Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Η Οικονομία ως Υπηρέτης της Πολιτικής


Η φράση «τα μέτρα είναι μονόδρομος» που συχνά πυκνά αναμασά ο τύπος που ακόμα θεωρεί τον εαυτό του Πρωθυπουργό της χώρας, δεν βγαίνει από το στόμα στα ξεκούδουνα, αλλά πηγάζει από μια βαθύτερη και πρωταρχική παραδοχή ότι η Οικονομική συνιστά ένα ουδέτερο επιστημονικό πεδίο το οποίο διατρέχουν άκαμπτοι και προαιώνιοι νόμοι, το ίδιο άκαμπτοι και αιώνιοι με τους νόμους που διέπουν την κίνηση της φυσικής πραγματικότητας και ότι τα εξ αυτής υπαγορευόμενα μέτρα αποτελούν μια μονοσήμαντα ορισμένη, και πέραν κάθε αμφισβήτησης αναπόδραστη αντικειμενικότητα.


Η Οικονομική σκαρφάλωσε στο βάθρο των επιστημών πολύ αργότερα από τις φυσικές, τις επονομαζόμενες και «σκληρές» επιστήμες, υποθέτω όταν το πνεύμα του λογικού θετικισμού που εκπορεύτηκε από τον Κοντ είχε ωριμάσει αρκετά ώστε ν’ αρχίσει να διακρίνει αυστηρούς νόμους και υποτιθέμενες κανονικότητες και μέσα στο πεδίο ερεύνης των κοινωνικών και ανθρωπιστικών σπουδών. Με το επακόλουθο πάντρεμα της οικονομίας με τα μαθηματικά, γεγονός που έλαβε χώρα σαφώς μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο, η οικονομική αναβαθμίστηκε αισθητά, ανέβηκε δηλαδή αρκετά levels στην πίστα των επιστημών, όπως θα λέγαμε κοινά, με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε μια σκοτεινή, αυτοαναφορική και αντικοινωνική δραστηριότητα, τα αποτελέσματα της οποίας είναι σήμερα σε όλους ορατά.


Το ότι η Οικονομική, δεν μπορεί να θεωρηθεί επιστήμη με όλη τη σημασία της λέξης, οφείλεται στο εγγενές έλλειμμα αντικειμενικότητας που τη διακρίνει, με την έννοια ότι στο δρόμο πριν απ’ αυτή πηγαίνει πάντα η ιδεολογία και η πολιτική. Η Οικονομική μπορεί να θεωρηθεί επιστήμη μόνο στο βαθμό που παρέχει τα εργαλεία και τις μεθόδους ανάλυσης. Το πώς όμως θα χρησιμοποιηθούν τα συγκεκριμένα εργαλεία, ποιες ποσότητες θα απομονωθούν, ποιες θα συστηματοποιηθούν και ποιες απ’ αυτές θα μετρηθούν, εξαρτάται από το είδος των πολιτικών που καλείται να υποστηρίξει.


Τα νεοκλασικά οικονομικά αποτελούν έναν ανεξάρτητο τρόπο ανάλυσης των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων, πίσω από τον οποίο όμως υπάρχει μια συγκεκριμένη πολιτική αντίληψη για το τι είναι κοινωνία, για το τι είναι κράτος και για το είδος των μεταξύ τους σχέσεων. Παρ’ ότι με αρκετή δόση αυθαιρεσίας και αλαζονείας περιβλήθηκαν με το φωτοστέφανο της ορθοδοξίας και σφετερίστηκαν την έννοια του ορθολογικού, εξορίζοντας οποιαδήποτε άλλη αντίληψη στον καιάδα του παραλόγου, εν τούτοις πριν από τη συγκεκριμένη οικονομική σχολή είχαν αναπτυχθεί τα κεϋνσιανά οικονομικά, ακόμα πιο πριν τα μαρξιστικά οικονομικά, ενώ στο απώτερο παρελθόν η οικονομική δεν υφίστατο καν σαν αυτόνομη οντότητα.


Σ’ όλη τη διάρκεια της πρόσφατης οικονομικής ιστορίας (20ος αι.) η κεϋνσιανή σχολή εναλλασσόταν με τη φιλελεύθερη ανάλογα με τις επιδιώξεις της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας η οποία και έντυνε με κύρος πότε τη μια και πότε την άλλη. Αν η προτεραιότητα της πολιτικής ηγεσίας ήταν η εξυπηρέτηση του κόσμου της εργασίας τότε για παράδειγμα εφάρμοζε τις κεϋνσιανές ή τις μαρξιστικές συνταγές, ενώ αν η προτεραιότητά της ήταν ο κόσμος του κεφαλαίου, τότε υιοθετούσε τη (νεο)φιλελεύθερη.


Επίσης, αν θεωρούσε το οικονομικό αποτέλεσμα ως απόρροια των δράσεων ανεξάρτητων ατόμων, τότε άνοιγε το νεοκλασικό συναξάρι, ενώ αν το εκλάμβανε ως συλλογική κοινωνική δραστηριότητα, τότε κατέβαζε από τη βιβλιοθήκη το κεϋνσιανό ή το μαρξιστικό ανάλογο. Άρα στη σχέση οικονομίας/πολιτικής την πρωτοκαθεδρία την κατέχει πάντα η πολιτική, την οποία έρχεται υπάκουα η οικονομία να εξυπηρετήσει. Όταν λοιπόν ο τύποις πρωθυπουργός διακηρύσσει, εν είδη ευαγγελικής αποκάλυψης, ότι τα μέτρα αποτελούν μονόδρομο, προφανώς και το εννοεί, φυσικά μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο πολιτικής που έχει εξ αρχής επιλέξει, και που είναι ο νεοφιλελευθερισμός.


Μετά από 30+ χρόνια επικυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού τόσο στην κοινωνία και το εποικοδόμημα, όσο και στις πανεπιστημιακές σχολές οι οποίες και τον αναπαράγουν, αδυνατώντας να σπάσουν τον φαύλο κύκλο, είναι φυσικό κάθε άλλη άποψη να φαντάζει παράλογη, αφύσικη, ανορθολογική και αναποτελεσματική. Κάτι που σε άλλες εποχές, με μια άλλη πολιτική εξουσία, η ίδια αυτή άποψη θα φαινόταν φυσιολογική και ορθόδοξη.


Η κυβέρνηση επομένως, επιλέγει εντελώς συνειδητά να πλήξει τον εργαζόμενο κόσμο, και να αφήσει ανέγγιχτο το κεφάλαιο, επειδή (και να μού συγχωρήσετε την ερμηνεία), σε ψυχολογικό επίπεδο δεν έχει καμία σχέση με τον πρώτο, παρά μονάχα μέσα από μια ομιχλώδη φαντασίωση, ενώ έχει πολύ μεγάλη σχέση με τον δεύτερο, τον οποίον και φυσιολογικά επιθυμεί να προστατέψει. Από κει και πέρα, η πρωταρχική αυτή επιλογή είναι δυνατόν να υποστηριχτεί με διάφορα ιδεολογήματα, όπως, για παράδειγμα, ότι η φορολογική ασυλία του κεφαλαίου θα δράσει θετικά προς τις επενδύσεις, άρα και προς τις νέες θέσεις εργασίας, γεγονός που από κτίσεως ελληνικού κράτους ουδέποτε συνέβη, λόγω της διεφθαρμένης, κρατικοδίαιτης, αρπαχτικής, ανίκανης και μιζαδόρικης ελληνικής αστικής τάξης. Ή όπως ότι η ολοκληρωτική φοροαπαλλαγή του εφοπλιστικού κεφαλαίου θα αυξήσει τη ροή συναλλάγματος, ή ότι η εξαίρεση της εκκλησίας θα εξασφαλίσει στον καθένα από το χριστεπώνυμο πλήθος κι από μια σουίτα στον παράδεισο...


Αυτό λοιπόν που πρέπει να συνειδητοποιήσει ο καθένας μας είναι ότι τα μέτρα συνιστούν μονόδρομο μόνο στη συγκεκριμένη πολιτική επιλογή της κυβέρνησης, που ουσιαστικά είναι η επιλογή του κεφαλαίου. Η μόνη αναγκαιοτητα είναι η αναγκαιότητα του κεφαλαίου και καμιά άλλη. Τελεία.


23 σχόλια:

Νοσφεράτος είπε...

''Ή όπως ότι η ολοκληρωτική φοροαπαλλαγή του εφοπλιστικού κεφαλαίου θα αυξήσει τη ροή συναλλάγματος, ή ότι η εξαίρεση της εκκλησίας θα εξασφαλίσει στον καθένα από το χριστεπώνυμο πλήθος κι από μια σουίτα στον παράδεισο...''

ΓΙ ΑΥΤΆ ΤΑ ΔΥΟ(και οχι μονο ) ας μιλησει η αριστερα ...
Συγκεκριμμενα ..Και επιτακτικά

Για το τουμπεκι που κανουν ολα τα ΜΜΕ για την ολοκληρωτική φοροαπαλλαγή των εφοπλισταραδων εγραψε την κυριακή ο ΙΟΣ
ευτυχως πουυπαρχει καιο Ιος ..

Ανώνυμος είπε...

Tώρα που ανοίξατε και μάντρα αυτοκινήτων, εύχομαι καλή πρόοδο.

cynical είπε...

Νοσφερατε,
το διαβασα κι εγω, χθες, στον Ιο.

ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΔΩ

Sophia είπε...

Δυσκολεύομαι να σκεφτώ μια κοινωνία με επικυριαρχία διαφορετικού συστήματος και διαφορετικής πολιτικής εξουσίας που να βλέπει την οικονομία μέσα σε ένα βιώσιμο κοινωνικό και ανθρωπιστικό καθ' όλα πλαίσιο, παρόλο που θα περίμενε κανείς, με την πρόοδο και την εξέλιξη και τις γνώσεις του αιώνα μας, κάτι τέτοιο θα ήταν εύκολο να γίνει πράξη. Παρόλο που θεωρούμε βασικό παράγοντα της καθημερινότητάς μας την γνώση για τους τρεις πυλώνες της αειφορίας, δεν βλέπω να ισχύει πραγματικά κάτι τέτοιο, παρά μόνο μια αδηφάγα τάση του πλούτου να αναπαράγεται αλλά μόνο σε μια μικρή πληθυσμιακή μερίδα με καταστροφικές επιπτώσεις για όλους τους υπόλοιπους τομείς.

cynical είπε...

Σοφία,

η πολυθρύλητη "κοινωνία της γνώσης" είναι ένας από τους τρεις πυλώνες συσσωρευσης πλούτου, ένα άλλο αστικό ιδεολόγημα των καιρών.

Alexandros είπε...

Γεια σου Cynical.
Αν και έχω την αίσθηση ότι παραβιάζεις ανοιχτές θύρες οπότε δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος να αντικρούσει κάποιος τα επιχειρήματα σου, εντούτοις μου κάνει μεγάλη εντύπωση που θεωρείς την Ελλάδα νεοφιλελεύθερη χώρα έστω μόνο στον οικονομικό τομέα.
Περισσότερο μία διαπλοκή μεταξύ των πολιτικών και των οικονομικά ισχυρών παραγόντων βλέπω εγώ να υπάρχει, παρά κάποια φιλοσοφία νεοφιλελεύθερης πολiτικής.
Δεν νοείται τέτοια πολιτική με κλειστά επαγγέλματα, με απίστευτη γραφειοκρατία όσον αφορά τις επενδύσεις, με κρατικούς τον ΟΣΕ και την ΔΕΗ, χωρίς ιδιωτικά πανεπιστήμια, με Δημόσιο τομέα τέρας και με ανύπαρκτο έλεγχο των καρτέλ και των μονοπωλίων.
Τα οικονομικά μοντέλα που λες ότι έχουν εξοριστεί, είχα την εντύπωση ότι εφαρμόστηκαν και απέτυχαν για αυτό εξορίστηκαν. Αυτό που έχω διαβάσει είναι ότι έδωσαν ανάλογες και ακόμα μεγαλύτερες οικονομικές κρίσεις. Ίσως πάλι οι οπαδοί τους να πιστεύουν ότι δεν έγινε σωστή εφαρμογή τους, δεν ξέρω.. Ίσως να πιστεύουν ότι δεν απέτυχαν και ότι όλα είναι μία προπαγάνδα των οπαδών της άλλης πλευράς.
Αυτό που μου λέει η φωνή της λογικής είναι ότι τα οικονομικά μοντέλα που είχαν μέχρι τώρα επικρατήσει και ίσως να συνεχιστούν για κάποια χρόνια ακόμα, εξυπηρετούσαν τους ισχυρούς (όπως συμβαίνει πάντα σε αυτή τη ζωή) αλλά ταυτόχρονα διεύρυναν αυτό που λέμε μεσαία τάξη και εξασφάλισαν ποιότητα ζωής τέτοια, που όμοια της δεν είχε εμφανιστεί ξανά. Τα μοντέλα όμως κάποια στιγμή "κρασάρουν" δεν είναι αιώνια..
Αναρωτιέμαι επίσης τι εννοούμε με τον όρο κεφάλαιο. Ειλικρινά ρωτάω χωρίς ίχνος ειρωνείας, διότι με όσους κατασκευαστές δημοσίων και ιδιωτικών έργων έχω μιλήσει (εκτός αν δεν είναι κεφαλαιοκράτες αυτοί) μου λένε ότι οι μισοί βάζουν λουκέτο και οι άλλοι μισοί πάνε από το κακό στο χειρότερο. Χρήματα στην αγορά δεν υπάρχουν, το ΕΣΠΑ δεν έχει "τρέξει" καθόλου λόγω έλλειψης εθνικών πόρων και γενικά η αγορά στον κατασκευαστικό τομεά έχει στεγνώσει. Αναλογικά αν το δει κανείς, όλοι πλήττονται από τις εξελίξεις. Έμποροι, εργολάβοι, μεγαλοεπιχειρηματίες και λοιποί. Όλοι.
Δεν πιστεύω ότι η υπερφορολόγηση του κεφαλαίου είναι λύση. Ούτε ότι μπορεί στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία που βιώνουμε, να περιοριστεί και να φορολογηθεί το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Κάποια άλλη είναι η λύση (ίσως η μεγαλύτερη εποπτεία από το κράτος των κανόνων της ελεύθερης οικονομίας) και όχι οι κομμουνιστικές θεωρείες με τις οποίες φλερτάρεις εδώ και καιρό.
Καλό απόγευμα.

Odyssey είπε...

"H oικονομία ως υπηρέτης της πολιτικής". Αυτό έπρεπε να είναι ένα εξαιρετικό πολιτικό σύνθημα και ωραίος στόχος.

Κατά τον Αριστοτέλη, η πολιτική είναι η επιστήμη των επιστημών. Και δεν έχω καμία όρεξη να αλλάξω αυτόν τον ορισμό, αφού αυτή, κατά τον Αριστοτέλη, είναι η "επιστήμη", που αναζητά το "υπέρτατο συλλογικό αγαθό".
Είναι, λοιπόν, φυσικό να υπηρετείται από τις υπόλοιπες επιστήμες και όλες μαζί να προσπαθούν, με σκοπό την επίτευξη του συλλογικού καλού.

Σπουδάζοντας κάποια στιγμή αυτή την "επιστήμη", ανακάλυψα και με τη βοήθεια άλλων (π.χ. Σαμίρ Αμίν), πως δεν μπορεί να υπάρξει "οικονομική επιστήμη" και να δώσεις απαντήσεις, μέσω της "οικονομίας", χωρίς να κάνεις focus στο όλον των "κοινωνικών επιστημών". ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ "οικονομικές" λύσεις στα κοινωνικά και τα ανθρώπινα, γιατί ο άνθρωπος δεν είναι homo economicus. (Το τελευταίο πρόκειται για καπιταλιστικό κατασκεύασμα)

Έρχονται, μετά και άλλοι, που τινάζουν τα πράγματα ακόμα πιο πολύ στον αέρα:
"Η πολιτική δεν είναι γνώση αλλά γνώμη".
"Το σύνολο των γνώσεων πάνω στα ανθρώπινα είναι τόσο πολύπλοκο, που δεν είναι εύκολο να έχεις τελεσίδικες απόψεις και ιδανικούς νόμους".
Ακούγοντας αυτά, τα ψάχνεις λίγο και διαπιστώνεις, εμπειρικά τουλάχιστον, πως κάπως έτσι είναι τα πράγματα και η ζωή.

Ακόμα και ο ορισμός του Αριστοτέλη, που ερωτεύτηκα είναι λάθος. Ας μην πάμε στον ορισμό της δημοκρατίας. (Έχω υποφέρει αρκετά, εξ αιτίας του).
Αν πάμε στα διάφορα "είδη" ψυχολογίας, η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο πολύπλοκη και ο όρος "επιστήμη" χάνει πολύ από το νόημα του, αφού κάθε θέμα έχει πολλές δοξασίες και ερμηνείες.
Είναι προτιμότερο, λοιπόν, να μιλάμε, όταν αναφερόμαστε στα ανθρώπινα, για σκέψεις και γνώμες, αντί για επιστήμες. (Γίνεται προφανές πως τινάζω στον αέρα την έννοια του "ορθολογισμού", με αυτά που γράφω. Συγνώμη, αλλά τείνουμε προς το ορθό, μέσω της σκέψης, της γνώμης, του διαλόγου και της φαντασίας. Και αυτά όλα ανήκουν στα "πάντα ρει".)
Η απόπειρα μετατροπής των διαφόρων σκέψεων, ιδεών, απόψεων και γνωμών σε "νόμους", "κανόνες", "θεωρίες" οδηγεί σε δόγματα και σε θεολογία.

"Ο άνθρωπος θέλει να είναι ελεύθερος, γιατί θέλει να είναι ελέυθερος".
Αν υπάρχει άλλη εξήγηση, για την αιτία που ο άνθρωπος θέλει να είναι ελεύθερος, θα ήταν ωραίο να την ακούσω και πιθανά να την μάθω.

Μήπως, πρέπει να πάμε στη "φύση" του ανθρώπου και να πούμε πώς ο άνθρωπος είναι ελεύθερος από τη φύση του;
Ποια είναι ή από τι εξαρτάται η φύση του ανθρώπου; Το dna, η παιδεία, το ψυχικό υπόβαθρο, η συνείδηση ή το ασυνείδητο; Τότε, κάποιοι θα μας πουν πως το dna, η "φύση" των ελλήνων είναι είτε καλύτερη από άλλες φυλές είτε η αιτία όσων παθαίνουμε.

Και ούτω καθ' εξής.
Επιστρέφω στον τίτλο και την προσέγγιση σου, για να πω συγχαρητήρια.
Η οικονομία είναι υπηρέτης της πολιτικής, γιατί η πολιτική (έπρεπε να) είναι η σημαντικότερη ενασχόληση του ανθρώπου, από τη στιγμή που έπαψε να είναι ζώο, συνήλθε σε κοινότητες και έγινε πολιτικό ζώο.

Αρκεί, οι πλούσιες γνώσεις που πηγάζουν από αυτούς τους τομείς των ανθρώπινων να μην εκλαμβάνονται ως επιστήμες - δόγματα - θεολογίες. (Η διαλεκτική, ο διάλογος βοηθά).
Είναι όλα ανθρώπινες δημιουργίες, σπουδαίες γνώσεις, που κάθε φορά αναλύονται από την ρέουσα ανθρώπινη και στην περίπτωση μας πολιτική σκέψη.

Odyssey είπε...

@Αλέξανδρος,Cynical
Αλλεπάλληλα λάθη, έκαμε στο σχόλιο του ο Αλέξανδρος, γιατί προσπάθησε, μέσα από κυκλοφορούσες κατατεμαχισμένες θεωρίες -τελικά δόγματα- να δώσει απάντηση σε δικά σου σχόλια.
Χρησιμοποίησε έννοιες , όπως κράτος, κεφάλαιο, κανόνες ελεύθερης οικονομίας, με μικρή σημασία μπροστά στα ανθρώπινα ζητούμενα.

Τον βοήθησες, όμως, κι εσύ, αναγορεύοντας σε σημαντικό γεγονός το είδος της φορολογίας που πρέπει να έχει η Ελλάδα, χρησιμοποιώντας θεωρίες, ενάντια σε άλλες θεωρίες.
Ενώ, αμφισβητείς εξαιρετικά σε όλο το κείμενο τους νόμους και κανόνες της οικονομικής "επιστήμης", φέρνεις στο τέλος, για να εξηγήσεις το σήμερα, ένα "οικονομικό" παράδειγμα.

YΓ Την περασμένη Κυριακή, στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά (οικονομικού χαρακτήρα πανεπιστήμιο) έγινε μια ημερίδα, όπου ανάμεσα σε άλλα ειπώθηκε, πως "μετά τις πρόσφατες εξελίξεις, πρέπει να ξαναγραφτούν τα οικονομικά βιβλία".
Μήπως, αυτό σημαίνει κάτι;

Odyssey είπε...

ΓΙΑ ΤΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ
Να φορολογηθούν ή να μη φορολογηθούν.
To be or not to be.
Η αριστερή φορολογία και η δεξιά απαλλαγή.

Όλα ενταγμένα μέσα σε δίπολα σκέψης. Λες και δεν μπορεί να υπάρξει κάτι άλλο.
Πέραν του "φιλοσοφικού" της υπόθεσης, θα περίμενα από κάποιους να μας έλεγαν
Πώς να φορολογηθούν οι εφοπλιστές, χωρίς να φύγουν; (Νομίζω πως εύκολα φεύγουν. Ή θα μείνουν, επειδή αγαπάνε την πατρίδα;)

Μήπως, κάποια κόμματα δίνουν έμφαση στο θέμα της φορολόγησης της "πλουτοκρατίας" - "εφοπλιστών", επειδή είναι εύκολο σύνθημα, που ποτέ δεν θα χρειαστεί να γίνει πράξη; Μήπως, είναι "τσάμπα μαγκιά";
Η πανάκεια της "δίκαιης" φορολογίας μπορεί να υπάρξει μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο και ελεύθερης μετακίνησης κεφαλαίων;

Μήπως, λέω, αντί για την "δίκαιη" φορολόγηση της "πλουτοκρατίας" πρέπει να μιλήσουμε για κατάργηση της πλουτοκρατίας;
Είναι ωραίος ο καιρός για αντικατάσταση της πλουτοκρατίας, σαν πολιτικό - ολιγαρχικό σύστημα με τη δημοκρατία.
Αλλά, κανείς δεν ενδιαφέρεται για την τελευταία. (Είναι λέξη "αόριστη" και "θολή").

Alexandros είπε...

Odyssey

Δεν γνωρίζω ούτε έχω διαβάσει πουθενά να θεωρείται η οικονομία επιστήμη με όλη την σημασία της λέξης όπως π.χ. η Φυσική.
Κανένας δεν διαφωνεί ότι η πολιτική καθορίζει την οικονομία και όχι το αντίθετο.
Επίσης κανείς δεν διαφωνεί ότι το οικονομικό μοντέλο της εποχής έχει εξωστρακίσει όλα τα υπόλοιπα. Πως αλλιώς θα κυριαρχούσε στον κόσμο;
Δεν καταλαβαίνω τι καινούργο κομίζει το ποστ. Αν εσύ έχεις άλλη γνώμη, ευχαρίστως να την ακούσω.

Odyssey είπε...

1.Mοιράζουν αβέρτα Νόμπελ οικονομικών επιστημών.
Ο κόσμος είναι γεμάτος από πανεπιστήμια οικονομικών επιστημών.
2.Ο νεοφιλελευθερισμός, αν δεν κάνω λάθος, διαφωνεί. Οι αγορές είναι πέρα από την πολιτική και πρέπει να υπηρετούνται από αυτές. Αυτό ακριβώς που βιώνουμε σήμερα. Λόβεται η σύνταξη για να πληρωθούν οι "αγορές".
3.Και στο τέλος του προηγούμενου σχολίου σου, γράφεις
"δεν πιστεύω πως η υπερφορολόγηση είναι λύση"
..."Κάποια άλλη είναι η λύση (ίσως η μεγαλύτερη εποπτεία από το κράτος των κανόνων της ελεύθερης οικονομίας) και όχι οι κομμουνιστικές θεωρείες με τις οποίες φλερτάρεις εδώ και καιρό".

Παρ΄όλα όσα έγραψες στο προηγούμενο σχόλιο σου, αναζητείς "λύσεις", στο επίπεδο της οικονομίας και του "κράτους", αναφερόμενος σε ανύπαρκτους "κανόνες ελεύθερης οικονομίας".

Κάνεις σα να μη ξέρεις πως "κράτος" και "αγορά" έχουν τα ίδια αφεντικά και καθόλου ελευθερία.
(Η συνέχεια το βράδυ).

Odyssey είπε...

αυγνώμη για τα λαθάκια στο προηγούμενο σχόλιο. (βιάζομαι, αλλά προκύπτει το νόημα).

Homo Sapiens είπε...

Neoliberalism is to neoclassical economics as astrology is to astronomy. In both cases, it takes a lot of blind faith to go from one to the other. Critics of neoliberalism should not oppose mainstream economics--only its misuse. ..

Από ένα ενδιαφέρον άρθρο του D. Rodrik

Odyssey είπε...

@Homo
Το κείμενο του Rodric θεολογεί, αποδεχόμενο σαν βασικό σκοπό την "οικονομική ανάπτυξη".
Και πολλά άλλα "οικονομίστικα".
Κι ενώ μιλά για sound money και θέτει αμφιβολίες για το ρόλο του χρέους, δεν μας λέει πολλά για την αντιμετώπιση του θέματος. Η Οικονομική Ανάπτυξη θα λύσει το πρόβλημα του χρέους;
Πόσο πλανήτη και πόσους ανθρώπους θα έχουμε κάψει, ως τότε;

Και ο neoliberalism και τα neoclassical economιcs είναι αστρολογία.

Ανώνυμος είπε...

Το γονιμότερο που διαπιστώνω προσωπικά πως προκύπτει απο όλη αυτη την ευρύτερη πολιτική προβληματική που αναπτύσεται στο διαδύκτιο είναι το γεγονός πως πληθαίνουν όλο και περισσότερο φωνές σαν και αυτή του Odyssey.

Να'σαι καλά ανθρωπέ μου, μακάρι να σκέφτοταν και αλλοι όπως εσύ.
Συμφωνώ ολοκληρωτικά με το πρώτο σου σχόλιο -και την αναφορά σου στις ''κοινωνικές επιστήμες'', τα "είδη" ψυχολογίας, τη θέση σου για επιστήμες - δόγματα - θεολογίες.

Alexandros είπε...

Odyssey

1. Τα Νόμπελ δεν αποδεικνύουν κάτι, από τη στιγμή που οι κατηγορίες είναι πολλές. Εδώ ο Ομπάμα πήρε νόμπελ ειρήνης.. Όσο για τα πανεπιστήμια, οι μισοί Έλληνες είναι φιλόλογοι, νομικοί και ιστορικοί-αρχαιολόγοι. Ούτε αυτές οι κατηγορίες ανήκουν στις επιστήμες με την στενή έννοια του όρου.
2. Από τα λίγα που έχω διαβάσει δεν έχω καταλάβει να ισχύει κάτι τέτοιο. Απλώς ο νεοφιλελευθερισμός πρέσβευε (λανθασμένα όπως αποδείχθηκε)την πλήρη ελευθερία των αγορών και την αυτορρύθμιση τους. Αυτό είναι πολιτική επιλογή.
3. Η λύση πιστεύω είναι ένας συνδυασμός ελεύθερης οικονομίας μέσα σε ένα αυστηρό πλαίσιο κανόνων του κράτους. Το κράτος βάζει το γήπεδο και τους κανόνες και οι παίκτες πρέπει να τους τηρούν. Ίσως να είναι και αυτό ουτοπικό και να μην γίνεται...
Η ασυδοσία που παρατηρήθηκε τα τελευταία χρόνια έφερε την κρίση. Αυτό είναι που πρέπει να πολεμηθεί. Τώρα, αυτά που λες για κατάργηση της πλουτοκρατίας είναι ωραία αλλά και αυτά μάλλον ουτοπικά. Εγώ συμβιβάζομαι με το γεγονός κάποιοι να είναι πολύ πλούσιοι, αρκεί να μην υπάρχουν φτωχοί. Αυτό που θέλω, είναι ένα κατώτατο όριο πλούτου κάτω από το οποίο να μην πέφτει κανείς. Ούτε καν οι άνεργοι. Μπορεί αυτό να γίνει; Εγώ λέω ότι ίσως να μπορεί. Όχι όμως με παρωχημένες θεωρίες που εφαρμόστηκαν και αντί για ισότητα στην ευμερία έφεραν ισότητα στην φτώχεια. Υπάρχουν πανεπιστημιακοί που θεωρούν παρωχημένες τις οικονομικές θεωρίες των τελευταίων 40 χρόνων, το να ζητάμε από τις θεωρίες που εφαρμόστηκαν πριν από 80 και βάλε χρόνια να μας λύσουν το πρόβλημα, συγγνώμη αλλά μου φαίνεται αστείο.

Odyssey είπε...

@Αλέξανδρε
1. Δεν θα τα χαλάσουμε σε όλα.
Έπαιξα λίγο με τις λέξεις και γι' αυτό μπερδεύτηκες.
"Πλουτοκρατία", σαν πολιτικό σύστημα (πλούτος και κράτος) και "πλουτοκρατία", σαν κάτοχος πλούτου.

2.Μια κοινωνία για να αυτοθεσμιστεί πρέπει να λάβει υπόψη της τις δικές της βασικές αξίες.
Εσύ μπορεί να προσφέρεις εργασία, για να βοηθήσεις την πατρίδα ή για να πας την αγαπημένη σου μια κρουαζιέρα κι εγώ να έχω σαν μοναδικό κίνητρο το χρήμα.
Το να λέμε, λοιπόν, σήμερα πως θα καταργήσουμε τους πλούσιους και τους φτωχούς, (με διατάγματα(;) και ποιοί;), αγνοώντας τα αξιακά κριτήρια της κοινωνίας ή τις διαφορετικές δυνατότητες των ανθρώπων, μυρίζει ολίγον "ολιγαρχία".
3. Ας ασχοληθούμε πρώτα με το τι θέλουμε, με τον τρόπο που λειτουργούμε, σαν άνθρωπο και όχι σαν επαγγελματίες ή εργαζόμενοι. Πιο σημαντικό από τη θέση μας στην παραγωγή είναι το τι είδους άνθρωπος είσαι.
4.Ορθά, λοιπόν, λες να μην υπάρχει απελπισία και αβυσσαλέο χάσμα , ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, έως το να μην υπάρχουν φτωχοί.
5. Αυτό που λες για το συνδυασμό των κανόνων της αγοράς και του κράτους δεν είναι ένα κάποιο τεχνικό ζήτημα.
Πριν από αυτά υπάρχει η δημοκρατία, η συλλογική επιδίωξη και τελικά η κατάχτηση της, σαν βασικό πολιτισμικό και πολιτειακό αξίωμα.
Δεν μπορεί να υπάρξει αγορά και κράτος,που να υπηρετούν τον άνθρωπο, χωρίς δημοκρατία, χωρίς την εξουσία του δήμου.
H δημοκρατία είναι ένα άλλο πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικό σύστημα.

Αλλά και η δημοκρατία είναι μόνο ένα μέσο. Σκοπός είναι το νόημα της ζωής. Τα νοήματα. Το συλλογικό καλό.
Να ξαναγίνουμε φίλοι, είναι μία βασική προϋπόθεση της δημοκρατίας.
Άρα, Παιδεία είναι το σημαντικό. Αυτή φτιάχνει ή χαλά ανθρώπους, αξίες και τρόπο ζωής.


Αυτές οι απόψεις είναι βαθύτατα εχθρικές προς τις κυρίαρχες ιδεολογίες. Και επειδή είναι πολύ μειοψηφικές, ακόμα, αντιμετωπίζονται είτε σαν κάτι το μεταφυσικό είτε με περισσή περιφρόνηση.
Και χτες, μετά από 4 χρόνια στη blogόσφαιρα και πολλές παρεμβάσεις μου σε blogs, ακόμα και των άκρων, μπήκα σε καραντίνα, από έναν σοσιαλιστή ιδιοκτήτη blog.
Για πρώτη φορά, μου στέρησαν το δικαίωμα να λέω την άποψη μου , οι "σοσιαλιστές".
Ευτυχώς, που δεν έχουν μεγαλύτερη εξουσία, από τη διαχείριση ενός βλογ.
Σιγά, μη το βάλω κάτω.

Unknown είπε...

Πάντα οι μονόδρομοι υφίστανται μέσα στο κανονιστικό πλαίσιο που οριοθετούμε. Άρα, άλλη ιδεολογία θα υπαγόρευε άλλον μονόδρομο.

Elementary

cynical είπε...

Darthirr,

αφου ειναι τοσο στοιχειωδες, γιατι εχουν τοσοι πολλοι πειστει οτι η συγκεκριμενη οικονομικη "διευθετηση" αποτελει μονοδρομο;

Σε σχεση με το επομενο ποστ, στο σημερινο τουρλουμπούκι εννοιων και λεξεων, πρεπει να ξεκινησουμε απο το abc...

Unknown είπε...

Μα γιατί η αδράνεια του ανθρώπινου μυαλού δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να βλέπει εύκολα έξω από το κανονιστικό πλαίσιο που έχει οριοθετηθεί γύρω του!

Elementary!!! :)

Odyssey είπε...

@Cynical
Ποιος έχει πειστεί, για τον κυβερνητικό μονόδρομο, και δεν το πήρα είδηση;
Ούτε οι κατασκευασμένες σφυγμομετρήσεις δε λένε κάτι τέτοιο.

Και, βέβαια, μονόδρομοι υπάρχουν πολλοί. (Γεμάτη η Αθήνα).
Π.χ. ο Μάικλ Χάτσον μιλά για τη διαγραφή των χρεών, σαν "μοναδική λύση".
Διαλέγεις από πού θα πας.

cynical είπε...

Odyssey

την κοινη γνωμη εννοω. Αν δεν πιστευε οτι μετα απο καποια μικρο-ταλαιπωρια, θα ξαναρθει η εποχη των παχιων αγελάδων, τα πραγματα θα ηταν διαφορετικα.

Odyssey είπε...

H κοινή γνώμη δεν πιστεύει σε τίποτα , πια.
Ξέρει πως δεν υπάρχει προοπτική.
Απλά, επειδή επί 240 χρόνια διδάσκεται να τα περιμένει όλα από άλλους, (φωτισμένους, κόμματα, ιδεολογίες) ελπίζει πως θα υπάρξει κάτι, που θα την παρασύρει σε δρόμους με ελπίδα και προοπτική.
Αυτή τη στιγμή, κάτι τέτοιο δεν υπάρχει.
Δεν ζω σε blog. Ζω και περπατώ στους δρόμους, για την επιβίωση μου. Από πουθενά, δεν έχω την αίσθηση, πως ο κόσμος περιμένει "παχιές αγελάδες".
Εξ άλλου, κανείς δεν του είπε , από τους κυβερνώντες, πως τα μέτρα είναι προσωρινά. ΚΑΝΕΙΣ.
Αλλού, ας ψάξουν κάποιοι την εξήγηση της αδράνειας των πολιτών. Στη δική τους αδράνεια και αδυναμία να απαντήσουν πειστικά στην κρίση.

ΥΓ. Φυσικά, υπάρχουν κι εκείνοι, που ξεφεύγοντας από την κρίση, προσχωρούν στο μέτωπο των ολιγαρχών.