Τα ΛΙΑΝΙΚΑ και τα ΣΚΟΡΠΙΑ

Υπήρχαν κάποτε εποχές που ο κόσμος πήγαινε στον μπακάλη να ψωνίσει κι έφευγε μ’ ένα και με δυο κιλά φέτα, αν και συνήθως οι νοικοκυραίοι φαντάζονταν τα τρόφιμα όχι μεμονωμένα, μα σαν σοδειά και συνήθως τα μετράγανε σε ντενεκέδες, αρμαθιές, καφάσια, καρβέλια ή κεφάλια, π.χ. ένα τενεκέ λάδι, ένα τενεκέ φέτα, μέλι με τα λίτρα, ένα κεφάλι κασέρι, ένα τενεκέ ρέγκες κι άλλον ένα με λακέρδα, μια αρμαθιά λουκάνικα, μια αρμαθιά σκόρδα. Μπερικέτια! Τα καρπούζια τ’ αγοράζανε ολόκληρα και όχι μόνο ένα αλλά πολλά-πολλά μαζί. Το ίδιο και τα πεπόνια και τα ροδάκινα. Θα μου πείτε ότι οι οικογένειες ήταν μεγαλύτερες. Δεν νομίζω ότι ήταν αυτός ο λόγος.

Ήταν συνήθειο και νοικοκυροσύνη και περηφάνια μαζί, νάναι τα ντουλάπια και οι αποθήκες γεμάτες για να μη χρειάζεται να τρέχουν τα παιδιά και οι κυράδες κάθε λίγο και λιγάκι στον μπακάλη. Σα να μην είχαν άλλη δουλειά να κάνουν από το να τριγυρνάνε σινάμενες κουνάμενες ολημερίς στις ρούγες, τη μια τάχατες για το λάδι που τους έλειψε, την άλλη για τα σπίρτα, την άλλη για τ’ αλάτι!

Δεν ξέρω βρε παιδάκι μου αλλά σήμερα τα πράγματα, πως να το πούμε, σκόρπισαν. Το καρπούζι δεν είναι πια ολόκληρο, μια μπάλα εγκυμονούσα που δεν ήξερες τι θα σου βγάλει. Κόπηκε σε φέτες και έτσι το βλέπουμε πια, χειρουργημένο, το ίδιο και τις κολοκύθες, παρά το γεγονός ότι πριν από λίγα χρόνια κοροϊδεύαμε τους ξένους που αγοράζανε λίγες μόνο σκατούλες απ’ αυτό και λίγες μόνο απ’ τ’ άλλο. Παλιά ντροπόσουνα να πάρεις μια μπανάνα, ένα μήλο, ένα αχλάδι. Σήμερα, είναι κοινός τόπος. Γίναμε πιο πρακτικοί;

Ως και τα τραγούδια βγήκανε στη λιανική. Ένα ευρώ το καθένα! Τραγούδια με το κομμάτι. Χάθηκε ο δίσκος, η ενότητα, η λογική του να είναι όλα ενταγμένα κάπου, να ενδυναμώνουν όλα μαζί ένα νόημα. Καθ’ ένα μοναχό του λοιπόν. Σκορποχώρι κι ανακατωσούρα. Ποιος νοιάζεται πια για νοήματα; Πάλι καλά να λες όσο ακόμα υπάρχουν και τραγούδια, όπως και νάναι. Στη γωνιά παραμονεύουν τα ringtones.

Το ίδιο και ο λόγος, οι λέξεις. Κοφτές, ίσα ίσα να κωδικεύεται και να μεταφέρεται η πληροφορία, τα αναγκαία δηλαδή. Ο λόγος, αυτός της διαφήμισης, με ατάκες και πυροτεχνήματα ίσα ίσα για την προσοχή και την εντύπωση. Θαρρείς πως η ζωή είναι διαφημιστικός χρόνος, πολύτιμος, που να μην σπαταλιέται σε παύσεις και περιττολογίες. Για να στείλεις ένα SMS δεν χρειάζεσαι δα και περισσότερα.

Και τα πρόσωπα σκορπίσανε το ίδιο. Ψηφίδες δανεισμένες από δω κι από κει. Τίποτε συγκροτημένο. Καμιά συνδετική ύλη που να τα συνέχει. Ένα patchwork, ένα puzzle που δεν πρόκειται ποτέ να ολοκληρωθεί Μια ταυτότητα με χίλια ονόματα και με κανένα. Ρευστή και ανυπόστατη. Ερμαφρόδιτη να γυροφέρνει σε κλισέ και σ’ εντυπώσεις. Πρόσωπα, ψεύτικα, φτιασιδωμένα, δανεικά. Αδαή και αναιδή. Πρόσωπα που διαλύονται και ξαναφτιάχνονται στον χρόνο που μεσολαβεί μέχρι να πάνε από το ένα ράφι στο άλλο, στο ιδεολογικό σουπερμάρκετ.

Σπάσανε τα καρπούζια σε φέτες. Οι τενεκέδες αποσυντέθηκαν σε γραμμάρια. Οι φράσεις, σε λέξεις που γίνηκαν συνθήματα κι όχι ποιήματα. Το Εμείς, σε μια θάλασσα από αυθάδικα Εγώ που πλατσουρίζουν άγαρμπα και θορυβώδικα για να επιπλεύσουν. Το Όλον, σε Μέρος. Οι πολλαπλότητες, σε Ενικότητες.

«Liquid Modernity», «Ρευστή Νεωτερικότητα» όπως έγραψε και ο Zygmunt Bauman.