Σώματα για Φάγωμα

Εδώ και δυο μήνες περίπου, ο Δήμος Αθηναίων προσφέρει στο φιλοθέαμον και φιλομαθές κοινό της πόλης ως βορά, την παγκοσμίου φήμης έκθεση «Bodies», (το περιεχόμενο της οποίας σας είναι ήδη γνωστό), με σκοπό να διαφωτίσει, να ενδυναμώσει, να εντυπωσιάσει, να διδάξει και να εμπνεύσει τους ανέμπνευστους, καθηλωμένους και απαίδευτους δημότες του.

Η έκθεση αυτή, παρά τα αναμενόμενα, δεν ξεσήκωσε καμιά σοβαρή αντίδραση, τουλάχιστον ίσης έντασης με αυτήν που είχε προκαλέσει πριν λίγα χρόνια το πουλί του Κυρίου, πράγμα που σημαίνει ότι οι συμπολίτες μας εξοικειωμένοι πλέον με τα χειρότερα, ξεπέρασαν γρήγορα το γεγονός ότι τα πουλιά που αντίκριζαν αυτή τη φορά δεν ήταν ζωγραφιστά, αλλά ανήκαν σε σώματα ανθρώπων, που κάποτε όμως ήταν ζωντανά.

Είναι γνωστό ότι από τους προϊστορικούς ήδη χρόνους οι άνθρωποι σέβονταν και τιμούσαν τους νεκρούς τους, τους έθαβαν και σε μερικές κοινωνίες τους θεωρούσαν μάλιστα και ιερούς. Άλλωστε κάτι παρόμοιο συμβαίνει και σήμερα στις δυτικές κοινωνίες, όπου ο νομοθέτης σεβόμενος το λαϊκό αίσθημα κατατάσσει τη σκύλευση νεκρού στα ποινικά αδικήματα. Ο νεκρός λοιπόν παρότι απών από την κοινωνία των ζωντανών ανθρώπων, δεν παύει να θεωρείται ακόμα άνθρωπος και μάλιστα σεπτός ο οποίος και χρήζει του σεβασμού μας.

Στην προκειμένη όμως περίπτωση, η χαλαρότητα και η ανεμελιά με την οποία το κοινό περιεργάζεται τα εκθέματα, μαρτυρούν ότι τα νεκρά σώματα δεν γίνονται αντιληπτά σαν τέτοια, αλλά σαν σάρκες.

Να, όπως για παράδειγμα, η σάρκα του βοδιού, του γουρουνιού και του προβάτου. Αν λοιπόν είμαστε πρόθυμοι και άνετοι στο να δούμε το σώμα του νεκρού σαν σάρκα, γιατί λοιπόν να μην μπορούμε να ξεπεράσουμε τα εμπόδια και να το φάμε;

Γιατί δηλαδή, να μην υπάρχουν, δίπλα στα άλλα, και ανθρώπινα κρεοπωλεία με ολόφρεσκα, μόλις θανόντα σώματα να κρέμονται λαχταριστά απ’ τα τσιγκέλια, ή κονσέρβες, παριζάκια, ζαμπονάκια και λοιπά από ανθρώπινο κρέας στοιβαγμένα σε ειδικά ράφια στα σουπερμάρκετ, ή εξειδικευμένα εστιατόρια με ωραίες πίτες και κεφτεδάκια από εξαιρετικές ποικιλίες ανθρώπων;

Λέτε να δυσκολευόμασταν; Από τι όμως; Επειδή θα ήταν ανήθικο που θα τρώγαμε έναν από μας; Επειδή θα μάς ξίνιζε το διαφορετικό και το πρωτόγνωρο, όπως συμβαίνει σε πολλούς που δεν μπορούν να φάνε βατράχια; Ή, επειδή έτσι θα άνοιγε ο δρόμος για να αρχίσουμε να βλέπουμε και τους ζωντανούς συνανθρώπους μας σαν απλή σάρκα και όχι σαν πρόσωπα;

Η εντύπωση όμως που απεκόμισα παρατηρώντας τα χαρωπά πρόσωπα των επισκεπτών είναι ότι δεν θα δυσκολευόμασταν και πολύ, αρκεί στην αρχή να βρισκόταν κάποιος κ. Μαμαλάκης να μας καθησυχάσει ότι θα τα μαγείρευε με πολύ νοστιμιά και φροντίδα.