Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Οι παλιές καλές βρισιές


Το ‘πα μια, το ‘πα δυο, το ‘πα χίλιες δεκαδυό. Με ορθό το κεφάλι, με σκυμμένο το κεφάλι, με τις ώρες να σιγοπερπατώ και να το σιγομουρμουρίζω. Βήμα και βρισιά. Βρισιά και βήμα. Άλλοτε έτσι, κι άλλοτε στα φωναχτά. Χωρίς να απευθύνομαι σε κάποιον συγκεκριμένο, ας πούμε, στον πλαϊνό μου στο σινεμά, στον μπροστινό μου στο μετρό, στις σκάλες, στο δρόμο, στο ταμείο του supermarket. Αλλά έτσι να τις σκορπάω στον αέρα, σαν να ‘χω απέναντι όλη την ώρα τον μισητό εχθρό, το φάντασμα του μισητού εχθρού, που δεν είναι ένας, αλλά πολλοί, που επιμένουν να κολλάνε στα μούτρα μου την απαίσια φάτσα τους, και να τρυπάνε το αυτί μου με την στριγγιά φωνή τους. «Άι γαμήσου», τη μια, «Άι γαμήσου» την άλλη, και στα φουντώματα της οργής, ένα σερί από «Άι γαμήσου», ένα τρένο σαν ξόρκι μαγικό, σαν μάντρα βουδιστικό, άλλοτε σαν τραγούδι σε ρυθμό ποπ, λαϊκό, δημοτικό, καραγκούνικο ή καλαματιανό, άλλοτε σαν ύμνο βυζαντινό, άλλοτε σαν ποίημα τακτοποιημένο σε στίχο δεκαπεντασύλλαβο, άλλοτε με ύφος ηρωικό, κι άλλοτε με ύφος πένθιμο και μελαγχολικό, ανάλογα με το ύψος, το βάθος, το πλάτος και τον όγκο του θυμού και της σιχασιάς.


Ένας ολόκληρος ντορβάς από λέξεις, που με κόπο γεμίσαμε, ξεψειρίζοντας με τα χρόνια τραγούδια, ποιήματα, μυθιστορήματα, άχρηστος τώρα στη γωνιά και για πέταμα. Λέξεις μακρινές, κοιμισμένες, αναντίστοιχες των περιστάσεων, αποδυναμωμένες, ανίσχυρες να συντονιστούν με τη θύελλα της ψυχής και την τρικυμία του μυαλού. Ένα ξερό «Άι γαμήσου» στο τετράγωνο, στην τρίτη, στη νιοστή, είναι σαν όλος ο ντορβάς μαζί, σαν η συμπύκνωση ολόκληρου του λεξικού του Μπαμπινιώτη, σαν σέρουμ, σαν το σπάνιο και πολύτιμο εκχύλισμα ολόκληρης της γλώσσας.


Άντε και το «Αρχίδι», σε όλες τις πτώσεις, τις κλίσεις, τα γένη, τους αριθμούς, μόνο του ή χέρι χέρι με το «Άι γαμήσου». Δυο χρόνια τώρα πορεύομαι μ’ αυτές τις δυο, αν και από την πολλή τριβή φαίνεται πως έχουν χάσει κάτι από την απελευθερωτική τους δύναμη, την μαγική τους ισχύ, όπως καληώρα τα ρούχα που χάνουν το χρώμα και τη γυαλάδα τους από τη μακρόχρονη χρήση και τα απανωτά πλυσίματα. Ψάχνω στο πίσω του μυαλού για ξεχασμένες λέξεις, βαριές, στρογγυλές σαν βότσαλα, αιχμηρές σαν προϊστορικά ακόντια, κοφτερές σαν μαχαίρια, ακατέργαστες, βίαιες, που να έρχονται κατευθείαν απ’ το στομάχι, να πιάνουν όλο το στόμα, να ξετινάζουν τη γλώσσα και να εξακοντίζονται στην κάθε βαθιά ανάσα, βολίδες θανατηφόρες.


Μα όσο και να ψάξω, δεν τις βρίσκω. Ας όψονται τα χρόνια της πολιτικής ορθότητας, που ήρθαν και απέσυραν από την πιάτσα, όλες τις παλιές καλές βρισιές, και μαζί μ’ αυτές και τα βαριά, αυθεντικά συναισθήματα, μιας και δεν είχαν πια το μέσο για να ταξιδέψουν προς τα έξω και να εκφραστούν.


Τις ξαναβρήκα τυχαία στο twitter, στο #palies_kales_vrisies, στο μεγάλο αποθετήριο των σπόρων της λαϊκής αγανάκτησης και ανακούφισης.


Κοπιάστε! Είναι ό,τι πιο αυθεντικό και απελευθερωτικό, που αξίζει να καταγραφεί και να διασωθεί. Θα το χρειαστούμε. Δεν μπορείς να πορεύεσαι τις επόμενες δεκαετίες με τη φτώχεια μόνο ενός «αρχιδιού» και ενός τριμμένου «Άι γαμήσου»…



14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

εγώ πάλι την καταβρίσκω με γαμοσταυρίδια ! γαμώ την παναγία, τον χριστό και τον γιαχβέ, τον μωάμεθ και τον βούδα, τον σίβα, τον θορ.... κοκ !

και αν ξεφύγει η κατάστα, i http://www.youtube.com/watch?v=ZfduFy26EE0 ; )
(παίζει και ένα μεχικάνικο τώρα !! γ@μησετα !)

cynical είπε...

Μπες παιδι μου, στο τουιτερ, στη διευθυνση που εδωσα να πλουτισεις το λεξιλογιο σου.

Ωραιο το τραγουδακι. Παρε κι ενα το αναλογο του Ντυλαν

ο δείμος του πολίτη είπε...

Έτσι, όπως φτάσαμε το γαμοσταυρίδι (θεϊστές και μη) το έχουμε εύκολο. Το έχουν συνηθίσει και οι πολιτικοί μας, όμως. Είμαι υπέρ των αβγών...

cynical είπε...

Δειμο, κι αμα δεν τους εχεις μπροστα σου; Πώς εκτονώνεται κανεις;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Τους ψάχνεις και κρατάς απωθημένα λίγες μέρες. Η 25η έφτασε. θα τα φάνε μαζεμένα...

Tic Tac είπε...

Πολυ ωραιο θεμα. Ελεγα στη μανα μου προχτες οτι εχει παψει να βριζει κι οτι η βρισια ως γλωσσικη απελευθερωση απτεται της νοητικης. Βρισιες τυπου κωλοπετσωμενο, τραμπακουλας κτλ που δεν ειναι "βρισιες" μπορουν παρολ αυτα να σου δωσουν την αισθηση της οριακοτητας που αναζητουμε στο γλωσσικο παιχνιδι.

Φανταζομαι τη "Νεοελληνικη Αθυροστομια" της Μ. Κουκουλε τη γνωριζεις.

http://arxediamedia.blogspot.com/2008/09/arxedia.html

cynical είπε...

Tic Tac,
πολυ καλό λινκ, δεν το γνωριζα το βιβλιο, αν και περιοριζεται (μαλλον) στην αθυροστομια, παρά στις βρισιες που σκοπο εχουν να υποτιμησουν τον αλλον.

Στις μερες που ζουμε, το "αλητες" ή "κεραταδες" δεν φτανουν και δεν αντικατοπτριζουν το μεγεθος της οργης. Χρειαζεται κατι ισχυροτερο.

Unknown είπε...

Γνωρίζω πάρα πολλούς που βρίζουν όλη την ώρα και είναι στο καβούκι τους ή θα πανε την Κυριακή να ψηφίσουν Βενιζέλο.
Το βρίσιμο είναι ενας ωραίος τρόπος για να μην κάνεις τίποτε.
-Δεν εννοώ εσενα καλή μου κύνικαλ γιατί γνωρίζω οτι δρας κιόλας.Και με ευχαριστεί η ,,κλίση,, σου στο βρίσιμο.
Ούτε τον Δείμο βέβαια και τους άλλους σχολιαστές-

κοπροσκυλο είπε...

Ενα καλο μπινελικι την ημερα τον μαλακα κανει περα......

Ανώνυμος είπε...

Είχα ένα μπάρμπα όταν άρπαζε και αφού εξαντλούσε το θεϊκό ρεπερτόριο μάνα πατέρα υιό,κατέβαινε αργά αλλά σταθερά προς άγιο πετρο,κατηφόριζε, ξεφούσκωνε θα έλεγα.
Μετά έκανε λίγο Αποστόλους, 12 όπως έλεγε τον αριθμό,και στο τέλος στην υπογραφή ας πούμε,
έλεγε και γ@@@ω το γαϊδούρι που πήγε την παναγία στα εισοδια και έκλεινε.

Δεν μπορείς να φανταστείς τι ανακούφιση μπορεί να σου προσφέρει ένα γαϊδούρι όταν έχεις φτάσει στο τέλος ένα καλό μπινελικι,λες μέσα σου δεν έχω να βατεψω τίποτα άλλο μόνο τις σαύρες άφησα.

Unknown είπε...

Οσο απέχει η μαλακία από το γαμήσι , τόσο απέχει και ο λόγος από την δράση.

cynical είπε...

μαρκο,

στα καλα παιδια οταν βριζουν τους βαζουν πιπερι στο στομα.

Ανώνυμος είπε...

τουιτερ ; μπαα.... δε γουστάρω mainstreamιλες ! μακριά !

χμμμ... ανάλογο.. μάλλον όχι - στην ίδια θέματική ενότητα ναι.. αλλά ανάλογο ; οι toyes λένε για τον σωστό χα-c-κλη, που θέλει τουλάχ 2 για να'ρθει στα ίσια του.. τέσπα.. σαλουτ σινιορα 8 )

Σωκράτης είπε...

Για μια πιο περιεκτική βρισιά προτείνω πάντα το "γαμώ το σύμπαν". Ή μήπως έπρεπε να λέμε "τα σύμπαντα" εφόσον υπάρχουν θεωρίες για πολλαπλά τέτοια.
Στα τέτοια μου!