμα αισθάνεται έτσι συνεχώς, στο τέλος αγριεύει και μισεί. Νομίζω, ότι πρέπει να τα βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά, να απαλλαγούνε από το κόμπλεξ τους, να ενσωματωθούνε και πάλι στην κοινωνία, και να συμφιλιωθούν με τους συμμαθητές τους από το λύκειο.

Να τα πιάνεις ένα ένα και να τους μιλάς με συμπόνια και με καλοσύνη, δεν γίνεται. Είναι πολλά και δεν υπάρχουν τόσες αδελφές του ελέους. Μπορείς όμως να τα πιάσεις στο facebook. Βάζω στοίχημα, πως όταν δεν δουλεύουν, δηλαδή, όταν δεν δέρνουν, βολοδέρνουνε στο facebook και χαζοβιολίζουν με χαζογκομενίτσες.

Θα μπορούσανε λοιπόν, κάποιες ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στους τομείς της ψυχικής υγείας και της καταπολέμησης της βίας να άνοιγαν από μια σελίδα «Φίλων των ΜΑΤ» στο facebook και να έπιαναν το μπίρι-μπίρι με το μαλακό.

«Γιατί βρε Θανάση; Τι είχες με τον Σάκη, και του άνοιξες προχθές το κεφάλι; Θυμάστε που κάνατε καζούρα με την Αγγλικού; Αμ, και το μεθύσι στην πενταήμερη;». Και άλλα τέτοια παρόμοια καταπραϋντικά και μελιστάλακτα.

«Μπα!», μου είπε κάποιος φίλος, που του εκμυστηρεύτηκα την ιδέα μου. «Τα παιδιά αυτά, μαζί με το γάλα κάθε μέρα, τρώνε και πολύ φανατισμό. Δεν μένει χώρος στο στομάχι για κάτι άλλο».

Αλλά ποιος λόγος μπορεί να είναι τόσο δυνατός ώστε να τα φανατίζει ανεπιστρεπτί; Το χαρτί του «κομμουνιστή με το κονσερβοκούτι» έχει πια κιτρινίσει, και οι μνήμες, που φτάνουν στην τρίτη γενιά είναι πια ξεθωριασμένες. Αντίθετα στο περιβάλλον σήμερα υπάρχουνε εικόνες πολύ πιο ζωντανές. Οι γονείς που τα κουτσοβόλευαν, και τώρα πια αδυνατούν, οι απολυμένοι που σίγουρα θα υπάρχουν μέσα στην οικογένεια, η αδελφή που δεν βρίσκει δουλειά, η δυσφορία που έτσι κι αλλιώς θα υπάρχει μέσα στο σπίτι. Δεν μπορεί, κάτι θα τους σφίγγει το στομάχι. Κάτι θα οσμίζονται, κάτι θα καταλαβαίνουν.

Υπάρχουν παιδιά εκεί έξω, από αυτά που τις τρώνε, και τα οποία σίγουρα έχουν συμμαθητές που πήγανε στα ΜΑΤ, στον ΔΙΑ και αλλού. Τους ξέρουν με τα ονόματα, τους ξέρουν από παλιά. Ας βρούνε λοιπόν τον Θανάση, και όλους τους Θανάσηδες, μέσα από το facebook και ας τους μιλήσουν.

Ο πάγος ποτέ δεν σπάει με την πρώτη. Άμα τον πριονίζεις σιγά σιγά, κάποια στιγμή θα λιώσει. Κι είπαμε, όπου μπορούμε πριονίζουμε. Με φαντασία και με όλα τα διαθέσιμα μέσα.