Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Οι νικητές του ταξικού πολέμου


Ποιος έχει κερδίσει τον μέχρι τώρα ταξικό πόλεμο; Δεν χρειάζεται και πολύ σκέψη: Οι πλούσιοι! Για δεκαετίες οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Έτσι διατείνεται ο αρθρογράφος Bill Quigley στο Truthout και επειδή το τερατώδες αυτό συμπέρασμα, που αφορά την Αμερική και όχι εμάς, ακόμα δεν έχει χωνευτεί αρκετά, παραθέτει και ένα σκασμό στοιχείων.

Αυτή τη στιγμή στην Αμερική διεξάγεται ένας πολύ βρώμικος πόλεμος, όπου το άμεσο διακύβευμα στις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου, είναι η νίκη των ρεπουμπλικανών και η συντριβή των μεταρρυθμίσεων του μπολσεβίκου Ομπάμα. Προς τούτο επιχειρηματικοί όμιλοι, και μεμονωμένοι δισεκατομμυριούχοι έχουν επιδοθεί σε μια μοναδική στα χρονικά των αμερικανικών εκλογών κινητοποίηση. Εξυπακούεται χρηματική. Το σύνθημα: προσοχή η Αμερική γίνεται σοσιαλιστική, οι ελευθερίες, (εννοείται του κεφαλαίου αλλά δεν ομολογείται) καταποντίζονται και η κοινωνία καταστρέφεται. Περί χρηματοδοτήσεων δείτε τις προηγούμενες αναρτήσεις, «Οι χρηματοδότες του Tea Party» και «Ο χορός της Αρκούδας».


Ας τα δούμε λοιπόν. Οι πηγές αναφέρονται στο πρωτότυπο άρθρο στα Αγγλικά.


Θέση: Οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι.

Απόδειξη:

Επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι η Αμερική φιλοξενεί τον μεγαλύτερο αριθμό φτωχών στα τελευταία 50 χρόνια, σε ποσοστό 14.3%, δηλαδή 43.6 εκατομμύρια ανθρώπους. Φτωχοί είναι 1 στα 5 παιδιά και ένας στους 10 ηλικιωμένους. Ένας στους 6 εργαζόμενους είναι άνεργος, με το ποσοστό ανεργίας στο 17%, μεταφραζόμενο σε 26.8 εκατομμύρια. Το επίσημο 9.6% δεν περιλαμβάνει μακροχρόνια ανέργους, ή με μερική επισφαλή εργασία. Είπαμε, ακόμα και με μια μέρα εργασίας τη βδομάδα, δεν λογίζεσαι άνεργος.


50 εκατομμύρια αμερικανοί δεν έχουν ιατρική περίθαλψη. Οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να πεθάνουν από περιπλοκές στη διάρκεια της κύησης, απ’ ότι γυναίκες σε 40 άλλες χώρες. Ενώ οι αφρο-αμερικάνες, είναι κατά τέσσερις φορές περισσότερο επιρρεπείς απ’ ότι οι λευκές συμπατριώτισσές τους.

Περίπου 3.5 εκατομμύρια δεν έχουν σπίτι να μείνουν. Στην Ατλάντα εμφανίστηκαν 33,000 άτομα ζητώντας επιδότηση κατοικίας. Το ίδιο και στο Ντιτρόιτ. 50,000 εμφανίστηκαν για 3,000 κουπόνια.

49 εκατομμύρια σιτίζονται με κουπόνια. 16 εκατομμύρια είναι τόσο φτωχοί που παραλείπουν γεύματα. Οι αριθμοί, ποτέ από τότε που καταγράφονται στατιστικά στοιχεία δεν υπήρξαν υψηλότεροι.


Θέση: Η Μεσαία τάξη οπισθοχωρεί.

Απόδειξη:

Μια/δυο γενιές πιο πίσω ήταν δυνατόν ένα μέσο νοικοκυριό να ζει από το εισόδημα του ενός. Τώρα χρειάζονται επιεικώς δυο για το ίδιο επίπεδο διαβίωσης. Οι μισθοί, αφαιρώντας τον πληθωρισμό βρίσκονται καθηλωμένοι για δεκαετίες. Το κόστος κατοικίας, υγείας και παιδείας έχει αυξηθεί πολύ περισσότερο από την αύξηση των μισθών. Το 1967 το μέσο 60% των νοικοκυριών ελάμβανε το 52% του συνολικού εισοδήματος. Το 1998, το 47%. Η διαφορά αυτή δεν πήγε στους φτωχούς, αλλά στο πάνω 20%.


2.8 εκατομμύρια σπίτια πήραν ειδοποίηση κατάσχεσης το 2009. (Φαντάζομαι να πήρατε χαμπάρι το σκάνδαλο με τις κατασχέσεις, που τις έστελναν αβέρτα κουβέρτα χωρίς να εξετάζουν καν τα στοιχεία).

11 εκατομμύρια ιδιοκτήτες σπιτιών, δηλαδή ένας στις τέσσερις χρωστάει σε οικιστικά δάνεια περισσότερα απ’ ότι η αξία του σπιτιού του.

Παρά το γεγονός ότι οι αμερικανοί εργάζονται σκληρότερα και περισσότερο από ποτέ, τους επιστρέφονται λιγότερα από το 1940 και εντεύθεν.


Θέση: Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι.

Απόδειξη:

Ο πλούτος των 400 πλουσιοτέρων στις ΗΠΑ μεγάλωσε κατά 8% τον τελευταίο χρόνο. Σε $1.37 τρισεκατομμύρια.

Ο ισχυρότερος manager hedge funds, David Τepper, μόνο πέρσι κέρδισε $4 δις. Οι υπόλοιποι 10 στη λίστα κέρδισαν από $3.3 δις μέχρι το ταπεινό $800 εκατομμύρια.

Η ανισότητα στην κατανομή εισοδημάτων είναι τόση όση και στη μεγάλη ύφεση του 1929. Από το 1979 στο 2006, το πλουσιότερο 1% τουλάχιστον διπλασίασε το μερίδιό του στο συνολικό εισόδημα, από 10% στο 23%. Το μέσο εισόδημα του πλουσιότερου 1% είναι στο $1.3 εκατομμύρια. Ενώ για τα τελευταία 25 χρόνια το 90% της συνολικής αύξησης του αμερικάνικου εισοδήματος πήγε στο πάνω 10%. Ενώ το 10% πήγε στο υπόλοιπο 90% του πληθυσμού!

Το 1973 , ο μέσος CEO πληρωνόταν 27 φορές περισσότερο απ’ ότι ένας μέσος εργάτης. Το 2007, ο πολλαπλασιαστής ανέβηκε μια ολόκληρη τάξη μεγέθους, στο 275.

Από το 1992, η μέση φορολογική επιβάρυνση των 400 πλουσιοτέρων έπεσε από το 26.8% στο 16.6%.

Η Αμερική έχει τη μεγαλύτερη ανισότητα ανάμεσα στις χώρες του δυτικού κόσμου, η οποία και χειροτερεύσει εδώ και 40 χρόνια.. Η θέση της χώρας (45η) είναι στην ίδια κατηγορία με την Αργεντινή, το Καμερούν, και την Ακτή Ελεφαντοστού. Πληροφοριακά, η Ελλάδα είναι στην 33η η Γερμανία στην 27Η και η Σουηδία στην 23η.

Οι πλούσιοι στην Αμερική ζούνε κατά μέσο όρο πέντε περισσότερα χρόνια απ’ ότι οι φτωχοί. (Δείτε παλιότερη ανάρτηση, "Οικονομικές ανισότητες και προσδόκιμο ζωής"). Το 1980 η διαφορά αυτή ήταν στα 2.8 έτη. Το 1990 η απόσταση ήταν κάτι λιγότερο από 4 χρόνια.

Ποιο είναι το συμπέρασμα;

Αντεπίθεση!

Bill Quigley is legal director at the Center for Constitutional Rights and a law professor at Loyola University New Orleans. He is a Katrina survivor and has been active in human rights in Haiti for years with the Institute for Justice and Democracy in Haiti. He can be reached at quigley77@gmail.com.


Υ.Γ. Για περισσότερη εμπέδωση, Please, δείτε και αυτό:

In Class Warfare, Guess Which Class Is Winning

19 σχόλια:

στελιος είπε...

Καλή και ζωντανή περιγραφή των κοινω-
κώ και πολιτικών ανακατατάξεων στο πλουσιότερο κράτος του κόσμου.
Σύντομα θα δούνε τα μάτια μας πολλά και δεν θα τα πιστεύουμε οτι γίνονται εκεί αυτά τα πράγματα.
Ομως, τα πάντα ρει,Ηράκλειτος.
Κανένας δεν κερδίζει για πάντα.
Οι χαμένοι του σήμερα είναι οι νικητές του αύριο.
H Νίκη είναι θεά με φτερά.

eilidh είπε...

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το σύστημα κάνει εκείνους τους ανθρώπους που δεν τα βγάζουν πέρα (ή τα βγάζουν πέρα με δυσκολία) να νιώθουν ένοχοι, αποτυχημένοι ή τεμπέληδες που δε κατάφεραν να έχουν χρήματα. Αυτό ειδικά στην Αμερική, κατά τα φαινόμενα.
Γυναίκα στα τριάντα κάτι της: "πήγα κολλέγιο, (χρεώθηκα,) πήγα σε σχολή μηχανικών, έχω δουλειά αλλά δυσκολεύομαι να τα βγαλω πέρα -- τι φταίει με μένα;"
Αλλά δεν φταίει κάτι μ'εκείνη. Και γι'αυτό θα πρέπει να αρχίσει να καταλαβαίνει ο κόσμος τι πραγματικά φταίει.

Γιώργος Σαρρής είπε...

Αυτό το αντεπίθεση τώρα μου κάνει κάτι συνειρμούς Λαικοσυσπειρωτικους.
Λες;Μετά τον ANemo ποιός;
Πολυ καλό και χρήσιμο άρθρο!

Αναρχοφιλελευθερος είπε...

Ποιοι νοούνται πλούσιοι, ποιοι φτωχοί και ποια είναι η μεσαία τάξη; Βάση τίνος πράγματος ορίζονται; Με το εισόδημα; Τις καταθέσεις; τις άυλες αξίες; την περιουσία; Ποιο ποσό οριοθετεί την κάθε «τάξη»;

Καλές είναι κενές περιεχομένου φράσεις, στις οποίες ειδικεύονται και οι αστρολόγοι, αλλά πιθανολογώ ότι σκοπός αυτού του blogger δεν είναι να εξαπατήσει τους αφελείς που τον διαβάζουν.

cynical είπε...

Δεν ειναι δυσκολο να ορισεις τους φτωχους τους μεσαιους και τους πλουσιους βασει του εισοδηματος το οποιο ειναι μια μετρησιμη ποσοσητα. Η γραμμη φτωχιας οριζεται σαν το 60% του διαμεσου εισοδηματος. Καποιος ορισμος θα υπαρχει και για τους πλουσιους. Οι υπολοιποι αποτελουν τη μεσαια ταξη.

εισοδημα δεν ειναι μονο ο μισθος.

αφελής είπε...

Ο εκνευρισμός και το βρίσιμο των συνομιλητών σημαίνει έλλειψη επιχειρημάτων τουλάχιστον.

cynical είπε...

Και κατι αλλο που πρεπει να υπενθυμισω.

Καπου μεσα στο κειμενο εγραψα ότι οι πηγες βρισκονται στο πρωτοτυπο αρθρο. Και οι οποιες ειναι οι επισημες στατιστικες υπηρεσιες της Αμερικης.

Μαλλον ο αναρχο-- θα πρεπει να στειλει εξωδικο σε αυτες, οι οποιες δολιως επιδιωκουν να εξαπατησουν αφελεις ανθρωπους.

Dyer είπε...

Επειδή η ΗΠΑ είναι μερικά χρόνια μπροστά καλό είναι να διαβάζουμε τέτοια άρθρα για να ξέρουμε προς τα πού βαδίζουμε. Στη χώρα που γεννήθηκε ο νεοφιλελευθερισμός και επεβλήθη παγκοσμίως, οι συντριπτική μερίδα του λαού υποφέρει. Ούτε εκεί ο λαός δεν ευημερεί.
Η συντριβή της μεσαίας τάξης και η εξαθλίωση της χαμηλότερης που ζούμε στη χώρα μας δεν αποτελεί συγκυριακό φαινόμενο της κρίσης. Είναι το αποτέλεσμα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου που έχει επιβληθεί παγκοσμίως και ήρθε για να μείνει. Πάνω σαυτη τη βάση πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κρίση. Να αναπτύξουμε τους μηχανισμούς εξουδετέρωσης, λειτουργώντας συλλογικά σαν κοινωνία και όχι ατομικά όπως προπαγανδίζει ο νεοφιλελευθερισμός.
Σαυτή τη συγκυρία, οι πολιτικές αντιδικίες και το κλήμα πόλωσης μέσα στο λαό, μονο τα συμφέροντα του καπιταλισμού εξυπηρετούν. Η συλλογικότητα επιβάλει να βρεις τι σε ενώνει έστω και με κάποιες υποχωρήσεις. Η διαλεκτική επιβάλει να συνθέσεις τις αντιθέσεις για να προχωρήσεις μπροστά.

Αναρχοφιλελευθερος είπε...

"Η γραμμη φτωχιας οριζεται σαν το 60% του διαμεσου εισοδηματος."

Αυτό που λες είναι λίγο περίεργο.
Δηλαδή αν ανέβει ο μέσος όρος των εισοδημάτων, κάποιος που δεν έχει μεταβολή στα εισοδήματά του, μπορεί να βρεθεί στους φτωχούς.
Σημασία λοιπόν είναι να δούμε αν φτωχοί μειώθηκαν ή αν αυξήθηκαν σε αριθμό καθώς και να δούμε αν υπάρχει μείωση των εισοδημάτων τους ή αν απλά δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν την άνοδο των μέσων όρων

Αντί για εξώδικο θα προτιμούσα να σου στείλω το ντοκυμανταιρ «The soviet story» στο οποίο περιγράφεται η συνεργασία των Ναζί με τους κομμουνιστές. http://www.sovietstory.com/

Ευρυτερος είπε...

Γειά σε όλους. Απλά για την ιστορία το προπαγανδιστικό ντοκιμαντέρ "The soviet story" που αναφέρθηκε χρηματοδοτήθηκε επισήμως από την ακροδεξιά ομάδα του Ευρωκοινοβουλίου για την "Ευρώπη των εθνών" (Union for Europe of the Nations η οποία διαλύθηκε το 2009) στην οποία μετείχε και το κόμμα του Γ Καρατζαφέρη και αρχηγός του ήταν ο Τζιανφράκο Φίνι από τη Λέγκα του Βορρά.

Ανώνυμος είπε...

"Η γραμμη φτωχιας οριζεται σαν το 60% του διαμεσου εισοδηματος."

Για να καταλαβω καλα δηλαδη…

Αν εγω μενω σε ενα χωριο και λαβω αυξηση απο τον εργοδοτη μου 10% (λεμε τωρα), και οι υπολοιποι συγχωριανοι μου κερδισουν το λοττο, θα γινω εγω πιο φτωχος απο πριν αν και εχω αυξησει το εισοδημα μου 10%;

Αν μενω σε μια πολη που εχει μεγαλο χρηματοοικονομικο τομεα και πολλους γιαπηδες λεφταδες και μια μερα βαρεσει κριση και εξαφανιστουν ολοι αυτοι για να πανε στη Σιγκαπουρη η την Ελβετια, θα γινω αυτοματα πιο πλουσιος;

Παλια φτωχος θεωρουταν αυτος που δεν ειχε να φαει η που να μεινει. Σημερα θεωρειται αυτος που δεν εχει τοσα πραγματα οσο οι αλλοι ανθρωποι. Αν ο μεσος πολιτης εχει 4 τηλεορασεις σπιτι του, αυτος που εχει μονο 2 ειναι φτωχος.

Η μετρηση της φτωχειας με βαση το διαμεσο μισθο ειναι κολπο. Ο μοναδικος τροπος να ριξεις τη φτωχεια οταν μετρηται ετσι ειναι να κανεις ισους αυτους της μεσαιας ταξης με αυτους των κατωτερων ταξεων. Αλλιως αν ανεβαινουν τα εισοδηματα και των δυο με τον ιδιο ρυθμο, η υποτιθεμενη «φτωχεια» δεν θα μειωθει πολυ. Εστω και αν φτασουμε καποια στιγμη ολοι να εχουμε ιδιωτικο διαστημοπλοιο, καποια μπλογκς θα παραπονιουνται οτι η φτωχεια αυξανεται γιατι μερικοι εχουν διαστημοπλοιο μιας καμπινας μονο.

Στη φεουδαλιστικη Ευρωπη δεν υπηρχε καθολου φτωχεια! Ο διαμεσος μισθος ηταν... 0 (γιατι οι περισσοτεροι ανθρωποι ηταν χωρικοι υποτελεις) και η συντριπτικη πλειοψηφια των ανθρωπων επαιρνε τα ιδια λεφτα (τιποτα δηλαδη) με μονο λιγους ευγενεις να ζουν ζωη χαρισαμενη.

Και στη Σοβιετικη Ενωση δεν υπηρχε φτωχεια αν το παρουμε ετσι. Οι περισσοτεροι εργαζομενοι επαιρναν τα ιδια λεφτα, αρα δεν υπηρχαν πολλοι που επεφταν κατω απο το οριο του 60%. Ποσο τυχεροι ηταν και δεν το ξερανε!

Να επαναλαβω οτι η μετρηση της φτωχειας με βαση το διαμεσο μισθο αποσκοπει περισσοτερο στο να προωθει σοσιαλιστικιζουσες πολιτικες «ισοτητας» παρα στη μετρηση της πραγματικης φτωχειας.

cynical είπε...

Etsi ακριβως. Η φτωχια και ο πλουτος ειναι σχετικες ποσοστητες σε μια κοινωνια.

Μπορεις αμα θελεις να βαλεις το μετρο στις αρχαικες κοινοτητες. Ως προς αυτες θα ειμαστε ολοι ζαπλουτοι.

Ο λογος που η φτωχια οριζεται σε σχεση με τον πλοτυτο μιας κοινωνιας ειναι ευνοητος...

Ανώνυμος είπε...

Φανταστικα. Οποτε αν εχω υπολογισει καλα:

1)Εαν μειωσουμε το μισθο των δημοσιων υπαλληλων κατα 250 ευρω για να φτασουν τον μεσο μισθο των ιδιωτικων (που οπως ελεγες σε προηγουμενο ποστ ειναι περιπου η διαφορα)

2)Και διωξουμε απο τη χωρα ολες τις πολυεθνικες μαζι με τους υψηλομισθους που μας αεβαζουν το μεσο ορο.

Τοτε θα εχουμε κανει ενα σημαντικο βημα για την εξαφανιση της φτωχειας απο τη χωρα μας!

LeftG700 είπε...

Φίλη cynical,


Μα, …δίπλα-δίπλα; Και μάλιστα, εμείς από κάτω; Γμώ την κοινωνία μας! ;-)


Τα λέμε

στελιος είπε...

Οταν έχω ένα σπιτάκι και ο γείτονας το διόρωφό του το μετατρέπει σε ουρανοξύστη τότε η σχετική κοινωνική ανισότητα έχει μεγαλώσει.
Υ πάρχει η απόλυτη εξαθλίωση και η σχετική εξαθλίωση και οι δύο τάσεις λειτουργούν ταυτόχρονα στο υπάρχον σύστημα και φαίνονται σε όποιον θέλει να δει.

cynical είπε...

Ανωνυμε,



προσεξε ομως! Η γραμμη της φτωχιας χαραζεται στο ΔΙΑΜΕΣΟ εισοδημα, και οχι στο ΜΕΣΟ ΟΡΟ.

Δηλαδη βαζουμε ολα τα εισοδηματα του πληθυσμου της χωρας στη σειρα, απο το μεγαλυτερο στο μικροτερο. Καποιος ανθρωπος θα βρισκεται στη μεση με καποιο εισοδημα χ. Ειτε διωξεις τις πολυεθνικες ειτε οχι. Και παντοτε θα υπαρχει καποιος αλλος που θα εχει εισοδημα στο 60% του χ. Οσοι ειναι κατω του 60%χ θα ονομαζονται φτωχοι.

Δηλ. ο,τι και να κανεις καποιοι θα βρισκονται κατω απο τη γραμμη.

cynical είπε...

φιλοι λεφτ@τζι700

εμεις θα κερδισουμε τη βασιλεια των ουρανων...

Dyer είπε...

Ο καθορισμός της φτώχειας ανάλογα με τα εισοδήματα είναι λάθος. Όταν ένας άνθρωπος ανεξάρτητα από τα εισοδήματα του δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες για διατροφή, ένδυση, στέγαση, ιατρική περίθαλψη και ψυχαγωγία είναι φτωχός. Στοιχειώδεις ανάγκη είναι επίσης η ολοκληρωμένη εκπαιδευτική κάλυψης των νέων, διαφορετικά είναι φτωχή όλη η χώρα, όπως ακόμα και οι αξιοπρεπείς εργασιακές συνθήκες.
Το μοντέλο της υπερκατανάλωσης που έχει προβληθεί και επιβληθεί στη κοινωνία, μας αποπροσανατολίζει τις πραγματικές ανάγκες, δημιουργεί συνθήκες υποβάθμισης της καθημερινότητας και προκαλεί αίσθημα δυστυχίας και φτώχειας σε μεγάλη μερίδα πολιτών. Σαν αντίδοτο σαυτο το καπιταλιστικό μοντέλο που δεν έχει όρια, θα πρότεινα να γίνουμε μαθητές του Επίκουρου για να νιώσουμε τουλάχιστον ευτυχία, όταν δεν υπάρχει πραγματική φτώχεια.

Unknown είπε...

Το λίκνο του καπιταλισμού, του νεοφιλελευθερισμού, συνθλίβει αδυσώπητα ανθρώπους και όνειρα.
Εδώ και χρόνια το αμερικάνικο όνειρο έχει μετατραπεί σε αμερικάνικο εφιάλτη ή καλύτερα σε παγκόσμιο εφιάλτη.
Όταν η απληστία είναι νόμιμη, δεν υπάρχει χώρος για ανάπτυξη, ελπίδα, για καλύτερη ζωή, παρά μόνο για τους λίγους.
Το πολίτευμα έχει ήδη μετατραπεί σε ολιγαρχικό, ένας νέος Μεσαίωνας αναδύεται.
Ας το βάλουν καλά στο νου τους οι απανταχού λάτρεις του νεοφιλελευθερισμού και τα κακέκτυπα ελληνικά αντίγραφά τους.

http://epeirus.blogspot.com