Το σάλιο του Λοβέρδου

Το σάλιο του Λοβέρδου έχει στεγνώσει προ πολλού, κι είναι μάταιο να περιμένουμε ότι τώρα μεσ' το αυγουστιάτικο λιοπύρι θα μπορέσει να υγράνει το στόμα του για να μετατρέψει το σάλιο σε χρήμα και να ξωφλήσει τους είκοσι και βάλε χιλιάδες συνταξιούχους που περιμένουν στην ουρά για το εφάπαξ.

Αν το πρόβλημα είναι οι είκοσι χιλιάδες, τότε πώς θα τα βγάλει πέρα με τους 160,000 που έχουν καταθέσει τα χαρτιά τους για συνταξιοδότηση μέχρι το τέλος του χρόνου; Αυτός ο άνθρωπος θα απαιτηθεί να διευρύνει τους σιελογόνους αδένες του σε πλάτος, τουλάχιστον τόσο, όσο του Μισισσιπή. Μάλλον δύσκολο το βλέπω το εγχείρημα.

Κι όμως, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει σάλιο, λύση μπορεί να βρεθεί. Κι απορώ πώς δεν το σκέφτηκε ο άνθρωπος και συνεχίζει και κοιλοπονάει, κι απορώ πώς δεν το σκέφτηκε ούτε κανείς από την τρόικα, κι ούτε κανένας από την αγέλη των νιότευκτων σοφών συμβούλων.

Αν οι συντάξεις, τα δώρα και τα επιδόματα εξαφανίστηκαν με μιάς, χωρίς μια στάλα δάκρυ να χυθεί, χωρίς έστω μια ρηχή ρυτίδα από συμπόνεια να χαραχτεί στα ροδομάγουλα πρόσωπα των κρατούντων, γιατί να στέκεστε τώρα δα περιδεείς και άβουλοι μπροστά στον ογκόλιθο των εφάπαξ; Πού πήγε ορέ κλεφτόπουλα το θάρρος σας κι η αποφασιστικότητά σας, πού πήγε η ορμή και το σθένος σας;

Ω!, εσείς ακοίμητοι φρουροί του δίκιου, της προκοπής και της αλήθειας της χώρας, αδράξτε ορέ το ξίφος σας και κόφτε το κι αυτό!

Και μη φοβάστε ορέ το κόστος, οι μελλοθάνατοι από κάτω θα συνεχίσουν να φωνάζουν ωσαννά!