Μια Φωτογραφία που Μπορεί να Γίνει Αληθινή

Παρακολουθώντας τις προάλλες τις ειδήσεις μού έκανε εντύπωση ρεπορτάζ που αναφερόταν σε μια καινούργια «επιχειρηματική» δραστηριότητα που ακμάζει στους δρόμους γύρω απ’ την Ομόνοια. Όχι, μην πάει ο νους σας στο κακό. Δεν πρόκειται για κανένα ύποπτο πάρε-δώσε. Άλλωστε, όλη η εφευρετικότητα γύρω από το «ύποπτο» έχει εξαντληθεί εδώ και καιρό.

Μια καινούργια πελατεία ήρθε να δώσει ζωή σε δεκάδες φωτογραφεία εκεί γύρω. Ασιάτες κυρίως μετανάστες συνωστίζονται στους σκοτεινούς θαλάμους τους για μια καλή φωτογραφία που θα στείλουν πίσω στην πατρίδα, στους συγγενείς και φίλους, στη μάνα, στ’ αδέρφια, στα ξαδέρφια, στους γείτονες. Καθαρό άσπρο πουκάμισο, καλοχτενισμένα μαλλιά, αστραφτερό χαμόγελο και στο φόντο το lobby ενός πολυτελούς ξενοδοχείου, ή η απαστράπτουσα αίθουσα ενός gourmand εστιατορίου, ή ένα καλοχτισμένο σπιτικό. Και μπροστά σε όλα αυτά τα φανταστικά και ονειρεμένα, να ποζάρει ένας ευτυχισμένος πετυχημένος, ένας περήφανος ιδιοκτήτης.

Πέρα όμως από το μειδίαμα, που αναδύεται σαν πρώτη αντίδραση στο ανέφικτο που το εν λόγω ρεπορτάζ υπαινίσσεται, υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα, η οποία μόνο σε μια δεύτερη ανάγνωση γίνεται αντιληπτή. Ότι, πίσω εκεί στη μακρινή πατρίδα υπάρχει ένα κάρο κόσμος που πιστεύει ότι όλα αυτά είναι όντως αληθινά. Ότι ο Χασάν, το δικό τους παιδί, το προικισμένο τους παιδί, τα κατάφερε επιτέλους! Και φυσικά ούτε ένας δεν θ' αμφέβαλε όταν τον αποχαιρετούσε ότι ο Χασάν κάποια μέρα θα επέστρεφε δοξασμένος.

Εμείς όμως αμφιβάλουμε. Ίσως φταίει το σκουρόχρωμο πρόσωπο, ίσως φταίει η ένδεια και η απόγνωση που τους προκαλούμε και που μας κάνει να βγάζουμε θολά συμπεράσματα. Ίσως φταίει και η μνήμη για τους δικούς μας μετανάστες της Αμερικής και της Γερμανίας, που την έχουμε ολοσχερώς εξορίσει. Για το πώς δηλαδή οι δικοί μας άνθρωποι είχαν φύγει και για το πώς γύρισαν, όσοι γύρισαν.

Κυρίως όμως φαίνεται να ξεχνάμε ότι από μια χώρα, είτε Ελλάδα λέγεται αυτή, είτε Αφγανιστάν, είτε Πακιστάν, πάντα φεύγουν τα πιο νέα και από τα νέα τα πιο δυναμικά και ικανά άτομα. Ποιος άλλος θα τολμούσε να κάνει ένα τόσο επικίνδυνο ταξίδι στο άγνωστο, ποιος θα μπορούσε να εξοικονομήσει τα χιλιάδες δολάρια που απαιτούνταν για την πληρωμή των δουλεμπόρων, εισόδημα πολλών χρόνων δουλειάς αν το καλοσκεφτεούμε, ποιος από μας θα είχε τη δύναμη και το κουράγιο για μια τέτοια περιπέτεια;

Και τέλος-τέλος, ας έχουμε και στο μυαλό μας ότι ένα 18% από αυτούς τους ασιάτες που βλέπουμε να τριγυρνάνε στο άσκοπο στους δρόμους και από τους οποίους αποστρέφουμε το βλέμμα είτε από απέχθεια, είτε από φόβο είτε από οίκτο, έχει τελειώσει και κάποιο πανεπιστήμιο στην πατρίδα του.


Υ.Γ1. Στο Calais, όπου, όπως γράφαμε πριν λίγες μέρες, οι αρχές προέβησαν κι εκεί στο ξήλωμα αυτοσχέδιου καταυλισμού μεταναστών, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ αποφάσισε να επέμβει παρέχοντας κάθε είδους βοήθεια, από εξασφάλιση ενός ανθρώπινου τρόπου διαβίωσης, έως και νομική για όσους δικαιούνται άσυλο. Στην Πάτρα ποιος θα επέμβει;

ΥΓ2. Διαβάστε και μια ιστορία για μια αλλη φωτογραφία, που τραβήχτηκε όμως στη Καμπούλ.