Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008

Το Ισοζύγιο των Ζωών


Συνήθως κάνω βάρδια νυχτερινή, απ’ τις 11 ως τις 7 το πρωί. Σκατοώρα, αλλά τα λεφτά καλά, ειδικά αν πέσεις σε αργία ή Σαββατοκύριακα. Πάνω από 100. Μήπως με νοιάζει που είναι αργία; Ούτε ακόμα κι η ώρα. Σάμπως έχω παιδιά να νταντέψω ή κανέναν να με περιμένει; Μεγαλωμένα πια, δεν με χρειάζονταν, πήρα και ‘γω των ομματιών μου και την έκανα για το Νότο. Είμαι περίπου δέκα χρόνια σ’ αυτό τον τόπο, έχω χαρτιά, έχω ασφάλεια, δεν έχω πρόβλημα. Έβαλα και κάτι στην άκρη, άμα θέλει ο θεός τα δίνω μπροστάντζα για καμιά γκαρσονιέρα και μετά εμένα ποιος με πιάνει . Κεραμίδι, ομπρέλα, όπως και να το πεις, όλοι τελικά το ίδιο πράγμα εννοούμε.

Δεν λέω, είναι βρομοδουλειά. Δεν μου πάει όμως και να λουφάρω. Τον βλέπεις τον άλλον ότι πονάει, βρε αδελφέ, βογκάει, δυσανασχετεί. Μια κουρνιάζει, μια πετάγεται πάνω, μια φέρε αυτό, μια φέρε το άλλο, μια διψάει, μια ζεσταίνεται, μια κρυώνει. Μετά βρίζει αν μπορεί, όχι πάντα, μετά σταυροκοπιέται, όλα μαζί αξεδιάλυτα, στριφογυρνάει σαν σβούρα, μια τυλίγεται στο σεντόνι, μια το πετάει καταγής. Κανένας δεν κλείνει μάτι το βράδυ στα νοσοκομεία.

Δε βαριέσαι πολύς πόνος εκεί μέσα. Τον συνηθίζεις όμως. Αλίμονο αν δεν γινόταν έτσι. Κρατιέσαι μακριά, δεν μπλέκεσαι, μόνο κάνεις μηχανικά αυτά που είναι να κάνεις. Δηλαδή όλα, όσα σου ζητήσει. Θα πεις και τον καλό το λόγο, θα του δώσεις και θάρρος, θα του βρέξεις τα χείλια με βαμβάκι, θα προσέχεις τον ορό, τα σωληνάκια να μην στρίψουνε, θα έχεις τα μάτια σου ανοιχτά αν βγάζει ούρα, θα τον πλύνεις να δροσερέψει ο καψερός. Δεν είμαι δα και τελείως πετσί. Δεν μου πάει να κάθομαι σαν κάτι άλλα κουμάσια που στρώνουν τον κώλο τους σε μια καρέκλα, αρπάζουν κι από ένα σινερομάντσο και μην τον είδατε τον Παναγή. Κι ας τον άρρωστο να βουρλίζεται. Κοπρομηχανές του κερατά!

Είναι δεν είναι πέντε η ώρα. Δεν έχει ακόμα αρχίζει να χαράζει, αλλά βρε παιδί μου το οσμίζεσαι το πράγμα ότι πάει να γίνει μέρα, να ξανοίξει ο ουρανός, κι όχι να σκουρύνει άλλο. Το βλέπεις παντού στην ατμόσφαιρα, ακόμα και γύρω από την Κηφισίας. Παράξενο, αλλά ακούω πουλάκια, και καμιά φορά, μην με κοροϊδέψετε, πιάνει τ’ αφτί μου κι από κανένα πετεινάρι. Ναι ξέρω, έχω δει κάτι χαμόσπιτα εκεί πίσω απ' το Υγεία, από κει πρέπει να έρχεται το λάλημα.
Σήμερα έτυχε και σχόλασα πιο νωρίς. Συμβαίνει καμιά φορά. Δεν ήταν όμως κάτι που δεν το περίμενα. Φαινόταν απ’ την αρχή ότι δεν θα την έβγαζε καθαρή ο άμοιρος. Νέος άνθρωπος. Είχε χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον και είχε αρχίσει εκείνη την απεγνωσμένη πάλη, την τελευταία, για να στραγγίξουν τα πνευμόνια έστω και μια σταγόνα απ' τον αέρα. Κάποια στιγμή κουράστηκε και τα παράτησε. Ήρθαν αμέσως οι νοσοκόμοι, τον μάζεψαν στο λεπτό και τον κατέβασαν στο υπόγειο. Να μην βλέπουν και οι διπλανοί για πολύ και σαλτάρουν.

Μ’ αρέσει αυτή η ώρα, ιδίως τα καλοκαίρια, όπως τώρα δα. Σήμερα φυσάει και το αεράκι όπως είναι ελαφρύ και δροσερό με ξανανιώνει. Νοιώθω τόσο ωραία, η κίνηση δεν έχει ακόμα αρχίσει, άσε θα περπατήσω, θα πιάσω όλον τον κατήφορο της Κηφισίας μέχρι την Αλεξάνδρας και μετά θέλω δεν θέλω κάνα δεκάλεπτο για το σπίτι. Την ώρα αυτή ο δρόμος αρχίζει να γίνεται πιο φιλικός σε σχέση με λίγο πρωτύτερα. Μπορείς να δεις κάμποσους ανθρώπους μεροκαματιάρηδες να προσπερνούν μηχανικά, με το κεφάλι κάτω, με τη συνείδηση βυθισμένη ακόμα σ’ έναν ύπνο που κόπηκε βίαια. Μια μυρωδιά έντονη από φρεσκοψημένο καφέ μου τρυπάει τα ρουθούνια. Δεν χάνω καιρό, μπαίνω μέσα και κάθομαι σ’ ένα τραπεζάκι δίπλα στο παράθυρο.

Βλέπω ένα κύριο μπροστά μου μ’ ένα φλιτζάνι που αχνίζει, στο χέρι. Κοντός, κακομούτσουνος. Φέρνει προς ταξιτζή, ή μάλλον σε διασταύρωση μαϊμού με ταξιτζή. Μεγάλα πεταχτά αφτιά με τις άκρες στρογγυλεμένες. Όπως του χιμπατζή. Και με βαθιές, αλλά καλοσχηματισμένες ρυτίδες στο πρόσωπο. Σαν τον ήρεμο κυματισμό της βαθιάς θάλασσας. Στο αυτί του πιότερο κι από σκουλαρίκι στραφταλίζει το εμφύτευμα ενός blue tooth. Χιμπατζής Hi-Tech, σκέφτομαι. Πεντέμισι η ώρα το πρωί σ’ ένα άδειο καφέ στην Κηφισίας.

Η αντίθεση τόσο χτυπητή που με τραβάει. Αφήνω το μάτι να γλιστρήσει προς τα κάτω. Φοράει χοντρό βραχιόλι, όχι όμως απ’ αυτά τα κραυγαλέα χρυσά που λογικά θα περίμενε κανείς να δει στο χέρι ενός νταβατζή, ή ενός μπουζουκόβιου γκαραζίστα, θαμώνα της παραλιακής. Ή εκείνου που τον δείχνει η διαφήμιση να συντονίζει το ραδιόφωνο στον σταθμό του Derti-Fm. Κολλάω στο βραχιόλι από μασίφ ασήμι με τις περίεργες χαράξεις. Θα μπορούσε άνετα να στόλιζε το χέρι κάποιου φρικιού από άλλες εποχές. Τις νοσταλγώ, αν και δεν τις έζησα, παρά μόνο από εικόνες, διηγήσεις και πιο πολύ με τη φαντασία μου. Τα ζεστά κλίματα, πάντα μου άρεζαν, το ίδιο και η μποέμικη ζωή. Στο άλλο χέρι, δύο δαχτυλίδια της ιδίας κοπής. Το ένα στον παράμεσο και το άλλο στον μικρό. Ασημένια, χοντρά με μεγάλες πέτρες σαν κιαυτά που φαντάζομαι ότι θα πουλιούνται κατά κόρον στις ακτές της Γκόα, στην Ινδία. Όλη του η φιγούρα ένα μυστήριο. Τόπος διασταυρούμενων σημείων.

Με αντιλαμβάνεται που τον κοιτάζω και μου χαμογελά. Χαμογελάει ωραία και ένας απαλός κυματισμός απλώνει φως σ’ όλο το πρόσωπο. Οι ρυτίδες παίρνουν να γλυκαίνουν και να χάνονται. Το χαμόγελο τον φέρνει πίσω στα ανθρώπινα πάλι. Τον βλέπω πως θέλει να έρθει προς το μέρος μου αλλά διστάζει. Τον ενθαρρύνω μ’ ένα νεύμα.

Δεν βαριέσαι, σήμερα κάποια έχασε έναν άνθρωπο. Όμως εγώ κέρδισα έναν άλλον. Τί σημασία έχει; Το ισοζύγιο παρέμεινε σταθερό και ο Θεός ευχαριστημένος. Τίποτε δεν άλλαξε. Τα πάντα είναι ίδια όπως και πριν.

37 σχόλια:

Swell είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Swell είπε...

Καλημέρα,
δηλαδή ουδέν κακόν αμοιγές καλού (και τούμπαλιν) ή έχουμε συνηθίσει πλέον ακόμη και τα πολύ άσχημα; Όπως ο θάνατος.

nelly είπε...

Ωραια η περιγραφη της αδειας Κηφισιας το πρωι.Αυτες οι ωρες ειναι ωραιες να γυρνας σπιτι(υστερα απο ξενυχτι ομως οχι υστερα απο δουλεια)
Ξεπηδα αισιοδοξια απ' την ιστορια(ενω στις δικες μου μαυρη μαυριλα πλακωσε...)Αυτη ειναι κι η ειδοποιος διαφορα μας αγαπητη cynical.Το προτιμω ετσι γιατι αλληλοσυμπληρωνομαστε.Εσυ μου θυμιζεις οτι υπαρχει και η φωτεινη πλευρα κι εγω σε φερνω αντιμετωπη με τη σκοτεινη.
Πρωτοτυπο το θεμα,μ'αρεσε.

cynical είπε...

@Καλημέρα swell. Ναι. Όλα μοιρασμένα το ίδιο είναι. Και τα καλά και τα κακά. Όχι στο ίδιο σημείο, μα πρέπει να το δεις σφαιρικά, στον κόσμο. Για παράδειγμα κάνεις ένα καλό εδώ, κάποιος άλλος θα κάνει ένα καλό σε κάποιον δικό σου, κάπου αλλού. "Η διάχυση του καλού ή του κακού". Έτσι θέλω να πιστεύω. Συμβαίνει κάτι κακό εδώ, κάποιο καλό θα γίνει κάπου αλλού. Έτσι, επιβιώνει και η ιδέα του θεού.
Γιατί ο θάνατος είναι κακός; Σκέφτεσαι να ζούσαμε αιώνια; Φρίκη!

cynical είπε...

@γεια σου Νέλλη. Παρά τη γνώμη που έχεις για τα γραφτά σου, εμένα δεν μου φαίνονται μαύρα. Είναι πολύ ευαίσθητα και μέσα από λεπτομέρειες ξανοίγεσαι στα μεγάλα.
Αλλά δεν έχουν την πικράδα, τη στυφή γεύση, το κατακάθιο αυτό που ποτίζει τα λόγια ανθρώπων που είναι πραγματικά απελπισμένοι. Και μακάρι να μην γίνεις ποτέ έτσι.
Μου δείχνεις ότι έχεις αγάπη για τον κόσμο, αφού κάθεσαι και τον παρατηρείς από τόσο κοντά.

Swell είπε...

Ο θάνατος θεωρείται κακό κι άσχημο πράγμα από τον μέσο άνθρωπο. Ενδιαφέρουσα η άποψή σου περί της "αμοιβαιότητας". Ωραία που θα ήταν νάταν πράγματι έτσι...

Ανώνυμος είπε...

Μια Φυσικός όπως εσύ είναι φυσικό να πιστεύει ότι το ισοζύγιο παραμένει πάντα σταθερό και αμετάβλητο .Αν κατάφερνες να αποδείξεις το αντίθετο θα είχες πάρει ήδη Nobel.
Όμως η ζωή δεν ερμηνεύεται με Μηχανικά Ισοδύναμα ισχύουν άλλοι νόμοι και άλλο σύστημα μετρήσεων.

Τώρα ο Θεός γιατί πρέπει να είναι ικανοποιημένος , ενδιαφέρεται μόνο για το ισοζύγιο και όχι για την ισοκατανομή?

Κατά τα λοιπά πολύ δυνατό κείμενο με εξαιρετικές περιγραφές.

Καλό τριήμερο σε όλους.

cynical είπε...

@de Profundis, καλή σου μέρα. Επίτρεψέ μου, μερικές φορές να δρω άλογα, πάνω σε μια διαίσθηση μόνο και ελπίδα. Άσε με να σκέφτομαι ότι κάποιος θα κάνει κάποτε κάτι καλό για μένα! Πας να μου το χαλάσεις τώρα, κι έχω και γρίπη.

Ο θεός, αν ισχύουν πάντα αυτά που λέω, θα είναι ικανοποιημένος γιατί δεν θα είναι μόνο κακός όπως θέλουν να τον βρίσκουν οι άνθρωποι για να μην τον πιστεύουν. Λένε για παράδειγμα, πώς είναι δυνατόν να υπάρχει θεός, αφού υπάρχει τόσο κακό στον κόσμο; Οπότε αν το καλό είναι σε ίση ποσότητα με το κακό, τότε ο θεός δεν θα είναι τουλάχιστον κακός. Αυτή είναι η λαμπρή συλλογιστική μου!

Σευχαριστώ για τις ευχές σου και τα καλά σου λόγια.
Θέλει προσοχή με τους αετούς. Παίρνουν και σηκώνουν καμμια φορά.. Άντε και καλό τριήμερο.

cynical είπε...

@swell, τα περί θανάτου κείμενα που έχω στο συρτάρι, λέω ν' αρχίσω να τα κυκλοφορώ γύρω στο Πάσχα, που θα είναι και ασορτί. Αυτό το έβγαλα δοκιμαστικά, με τον θάνατο να παίζει αμυδρά στο background. Τα άλλα είναι πιο hard core.
Όπως λέω και στο τρομερό "παιδί" de Profundis αφήστε με να ελπίζω και αφού θα ελπίζω σε μια αμοιβαιότητα, να γίνω και γω "καλή".

Υ.Γ. Πρόσεξες πιστεύω ότι το "παιδί" φράχτηκε μέσα σε εισαγωγικά.

Swell είπε...

Βεβαίως και πρόσεξα τα εισαγωγικά. Περαστικά σου!

Εχω ήδη απαντήσει στο τελευταίο σχόλιό σου στη θάλασσα...

cynical είπε...

thanks swell. Ευχαριστώ για τις ευχές. Μακάρι να πιάσουν γρήγορα. Μην στεναχοριέσαι. Όλα σαν πρώτα..

aerostatik είπε...

μ΄αρέσει ο τρόπος που γράφεις τις ιστορίες, έχεις καταφέρει να αποφύγεις το μελόδραμα...

Spyros Vlahos είπε...

Γιατί δεν τη συνεχίζεις σε μυθιστόρημα; Το ταλέντο δε φαίνεται να σου λείπει. Εδώ είναι μια μόνη εικόνα, βάλε κι άλλες.

nelly είπε...

τους ανθρωπους δεν τους αγαπησα ποτε μου ακομη και τοτε που ημουν πολυ μικρουλα και τριανταφυλλενια.Το οτι ειμαι παρατηρητικη ειναι αλλο καπελο.Συμφωνω ωστοσο στο οτι δεν ειμαι απελπισμενη.

cynical είπε...

@aerostatik καλημέρα. Λέγομαι cynical. Μην ξεχνάς. Σ' ευχαριστώ.

cynical είπε...

@γεια σου Σπύρο. Δεν έχω πολύ φαντασία για να γεμίζω σελίδες. Όποτε με επισκέπτεται όμως γράφω και από μερικές αράδες. Ίσως σιγά, σιγά κάτι να βγει.

cynical είπε...

@nelly, a very strong statement! Δεν σε πιστεύω!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα cynical ,καί αν δε βγεί μυθιστόρημα μπορεί
να βγεί σήριαλ ,και τοτε ποιος σε πιάνει θα γίνεις και διάσημη και κονομημένη.
Ενώ με το μυθιστόρημα το πολύ πολύ να σε ανακαλύψουν οι κριτικοί μετά θάνατον.
@nelly Συμφωνώ με την cynical ,τους ανθρώπους έχεις αγαπήσει nelly μου και οχι τις ακρίδες ,απλά μην βάζεις τη nelly στη γωνία και την λιθοβολείς.

nelly είπε...

Ποιος στη χαρη μου!Βρηκα δωρεαν ψυχαναλυση...

Ανώνυμος είπε...

@nelly Σε αυτό το σπίτι μην αναφέρεις ποτέ τη λέξη ψυχανάλυση και κόκκινο πανί θα γίνεις και θα χάσεις το Ταξίδι στη Σκωτία.

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

Άσπρο μαύρο
Ζέστη κρύο
Καλό κακό
Γέννηση θάνατος

Τελικά μπορεί να υπάρξουν τα πρώτα
χωρίς τα δεύτερα?
Κι αν μπορούσε να γιάνει αυτό,
ΘΑ ΕΊΧΑΝ ΚΑΜΙΆ ΑΞΊΑ???

Θα συμφωνήσω με την cynical
Κατά κάποιον τρόπο ο θάνατος δεν ειναι κάτι που εύχεται κάποιος για τον εαυτό του,άλλα ειναι το μόνο σίγουρο στην ζωή.
Για φαντασου λοιπον να ζουσαμε για παντα.
Σε ένα σώμα που δεν μας ικανοποιούσε
(για να μην πω δεν μας άρεσε)
σε έναν κόσμο που δεν τον αντέχαμε,
κ.λ.π
Η δική μου φιλοσοφία ειναι να προσπαθώ να εχω το καλό σαν μέτρο και να το εφαρμόζω στην ζωή μου.
Για κάποιον αυτό μπορεί να ειναι κακό
Τι να κάνουμε όμως?
Κάποιος κάνει ένα "καλό" κάποιος άλλος κάτι"κακό"
Κάπου νυχτώνει κάπου αλλού ξημερώνει.
Κάπου ειναι καλοκαίρι και κάπου αλλού καταχείμωνο.
Κάποιος πεθαίνει και κάποιος γεννιέται.
Η ζωή συνεχίζεται!!!

Καλή μου cynical δεν θα σου πω ξανά,πόσο καλή πένα είσαι
το ξέρεις αυτό άλλωστε.

Θα σου πω καλό τριήμερο και...καλή
επιστροφή σε όλους.

cynical είπε...

@Αγαπητέ μου de Profundis.
Απ' όσο ξέρω, τόσο η μαμά του Χάρυ Πόττερ όσο και ο μπαμπάς του Κωδικού ΝταΒίντσι χαίρουν άκρας υγείας και ενός πολύ-πολύ παχιού λογαριασμού στην τράπεζα.

Βέβαια, απ' όσο ψυχανεμίζομαι αυτά που ενδέχεται να γράψω σε κάποιο μέλλον είναι σίγουρο ότι θα βρούνε σύντομα το δρόμο τους στο γνωστό παζάρι της Κλαυθμώνος.

Έναν ξέρω που τα κονόμησε χοντρά από σήριαλς ενώ στα νιάτα του ήταν παιδί του Καστοριάδη και έγραφε όλο το περιοδικό "Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα" σχεδόν μονάχος του. Ποιός είναι;;;Τώρα δεν πιάνεται...

Πως, πως. Και ψυχανάλυση κάνω. Αλλά εδώ με πληρωμή. Και φλυτζάνι διαβάζω και κατσαρίδες σκοτώνω, de Profundis. 1 ευρώ το κεφάλι τις μικρές, 2 τις μεσαίες, και 5 τις θηριώδεις και τις ιπτάμενες. Οι φόνοι είναι με βιολογικά μέσα (Παντόφλα).

cynical είπε...

@γειά σου karaflokotsyfa. Ενδιαφέρον αυτό που λες με τα αντίθετα. Μάλλον το αντίθετο ορίζεται σαν την απουσία του άλλου και όχι αυτόνομα. Έτσι δεν αποτελούν παρά ζευγάρι. Άραγε το λεξικό των αντωνύμων, θα είχε τον ίδιο ακριβώς αριθμό λημμάτων; Πού είσαι Μπόρχες για βοήθεια!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή cynical το περιοδικό ξέρω ότι το έβγαζε και έγραφε ο Καστοριαδης ,στον άλλο δεν παει το μυαλό μου give me a hint.

Πολύ σωστό το σχόλιο σου στον καραφλοκοτσυφα, όπως έχει γράψει και ο Ισαάκ Σουσης...............Της αγάπης την ουσία την μετρώ στην απουσία.

Εγώ ψυχανάλυση δεν κάνω ,μόνο φιλική ανώδυνη κουβεντούλα, αν ήθελα να κάνω όμως ,αντιλαμβάνεσαι τι θα είχα να γράψω για τη Σοκολάτα ουυυυυυυυυυυκ εστιν αριθμός

Η προσφορά σου για τις κατσαρίδες εντυπωσιακή και συμφέρουσα, παρ όλες τις προσπάθειες μου και την οικολογική μου συνείδηση ,μου είναι αδύνατο να χρησιμοποιήσω βιολογικά όπλα ,όποτε παραστεί ανάγκη καταφεύγω στο Χημικό Πόλεμο.

cynical είπε...

@de Profundis. Ο σοσ.+ βαρβαρότητα έβγαινε και στα ελληνικά, (πιθανόν να μην ήταν έτσι ακριβώς ο τίτλος). Ο περί ου ο λόγος είναι ο Λευτέρης ο Καπώνης, άλλωστε δεν βγάζω κάποιο μυστικό στη φόρα. Τα έχει πει σε συνέντευξη πριν από πολλά χρόνια όταν άρχισε να έχει επιτυχία σαν σεναριογράφος και όλοι όσοι τον ήξεραν από παλιά είχαν κουφαθεί.

Who is Sousis? Έτσι είναι , ό,τι έχουμε το φτύνουμε. It's always green at the other side. Και μετά όταν το χάνουμε κλαίμε...οι μωροί!

Ανάμεσα στην ψυχανάλυση και τις σοκολάτες ψηφίζουμε κουβέντες τσάι και συμπάθεια, αλλά και βουνά (βουνοθεραπεία αντί για ψυχοθεραπεία).

Ανώνυμος είπε...

Εβγαινε και στα Ελληνικά με ακριβώς αυτό τον τίτλο .Τον Καπώνη τον ξέρω σαν σεναριογράφο αλλά ποτέ δεν τον είχα συνδέσει με το περιοδικό.
Ο Σουσης είναι στιχουργός και έχει συνεργαστεί πολύ με τον Μαχαιρίτσα.

Εσύ παίρνεις τα βουνά εμένα θα μου επιτρέψεις να παίρνω τις Θάλασσες,άλλωστε και νησιώτης είμαικαι η Θαλασσοθεραπεία ειναι πιο sic.

cynical είπε...

Τα βουνά προσφέρουν πιο ολιστικές και χορταστικές θεραπείες. και στο τέλος παιδάκια.
Η θαλασσοθεραπία σε ξεπετάει στο μισάωρο και μετά σου δίνει κανένα χυμό και καμμια σαλάτα από φύκια. Μου φαίνεται της ξεπέτας...

cynical είπε...

δεν εννούσα ότι τρώμε παιδάκια. εννοούσα παιδάκια με διαλυτικά στο γιώτα.

Ανώνυμος είπε...

Να υποθέσω οτι τα παιδάκια είναι παϊδάκια γιατί αλλοιώς ναι η βουνοθεραπεία είναι όντως περισσότερο ελκυστική.
Εγώ παραμένω αθεράπευτα θαλασσινός ,προτιμώ αχινούς και αστακούς.

Ανώνυμος είπε...

Nασαι καλά έχω σκασει στα γέλια.

cynical είπε...

Γιατί εγώ δεν κατάλαβα γιατί έσύ έσκασες στα γέλια;

Ανώνυμος είπε...

Με τα παιδάκια και τα παϊδάκια.

cynical είπε...

-Ξέρεις πως λέγεται η μάνα που σκοτώνει όλα της τα παιδια;
-ΜουλτιΜήδεια.

Ανώνυμος είπε...

Καλό ,σε αφήνω πάω κατ αρχήν για τη Λιακάδα τα παϊδάκια έπονται.

cynical είπε...

Άντε και γω να ξεκολλήσω. bye...

Κούκος είπε...

Κυνική,
αυτό ήταν το ποστ που πρωτοδιάβασα στο μπλογκ σου και έπαθα τη πλάκα μου. Δεν είχα λόγια για να περιγράψω το θαυμασμό μου. Ήθελα να σου γράψω τότε "εξωφρενικά όμορφο" αλλά δεν το έκανα, ήθελα λίγο χρόνο για να σε "διαβάσω" περισσότερο.
Το ίδιο ακριβώς συναίσθημα τώρα που το ξαναδιάβασα. Μια γραφή γλωσσικά ισορροπημένη που δεν καταγράφει απλά κάποια πραγματικότητα, αλλά επιζητάει τη νοηματοδότησή της μέσω μιας επιτηδευμένα κυνικής μελαγχολίας.
Έξοχο!

cynical είπε...

@κ. Κούκε καταφέρατε να με συγκινήσετε. Μερικές φορές συμβαίνει να συμπάσχω με αυτά που γράφω. Ευχαριστώ εκ βαθέων.