Γιατί μάς Σέρνει ο Καρατζαφέρης; (Συσχετισμοί με τη Γαλλική Εμπειρία)

Την επαύριο των ευρωεκλογών παρ’ όλο που το ΠΑΣΟΚ ήρθε πρώτο σε αριθμό ψήφων με ένα 36.64%, και η Νέα Δημοκρατία δεύτερη μ’ ένα άλλο 32.29%, αντιπροσωπεύοντας αμφότερα τα κόμματα το 69% του εκλογικού σώματος, εν τούτοις αυτό που έμεινε σαν γεύση στο στόμα ήταν ότι ο αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών ήταν ο πολύς Καρατζαφέρης, παρ’ όλο που απέσπασε το 7.12%, ένα υποπολλαπλάσιο δηλαδή αυτού που απέσπασε το πρώτο κόμμα.

Δεν ξέρω πώς, αλλά αυτό το αποτέλεσμα εκτιμήθηκε σαν άκρως επικίνδυνο, ώστε από την επομένη της επομένης των εκλογών τα δυο μεγάλα κόμματα να σπεύσουν να δηλώσουν τη νομιμοφροσύνη τους στον νικητή, συντάσσοντας εν μια νυκτί το πρώτο πακέτο μέτρων της μεταναστευτικής τους πολιτικής, που ήταν κομμένο και ραμμένο πάνω στο πατρόν του ΛΑΟΣ. Άλλωστε κακά τα ψέματα, ήταν και ο μόνος που είχε έτοιμο, ξεκάθαρο και αμέσου εφαρμογής πρόγραμμα για το θέμα αυτό.

Αν ο Καρατζαφέρης με την αύξηση της δύναμής του κατά 3% θορύβησε τη χώρα, τι να πούνε και οι Γάλλοι με το Εθνικό Μέτωπο (FN) του Λεπέν ο οποίος κάποια στιγμή το 1986 απέσπασε 34 έδρες στη βουλή με το 9.7% των ψήφων (απλή αναλογική γαρ, δώρο του Μιττεράν), το 1997 απέσπασε 1 μόνο έδρα, αν και είχε καταφέρει να πιάσει το 15% των ψήφων, (οι Γάλλοι μάζεψαν άρον άρον την απλή αναλογική πίσω στα συρτάρια, όχι που θα το διακινδύνευαν), ενώ έκτοτε η δύναμή του βρίσκεται σταθερά σε πτώση κατρακυλώντας το 2007 στο 4.3%.

Συνεχής πτώση της δύναμής του καταγράφεται από το 1995 και εντεύθεν και στις Προεδρικές εκλογές, (1ος γύρος), πηγαίνοντας από το 15% το 1995, στο 10.45% στις τελευταίες εκλογές πρόπερσι, που μας έδωσαν τον Νικολά. Φυσικά όλοι θυμούνται το θρίλερ του 2002 όπου ο Λεπέν πέρασε στο δεύτερο γύρο με 17.79% βγάζοντας έξω από το παιχνίδι τον σοσιαλιστή Ζοσπέν.

Στις τελευταίες ευρωεκλογές το Εθνικό Μέτωπο (FN) κυριολεκτικά κατακρημνίστηκε στο 6.3% (από γύρω στο 10% που έπαιρνε), χάνοντας τέσσερις ολόκληρες έδρες.

Έκανα αυτή τη σύντομη παρουσίαση του εκλογικού ιστορικού της γαλλικής ακροδεξιάς ακριβώς λόγω της εκπληκτικής ομοιότητας των αντιδράσεων των δικών μας πολιτικών κομμάτων με αυτών της Γαλλίας.

Βλέποντας λοιπόν οι γάλλοι «αδελφοί» μας τα σημαντικά ποσοστά του FN, άρχισαν να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον με πλειοδοσίες πάνω, (πού αλλού;) στο μεταναστευτικό. Ο Σιράκ, έχοντας χάσει το 1988 με πολύ μεγάλη διαφορά από τον Μιτεράν, και με τον Λεπέν να έχει καρπωθεί το 14.5% των ψήφων, δεν πρόφταινε να κολακεύει τα αφτιά των ψηφοφόρων του τελευταίου. Μάλιστα, το καλοκαίρι του 1991 μίλησε για την οδύνη του Γάλλου εργάτη που βλέπει μια μουσουλμανική οικογένεια με ένα πατέρα τρεις ή τέσσερις γυναίκες και γύρω στα είκοσι παιδιά να κερδίζει 10,000$ σε κοινωνικά επιδόματα χωρίς να εργάζεται. Και συνέχισε αναφερόμενος, έως και στις μυρωδιές της μουσουλμανικής κουζίνας, οι οποίες, τόνισε ότι κάθε άλλο παρά ευχάριστες θα είναι στη μύτη του μέσου Γάλλου. Ενώ ο Ζισκάρ ντ’ Εσταίν από την πλευρά του, άρχισε να συζητάει την ιδέα θεμελίωσης των πολιτικών δικαιωμάτων στο δίκαιο του αίματος και όχι στο δίκαιο του τόπου. (jus sanguinis, αντί jus soli). Στην Ελλάδα παρεμπιπτόντως ισχύει το πρώτο. Στη Γαλλία αλλάζοντας η μεταναστευτική πολιτική από το 1993 και εντεύθεν προς το χειρότερο, υιοθετήθηκε τελικά το δίκαιο του αίματος.

Αλλά και οι σοσιαλιστές δεν έμειναν πίσω. Το 1991 η Edith Cresson, πρωθυπουργός της Γαλλίας εξέφρασε το ενδιαφέρον της για την ιδέα να επαναπατρίζονται οι νέοι μετανάστες με πτήσεις τσάρτερς ναυλωμένες από την Κυβέρνηση!

Όπως αναφέρει, ο Richard Wolin στο βιβλίο του «Η γοητεία του ανορθολογισμού», (σσ.439-442), (εκδ. ΠΟΛΙΣ), σ’ όλη τη δεκαετία του ’90 ο Λεπέν ήταν αυτός που καθόριζε τον γενικό τόνο και το περιεχόμενο της πολιτικής συζήτησης στη Γαλλία. Ο δε Andre Glucksmann παρατηρούσε ότι

«...στη Γαλλία έχουμε ένα μάλλον ασυνήθιστο φαινόμενο, το 80% του λαού που δεν είναι ούτε κομμουνιστές ούτε υποστηρικτές του Λεπέν να συζητάνε μονίμως για τον Λεπέν. Θέλω να πω ότι όλοι στην Ευρώπη διατρέχουμε τον κίνδυνο να μιλάμε για τη φασιστική απειλή γιατί δεν έχουμε τίποτε άλλο να πούμε. Οι λέξεις δημιουργούν τα πράγματα, κι αν υφίσταται σήμερα φασιστική απειλή, αυτό συμβαίνει γιατί δεν γίνεται καμιά συζήτηση για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ή για την εξέλιξη της δημοκρατίας σε κάθε χώρα, και όχι επειδή υπάρχουν λίγοι φασίστες...»

Αν δεν σταματήσουν, συνεχίζει ο Wolin, τα παραδοσιακά κόμματα της αριστεράς και της δεξιάς να σκέφτονται με κριτήριο το στενό κομματικό τους συμφέρον, κι αν δεν αποφασίσουν στο όνομα των δημοκρατικών αρχών, να ενωθούν και ν’ αντισταθούν στη νοοτροπία του φόβου και του μίσους, το Εθνικό Μέτωπο θα συνεχίζει να καθορίζει το πολιτικό τοπίο της Γαλλίας για πολύ ακόμα.

Πόσο οικεία μού ακούγονται τα λόγια αυτα!