Ο ΧΛΙΔΑΝΕΡΓΟΣ και ο ΚΑΗΜΟΣ της ΜΑΝΑΣ

Τα βάσανα που δίνουν τα παιδιά στους γονείς, ποτέ δεν είν' τα ίδια.

Παλιά ο καημός ήταν μπας κι οι κόρες πάνε και ξεπαρθενευτούν πριν την ώρα τους και τ’ αγόρια μη και γίνουνε γιεγιέδες και Τέντυ-μπόυδες. Λίγο αργότερα, το μοτίβο άλλαξε. Ο φόβος και ο τρόμος ήταν μπας και βγουν τ’ αγόρια κομμουνιστές και τα κορίτσια σοσιαλίστριες. Ήτανε βλέπετε και η ταινία με την Βουγιουκλάκη που όπως και να το κάνουμε ασκούσε μεγάλη επίδραση στις οικογένειες τότε.

Βέβαια, παρά τους φόβους των γονιών τα πράγματα παίρνανε πάντα το δρόμο που ήταν γραφτό τους να πάρουνε. Και οι κοπέλες ξεπαρθενεύονταν σε κάνα παρκάκι, ή στο πίσω κάθισμα καμιάς Citroen ή Ford Taunus και τ’ αγόρια γίνονταν κομμουνιστές και ξεροσταλιάζανε, Κυριακή, απ’ τ’ αξημέρωτα στο ξεροβόρι για να πουλήσουνε κανένα Ριζοσπάστη στις διασταυρώσεις ή παίρνανε τα σπίτια σβάρνα, πόρτα-πόρτα. Κομμουνιστές τότε, για να γίνουν μετά ΠΑΣΟΚ και μετά σε καμιά χρηματιστηριακή, οπότε κι έρχονταν και ησύχαζαν πια οι γονείς τους.

Τότε, τα Εξάρχεια ήταν ακόμα σχετικά ήσυχα. Έτσι, νομίζω. Μαζεύονταν τίποτε φρικιά στην πλατεία στα χορτάρια, τρώγανε κανένα σουβλάκι απ’ απέναντι, στρίβανε και κανένα τσιγάρο στα σκαστά για να κάνουν κεφάλι, αλλά μέχρις εδώ. Οι γονείς βέβαια πάντα ανησυχούσανε, μπας και τα παιδιά απ’ τους συνοικισμούς βρουν το δρόμο για τα Εξάρχεια, ένα τσιγάρο δρόμο ήταν τα σκασμένα απ’ την Ομόνοια. Πώς να μη φοβούνται. Μετά όμως τα Εξάρχεια αγριέψανε και οι γονείς άρχισαν να φοβούνται περισσότερο. Εμείς που δεν είχαμε Εξάρχεια στο χωριό μας, και η Αθήνα έπεφτε κομμάτι μακριά, οι γονείς μας πάλι φοβόντουσαν μπας και κάνουμε την πλατεία του χωριού Εξάρχεια και μας κλείδωναν μέσα.

Τι να πεις κανείς; Οι γονείς είναι φτιαγμένοι για ν’ ανησυχούν.

Τώρα η γενιά μου έγινε αυτή γονείς. Πριν λίγα χρόνια έβλεπα μανάδες και πατεράδες να στέκουν καραούλι στο ένα πόδι, με το ένα μάτι πάντα ανοιχτό και με το άλλο σκάντζα βάρδια, μπας και πάνε και μπλέξουνε τα παιδιά με τα ναρκωτικά, τα σκληρά και τα έτσι. Φωτιά στα μπατζάκια τους οι κακομοίρηδες, πληρώνανε τις κοπάνες των νιάτων τους αλλά με την ταρίφα τώρα διπλή. Τα παιδιά μετά ψιλομεγάλωσαν, τα ναρκωτικά μπήκανε σε δεύτερη μοίρα, αλλά το στήθος των γονιών φούσκωνε και πάλι από μια νέα αγωνία.

«Χλιδάνεργος» είναι σήμερα η λέξη που τους κάνει να ριγούν στο άκουσμά της. Ο φόβος και ο τρόμος της γενιάς μου, μπας και γίνουν τα παιδιά της χλιδάνεργοι. Δηλαδή, αφού τα σπουδάσεις, τα μορφώσεις με τα αγγλικούλια τους, τα γερμανικούλια τους, τα κινεζικούλια τους, τα μεταπτυχιακούλια τους και τα διδακτορικούλια τους, να τα έχεις μετά στο σπίτι και να συνεχίζεις να τα ταΐζεις, να τα σιδερώνεις, να τα ξεσκατίζεις, να τα χαρτζιλικώνεις, να τους δίνεις και το 4Χ4, αντίς να πάνε να βρουν το δρόμο τους και να σ’ αφήσουν και σένα ήσυχο να βρεις το δικό σου.

«Σιγά, μην πάω να δουλέψω για χίλια ευρώ το μήνα, με τόσα προσόντα», σου ανταπαντάνε, τη στιγμή που δεν απέχεις πολύ να τους δώσεις καμιά σπρωξιά απ’ την ταράτσα μπας και ξεκουνηθούνε και βρούνε κάτι να κάνουνε, τέλος πάντων. Σε βγάζουνε και μαλάκα από πάνω, που τα μόρφωσες και τα προίκισες με τα χιλιάδες βραχιόλια, (που έλεγε η γιαγιά μου), διαμαντένια τώρα πια, τ’ αδαμαντορυχεία του Σαλιαρέλλη ζωντανά στα χέρια τους, από τα τόσα χρυσοπληρωμένα μαθήματα στα ιδιαίτερα και τα φροντιστήρια.

Συχνά-πυκνά βλέπω μανάδες τρελαμένες και ξεμαλλιάρες να τριγυρνάνε στους δρόμους αδέσποτες κι αγριεμένες, άλλες με μια βαλίτσα, άλλες μ’ ένα μπόγο, άλλες μ’ ένα μπαούλο ψάχνοντας απεγνωσμένα για κάποιο δωμάτιο, για μια γκαρσονιέρα, να χωθούν, ν’ απαγκιάσουνε. Αφού δεν φεύγουν τα παιδιά απ’ το σπίτι, τι να κάνουν, το παίρνουν απόφαση και ξεπορτίζουν αυτές. Τι να γίνει; Είναι κι αυτό μια κάποια λύση.

Υ.Γ. Αφιερωμένο εξαιρετικά στη Μυρτώ και την Ελένη που με τη βαλίτσα έτοιμη και πίσω απ' την πόρτα περιμένουν τον Ιούνιο να το σκάσουν. Στην Ζήνα, που πρόλαβε και την έκανε νωρίς, μόνο που την βρήκανε και της τα χάλασαν. Στην Μάρια που όχι μόνο έφυγε, αλλά άλλαξε και πόλη.