Ο φόβος της εξουσίας μπροστά στη νεραντζιά

Τους πολύ επικίνδυνους, τους πολύ κακούργους όταν τους πάνε στο δικαστήριο και τους δικάζουν, είθισται να τους μαντρώνουν μέσα σ’ ένα σιδερένιο κλουβί, πιο πολύ για λόγους συμβολικούς παρά ουσίας. Όσο δε περισσότεροι οι κακούργοι, τόσο μεγαλύτερο το κλουβί, για λόγους απλής γεωμετρίας, για να χωρέσουν δηλαδή.

Όταν μαντρώνεις ολόκληρη πλατεία, κι ολόκληρο τετράγωνο μαζί, σημαίνει κατ’ αναλογία ότι οι κακούργοι είναι και πολλοί και ιδιαιτέρως επικίνδυνοι.

Η ιδιαιτερότητα του χθες και σήμερα ήταν ότι οι κακούργοι μαντρώθηκαν οικιοθελώς, θαρρείς από αυτογνωσία, λανθάνουσα όμως και μη ομολογημένη. Μόνοι τους έστησαν τα κλουβιά, μόνοι τους έφεραν και αστυνόμους να τους φυλάνε, για να ‘ναι όπως νόμιζαν, σωστό και ασφαλές το σκηνικό της παρέλασης και όχι του δικαστηρίου, που ούτε καν τους πέρασε απ’ το μυαλό ότι μπορεί να ήταν κι έτσι.

Λένε ότι η λανθάνουσα γλώσσα λέει την αλήθεια, το ίδιο όμως ισχύει και για την λανθάνουσα πράξη. Ο λαός το λέει κι αλλιώς: όποιος σκάβει το λάκκο τ’ αλλουνού, πέφτει ο ίδιος μέσα. Ή πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι.

Έτσι και τώρα, αλλιώς το θέλανε το σκηνικό, αλλιώς όμως το έγραψαν τα μάτια και οι κάμερες, κι αλλιώς το καταλάβανε τα εκατομμύρια των θεατών εντός και εκτός Ελλάδας· ένα σμάρι κακούργων δηλαδή, πίσω από ένα τεράστιο κλουβί κι από πέρα μακριά ένα πλήθος λαού να τους δικάζει και να τους καταδικάζει. Και να τους περιπαίζει από πάνω, να τους βγάζει τη γλώσσα και να τους γιουχάρει, πράγμα ακόμα πιο ταπεινωτικό κι απ’ αυτή τη δίκη και την καταδίκη.

Αν δεν ήταν αυτές οι ταλαίπωρες νεραντζιές, που ολόκληροι στρατοί θερίζανε νυχτιάτικα με την ψιλή, σαν να ‘ταν ανεμόμυλοι, ίσως να φαίνονταν μόνο κακούργοι και όχι γελοίοι κακούργοι, χαρακτηρισμό που κανένας κακούργος που σέβεται τον εαυτό του, δεν θα ήθελε ποτέ των ποτών να τον ακολουθεί.