Έξω τα τζάκια απ’ την Αθήνα!

Όχι, αυτά τα γνωστά, στα οποία πήγε αυτόματα το βρώμικο μυαλό σας. Αυτά, είτε είναι στην Αθήνα, είτε στο Λονδίνο, είτε στο Saint Moritz το ίδιο κάνει. Αυτά, δεν φεύγουν με λέξεις, με ξόρκια και με ‘Όξω’, όσες φορές και να ειπωθούν. Το μόνο που καταφέρνουν είναι το βράχνιασμα.

Για τα άλλα μιλάω, αυτά που καπνίζουν. Και είναι πολλά τα ρημάδια. Καμιά 2 με 3 εκατομμύρια στο λεκανοπέδιο. Και όταν τα πιάνει και μπουμπουνίζουν όλα μαζί σε συμφωνία εκεί γύρω Παρασκευή με Σάββατο βράδυ αναστενάζουν τα βουνά και κλαίνε τα λαγκάδια. Έχετε ποτέ απλώσει μπουγάδα τις μέρες αυτές; Έχετε προσπαθήσει να αφήσετε λιγάκι το παράθυρο ανοιχτό την ώρα που κοιμάστε για να ‘ρθει το νυχτερινό αεράκι να κάνει τα όνειρά σας πιο ανάλαφρα; Για δοκιμάστε τα και μου λέτε μετά..

Ωραίο πράγμα το τζάκι,
...η μυρωδιά του ξύλου, το τρίξιμο της φλόγας, το τρέμουλο της φλόγας, οι φαντασιώσεις που εγείρονται, οι προσδοκίες που φουντώνουν, οι μνήμες που ξυπνούν από ένα μηδέποτε βιωθέν αγνό βουκολικό παρελθόν, ο καπνός που γεμίζει το δωμάτιο, οι σπίθες που πετάγονται και τρυπούν τα μάτια, το τσουρουφλισμένο χαλί, οι καπνιές που πλέκουν ιστούς στο ταβάνι, το μπούκωμα στα πνευμόνια....
αλλά άντε ένα, άντε δύο, άντε δέκα στη γειτονιά! Αλλά μερικά εκατομμύρια;

Το τζάκι αναδείχτηκε στο υπ’ αριθμόν ένα αντικείμενο του πόθου όλης της μικροαστικής Ελλάδας, στοίχειωσε το φαντασιακό της και ειδώθηκε σαν τεκμήριο κοινωνικής ανόδου και ευμάρειας. Απετέλεσε το σήμα κατατεθέν της κοινωνικής καταξίωσης μιας γενιάς που πήδηξε απ’ το αυτοσχέδιο τζάκι των παππούδων της στα χωριά, στο περίτεχνο τζάκι της νιόχτιστης πολυκατοικίας στις πόλεις. Και φάνταξε! Και ξεσκίστηκε σαν νιόβγαλτη πουτάνα. Πέρα δώθε ναρκισσευόμενη, με μια ευμάρεια δανεική, στο ν’ αγοράζει ξύλα, στο να μαθαίνει τα δέντρα και τα ξύλα απ’ τις μάντρες αντί από τα δάση, πέρα δώθε με τις φουφούδες, τα φυσερά, τα προσανάμματα, τις μασιές κι έναν ολόκληρο καινούργιο κόσμο από gadgets που έπρεπε να μάθει να χειρίζεται απ’ την αρχή μαζί με τα blue tooth και τους υπολογιστές. Αναρωτιέμαι, τι θ’ απογίνει η ανθρωπότητα αν κάποια φορά ξεμείνει από τα άχρηστα.

«Της είπανε να χέσει κι αυτή ξεπατώθηκε», θα έλεγε η γιαγιά μου αν ζούσε.

Εκατομμύρια πέσανε πάνω του και όπως γίνεται πάντα, το ξευτέλισαν. Το στρίμωξαν στα σαλόνια, τις κρεβατοκάμαρες, στα υπόγεια, στα ανώγεια, το έντυσαν, το στόλισαν, το φόρτωσαν μ’ όλη την προχειράντζα, την ελαφρότητα και κακογουστιά της νεοελληνικής ακαλαισθησίας, τέμενος, προσκυνητάρι, το κέντρο της ζωής και του σπιτιού, η μαγική γωνιά, το τοτέμ, το φετίχ. Και μαζεμένοι εκεί μπροστά του, περιμένουν παθητικοί και γελοίοι, να γεννήσει το τζάκι αισθήματα και συναισθήματα, να κάνει εχθρούς να φιλιώσουν και έρωτες να τελεσφορήσουν, (στο αμπαζούρ το θαλασσί, αγκαλιά εγώ και συ), άντε και με κανένα εξωτερικό βοήθημα, όπως κεριά, λιβάνια, λίγο κρασί, ...λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου.

Εκεί, στημένοι και εκστατικοί, περιμένοντας τη μαγεία σαν ξωτικό, να ξεπηδήσει απ’ τις φλόγες, να κατέβει απ’ τις καμινάδες και να μεταμορφώσει την αθλιότητα και τη γύμνια και την μέσα και την έξω.

Αλί και τρις αλί στη γενιά που πίστεψε στο τζάκι και έψαξε σ’ αυτό τη σωτηρία της και τον χαμένο της εαυτό, που τυλίχτηκε στη θαλπωρή του, ναρκώθηκε και αποκοιμήθηκε!

Καλά, θα μου πείτε ότι τα πήρα όλα σβάρνα και δεν ξέρω τι λέω πάλι. Κι όμως τι περιμένει κάποιος από ένα τζάκι; Να τον ζεστάνει; Όχι φυσικά. Το τζάκι είναι ένα σύμβολο πολλαπλώς επενδυμένο γι αυτό και τόσο δημοφιλές και απαραίτητο.

Η μεσαία γενιά των πατεράδων μας, δεν ευτύχησε να έχει τζάκια στα σπίτια. Έφυγε ξυπόλητη απ’ τα χωριά της για τις πόλεις, νάβρει κάτι να κάνει, να σπουδάσει, να δουλέψει, να στήσει. Γύρναγε τις γιορτές στο χωριό κι έβλεπε από μακριά τα κεραμίδια παξιμάδια και της έτρεχαν τα σάλια.. Η γενιά η δική μου έφαγε πιο πολύ απ’ τα έτοιμα, παρά έφτιαξε η ίδια. Πούλησε, σκόρπισε, δανείστηκε, αγόρασε ευκολίες, παραφούσκωσε με ψευδαισθήσεις και πιστωτικές. Πλαδάρεψε και στην ψυχή και στο μυαλό και άραξε σε τεχνητές θαλπωρές περιμένοντας με τρόπο μαγικό την έλευση και της ουσιαστικής θαλπωρής. Μόνο που αυτή δεν έρχεται από τα σημεία και τα σύμβολα.

Και τι με νοιάζουν εμένα όλα αυτά; Με νοιάζουν, γιατί κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδυ που η μικροαστική υπαλληλία ανάβει τα τζάκια της, ένα πηχτό τέρας σκεπάζει τον ουρανό της Αθήνας, μου κρύβει την θέα προς τ’ αστέρια, μου βρωμίζει τα ασπρόρουχα στο σκοινί, μου αμπαρώνει τις μπαλκονόπορτες και ενίοτε με στέλνει στο Κρατικό με αναπνευστικά.

Κρατείστε σφιχτά τα τζάκια σας!!!

Αλλά, βουλώστε τουλάχιστον τις καμινάδες, βγάλτε τα ξύλα και βάλτε κάποιο άλλο υποκατάστατο στη θέση τους, όπως εκατομμύρια Λονδρέζοι εδώ και χρόνια έχουν κάνει.

Άλλωστε, δεν θα είναι το πρώτο ΔΗΘΕΝ που θα βάλετε στη ζωή σας!