Τα λαμόγια, οι φιλότεχνοι

Ακόμα και οι FT το θεώρησαν υπερβολική εύνοια, προκατάληψη και μεροληψία, έμπρακτη απόδειξη των στρεβλών καιρών που ζούμε και των αξιών που αυτοί υποθάλπουν, ώστε παραμονή πρωτοχρονιάς κάθισαν και αφιέρωσαν κάποια σχόλια για τη λίστα των “εξαιρετικών” ανθρώπων που τιμήθηκαν και φέτος, όπως κάθε αρχή του χρόνου, στη Βρετανία.

“Σαν πολλοί μαζεμένοι δεν έπεσαν από τον εταιρικό κόσμο;”, φαίνεται ν' αναρωτιέται ο αρθρογράφος ήδη από τον τίτλο. Και ποιος ο λόγος της μεγάλης αυτής εύνοιας; Η ικανότητα διαχείρησης; Τα καινοτομικά επιτεύγματα; Οι νέες δουλειές που δημιούργησαν; Αρχίδια! Τα φιλάνθρωπα αισθήματα ήταν αυτά που μέτρησαν για να τους αναδείξουν σε ξεχωριστούς. Και όχι τα όποια κι όποια φιλανθρωπα αισθήματα. Αλλά αυτά που κατευθύνθηκαν ειδικά προς τις τέχνες.

Έχω παρατηρήσει ότι η λαμογιά, έχει μια ιδιαίτερη συνάφεια με την τέχνη, όχι την οποιαδήποτε τέχνη, αλλά τη θεσμοθετημένη και την επίσημη. Αυτή, που επιδεικνύεται σε καλλιμάρμαρα και περίτεχνα μέγαρα, αυτή που επικοινωνείται με ιλουστρασιόν φυλλάδια, μεγάλες αφίσες και αψόγου ορθοφωνίας μελίρρυτους παρουσιαστές. Που συνοδεύεται από γκαλά και πλούσια γεύματα, λιφταρισμένες κοκότες και ντιζαϊνάτα ενδύματα. Αν καθίσεις και ψάξεις έναν-έναν τους σπόνσορες ολόκληρου του κυκλώματος τέχνη, να μην μιλήσουμε για τους εμπόρους της, κάτω από τη συνωμοσία του glitter θα ανακαλύψεις τη βρωμιά του gutter, μιας και οι “επενδύσεις” σε έργα και χώρους τέχνης αποτελούν πρώτης τάξεως ξέπλυμα ποικίλων παράνομων δραστηριοτήτων.

Σοκ έπαθαν οι εκλεπτυσμένοι φιλότεχνοι της Ν. Υόρκης όταν έμαθαν ότι οι αγαπημένοι τους πολυδισεκατομυριούχοι αδελφοί Κοch, David και Charles, που συντηρούν πτέρυγες στο Σμισθόνιαν, το μπαλέτο και την όπερα της Ν. Υόρκης, θέατρα και άλλα τινά, είναι ταυτόχρονα και οι βασικοί χορηγοί του Τea Party, που όπως και να το κάνουμε, η λαική φυσιογνωμία και χοντράδα του τελευταίου δεν συνάδει με τα υψηλά γούστα της νεοϋορκέζικης ελίτ.

Έτσι, για να μην ξεφύγουν από την πεπατημένη, ανάμεσα σε αυτούς που τιμήθηκαν φέτος απ' τη βρετανική κυβέρνηση συμπεριλαμβάνονταν και αρκετοί από το προαναφερθέν είδος των λαμογιών, και ειδικά αυτών, που λόγω της επικαιρότητας της κρίσης, είχαν συγκεράσει τη φιλοτεχνία με τα hedge funds. Πρώτος στον κατάλογο ήταν ένας κροίσος, μαιτρ του short, που χρίστηκε ιπόττης για τις υπηρεσίες του, όχι στην τέχνη του σορταρίσματος των ομολόγων, αλλά του σορταρίσματος των τεχνών, ως πρόεδρος του Μουσείου Victoria & Albert.

Δεύτερος στον κατάλογο κάποιος ονόματι Paul Ruddock, μαιτρ κι αυτός του σορταρίσματος τραπεζικών μετοχών, τιμήθηκε για τις γεναιόδωρες προσφορές του στο Βρετανικό και το V&A Μουσείο.

Τρίτος στον κατάλογο των ευπατρίδων, κάποιος άλλος κύριος Ronson, παρά το γεγονός ότι πριν κάποια χρόνια είχε κάτσει και φυλακή για το μανιπουλάρισμα των μετοχών της εταιρίας Guiness,που βγάζει την ωραία ομώνυμη μπίρα.

Και πάει λέγοντας...

Αν υπήρχε ανάλογο έθιμο και σε μας, σίγουρα την πρωτιά θα την έπαιρνε ο Δασκαλόπουλος. Εκτός κι αν μου διαφεύγει κάποιος καλύτερος. Τουλάχιστον ο Μάκης ήταν πιο αυθεντικός, και ίσως αυτό ήταν που τον έφαγε. Αντί να τα ακουμπάει σε ομάδες, αν τα ακουμπούσε σε κανένα μέγαρο, ίσως σήμερα να κυκλοφορούσε και ελεύθερος και τιμώμενος.