Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

"Μπήκαν" ή "τους έμπασαν";


Μέσα στα πολλά διλήμματα  ας βάλουμε κι ακόμα ένα: Είναι η σκέψη που οδηγεί τη γλώσσα, ή η γλώσσα τη σκέψη;

Εξαρτάται, είναι η απάντηση, από το ποιος κρατάει το πηδάλιο του μυαλού του. Αν το κρατάει ο ίδιος ή αν το κρατάει κάποιος άλλος εκτός. Κυρίως όμως, εξαρτάται από το βαθμό επίγνωσης που έχει το άτομο για το ποιος είναι ο τιμονιέρης. Διότι μπορεί να νομίζει ότι τιμονεύει αυτός, στην πραγματικότητα όμως ο χειριστής να είναι κάποιος άλλος,  που έχει τη δύναμη να υποβάλλει και να συσκοτίζει κυριότητες.

Στην περίπτωση που το υποκείμενο έχει επίγνωση του εαυτού του, μπορούμε να πούμε ότι διαθέτει και αυτόνομη σκέψη, η οποία χρησιμοποιεί τη γλώσσα σαν εργαλείο για να εκφραστεί. Στην περίπτωση όμως ελλειμματικής προσωπικότητας, που χαρακτηρίζει τον μαζάνθρωπο, τα πράγματα αντιστρέφονται και η σκέψη γίνεται έρμαιο της γλώσσας. Έχει τότε την εντύπωση ότι οι λέξεις που φεύγουν απ΄ το στόμα του εκφράζουν τη σκέψη του, στην πραγματικότητα όμως οι λέξεις εκφράζουν τη σκέψη άλλων, και ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι; Μα, αυτοί που έχουν τη δύναμη και τα μέσα να καταλαμβάνουν το χώρο των λέξεων, να τις χειρουργούν, να αλλοιώνουν τις προηγούμενες χρήσεις τους, να τις φορτώνουν με καινούργια νοήματα και να τις διοχετεύουν μεταλλαγμένες προς μαζική κατανάλωση, μέσα από τον τύπο και την τηλεόραση. Ακόμη και αυτοί που έχουν επίγνωση της διαδικασίας πολύ συχνά πέφτουν στην παγίδα, χαλαρώνουν τις αντιστάσεις, και κάποια στιγμή χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουν αρχίζει το στόμα τους να ξερνάει δυσώδεις και  μολυσμένες βλέννες.  

Ας δούμε ένα πολύ επίκαιρο παράδειγμα, το οποίο έχει να κάνει με τη διαφορά του «μπήκαν» από «τους έμπασαν». Πρόκειται για το ίδιο ρήμα, μόνο που στην πρώτη περίπτωση υπάρχει κάποιο υποκείμενο που εκτελεί την πράξη, αναλαμβάνοντας το ίδιο και την ευθύνη του «μπαίνω», ενώ στη δεύτερη περίπτωση τα υποκείμενα είναι δυο, ένα αυτό που «μπαίνει» και ένα δεύτερο, αυτό που ουσιαστικά κινεί τη διαδικασία και προηγείται του άλλου.  Χωρίς το δεύτερο αυτό υποκείμενο, το πρώτο θα παρέμενε ανενεργό.

Η διαφορά στη χρήση των δυο τύπων του ιδίου ρήματος, όπως αντιλαμβάνεστε, είναι τεράστια. 

Αν κάνουμε μια γρήγορη επισκόπηση του τύπου, ηλεκτρονικού και έντυπου, αν και δεν χρειάζεται πια, βλέπουμε ότι ο ρηματικός τύπος που κυριαρχεί σε συντριπτικό βαθμό είναι ο πρώτος, ακόμα και σ' εκείνους οι οποίοι θίγονται από τη χρήση του. Ενδεικτικά, παραθέτουμε μερικά παραδείγματα:

Την απόλυση του Μπαλασόπουλου ζήτησε η Πιπιλή - "Μπήκε από το παράθυρο"

Από ψήφισμα των εκπαιδευτικών των ΕΠΑΛ του δήμου Αγ. Αναργύρων – Καματερού: Με το παρόν πολυνομοσχέδιο οδηγούνται στη διαθεσιμότητα εργαζόμενοι, που δεν διορίστηκαν με ρουσφέτια, ούτε μπήκαν από το παράθυρο!

Απολύσεις εξπρές για όσους μπήκαν στο Δημόσιο από.. το παράθυρο

ΑΜΕΛ Αττικό Μετρό Εταιρεία Λειτουργίας: Μπήκαν από το... παράθυρο, αλλά δεν φεύγουν 

Καμμένος: Να απολυθούν όσοι υπάλληλοι της Βουλής μπήκαν από το παράθυρο

Αποτελέσματα δημοσκόπησης: Να Φύγουν Απο το Δημόσιο Οσοι Μπήκαν Εκτός ΑΣΕΠ;


Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε περαιτέρω. Ενώ είναι πασιφανές ότι κανένας Δ.Υ. δεν «μπήκε» μόνος του απ’ το παράθυρο, πώς άλλωστε θα ήταν δυνατόν αυτό να συμβεί, εν τούτοις, με την επικράτηση της φράσης αυτής, επιτυγχάνονται  αφ’ ενός η ενοχοποίηση της λάθος μεριάς, οπότε ορθώς  την πετάνε στα σκουπίδια, αφ’ ετέρου η ασυλία των κατ΄ εξοχήν ενόχων, οι οποίοι και παραμένουν ατιμώρητοι, για το έγκλημα της κατάχρησης εξουσίας.

Ενώ, η κατάχρηση εξουσίας, στην περίπτωση της σεξουαλικής παρενόχλησης, για παράδειγμα, έχει ενταχθεί στον ποινικό κώδικα και τιμωρείται, η κατάχρηση εξουσίας μέσω διορισμών, ώστε ο διορίζων πολιτευτής να  εξασφαλίζει σε βάθος γενεών προνόμια και πλούτο, δεν αξιολογείται  ως κολάσιμη και ο καταχραστής όχι μόνο δεν διώκεται, τουναντίον μάλιστα επιβραβεύεται. 

Αν η γλώσσα λοιπόν δεν ήταν στα χέρια, της εξουσίας, ώστε να κατασκευάζει ενόχους κατά το δοκούν και να ξεπλένει τον εαυτό της, κι αν, στην αντίθετη περίπτωση ήταν η δεύτερη φράση «τους έμπασαν», αυτή που επικρατούσε, τότε το ποιος είναι ο ένοχος θα ήταν περισσότερο διαυγές, και ως εκ τούτου το αίτημα της τιμωρίας των πραγματικών ενόχων θα φαινόταν αυτονόητο και επιτακτικό.
  
Και αυτό πρέπει να κάνουμε. Τιμωρία παραδειγματική όλων των πολιτευτών που διέφθειραν και διεφθάρεισαν όλα τα χρόνια που βρίσκονταν στην εξουσία. Τουλάχιστον με δήμευση της περιουσίας τους και εξοστρακισμό αυτών και των απογόνων τους. 


15 σχόλια:

cornelsen είπε...

Πόσοι είναι οι εν ενεργεία ΔΥ (πλην των επιχειρήσεων τού Δημοσίου) που μπήκαν από το παράθυρο; Τούς υπολογίζω σε ένα 15%. Από τούς 670 χιλ. ΔΕΝ μπήκαν από το παράθυρο 180 χιλ. εκπαιδευτικοί, οι στρατιωτικοί και το μεγαλύτερο μέρος των υπολοίπων ενστόλων, οι γιατροί και το μεγάλο μέρος τού νοσηλευτικού προσωπικού. Τι μένει; Γύρω στις 300 χιλ διοικητικοί ΔΥ από τούς οποίους πάνω από τούς μισούς έχουν προσληφθεί τα τελευταία 18 χρόνια μέσω ΑΣΕΠ. Αλλά με αδιάβλητους διαγωνισμούς διαγωνισμούς είχαν γίνει προσλήψεις πριν το 1995.
Ποιά ήταν η διαδικασία προσλήψεων από το παράθυρο πριν το 1995; Πρόσληψη με σύμβαση ορισμένου χρόνου και μετά με μετατροπή της σε αορίστου χρόνου (ΙΔΑΧ). Μικρό μέρος αυτών έγιναν στην συνέχεια μόνιμοι. Ο δημοσιογράφος Δ. Μαρης (εφ. Επενδυτής) υπολογίζει τον συνολικό αριθμό όλων αυτών των συμβάσεων σε 100 χιλ περίπου. Βεβαίως κάποιοι έχουν φύγει ήδη σε σύνταξη. Όπως φαίνεται και στην απογραφή των ΔΥ σήμερα οι ΙΔΑΧ (δλδ οι «ύποπτοι» της ιστορίας) είναι 52 χιλ.

Αλλά και όσοι μπήκαν από το παράθυρο, πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι προσλήφθηκαν σε ΚΕΝΕΣ οργανικές θέσεις. Επομένως δεν δημιουργούσαν δημοσιονομικό κόστος. Εκτός αυτού δεν σημαίνει πως δεν εργάζονται και δεν είναι αποδοτικοί στην δουλειά τους.

cynical είπε...


Πού να μην εγραφα ολοκληρο κειμενο για το "Μπηκαν" και το "τους έβαλαν"!

cornelsen, ετσι για συγκριση και για αρχη , θα ήθελες να μου ξαναστειλεις το σχολιο σου, οπου στη θεση του "μπήκαν από το παράθυρο" να υπαρχει το σωστο "τους έβαλαν από το παραθυρο";

Φανταζομαι κιολας τι τρομερες αντιστασεις θα συναντουσε αυτη η αντικατασταση απο τις γνωστες γραφιδες. Θα το εκλάμβαναν πραξη τρομοκρατικη! Αλλα ετσι ειναι η αληθεια. Τρομοκρατει!

Unknown είπε...

Βάζεις δυο ζητήματα επίκαιρα.
1.Την χρησιμοποίηση της γλώσσας και των λέξεων που χρησιμοποιούνται επιλεκτικά.
Αυτη είναι η τέχνη των πολιτικών και ανάλογα χρησιμοποιούν τις λέξεις με τέτοιο τρόπο που διαμορφώνουν συνειδήσεις.
Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να μην παρασυρόμαστε από το λεξιλόγιο τους , αλλά να χρησιμοποιούμε το δικό μας.
2.Το κράτος -λάφυρο. Είναι ο δεύτερος τρόπος αγοράς και μεταβολής συνειδήσεων.
Με τον υπερ-δανεισμό τους τα τελευταία 30 χρόνια μετέβαλλαν το κράτος σε ατέλειτωτο όργιο προσλήψεων ρουσφετολικών και ακόμη και οι επιχειρηματίες μπήκαν στον χορό και έγιναν επιδοτούμενοι.
Σημερα οι ιδιοι άνθρωποι που εκμάυλυσαν ενα λαό , παρουσιάζονται σαν οι αρχάγγελοι της κάθαρσης.
Στην ουσία δεν μπορούν να κάνουν τα ατέλειωτα ρουσφέτια και αναγκαστικά αναπροσαρμόζουν το κράτος σε λιγότερα, αλλά πάντως ρουσφέτια.
Η λύση που προτείνεις με βρίσκει σύμφωνο αλλά δυστυχώς ο λαός δεν είναι σε μεγάλο βαθμό έτοιμος να αντιδράσει.

cornelsen είπε...

Πόσοι είναι οι εν ενεργεία ΔΥ (πλην των επιχειρήσεων τού Δημοσίου) που ΕΒΑΛΑΝ από το παράθυρο; Τούς υπολογίζω σε ένα 15%. Από τούς 670 χιλ. ΔΕΝ ΕΒΑΛΑΝ από το παράθυρο 180 χιλ. εκπαιδευτικούς, στρατιωτικούς και το μεγαλύτερο μέρος των υπολοίπων ενστόλων, τους γιατρούς και το μεγάλο μέρος τού νοσηλευτικού προσωπικού. Τι μένει; Γύρω στις 300 χιλ διοικητικοί ΔΥ από τούς οποίους πάνω από τούς μισούς έχουν προσληφθεί τα τελευταία 18 χρόνια μέσω ΑΣΕΠ. Αλλά με αδιάβλητους διαγωνισμούς διαγωνισμούς είχαν γίνει προσλήψεις και πριν το 1995.
Ποιά ήταν η διαδικασία προσλήψεων από το παράθυρο πριν το 1995; Πρόσληψη με σύμβαση ορισμένου χρόνου και μετά με μετατροπή της σε αορίστου χρόνου (ΙΔΑΧ). Μικρό μέρος αυτών έγιναν στην συνέχεια μόνιμοι. Ο δημοσιογράφος Δ. Μαρης (εφ. Επενδυτής) υπολογίζει τον συνολικό αριθμό όλων αυτών των συμβάσεων σε 100 χιλ περίπου. Βεβαίως κάποιοι έχουν φύγει ήδη σε σύνταξη. Όπως φαίνεται και στην απογραφή των ΔΥ σήμερα οι ΙΔΑΧ (δλδ οι «ύποπτοι» της ιστορίας) είναι 52 χιλ.

Αλλά και όσους ΕΒΑΛΑΝ από το παράθυρο, πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι τους προσέλαβαν σε ΚΕΝΕΣ οργανικές θέσεις. Επομένως δεν δημιουργούσαν δημοσιονομικό κόστος. Εκτός αυτού δεν σημαίνει πως δεν εργάζονται και δεν είναι αποδοτικοί στην δουλειά τους.

Καλύτερο έτσι; 

cynical είπε...

BINGO!

Tωρα μοιραία έρχεται και η ερώτηση, που στο προηγούμενο σχολιο δεν εβγαινε: Ποιοί τους ΕΒΑΛΑΝ;

Τοτε μονο η σκεψη αρχιζει να δουλευει προς τη σωστη κατευθυνση...

cornelsen είπε...

@stelios
«Με τον υπερ-δανεισμό τους τα τελευταία 30 χρόνια μετέβαλλαν το κράτος σε ατέλειτωτο όργιο προσλήψεων ρουσφετολογικών»
α) Πήγαν τα χρήματα που δανειζόταν το κράτος σε διορισμούς (και μάλιστα από το παράθυρο);
Στο διάστημα 1995-2009 στην Ελλάδα το μισθολογικό κόστος τού κατασταλτικού βραχίονα τού κράτους (ένστολοι, δικαστές) ήταν το 3,5% τού ΑΕΠ ενώ ο μ.ο. στην ΕΕ ήταν 2% (δλδ 73%! μεγαλύτερο από το μέσο ευρωπαϊκό κόστος).
Από την άλλη, το μισθολογικό κόστος τής δημόσιας διοίκησης και τού κοινωνικού κράτους ήταν στο 7,3% τού ΑΕΠ όταν μ.ο. στην ΕΕ ήταν 8,8% (δλδ 17% μικρότερο από το μέσο ευρωπαϊκό κόστος).
Εξ όσων φαίνεται το μισθολογικό κόστος ήταν στον ευρωπαϊκό μ.ο.! Γιατί τότε οι προσλήψεις (και ειδικότερα οι ρουσφετολογικές) «έρριξαν έξω» το κράτος;
β) Γιατί δανειζόταν η χώρα;
Επειδή δεν είχαν έσοδα τα δημόσια ταμεία. Ο πολύς ο κόσμος δεν γνωρίζει (αφού αυτό δεν βολεύει το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της χώρας) πως
i. οι φόροι στην Ελλάδα ήταν το 20% του ΑΕΠ (από τα χαμηλότερα ποσοστά στον ΟΟΣΑ) ενώ ο μ.ο. της ΕΕ ήταν 27% (δλδ το κράτος είχε έσοδα 10-15 δις€ λιγότερα ετησίως)
ii οι μισθωτοί πλήρωναν όσα ο μέσος ευρωπαίος μισθωτός (32-33%) ενώ το κεφάλαιο υποφορολογείτο σκανδαλωδώς (33% ευρωπαϊκός μ.ο. και μονίμως κάτω του 20% στην Ελλάδα).
Τελικά, δανειζόταν η χώρα και κερδοσκοπούσε το κεφάλαιο αφού δεν πλήρωνε φόρους. Έτσι το χρέος έγινε δημόσιο πριν την κρίση.
Κάθε αντίρρηση στα
http://cornel.capitalblogs.gr/showArticle.asp?id=36569&blid=95
http://cornel.capitalblogs.gr/showArticle.asp?id=40894&blid=95
m

Ανώνυμος είπε...

Τους έμπασαν οι παλιοί, κακοί εαυτοί τους...

Τώρα όμως γύρισαν σελίδα, για να φέρουν εδώ και τώρα αλλαγή, με πρώτο τον πολίτη, για μια νέα Ελλάδα, καλύτερη, που υπάρχει και την θέλουμε.

Γιατί μπορεί μαζί να τα φάγαμε, αλλά ακόμα λεφτά υπάρχουν, αρκεί να καταπολεμήσουμε τη διαφθορά και την φοροδιαφυγή, να γλιτώσουμε από τους νταβατζήδες και να σώσουμε τη χώρα...


...από τη σχιζοφρένεια.


Που να δείτε επίπεδα κατάντιας που θα επιτύχουμε με την εξάπλωση των greeklish!..

cynical είπε...

reactor,

ο κακος εαυτος ειναι εδω. πρωτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι...

Π.χ. η γυναικα του Στουρναρα παιρνει μισο εκ για καμπανια εναντια στην πολυφαρμακια.

Η γυναικα του Φαηλου διοριζεται συμβουλος του ασημακη χωρις ΦΕΚ

Σε προηγουμενο ποστ δινουν ασυλια απο ποινικα αδικηματα σε αυτους που ειναι πιο επιρρεπείς στο να τα διαπραξουν,γιαυτο αλλωστε και χρυσοπληρωνονται υποτίθεται

Ο Σαμαρας διοριζει τη μιση Καλαματα

Στο πολυνομοσχεδιο (αρθρα 92-93) απολυσεις και προσληψεις μπορει να κανει ο αρμοδιος υπουργος, βασει κριτηρίων αλλά και αν δεν φτάνουν τα κριτηρια, βασει ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ...

κ.ο.κ.

cynical είπε...

ΥΣΤΕΡΗΣΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΩΝ ΕΣΟΔΩΝ ως ποσοστό του ΑΕΠ από το μ.ο. της ΕΖ

Τα στοιχεια τα ειχα παρει από το monthly review αλλα τωρα το λινκ δεν δουλευει

Στο περίπου (από το γραφημα που έχω φτιαξει)

1996: 7,7% ΑΕΠ
1997: 6% ΑΕΠ
1998: 4,5%
1999: 4%
2000: 2,7%
2001: 4.2%
2002: 4%
2003: 5%
2004: 6,4%
2005: 6,6%
2006: 6,2%
2007: 5,5%
2008: 4%
2009: 7%

Ανώνυμος είπε...

Βέβαια, η νοοτροπία της επιδίωξης διορισμού στο δημόσιο δεν προέκυψε εκ του μηδενός.

Από όσα αντιλαμβάνομαι, αποτέλεσε μια από τις βασικές μεθόδους που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις και οι μέντορες και προστάτες τους ιδρύοντας και συγκροτώντας το ελληνικό κράτος.

Με την ανάπτυξη της Αθήνας, η οποία από κάτι που δύσκολα αποκαλούσε κανείς κωμόπολη, μετετράπη σταδιακά -ωστόσο εν συγκρίσει με άλλες ευρωπαικές πόλεις βίαια- σε χωνευτήρι δεκάδων, αν όχι εκατοντάδων, διαφορετικών κοινοτήτων, η κάθε μία από τις οποίες είχε τελείως διαφορετικά ήθη και κανόνες, παραδόσεις και έθιμα, διαλέκτους ή ακόμα και γλώσσες, συστήματα αξιών κοκ.

Σίγουρα αγνοώ πολλά, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο τρόπο για να αυξήσεις τον πληθυσμό μιας πόλης ενός νεοσύστατου κράτους, από την δημιουργία και διόγκωση του δημοσίου τομέα, των υπηρεσιών δηλαδή που θα θέσουν τις βάσεις της οικονομίας και τα μέσα για την ανάπτυξη του εμπορίου και της αγοράς γενικότερα.

Και σε μία χώρα χαμηλού βιοτικού επιπέδου όπου η επιβίωση και η ευημερία ήταν στενά συνδεδεμένη στη συνείδηση των ανθρώπων με την συμμετοχή στον κρατικό μηχανισμό, έχοντας ως πρότυπα τους εκάστοτε τοπικούς άρχοντες και τσιφλικάδες που δρούσαν σε αρμονία με την Οθωμανική αυτοκρατορία, είναι παράδοξο που υιοθέτησαν σε μεγάλο βαθμό και δίχως αντιστάσεις αυτή τη μέθοδο;

Υπήρχε, δε, περίπτωση να μην υπάρξει υπερβολή, όταν σε αυτό συνέκλιναν και οι τρεις κύριοι πόλοι εξουσίας. Κυβέρνηση, προστάτες και νέοι, απαίδευτοι πολίτες; Η κυβερνήσεις παρέμεναν στην εξουσία βασιζόμενες, εν μέρει, στο πελατειακό σύστημα, οι ξένοι προστάτες διατηρούσαν τις κυβερνήσεις της επιλογής τους που λόγω -και- διαφθοράς παρέμεναν υποχείρια και ένα ποσοστό των πολιτών, αυτοί που τώρα ενσωματώνονταν στον κρατικό μηχανισμό και συγκροτούσαν για πρώτη φορά μια υποτυπωδη αστική τάξη, βρίσκονταν αντιμέτωποι με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής, κάτι που θα απαιτούσε πολύ χρόνο και εκπαίδευση για να αποκτήσουν επίγνωση αυτού και να κάνουν την όποια υπέρβαση.

Και είναι πραγματικά ακατανόητο που δεν έχει προκύψει ακόμα αυτή η υπέρβαση, που δεν έχει ωριμάσει η έννοια του κράτους στη συνείδησή μας και η σχέση των πολιτών με αυτό παραμένει σε τέτοια απόσταση;

Στα 181 χρόνια ύπαρξής της, η ελληνική κοινωνία -η ένωση δηλαδή όλων των κοινοτήτων του ελλαδικού χώρου, και όχι μόνο- γνώρισε και υπέστη μοναρχίες, ολιγαρχίες, δικτατορίες, πτωχεύσεις, πολέμους, εκ των οποίων δύο παγκόσμιους, κατοχή, εμφύλιο, νέου τύπου δικτατορία και 40 χρόνια δικομματισμό, κατά τον οποίο εξακολούθησε να συμβαίνει ό,τι συνέβαινε και εξ ιδρύσεως του κράτους.

Επομένως, είναι λάθος να μην αναγνωρίζεις πως ευθύνες φέρουν όλοι οι παράγοντες που συντηρούν αυτή την τάση.

Και εδώ σωστά κάνεις τη διάκριση που αποφεύγουν οι καθεστωτικοί παπαγάλοι.

Διότι αυτοί που "μπήκαν" και αυτοί που τους ώθησαν να μπουν(γονείς, συγγενείς, φίλοι κ.α) φέρουν ηθική ευθύνη απέναντι στο σύνολο, ΑΝ μπήκαν αναξιοκρατικά και χωρίς τις απαραίτητες γνώσεις και προσόντα στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου.

Αυτοί που "τους έμπασαν", όμως, φέρουν εκτός της ηθικής ευθύνης, και την νομική ευθύνη, ως εκλεγμένοι αντιπρόσωποι, κάτι που είναι τελείως διαφορετικό καθώς πρόκειται για κατάχρηση εξουσίας, παραβίαση κανόνων του κράτους, δημιουργία και ενίσχυση σχέσεων διαφθοράς.

Μέρα που είναι, βέβαια, -μεγάλης επίσκεψης!- να μην ξεχνάμε και τους προστάτες αυτών που "μπάζουν", οι οποίοι εξυμνούν την εξυγίανση του κράτους και ταυτόχρονα επιτρέπουν στους κυβερνώντες, ό,τι επέτρεπαν και οι "προκάτοχοί" τους και μάλιστα για τους ίδιους λόγους.

Επομένως, η αλήθεια βρίσκεται κάπου ανάμεσα, όπως πάντα, και η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΤΡΟΙΚΑ φέρουν την ευθύνη τόσο για τον εκτροχιασμό του πολιτεύματος και την ανομία, όσο και για τους πολίτες εκείνους που, είτε μας αρέσει, είτε όχι, γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και κατηχήθηκαν για να συγκροτήσουν τον επάρατο, πλέον, δημόσιο τομέα. Και καλό θα ήταν να αρχίσουν να ενδιαφέρονται και για το σύνολο των πολιτών που κατέληξαν να συγκροτούν το, εξίσου επάρατο κατ' αυτούς, ελληνικό κράτος...

akrat είπε...

σωστά το θέτετε μπράβο

Ανώνυμος είπε...

Λέει ο ποιητής Reactor: "Αυτοί που "τους έμπασαν", όμως, φέρουν εκτός της ηθικής ευθύνης, και την νομική ευθύνη, ως εκλεγμένοι αντιπρόσωποι, κάτι που είναι τελείως διαφορετικό καθώς πρόκειται για κατάχρηση εξουσίας, παραβίαση κανόνων του κράτους, δημιουργία και ενίσχυση σχέσεων διαφθοράς."
Λέξεις κλειδιά: 1."Ηθική Ευθύνη" !
1.Ερώτηση: Τιμωρείται νομικά η "ηθική ευθύνη"; Και ποιά η έννοιά της; Η έννοια της "ηθικής ευθύνης" όπως την ορίζετε εσείς προσωπικά, είναι η ίδια για όλους τους πολίτες της χώρας; Για όλα τα γεωγραφικά της διαμερίσματα; Διαφέρει ανά κράτος; Ανά ήπειρο διαφέρει;
2.Λέξη κλειδί: "Νομική Ευθύνη"
2.Ερώτηση: Έχει νομική ευθύνη αυτός που σου διορίζει πχ το παιδί σου στο Δημόσιο; Και αν ναι, με ποιά άρθρα το στοιχειωθετείς αυτό και με ποιόν Κώδικα ή ακόμα και με ποιές Διεθνείς Συνθήκες ή με βάση ποιού Κανονισμού της Ε.Ε.; Υπάρχει νομολογία αντίστοιχη; Αν ναι, ποιά η παραπομπή σας;
3.Λέξη κλειδί: "Κατάχρηση εξουσίας"
3.Ερώτηση: Διαπράττει αυτός που "μπάζει" κάποιον στο δημόσιο "κατάχρηση εξουσίας" ; Αν ναι, με ποιό νόμο ή ποιά νομολογία επικαλείστε;
4.Λέξεις κλειδία κρίκοι: "Παραβίαση κανόνων του κράτους" και "νομική ευθύνη"
4.Ερώτηση: Πώς παραβιάζονται οι κανόνες του κράτους στην περίπτωση διορισμού κάποιου στο δημόσιο εκτός ΑΣΕΠ (μάλλον εννοείτε);
5.Λέξεις κλειδιά: "Δημιουργία και ενίσχυση σχέσεων διαφθοράς"
5.Ερώτηση: Υπάρχει περίπτωση ποτέ, να τιμωρηθεί κάποιος υπουργός από όσους έχουν περάσει και έχουν διορίσει κόσμο για αυτές τις κατηγορίες και αν ναι, με ποιό νόμο γίνεται αυτό;
Επειδή βλέπω πως το κατέχεται το άθλημα, μπορείτε να διαφωτίσετε κι εμένα, ώστε να μάθω μερικά πράγματα; Αν δηλαδή, υπάρχει νόμος που να στοιχειωθετεί υπόθεση και να την πάμε στο δικαστήριο και να κερδίσουμε 101% όμως, όχι 99.99%, τότε πείτε μου για να τους πάμε όλους και γιατί όχι να τους βάλουμε και φυλακή; (αν προβλέπεται, δεν ξέρω ! )

cynical είπε...

ούτε για τη σεξουαλικη παρενοχληση υπήρχε νομικη ευθυνη μεχρι που νομοθετηθηκε.

οι νομοι δεν προκυπτουν εξωθεν μιας κοινωνιας και των αναγκων της, αλλα ακριβως απο την αναγκη να ρυθμιζονται θεματα που εμποδιζουν την καλη λειτουργια της και να ικανοποιουν το αισθημα δικαιου.

και σημερα ειναι κραυγαλεα η αναγκη να αποδωθει δικαιοσυνη. πώς; τουλαχιστον με επανεξεταση του νομικου πλαισιου. φυσικα δεν ευνοουν οι συσχετισμοι. και αυτο δειχνει ακριβως οτι η αποδωση δικαιοσυνης δεν ειναι ουρανοπευτη αλλα θεμα σκοπιμοτητων και συσχετισμων

Ανώνυμος είπε...

Ανώνυμε φίλε,

Κατ' αρχάς, ευχαριστώ για την αναγνώριση της ποιητικότητάς μου!

Έπειτα, σωστά επισημαίνεις αυτό που προσπέρασα για την ηθική ευθύνη. Για να ορίσεις κάτι ως ανήθικο πρέπει να θέσεις κάποια κριτήρια και κάποιους περιορισμούς, κάποιους από τους οποίους ανέφερες, και βάσει αυτών να κρίνεις αν είναι ασύμβατο με το ήθος που διακρίνεις.

Εν προκειμένω, όταν μια κοινωνία η οποία διατείνεται ότι θέλει εύρυθμη λειτουργία του δημόσιου τομέα και περιορισμό της διαφθοράς, μέρος της οποίας αποτελεί και η αναξιοκρατία, και επιλέγει μάλιστα αντιπροσώπους που το υπόσχονται, αυτό σημαίνει ότι σύμφωνα με το ήθος της η αναξιοκρατία και η διαφθορά είναι ασύμβατες.

Επομένως, επιστρέφοντας με αυτό στο νου στην πραγματικότητα, και βλέποντας πως οι έννοιες αυτές επηρρεάζουν την καθημερινότητά μας σε αναντίστοιχο βαθμό, εξακολουθώντας να παρουσιάζουν τέτοια φαινόμενα, τότε αναδεικνύονται η έννοιες της υποκρισίας και της αυθαιρεσίας, καθιστώντας σαφές ότι ένα μέρος της εν λόγω κοινωνίας δεν είναι ηθικά συμβατό με το υπόλοιπο, και δη σε σημαντικό βαθμό. Τις αιτίες προσπάθησα να αναζητήσω βασικά, και χωρίς ιδιαίτερες ιστορικές γνώσεις.

Το φαινόμενο είναι αντίστοιχο θεωρώ με αυτό της περίπτωσης Snowden. Υπάρχει σαφέστατη παραβίαση συνταγματικών άρθρων, ωστόσο συνάδει, καθώς αποδεικνύεται με το ήθος της πλειονότητας των αμερικανών, καθώς το πρόγραμμα παρακολουθήσεων και ελέγχου αποτελεί ένα από τα μέσα με τα οποία διατηρούν και αυξάνουν την ισχύ του κράτους τους και τα όποια οφέλη, κάτι που φαίνεται να θεωρούν σημαντικότερο από τα όποια δικαιώματά τους παραβιάζονται και καταργούνται.

Δεν είμαι συνταγματολόγος ή νομικός, αλλά δεν μπορεί να μην προβλέπεται από το σύνταγμά μας κάτι για το ζήτημα που εξετάζουμε.
Όπως και να έχει, το είπε σωστά και η Cynical, αν πραγματικά είναι ασύμβατη μια πρακτική, ένας τρόπος, και δεν υπάρχουν γραπτοί νόμοι που να τα αντιμετωπίζουν, τους φτιάχνεις. Ή τους αναιρείς, όπως στην περίπτωση των ΗΠΑ για να αποφύγεις την υποκρισία.

ΑΝ θες! Και εδώ περνάμε στο ερώτημα, τι εστί "ήθος".

Σταμάτης Κυρζόπουλος είπε...

Η δύναμη των λέξεων

http://sxoliopoliti.blogspot.gr/2011/11/blog-post.html