Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

Μπορεί ο Δημόσιος Τομέας να είναι κερδοφόρος;


Τι σημαίνει η περισπούδαστη ρήση: «Το κράτος οφείλει να παράσχει μόνο εκείνες τις υπηρεσίες, τις οποίες δεν μπορεί να παράσχει ο ιδιωτικός τομέας»;

Τι  όμως δεν μπορεί να παράσχει ο ιδιωτικός τομέας;
Προφανώς, τις υπηρεσίες εκείνες που δεν τού αποφέρουν αρκετό κέρδος.

Επομένως, οι μόνες υπηρεσίες που απομένουν στον δημόσιο τομέα είναι οι υπηρεσίες εκείνες οι οποίες είναι ζημιογόνες, διότι διαφορετικά, αν ήταν κερδοφόρες, θα τις είχε καπαρώσει ο ιδιωτικός τομέας. Αν όλες οι δημόσιες υπηρεσίες ήταν κερδοφόρες, τότε ο δημόσιος τομέας θα καταργούνταν αυτόματα, μιας και θα περνούσε εξ ολοκλήρου στα χέρια του ιδιωτικού.
Ας δεχτούμε ότι το σενάριο αυτό είναι πραγματοποιήσιμο, κι ας εξετάσουμε το παρακάτω. 


Τι σημαίνει η φράση «ο δημόσιος τομέας του Χ. κράτους είναι αντιπαραγωγικός και αναποτελεσματικός»;

Σημαίνει ότι οι υπηρεσίες που παρέχει κοστίζουν περισσότερο από τα έσοδα που επιστρέφουν στα ταμεία του, δηλαδή ότι ο Χ. δημόσιος τομέας παρουσιάζει ζημιές, δηλαδή ελλείμματα.

Πώς όμως συμβιβάζεται ο δημόσιος τομέας του Χ. κράτους να είναι ταυτόχρονα και δημόσιος και κερδοφόρος, αφού η μια έννοια αποκλείει την άλλη;

Αν πάμε πίσω λοιπόν, στην αρχική Μανιτάκειο ρήση, που τόσο πολύ τη λιβάνισε απόψε ο Βορίδης στη βουλή,  θα καταλάβουμε το πώς η ιδεολογία μπορεί να ανοίγει ρήγματα στη λογική, ακόμα και σεβάσμιων καθηγητών πανεπιστημίου. Με τον άλλον, τον ρήτορα που τα λέει τσεκουράτα, δεν σκοπεύω να ασχοληθώ. 



9 σχόλια:

Swell είπε...

Ε ναι, τα λέει τσεκουράτα ο ρήτορας, γιατί του έδωσε το δικαίωμα αυτό ο ακροδεξιός εν πολλοίς πρωθυπουργός.

TNS είπε...

Το κριτήριο για τη μοιρασιά δημόσιου και ιδιωτικού δεν είναι μόνο το κέρδος. Πολύ περισσότερο είναι ότι κάποιοι τομείς είναι ιδιαίτερα σημαντικοί για να παραδοθούν στις αγοραίες δυνάμεις -π.χ. συλλογική ασφάλεια, υγεία, παιδεία, περίθαλψη, βασικές παροχές επιβίωσης.
Δυστυχώς οι στοιχειώδεις αρχές συλλογικής λειτουργίας θάβονται συστηματικά κάτω από τη λαμέ κοπριά που μας ρίχνουν ασταμάτητα όσοι ποθούν μια hi-tech φεουδαρχία...

Ανώνυμος είπε...

"Τι όμως δεν μπορεί να παράσχει ο ιδιωτικός τομέας; Προφανώς, τις υπηρεσίες εκείνες που δεν τού αποφέρουν αρκετό κέρδος."

Τι θα συμβεί, ωστόσο, στην περίπτωση που μια υπηρεσία εν δυνάμει λίαν επικερδής, όπως αυτή της παροχής νερού και διαχείρισης των υδάτινων πόρων, σταματήσει, για οποιοδήποτε λόγο, να παράγει κέρδος ως ιδιωτική;

Θα παραμείνουμε με προβληματική, ή ακόμα και χωρίς υδροδότηση, μέχρι να παρουσιαστεί κάποιος άλλος ιδιώτης να επενδύσει;

Και αν αναγκαστούμε να την επανακρατικοποιήσουμε, πού μπορούν -σε ποιo νομικό πλαίσιο- να αναζητηθούν οι όποιες ευθύνες του προηγούμενου ιδιοκτήτη, ο οποίος μπορεί να μην υπάρχει καν πλεόν ως νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου και που βρίσκονται τα όρια τους;

Τι ποσοστό από το κόστος θα επωμιστούν οι πολίτες;

Το ζήτημα, νομίζω, πρέπει να τοποθετηθεί και σε άλλη βάση, αυτή του οφέλους, πέρα από τη στενή έννοια του κέρδους. Γιατί νομίζω πως τα συγχέουμε υπέρμετρα. Το ερώτημα που προκύπτει, κατά την άποψή μου, είναι υπό ποιές προϋποθέσεις μπορεί ο δημόσιος τομέας να παραμένει ωφέλιμος, τόσο για την αγορά, όσο και για το κοινωνικό σύνολο. Κερδοφόρος, δηλαδή, έμμεσα, και παράλληλα παράγοντας σταθερότητας και ανάπτυξης -αυτές οι δύο έννοιες, για κάποιο λόγο, παρουσιάζονται τελευταία ως καθαρά αντίρροπες.

Ανώνυμος είπε...

η κερδοφορία είναι κριτήριο για τις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα καθώς η πραγματοποίηση κερδών είναι ο μόνος τρόπος που έχουν προκειμένου να να επιβιώσουν ως μονάδες παραγωγής κέρδους.

η χρήση της κερδοφορίας ως το μοναδικό κριτήριο για τις δημόσιες επιχειρήσεις δεν ενδείκνυται καθώς ο αντικειμενικός σκοπός μιας δημόσιας επιχείρησης είναι διαφορετικός από αυτόν μιας ιδιωτικής επιχείρησης.

κανείς εχέφρων δεν θα πρέπει να περιμένει να είναι λειτουργική μια τέτοια σύνδεση. Ως επιχείρημα είναι παρεκλκυστικό και διατυπώνεται από υπέρμαχους-ταλιμπάν της αγοράς μόνο για λόγους εντυπώσεων.

άλλωστε αυτή συνομοταξία δεν αναγνωρίζει την ποιότητα του δημόσιου/συλλογικού παρά δέχεται μόνο τις ιδιότητες του ατομικού/ιδιωτικού.

πως μπορεί και επιχειρηματολογεί επομένως περί δημοσίου/συλλογικού?

Ανώνυμος είπε...

Α.Κ.

Οικοδέσποινα, νομίζω πως ξεκινάς με λάθος αφετηρία. ΚΑΘΕ τι που προσφέρει ο δημόσιος τομέας, μπορεί να το προσφέρει και ο ιδιωτικός και μάλιστα με κέρδος. Το μυστικό, η ουσία, το ζουμί, αυτό που δεν θελουν τα νεοφιλελεύθερα.... (άσε, δεν θα το εκφράσω) να ακουστεί είναι ΠΟΣΟΙ θα ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΟΥΝ από την παρεχόμενη υπηρεσία !!!!!

Μπορώ μια χαρά να φτιάξω τον τομέα της υγείας κερδοφόρο, ιδιωτικοποιημένο, χωρίς να ξοδεύει ένα ευρώ το δημόσιο ταμείο. Πόσοι όμως θα αποκλειστούν για να πεταχτούν στο δρόμο χωρίς πελίθαλψη; Σιωπή.....

geokalp είπε...

Ανάθεση των προμηθειών του υπουργείου Άμυνας σε ιδιωτική εταιρεία σχεδιάζει η βρετανική κυβέρνηση
Η κυβέρνηση σχεδιάζει να αναθέσει σε μια ιδιωτική εταιρεία να χειρίζεται τις προμήθειες του υπουργείου Άμυνας, διαδικασία που προβλέπει ότι θα ολοκληρωθεί μέσα σε 18 μήνες
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_12/07/2013_509046

όταν μάθεις πως μπορείς να κοστολογείς (τα πάντα), μπορείς να πας και ένα βήμα παραπάνω

ως προς το θέμα του ποστ, ήτοι "Πώς όμως συμβιβάζεται ο δημόσιος τομέας του Χ. κράτους να είναι ταυτόχρονα και δημόσιος και κερδοφόρος"
στο Δόγμα του Σοκ είχα διαβάσει για το πως μπορεί να μετεξελιχθούν οι υπηρεσίες του κάθε δήμου, σε φάση τελείως ιδιωτικού μανατζμεντ με τοπικούς φόρους
το παράδειγμα ήταν από αμερική και μοιάζει σα κάτι από εξωτερικό διαχειριστή πολυκατοικίας

Ανώνυμος είπε...

@geokalp

όταν μάθεις πως μπορείς να κοστολογείς (τα πάντα), μπορείς να πας και ένα βήμα παραπάνω

Cynic: A man who knows the price of everything and the value of nothing.

Oscar Wilde

Το υπάρχον οικονομικό σύστημα προωθεί, μεταξύ άλλων, την επικράτηση του κυνισμού. Και παρότι καταδικασμένο, ως μονοδιάστατο, να αποτύχει, θα μας βαπτίσει πρώτα για τα καλά στην έννοια. Υπάρχουν, και θα υπάρχουν πάντα, άνθρωποι που αδυνατούν να χειριστούν τη συναισθηματική πλευρά της φύσης και της ύπαρξής τους. Είναι οι ίδιοι που προσπαθούν να πείσουν με λογικοφανή επιχειρήματα ότι η οικονομία, η οποία κάθε άλλο παρά αμιγώς επιστήμη είναι, δεν έχει χώρο για "συναισθήματα". Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να τους καταστήσει ημιμαθείς απέναντι στο αντικείμενο και καταδικασμένους σε σφάλματα, καθώς υποτιμούν, και ενίοτε αγνοούν πλήρως, σημαντικότατες παραμέτρους και συνιστώσες. Τους λόγους τους αφήνω στην ψυχιατρική, την ανθρωπολογία και την κοινωνιολογία.

MD είπε...

Συμφωνώ απολύτως στη βάση που θέτεις το ζήτημα. Κατά την άποψή μου, όμως, αναποτελεσματικό και αντιπαραγωγικό δημόσιο είναι αυτό που δεν φροντίζει για την εξυπηρέτηση των πολιτών/συμπολιτών. Αναφέρομαι σε περιπτώσεις απροθυμίας και έλλειψης ευγένειας υπαλλήλων, κακή οργάνωση, ελλειπή πληροφόρηση και μηχανοργάνωση (φαινόμενα όχι και τόσο σπάνια, που πάνε πολύ πίσω στο χρόνο και που όλοι μας έχουμε αντιμετωπίσει). Νομίζω ότι αν αυτά τα προβλήματα είχαν λυθεί (και με πρωτοβουλίες και διεκδικήσεις από "κάτω" προς τα "πάνω") δεν θα υπήρχε Έλληνας πολίτης που να υποστηρίζει σήμερα τη μείωση του δημοσίου.

Napo είπε...

το κρατος χρειαζεται να κανει μονο αυτα που δεν μπορει να κανει ο ιδιωτικος τομεας

δεν εχει να κανει με κερδος

οχι ο ιδιωτικος τομεας δεν μπορει να αναλαβει την εκπροσωπιση σου στη βουλη

οχι ο ιδιωτικος τομεας δεν μπορει να αναλαβει την δικαιη διαιτησια μεταξυ των πολιτων

οχι ο ιδιωτικος τομεας δεν μπορει να αναλαβει την φυλαξη των νομων και την διασφαλιση εφαρμογης τους καθολη την επικρατεια και την διεξαγωγη πολεμου

τα υπολοιπα μπορει και γιαυτο τα αναλαμβανει

δεν ειναι μονο το οικονομικο ζητημα
π.χ. η υγεια και η παιδεια δεν ειναι κατα διανοια κερδοφορος σπορ ενας ιδιωτης προτιμα να επενδυσει σε μεταφορες πχ

ειναι ομως κοινωνικο αφου μια κοινωναι θελει το καλυτερο δυνατο προιον (εφοδια παιδειας/περιθαλψη) και γιαυτο εφαρμοζεται

ο μονος λογος μη χρησης ιδιωτη ειναι καθαρα πολιτικος και εχει να κανει με το κατα ποσο η ωριμοτητα του λαου κανει βιωσιμη μια τετοια λυση