Ένα Νηστίσιμο Ποστ

Οι οπαδοί κάθε πίστης, είτε θρησκευτική είναι αυτή, είτε πολιτική, είτε πίστη στο έθνος και την πατρίδα, εκδηλώνουν την αφοσίωση τους και τη βούλησή τους να συνεχίσουν να την ασπάζονται, είτε μετέχοντας στις αντίστοιχες τελετές και τελετουργίες, που για τις πολιτικές ομάδες είναι ας πούμε οι διάφορες συγκεντρώσεις, είτε τιμώντας τα ανάλογα σύμβολα.

Δεν νοείται δηλαδή κανείς να είναι μέλος μιας ομάδας δίχως να συμμετέχει στις πρακτικές που συνέχουν την ομάδα. Οι χριστιανοί είναι χριστιανοί γιατί υιοθετούν το δόγμα και ό,τι αυτό επιτάσσει, ασπάζονται τα σύμβολα, το σταυρό για παράδειγμα, αλλά και γιατί μετέχουν σε κάποιες τελετουργίες με κυριότερες αυτές των Χριστουγέννων και του Πάσχα.

Οι χριστιανοί σήμερα θεωρούν ότι είναι χριστιανοί μη κάνοντας βέβαια τίποτα από όλα αυτά και μη καταβάλλοντας κανένα κόστος, ούτε καν υπό τον τύπον της χρηματικής συνδρομής, όπως συμβαίνει σε μέλη εκκλησιών άλλων χωρών. Αν και οι Έλληνες δηλώνουν σε ποσοστό 99% χριστιανοί ορθόδοξοι σπανίως επισκέπτονται την εκκλησία, και όταν το κάνουν, σίγουρα θα συντρέχουν κάποιοι άλλοι λόγοι. Το σταυροκόπημα με το πέρασμα έξω από εκκλησία γίνεται στα γρήγορα και στα κλεφτά, με λοξές ματιές μην και μας δει κανείς που δεν πρέπει, ο σταυρός γίνεται κόσμημα χωρίς καμιά σχέση με τον original του μαρτυρίου, οι γάμοι συνεχίζουν να γίνονται στην εκκλησία, λόγω μαμάς όμως, πεθεράς ή για το τζέρτζελο ή για να έχουμε τα νώτα μας καλυμμένα σε περίπτωση που κάτι έχει ξεφύγει από την εξίσωση των αθεϊστών, η θεία κοινωνία κόβεται από το φόβο των ιών και των βακτηριδίων, ενώ η νηστεία, αν και πετσοκομμένη παίζει ακόμα στο τραπέζι, για κάποιο άλλο όμως λόγο κι αυτή.

Αντιγράφοντας τα περί νηστείας από την ιστοσελίδα της Μονής Πετράκη, βλέπουμε ότι
«..Νηστεία για μας τους ορθοδόξους είναι η είσοδός μας και η συμμετοχή μας σε κείνη την εμπειρία του Χριστού με τη οποία μας ελευθερώνει από την ολοκληρωτική εξάρτηση από την τροφή, την ύλη και τον κόσμο...».

Η κατανόηση και αποδοχή του νοήματος αυτού, όπως διατυπώθηκε παραπάνω, θα ήταν αδιανόητη για τον άκρως υλιστικό σημερινό κόσμο. Ο τρόπος όμως που πολλές πρακτικές ακατανόητες για τα σημερινά δεδομένα, συνεχίζουν μέχρι σήμερα να επιβιώνουν είναι η αντικατάστασή τους από την πολύ κατανοητή «αρχή της εργαλειακότητας», σύμφωνα με την οποία κάτι έχει νόημα να συμβαίνει, φτάνει να φέρνει κάποιο υλικό αποτέλεσμα ή να είναι χρήσιμο.

Έτσι δεν είναι απορίας άξιο που τα κανάλια και τα έντυπα έχουν γεμίσει αυτή την περίοδο, αντί ιερέων, από διατροφολόγους που επεξηγούν ξανά και ξανά τη σημασία της νηστείας στην υγεία και τη ευζωία του σώματος και μοιράζουν συνταγές σαν αντίδωρα και συγχωροχάρτια.

Αφού δεν την αντέχουμε τη θρησκεία, τι την κουράζουμε τέλος πάντων;