Σάββατο 15 Μαρτίου 2008

ΤΡΙΤΗ ΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗ: Η Φρόσω


( .....Συνέχεια της Δεύτερης Μέρας)

Με τη δυσκοιλιότητα βρήκα την υγειά μου. Ήταν ό,τι έπρεπε για να ξεφεύγω και να κλείνομαι κάπου με την ησυχία μου. Τραβάω το σύρτη και τ' αφήνω όλα πίσω. Μακριά από τις φωνές και τα μάτια τους. Αυτά δεν είναι μάτια, μαχαίρια που σφάζουνε είναι, σαΐτες που τρυπάνε, κακόχρονο νάχουν. Κάθε ματιά και μια πληγή. Εκτός απ’ τα μικρά. Αυτά τα δόλια δεν πολυκαταλαβαίνουν το κακό τους ριζικό, παρά μόνο γκρινιάζουν. Γκρινιάζουν χωρίς λόγο τα μυξιάρικα, ώρες, ώρες μούρχεται να τα σαβουρντίσω κάτω και να τα λιώσω.

Ο μεγάλος, πάλι, κάθεται σ' αναμμένα κάρβουνα. Δεν λέει τίποτα. Μα, όλο ανταριασμένος είναι. Με κοιτάει με νόημα, αλλά μιλιά δεν βγάζει. Δεν ξέρει τι να αποκάμει. Οσμίζεται τη βρώμα εδώ μέσα, αλλά υπάρχει πατέρας, σου λέει. Ας αναλάβει αυτός. Εμένα παιδί πράμα δεν μου πέφτει ακόμα λόγος. Ας το διάολο που βρήκα και γεννήθηκα!

Σκατά, και που υπάρχει πατέρας. Τι μ’ αυτό. Μόνο βάρος είναι εδώ μέσα. Ας ψοφήσει, ας τον πατήσει κάνα αυτοκίνητο να τελειώνουμε με δαύτονα μια κι έξω. Τι τόνε θέλουμε. Ακόμα και να φύγει και να πάει στις παστρικιές του, πάλι εδώ θα στριφογυρίζει, μπορεί όχι η κοιλιά του, αλλά όλο και την κουβέντα του θα έχουμε, όλο και κάποιος θα τον πιάνει στο στόμα του, όλο και θα μας ανακατώνει τα έντερα. Γιαυτό σου λέω, ας ψοφήσει καλύτερα, να γλιτώνουμε απ’ αυτόν μια για πάντα, να το πάρουμε απόφαση. Να κλείσει επί τέλους ο λογαριασμός. Θα τον κλάψουμε μια, δυο βδομάδες. Όχι παραπάνω. Άντε κάντο μπόλικο και βάλε τρεις. Μετά θα τον ξεχάσουμε και θα ησυχάσουμε.

Και θα έχω το ταξί ολόδικό μου. Φαντάσου, τη Φροσάρα! Δεν θα το δώσω ούτε στον μεγάλο. Το ξέρω που το χαλβαδιάζει. Νομίζει ότι μια μέρα θα πάρει το μισό μερίδιο και θα κάνει αυτός κουμάντο. Αμ δε. Να πάει να βρει άλλη δουλειά. Όχι να κάθεται ο μπάσταρδος όλη μέρα μες τα πόδια μας και να περιμένει σαν την ύαινα να ορμήξει και να κατασπαράξει απ’ τα έτοιμα. Κοπρίτης του κερατά, ανεπρόκοπος κιαυτός σαν τον πατέρα του. Σόι πάει το βασίλειο, παιδί μου. Ούτε το σχολείο δεν μπόρεσε να τελειώσει. Ήταν πολύ έξυπνος γι αυτό, ο Αινστάιν μου! Εγώ μάνα, έλεγε, είμαι για μεγάλα πράγματα. Δεν τις αντέχω τις βλακείες, και τους ηλίθιους. Θα κάνω τούτο θα κάνω τ’ άλλο, μη με φοβάσαι εμένα. Θάβομαι σαυτά τα κωλοχανεία τα σχολεία. Θα βγάλω λεφτά. Θα δεις.

Μ' έπνιξε στη μπαρούφα όλα αυτά τα χρόνια και κοίτα τον ακόμα μες τα πόδια μου μπλέκεται. Είναι τώρα τρία χρόνια που δεν κάνει τίποτε, παρά μόνο καμιά δουλειά του ποδαριού όταν παρασφίξουνε οι κώλοι. Κάθεται κοιτώντας το ταβάνι και κάνει σχέδια λέει για τις μεγάλες δουλειές. Κατά τα άλλα, ξεκουμπίζεται τ’ απογεύματα στις καφετέριες, είναι και μια ψόφια που τον τριγυρνάει. Το μαλακισμένο, δεν βλέπει με ποιον έχει μπλέξει. Ανόητα γυναικάρια. Θα τον φορτωθείς μωρή και μετά θα τον ταΐζεις μια ζωή. Κι αυτός ακόμα θα σου πιπιλίζει το μυαλό για τα σχέδια και τις μεγάλες δουλειές που θα κάνει. Και θα τρέχεις να ξεπληρώνεις τα χρέη του. Και δεν θα μπορείς να τον ξεφορτωθείς τον μορφονιό τον γιό μου, γιατί θα σούχει σπείρει και κάνα δυο μούλικα και κανένα άλλο σίγουρα στην κοιλιά. Και θάρχεσαι μετά σε μένα να μυξοκλαίς και να ζητάς κάνα γάλα τουλάχιστον για το παιδί. Έτσι θα λες. Και θα με βρίζεις κι από πάνω που θα σε διώχνω. Βρε, άκου θράσος. Τα κάνετε όπως τα κάνετε, βουτάτε το κεφάλι σας μες τα σκατά, και μετά τρέχετε δεξιά κι αριστερά για βοήθεια και όταν βρίσκετε τις πόρτες κλειστές, βρίζετε κι από πάνω, σαν να φταίνε όλοι οι άλλοι για την κατάντια σας. Άκου να δεις απαιτήσεις που έχουν τα μπάσταρδα!.

Δεν πας να φας το κεφάλι σου κορίτσι μου! Εμένα με συμφέρει. Κουβέντα δεν θα σου πω. Από το να φάει το δικό μου, καλύτερα να φάει μιας αλληνής. Σιγά μην τρέξω να σου ανοίξω τα μάτια και να σε σώσω. Όπως έστρωσες ας κοιμηθείς. Ας πρόσεχες κορίτσι μου. Εγώ το ταξί δεν το δίνω σε κανέναν, αν νομίζετε ότι θα πέσει στο κεφάλι σας σαν το μάννα και θα σας ξελασπώσει. Κλείστε μόνο τα καπάνια σας, μπας και χάψτε καμιά μύγα αντίς γι' άλλα.

Το ταξί θα το κρατήσω εγώ. Εγώ έχω τα χαρτιά. Έχω και δίπλωμα. Θα πάρω και το επαγγελματικό, θα μάθω κι από μηχανές. Δεν τα λέω αυτά στα κουτουρού. Μπορώ να το δουλέψω και μόνη μου. Δεν με ξέρετε καλά εμένα. Καλά πόσες ταξιτζούδες βλέπω πάνω-κάτω στους δρόμους, δεν λέγεται. Όλες περιποιημένες, με το μαλλί βαμμένο στην τρίχα, θαρρείς πως μόλις βγήκανε απ’ το κομμωτήριο, και το ταξί καθαρό και περιποιημένο σαν την κούκλα. Κυρίες! Κανείς δεν τολμάει να τους πει κουβέντα. Τις σέβονται τις γυναίκες στο τιμόνι. Σκληρή δουλειά, για. Εγώ, πάντως, τους βγάζω το καπέλο.

Θα οργώνω πάνω-κάτω την Αθήνα, κόσμος θα μπαίνει κόσμος θα βγαίνει, θα βάζω και στο ράδιο τα λαϊκά κι αν τυχαίνει και κάνας πελάτης μερακλής, μπορεί να λέμε παρέα και από καμιά στροφή. Όλο και καμιά κουβέντα θα πιάνουμε, όλο και κάποιος πικραμένος θα ναι που θα θέλει να ξεφορτωθεί τον πόνο του. Ελάτε, βρε, στη Φροσάρα. Ανοίξτε την καρδιά σας και πέστε τα όλα να ξαραχνιάσετε τις γωνιές της ψυχής σας, να ξελαμπικάρει το μέσα σας, να δείτε τη ζωή αλλιώς! Όλοι μια παρέα είμαστε, δεν το καταλαβαίνετε βρε κωθώνια και ξεσκίζεστε αναμεταξύ σας και χαλάτε τις καρδιές σας για σαχλαμάρες. Ένα μεγάλο ταξί είναι ο κόσμος μας. Εκεί μέσα, όλοι μαζί βρεθήκαμε τσουβαλιασμένοι και πάμε, ανάθεμά μας αν ξέρουμε και που πάμε. Όλοι νομίζουν, ο καθένας νομίζει ότι πάει και κάπου αλλού, ξέχωρα απ’ τον άλλον. Μπούρδες. Όλοι στον ίδιο διάολο πάμε.

Ας το καλό, πάλι παρασύρθηκα και πέταξα. Εγώ θα το κάνω μια μέρα αυτό. Να το δεις. Θα γίνω το πρώτο ταξί της Αθήνας. Γιατί έχω καρδιά εγώ, που όσο και να με πριόνισαν όλοι αυτοί οι αναθεματισμένοι, εγώ κάθομαι τα βράδια και την μαντάρω, τη φέρνω πάλι στα συγκαλά της. Πώς τα καταφέρνω! Α!

Με τη «Σεχραζάτ»!

20 σχόλια:

Spyros Vlahos είπε...

Τρίτη μέρα χωρίς ανάρτηση (γράφεις στην ανάρτηση)
Πέρα από την ποιότητα (δεν το συζητώ) υπάρχει κι ο αυτοσαρκασμός σου.
Άκου χωρίς ανάρτηση!
Αφήνει η beep το beep;

cynical είπε...

@ Σπύρο γειά σου. Λες να το συνεχίσω; Δεν είναι βαρετό;

Πάντως δεν θέλω να βγάλω μόνο πλοκή και δράση που θα μπορούσε να γίνει σε μερικά επεισόδια μόνο και να δώσω κάποιο γρήγορο τέλος. Θέλω να αναμασάω αυτό το θυμό όλων εναντίον όλων, σε αυτό το βρωμόσπιτο, πράγμα που θα πάρει σε μάκρος.
Ξεκίνησε επειδή κάποια μέρα δεν είχα δοκίμιο έτοιμο και είπα να γράψω για τον καημό του blogger που δεν έχει κάτι να αναρτήσει. Και προέκυψε η Φρόσω! Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Τί εννοείς με τη τελευτάι φράση περί beep?

nelly είπε...

πες στη Φροσαρα...

"Όποιος εύκολα θυμώνει
να μη πιάνει το τιμόνι

Κι όποιος πιάνει το τιμόνι
πού και πού να φασκελώνει

Όσοι πιάνουν το τιμόνι
προσοχή γιατί λερώνει"

cynical είπε...

@Nelly, ζωντανέψαμε σήμερα; Χαίρομαι που σ' ακούω κεφάτη. Η Φροσάρα θα ξαναδώσει στο τιμόνι και σ' όλο το συνάφι της ταρίφας την χαμένη τους αίγλη . Α! πρέπει να δω και την ταινία η ταξιτζού για ενημέρωση.

kelly alamanou είπε...

Ωραίο κείμενο.
Εχει θυμό η Φρωσο σου και τσαγανό.
Αγάπη έχει;;;

cynical είπε...

Γειά σας Ροδούλα-Κέλλυ. Να που εμφανίστηκε το όνομα Ροδούλα, γιατί σε μια παλιότερη ανάρτηση (Μικρή Κοινωνιολογία των ονομάτων)στενοχωριόμουν που κάποια ονόματα της παιδικής μου ηλικίας έχουν σιγήσει.

Η Φρόσω βγαίνει μέρα τη μέρα. Και φυσικά έχει αγάπη. Αλλά πρέπει να φύγει πρώτα το βαρύ σύννεφο του θυμού για να λάμψει. Μπορεί να πάρει καιρό όμως.

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

Πάντως εμένα μου φαίνεται
οτι ο μεγάλος έχει πάρει
κι από τους δυο
Ο μονόλογος της Φροσάρας
ειναι απολαυστικός!!!

Καλη συνέχεια!!!

Και καλό Σαββατοκύριακο!!!

cynical είπε...

@karaflokotsyfa, οι μεγάλοι γιοί από κτίσεως κόσμου είναι πάντα παιδιά της μάνας. Δεν ξέρω αν ο κ. Φρόυντ έχει κάτι να πει, αλλά έτσι είναι. Και οι μάνες κακά τα ψέμματα στον μεγάλο ποντάρουν. Βαρύ το φορτίο του πρωτότοκου.Δεν είναι τυχαίο που παλιά όλα αυτός τα κληρονομούσε. Δικαιο το βρίσκω τώρα.
Καλό Σ/Κ και σε σένα

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Μπαίνοντας τυχαία στο μπλοκόσπιτο σου διάβασα αυτά που έγραφες και με συνεπήραν τόσο πολύ που προς στιγμή νόμιζα οτι ήταν αληθινά, έπαθα σοκ και εγώ η συντηρητικούρα σκεφτόμουνα τι να σου πω για να σε συνεφέρω..
Πολύ ωραίο το κείμενο κορίτσι μου , γροθιά θα έλεγα σε στομάχια, θα ήθελα να διαβάσω συνέχεια γι' αυτό αν μου επιτρέψεις και μου ανοίξεις πόρτα θα σου ΄ρχομαι.Φιλάκια!

cynical είπε...

@αχτίδα, ορθάνοιχτη είναι η πόρτα και σε περιμένω. Σ' ευχαριστώ πολύ γιαυτά που γράφεις και μου δίνεις θάρρος. Η Φρόσω πρέπει να ξεθυμώσει, να πει, να πει, να βρίσει. Έτσι θα αδειάσει και τότε βλέπουμε τι θα την κάνουμε.

nelly είπε...

ειμαι κεφατη γιατι ψωνιζω απ του Βεροπουλου

(αναρρωνω,χε χε!!!)

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Ωραία τα λες μα πιστεύω οτι είναι θέμα χαρακτήρος ,δεν θα μπορούσα να φωνάξω έτσι ,είμαι λίγο παθητική σαν άνθρωπος, εγώ δεν είμαι φιαγμένη για καυγάδες και δύσκολες ψυχοφθόρες καταστάσεις, ο Θεός το ήξερε και μου έδωσε αυτόν τον άνδρα δεν θα μπορούσα διαφορετικά θα ήμουν δυστυχισμένη.Όταν έχω κάτι που με στενοχωρεί το ρίχνω στη ζωγραφική και το δάκρυ κορόμηλο..μέχρι να μου περάσει έχω τελειώσει ένα πίνακα! Ο άνδρας μου πολλές φορές μου λέει αστειευόμενος όταν έχω πολύ δουλειά στο εργαστήρι μου και δεν προλαβαίνω, :- να σε στενοχωρήσω λίγο, να συγχιστείς για να τελειώσεις γρήγορα;..το τέρας!
Έτσι λοιπόν διαβάζω με ενδιαφέρον αυτό που έγραψες γιατί ήταν κάτι που δεν θα μπορούσα ΠΟΤΕ να κάνω!

Swell είπε...

Επειδή Φρόσω οδηγώ μοτοσυκλέτα, έχω μάθειφυλάγομαι από τους ταξιτζήδες...

cynical είπε...

@ swell, κοίταξε η Φρόσω είναι ψυχάρα και να σου τη φέρει με το ταξί, πάνω σε κανένα "'ωπα" από τα λαικά στο ράδιο, θα σταματήσει να σε περιμαζέψει. Και άμα η ζημιά είναι πιο μεγάλη θα βάλει και τα λεφτά της κηδείας.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Μιά και δεν βρήσκω καινούργιο έχω διαβάσει όλα τα παλιά σου, καλά δεν ξέρω πιό να διαλλέξω, μόνο να ήσουν απο μιά μεριά να με έβλεπες, σοκάρομαι λίγο μα..μου αρέσει χι ..χι..χι..!

cynical είπε...

@καλημέρα αχτίδα και καλή σου βδομάδα. Η Φρόσω δεν ζωγραφίζει, μόνο να θυμώνει μπορεί και να ονειρεύεται. Πιο πολύ μονολογεί για να μην πνίγεται. Είσαι τυχερή που ζωγραφίζεις και τόσο ωραία και που επι πλέον έχεις αυτή την υπέροχη οικογένεια.
Διάβασες το τελευταίο για τον γιο της Φρόσως; Προς το παρόν θα ξεκουράσω λίγο τη Φρόσω και μετά θα δω προς τα που θα πάει το ποτάμι με αυτή την οικογένεια. Νομίζω ότι όλοι θέλουν, μα δεν τα καταφέρνουν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον. Γιαυτό δυσανασχετούν, κυρίως με τους εαυτούς τους.
Να είσαι καλά.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Καταλαβαίνω οτι όλοι μας περνάμε κάποια στιγμή που μας έρχεται να φωνάξουμε να βγούμε έξω απο τα ..ρούχα μας, και σε μένα έχει συμβεί,όμως η αντίδραση του καθενός είναι διαφορετική.Ξέρεις πόσες φορές ήθελα να είμαι εντελώς αλλιώτικη από αυτό που είμαι; οι κόρες μου μου λένε οτι η ηρεμία μου σκοτώνει άνθρωπο,οτι δεν έχω νεύρα ,όμως δεν ξέρουν οτι μερικές φορές που είμαι μόνη μου στο εργαστήρι μου και ζωγραφίζω και έχω κάτι που θα ήθελα να το χειριστώ εντελώς διαφορετικά απο ότι έκανα ,νοιώθω να κλαίω έτσι ,βουβά μέχρι να μου φύγει αυτό το ξέσπασμα ενώ συγχρόνως ζωγραφίζω ασυναίσθητα.Μετά μου περνά σκουπίζομαι ,γελώ στο εαυτό μου στο καθρέπτη και του λέω: -δεν θέλω βλακείες!

cynical είπε...

@καλημέρα αχτίδα. Όπως λες δεν αντιδρούν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Το ζητούμενο είναι να ξεφορτώσουμε αυτά που μας τυραννάνε και να τα δούμε για να τα γιατρέψουμε. Συνήθως μας ταλαιπωρούν οι άλλοι άνθρωποι, όχι γιατί είναι κακοί αλλά γιατί δεν έχουμε τον τρόπο να τους πλησιάσουμε και να τους πούμε αυτά που θέλουμε πραγματικά να τους πούμε και όχι τα άλλα τα ψεύτικα που τα ξεφουρνίζουμε αβίαστα... Να είσαι πάντα ήρεμη και καλά.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Πέρασα να πω μια καλησπέρα, τι κάνεις;

cynical είπε...

@axtida καλησπέρα, χάρηκα που πέρασες. Η ισορία της Φρόσως δεν έχει τελειώσει. Δεν έχω αποφασίσει για την τελική τροπή.

Φιλιά από μένα. Είμαι κάπου στο Αιγαίο και απολαμβάνω τα τελευταία ξεσπάσματα του χειμώνα.