Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Πόσο συνδέεται η Ανταγωνιστικότητα με το μισθολογικό κόστος;




Η δικαιολόγηση της μείωσης του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, καθώς και ο αποκεφαλισμός του 13ου και 14ου, πατάνε πρωτίστως στην αφήγηση της χαμηλής ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, ένα ωραίο παραμύθι το οποίο βρίσκει ένθερμους οπαδούς από τη μια πλευρά και αμήχανους ακροατές από την άλλη. Η εγκεφαλική παράλυση που έχει επέλθει από το γκεμπελικού τύπου «πες, πες, κάτι θα μείνει», δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για μια ψύχραιμη διερεύνηση του κεφαλαίου ανταγωνιστικότητα.

Σε πρώτη ματιά, κάποια από τα ερωτήματα που εγείρονται είναι τα εξής:
  1. Πώς υπολογίζεται αυτή η ανταγωνιστικότητα τέλος πάντων; Η ανταγωνιστικότητα αναπαρίσταται από έναν αριθμό, οπότε λογικά θα υπάρχει και κάποιος τύπος που να την ορίζει.
  2. Εφ’ όσον η ανταγωνιστικότητα ορίζεται από κάποιο τύπο, είναι ο ορισμός αυτός μοναδικός ή υπάρχουν και άλλοι διαφορετικοί τύποι που να την ορίζουν;
  3. Όταν μιλάμε για ανταγωνιστικότητα, δεν θα έπρεπε να ορίσουμε και το ποιους λαμβάνουμε σαν ανταγωνιστές, ως προς τους οποίους και αυτή υπολογίζεται;

Εύλογα θα μού πείτε ερωτήματα, αν και οι ώρες είναι τέτοιες που η μάχη δεν παίρνει να δωθεί επί ορισμών, αλλά στους δρόμους και με άλλα μέσα. Παρά ταύτα, μια και το άρχισα, θα το συνεχίσω, για το λόγο ότι οι αλητείες δεν πρέπει να μένουν αναπάντητες, έστω και αν οι όποιες απαντήσεις και ανασκευές είναι επί της ουσίας άχρηστες.

ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ 1.
Η ανταγωνιστικότητα στην κυρίαρχη αφήγηση συνδέεται άμεσα με το μισθολογικό κόστος, συσχέτιση την οποία και πρέπει να αποδεχτούμε, μιας και παρουσιάζεται σαν ένας άλλος φυσικός και αμετάβλητος, πέραν θεού και ανθρώπων, Νόμος.

Ας πούμε λοιπόν δυο λόγια για το πώς μετριέται η ανταγωνιστικότητα. Σύμφωνα με ένα διαδεδομένο ορισμό, και θα διαπιστώσετε το γιατί, η ανταγωνιστικότητα ορίζεται ως το αντίστροφο του Μοναδιαίου Κόστους Εργασίας (unit labor cost), το οποίο με τη σειρά του ορίζεται ως:

Ο λόγος του κόστους εργασίας ανά εργαζόμενο, (μισθός+εισφορές), ως προς τον αριθμό μονάδων προϊόντος ανά εργαζόμενο, δηλαδή την παραγωγικότητα της εργασίας του. Ουσιαστικά, το μοναδιαίο κόστος εργασίας είναι το κόστος (ας πούμε σε ευρώ) για την παραγωγή μιας μονάδας προϊόντος.

Όπως βλέπουμε λοιπόν στον παράγοντα ανταγωνιστικότητα (με τον προαναφερθέντα ορισμό) υπεισέρχονται οι εξής συνιστώσες:
  1. μισθολογικό κόστος
  2. μη-μισθολογικό κόστος
  3. παραγωγικότητα της εργασίας και
  4. συναλλαγματική ισοτιμία σε δολάρια, όταν πρόκειται για εξαγωγές σε χώρες με διαφορετικό νόμισμα, για να υπάρχει κοινό μέτρο σύγκρισης στο μισθολογικό κόστος.

Βάσει του ορισμού αυτού είναι φανερό ότι το μισθολογικό κόστος δεν είναι το μοναδικό που μπορεί να πειραχτεί, όπως ισχυρίζονται ο κ. Παπαδήμος και οι συν αυτώ. (Βέβαια ούτε ο κ. Παπαδήμος, ούτε ο κ. Βενιζέλος είναι οικονομολόγοι, γιαυτό και κάποιες ανοησίες μπορούμε να τους τις συγχωρήσουμε). Το ότι επικεντρώνονται στο μισθολογικό κόστος, οφείλεται αφ’ ενός στην ιδεολογική τους αφετηρία, εκ της οποίας προκύπτει και ο ορισμός αυτός, και αφ’ ετέρου στο ότι μια άλλη παράμετρος, λ.χ. η παραγωγικότητα θα έπαιρνε αρκετό χρόνο για να μεταβληθεί. Χώρια, που δεν είναι και πολύ γνωστοί οι λόγοι που κάνουν την παραγωγικότητα μιας χώρας να μεταβάλλεται. Αυτοί μπορεί να είναι είτε εσωτερικοί, στα πλαίσια μιας εταιρίας, είτε εξωτερικοί, όπως π.χ. το συνολικό νομοθετικό πλαίσιο που διέπει τις εργασιακές σχέσεις. Δεν υπάρχει δε καμιά απόδειξη για το ποιος απ’ αυτούς έχει και τη μεγαλύτερη βαρύτητα.

ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ 2.
Από τους πολλούς, όμως, υπάρχει και ένας άλλος ενδεικτικός ορισμός, (Levy Institute, wp_651), όπου ως ανταγωνιστικότητα ορίζεται το αντίστροφο του Μοναδιαίου Κόστους Κεφαλαίου, (unit capital cost), δηλαδή ως ο λόγος της παραγωγικότητας του κεφαλαίου ως προς το ονομαστικό ποσοστό κέρδους. Κοντολογίς, μεγάλο κέρδος μικρή ανταγωνιστικότητα, και μεγάλη παραγωγικότητα του κεφαλαίου, μεγάλη ανταγωνιστικότητα.

Ο πρώτος ορισμός λοιπόν, βάζει στο στόχαστρο της ανταγωνιστικότητας τον μισθό των εργαζομένων, ενώ ο δεύτερος το κέρδος του εργοδότη και την παραγωγικότητα του επενδεδυμένου κεφαλαίου. Η πτώση δηλαδή της ανταγωνιστικότητας μπορεί να οφείλεται είτε στην αύξηση του εργατικού κόστους, είτε στην αύξηση του ποσοστού κέρδους. Διαλέγεται και παίρνετε! Το γιατί επιλέγεται ο πρώτος ορισμός, δεν είναι δύσκολο να το καταλάβουμε, κι αυτό για όσους θεωρούν ότι τα οικονομικά είναι αμόλυντα από ιδεολογικές αναφορές.

ΠΑΡΑΔΟΞΟ του Kaldor [1]
Με όποιον όμως ορισμό και να μετρηθεί η ανταγωνιστικότητα, δεν υπάρχει κανένα ιστορικό και εμπειρικό δεδομένο που να συνδέει την ανάπτυξη με τη μείωση του κόστους εργασίας. Ως προς αυτό, υπάρχει το λεγόμενο παράδοξο του Kaldor, σύμφωνα με το οποίο, χώρες οι οποίες μεταπολεμικά επέδειξαν τη μεγαλύτερη αύξηση του εργασιακού κόστους, πήραν επίσης και μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς. Επομένως, η πίστη ότι η ανταγωνιστικότητα θα αυξηθεί με μείωση του μισθού, σε αντίθεση με την αύξηση της παραγωγικότητας, είναι το λιγότερο αφελής και απλοϊκή. Σύμφωνα με τον Kaldor, η ανταγωνιστικότητα εξαρτάται από τη δυναμική εξέλιξη του μισθού και της παραγωγικότητας.
Ανάλυση μιας μεταγενέστερης περιόδου, 1978-1994, από κάποιον άλλο ερευνητή (Fagerber) [2], επιβεβαίωσε το προηγούμενο παράδοξο του Kaldor, ότι δηλαδή, η κοινή αντίληψη ότι μικρό μισθολογικό κόστος οδηγεί σε αύξηση της ανταγωνιστικότητας είναι επιεικώς αφελής.

Μέχρι τώρα λοιπόν έχουμε δει τα εξής:
  1. Δεν υπάρχει μοναδικός ορισμός για το πώς μετριέται η ανταγωνιστικότητα
  2. Δεν υπάρχει μοναδικός τρόπος για το πώς μετριέται η παραγωγικότητα
  3. Δεν υπάρχει συμφωνημένος ορισμός για το πώς μετριέται το μοναδιαίο κόστος εργασίας.
  4. Δεν υπάρχει εμπειρική επιβεβαίωση ανάμεσα στη μείωση του μισθολογικού κόστους και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας.

Και στο σημείο αυτό θα ξαναδώσω το ίδιο χαρακτηριστικό γράφημα για τη χρονική εξέλιξη του μοναδιαίου κόστους εργασίας (αντίστροφο της ανταγωνιστικότητας) στην Ελλάδα, μετρημένο από τους πλέον αξιόπιστους οργανισμούς. Το χάος ως προς την ακριβή τιμή του είναι εύγλωττο, και δεν χρειάζεται σχολιασμό.

Ως προς το τρίτο δε, ερώτημα που έθεσα αρχικά, δηλ ανταγωνιστικότητα σε σχέση με ποιους;, θα επανέλθω σε επόμενη ανάρτηση.

[1] Kaldor, N. 1978. “The Effect of Devaluations on Trade in Manufactures.” in Further
Essays on Applied Economics. London: Duckworth.
————. 1971. “Conflicts in national economic objectives.” Economic Journal
81(321): 1–1631
————. 1970. “The case for regional policies.” Scottish Journal of Political Economy
17(3): 337–348.

[2] Fagerberg, J. 1996. “Technology and competitiveness.” Oxford Review of Economic
Policy 12(3): 39–51.
————. 1988. “International competitiveness.” The Economic Journal 98(June): 355–374.

15 σχόλια:

NP είπε...

Cynical,
συγχαρητήρια για την προσπάθειά σου να ρίξεις φως στο σκοτεινό και αμφιλεγόμενο θέμα της “ανταγωνιστικότητας”.
Η λογική λέει ότι προφανώς, σε κάποιο βαθμό, επηρεάζεται η ανταγωνιστικότητα και από τους μισθούς. Όμως, κατά τη γνώμη μου δεν είναι αυτό το θέμα. Εγώ θα ήθελα να επισημάνω ότι είναι καταστροφικό και για τους άλλους αλλά και για τους εργαζόμενους της ίδιας της “ανταγωνιστικής” χώρας το να παράγει για να ανταγωνιστεί.
Χρειαζόμαστε ένα διαφορετικό μοντέλο: Η κάθε κοινωνία να παράγει για να καλύψει τις ανάγκες της. Με τη σειρά που τα μέλη κάθε κοινωνίας τις ιεραρχούν.
Από την ανταγωνιστική παραγωγή σε διεθνές επίπεδο βγαίνουμε όλοι χαμένοι εκτός από τους εξαγωγικούς επιχειρηματίες.
Ας σκεφτούμε για λίγο τους “ανταγωνιστικούς Κινέζους”, που βγαίνουν, υποτίθεται, κερδισμένοι από τις εξαγωγές τους:
Η κάθε χώρα για να μπορέσει να εξάγει πρέπει να μειώσει την κατανάλωσή της.
Το ΑΕΠ μοιράζεται ανάμεσα σε κατανάλωση, επενδύσεις, δημόσιες δαπάνες και εξαγωγές.
Για να μπορέσει η όποια χώρα να εξάγει πρέπει να μειώσει κάποιο ή και όλα τα άλλα. Συνήθως την πληρώνει η κατανάλωση.
Τι λες, ότι θα προτιμούσε το 99% των Κινέζων, να εξάγουν ή να ζουν οι ίδιοι καλύτερα ?

Σχετικά με τον ανταγωνισμό, θυμίζω την κριτική, αν και από διαφορετική σκοπιά, που γίνεται σε παλαιότερη ανάρτησή σου “Οι κακές συνέπειες του ανταγωνισμού”

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μα ακόμα και νεοφιλελεύθεροι αναλυτές (πχ βλ. ΣΚΑΪ) παραδέχονται ότι η ανταγωνιστικότητα διαμορφώνεται από ένα πακέτο πολιτικών, όχι πάντα νεοφιλελεύθερων (πχ άνοιγμα επαγγελμάτων, μείωση φορολόγησης κλπ). Ο μύθος σχετικά με το μισθό έχει ολοφάνερο στόχο να προσελκύσει τους μεσοαστούς επιχειρηματίες με την καλλιέργεια της αυταπάτης ότι θα κερδίσουν κάποια χρήματα και φυσικά να μειώσουν τη δυναμική και την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών-εργατών.

Ας θυμίσω ότι η μείωση της κατανάλωσης όχι απλά διαλύει τη μεσαία τάξη (σε αντίθεση με τις πολυεθνικές που θα αντέξουν έστω και με μειωμένα κέρδη, αλλά με σταθερή αν όχι αυξημένη πελατεία λόγω δυνατότητας περιορισμού με προσφορές του κέρδους τους), αλλά και θα στηρίξει το σύστημα καθώς θα μειωθεί αναγκαστικά η παραγωγή που είχε πια ξεπεράσει τις δυνατότητες κατανάλωσης.

Khlysty είπε...

Αν θυμάμαι καλά, σε κάποια παλαιότερη συνέντευξή του, ακόμα και ο Ανδριανόπουλος -ναι, ο γνωστός...- είχε πει (περίπου) ότι η πίεση για μείωση του μισθολογικού κόστους είναι απλώς και μόνο ένα "κόλλημα" των εργοδοτών και ότι έχει ελάχιστη επίδραση στην ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας. Προσωπικά, θεωρώ ότι η όλη συζήτηση είναι ακόμα ένα συγκαλυμμένο κομμάτι του παζλ της επιχειρούμενης εσωτερικής υποτίμησης και της διάλυσης της -όποιας...- μεσαίας τάξης στην Ελλάδα.

Unknown είπε...

Παρά την ευγενική προσπάθειά σου να υπερασπιστείς τους μισθούς και την πάντα τεκμηριωμένη άποψη που μας καταθέτεις, δεν θα συμφωνήσω μαζί σου εγώ και ο Μαρξ.
Ο βασικότερος νόμος του καπιταλισμου είναι να κάνει φτηνή την εργατική δύναμη όσο μπορεί και όπως μπορεί.
Ειδικά σε εποχές κρίσης ο καπιταλιστής που θα το πετύχει θα έχει σοβαρό πλεoνέκτημα απέναντι στους ανταγωνιστές του όπως το έχει καταφέρει σήμερα ο κινέζος.
Φυσικά υπάρχουν και άλλα στοιχεία που παίζουν ρόλο και επιδρούν στον βασικό νόμο της πτώσης του μισθού και καθυστερούν την πτώση αλλά είναι παροδικά.
Ολόκληρο το σύστημα δουλεύει για την πλήρη εξαθλίωση των εργατών.
Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος απο την ανατροπή του.
Ούτε ο καπιταλιστής μπορεί να έχει άλλες εναλλακτικές λύσεις σοβαρές ούτε ο εργαζόμενος.
Είναι και οι δυο δεμένοι στην αναγκαιότητα.

cynical είπε...

Μαρκο,
Δεν βλεπω καποια αντιφαση.

Γιαυτο κατασκευαστηκε και ο πρωτος ορισμος της ανταγωνιστικοτητας για να δικαιολογειται η πτωση των μισθων. Ο Μαρξ, θα εκλινε προς τον δευτερο, ο οποιος ομως ειναι στα αχρειαστα.

Ατρεύς είπε...

Καλό το άρθρο (ως συνήθως...) αλλά...
για την «ταμπακέρα» δεν θα πούμε λέξη;;;

Την παίρνει, λίγο ξώφαλτσα, μόνον ο/η ΝΡ με τα περί κινέζων.

Ανταγωνιστικότητα...

1. Γιατί;;;
Επειδή είναι «φυσικός νόμος» επιβίωσης;;;
Πού;;; Στη ζούγκλα;;;
Όμως:
«Ο άνθρωπος απόχτησε μυαλό για να ανατρέψει τους νόμους της ζούγκλας, όχι για να τους εφαρμόσει».
Δεν ξέρω ποιός το (πρωτο)είπε αλλά η μόνη αμφιβολία που έχω είναι αν απόχτησε μυαλό...

2. Αντίφαση (ή μάλλον παραλογισμός...):
Άμα γίνουμε -...λαός φυλάξοι...- πιο ανταγωνιστικοί από τους κινέζους π.χ., τι θα κάνουν αυτοί για να μάς ανταγωνιστούν;;; Θα πάνε τους μισθούς και τις συντάξεις ακόμα πιο χαμηλά;;;

3. Θέση:
Το παραμύθι της ανταγωνιστικότητας είναι συγκάλυψη της επιδιωκόμενης πλήρους εξαθλίωσης του μεγαλύτερου τμήματος της κοινωνίας (μέσω των συνεχών περικοπών μισθών και συντάξεων και της παρεπόμενης καταστροφής των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με την μείωση της πελατείας και κατανάλωσης) ώστε να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα το ξεπούλημα -μπιρπαρά- δημόσιας (αλλά και ιδιωτικής...) γης και πόρων.
Θέλουν να αποκτήσουν δηλαδή όσα δεν μπορούν να "παράξουν" σε εργοστάσια.
Μικρό εργασικό κόστος (πρώτα με τις αποικίες και τη δουλεία και τώρα αλλοιώς) έχουν βρει αλλού εδώ και πολλά-πολλά χρόνια.

Και κάτι ειδικά για σένα, φιλτάτη Κυνικιά:
Η ρήση που αναφέρεις στην αρχή δεν είναι γκαιμπελική αλλά ...κρητικής καταγωγής!!!

«Πέσε πέσε το κοπέλλι
κάνει την κυρά να θέλει».

Η γκαιμπελική είναι:
«Ψεύδεσθε, ψεύδεσθε, ψεύδεσθε!
Στο τέλος πάντα κάτι μένει».

Έρρωσθε.

Unknown είπε...

Το συμφέρον του καπιταλιστή είναι να πέσει ο μισθός.
Το συμφέρον του εργαζόμενου είναι αντίθετα, να διατηρήσει το μισθό του και να αναπτυχθεί η τεχνολογία.
Ετσι βασικά η τενολογία αναπτύσσεται κάτω από την πίεση του εργατικού κινήματος στην ουσία.
Ο καπιταλιστής είναι ο άβουλος και παθητικός φορέας της ανάπτυξης της τεχνολογίας.
Ναι και βέβαια ο Μαρξ είναι με την β΄άποψη.
Ομως σε βάθος χρόνου μας προειδοποιεί οτι και η τεχνολογία γίνεται το πιο ισχυρό όπλο στην πτώση του μισθού.
Πάντως για άλλη μια φορά στο μπλόγκ σου μπορεί να διεξαχθεί συζήτηση επιπέδου.
Εχω άδικο να αρχίσω τα όμορφα παινέματα?

cynical είπε...

Ατρεα,

προφανως και δεν αντιλεγω,

αλλα προσπαθω να δωσω φρεσκα επιχειρηματα, μεσα απο το δικο τους οπλοστασιο, και στο οποιο προσπαθω να ριξω λιγο φως, για το πώς κατασκευαζονται οι εννοιες ωστε να φαινονται αταλαντευτες, και τι παραλειπουν...

Οντως , η κρητικη ρηση ειναι πιο ακριβης, και πιο ομορφη!

Napo είπε...

Λιγο

Κυριως ειναι γραφειοκρατια παρεμβατισμοι φοροι αδειοδοτησεις και αλλα περιεργα προβληματα
Τυπου συντεχνιες οικολογοι απεργιες ΣΤΕ

Ομως αυτο το οποιο αγαπητη συν που ξεχνας να αναφερεις ειναι πως τιποτα απο αυτα δεν ελεγχεται απο τον καπιταλιστη

Ετσι οπως ανεφερε και ενας προηγουμενος η μονη λυση που του μενει για να βγαλουν κερδη ειναι το κοστος εργασιαα

Greek Rider είπε...

Το πρόβλημα της ελληνικής ανταγωνιστικότητας εντοπίζεται βασικά στην έλλειψη 2 πραγμάτων:

1) Τεχνογνωσία+πατέντες για την παραγωγή προϊόντων, και αυτό δεν είναι θέμα ασφαλώς του εργατικού δυναμικού.

2) Στην έλλειψη οργάνωσης όχι μόνο στο δημόσιο, όπως όλοι λένε, αλλά κυρίως στον ιδιωτικό τομέα ο οποίος επειδή ούτε πρωτότυπες ιδέες και προϊόντα έχει αλλά ούτε και οργάνωση σιγά σιγά σβήνει.

Ελλείψει αυτών των δύο τι μένει; Μόνο οι τιμές των προϊόντων/υπηρεσιών που θα πρέπει να είναι πολύ χαμηλές αφού δεν έχουν άλλα συγκριτικά πλεονεκτήματα. Κάτι που δεν είναι καλύτερο πρέπει να είναι φτηνότερο για να το αγοράσεις.

Οι τιμές όμως των προϊόντων/υπηρεσιών δεν καθορίζονται μόνο από το μισθολογικό κόστος αλλά κυρίως από άλλους παράγοντες όπως το κόστος δανεισμού, η ισοτιμία, οι τιμές ενέργειας, γης, κτιρίων κτλ.

Και δείτε τώρα τι μας λένε: Το κόστος δανεισμού το καθορίζουν οι αγορές, την ισοτιμία την θεωρούν σταθερή αφού δεν θέτουν καν θέμα εξόδου μας από το ευρώ, τις τιμές της γης και των κτιρίων δεν θέλουν να τις ρίξουν αλλά το αντίθετο να τις προστατέψουν, οπότε τι μένει;;

Να γιατί έχουν ενοχοποιήσει την εργασία. Επειδή περιμένουν από αυτήν, για λόγους που αυτή δεν ευθύνεται (βλέπε 1+2 παραπάνω)να πληρώσει τα υπέρογκα ενοίκια, τα μεγάλα κόστη γραφείων-στέγασης-εγκαταστάσεων, να πληρώσει την ακριβή και μη ανταγωνιστική ισοτιμία κτλ.

Ενώ τι έπρεπε να κάνουν; Να μελετήσουν την αλλαγή ισοτιμίας με ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ, να μελετήσουν πως θα επιταχύνουν την πτώση των τιμών στο real estate, στο που θα βρουν πατέντες κτλ

Δεν μελετάνε τίποτα και τα ρίχνουν όλα στις πλάτες των μουλαριών-εργαζομένων.

Και γιατί δεν μελετάνε τίποτα άλλο; Επειδή ξέρουν ότι με κάθε άλλη λύση πλήττονται κάποια οικονομικοκοινωνικά στρώματα παραπάνω.

Οι λύσεις υπέρ των εργαζομένων είναι κόστος κάποιων κοινωνικών στρωμάτων πιο πάνω.

http://eparistera.blogspot.com/ είπε...

Πολύ σωστές οι διαπιστώσεις σου cynical. Αυτά παθαίνεις όταν πολυπαραγοντικά συστήματα προσπαθείς να τα κλείσεις σε μια δυο μεταβλητές. Η προσπάθεια αυτή βέβαια δεν είναι καθόλου αθώα πολιτικά. Επί της αρχής συμφωνώ με τον ΝΡ. Αν όμως θελήσουμε να δούμε από πιο κοντά τα αίτια της χαμηλής ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας τότε θα δούμε πως αυτά εντοπίζονται σωστά από τον Greek Rider. Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξα κι εγώ σε ένα παλιότερο αρθράκι μου αλλά και άλλοι. Όσο για το μισθολογικό κόστος στην Ελλάδα είναι από τα χαμηλότερα μεταξύ των αναπτυγμένων χωρών και το ίδιο συμβαίνει και με τις εργοδοτικές εισφορές.

Paulus Petrocapus είπε...

Νομίζω ότι ο greek rider κάνει το πιο ουσιαστικό σχόλιο.
Άλλα και πέρα από όλα αυτά, την διαμαρτυρία του ΔΝΤ, ότι δεν μπορεί αυτό το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας (όπως κι αν το υπολογίζουν) να διορθώνεται μόνο από μισθολογικές αναπροσαρμογές, αλλά πρέπει να υπάρξει και αύξηση παραγωγικότητας, γιατί το έφαγε άραγε η τηλεοπτική μαρμάγκα;
Κι επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί φταίει το δημόσιο για τα κακώς κείμενα του ιδιωτικού τομέα. Για το ότι οι περισσότεροι ιδιωτικοί υπάλληλοι, εργάζονται πολύ και παράγουν λίγα φταίει το δημόσιο ή μήπως οι ίδιοι γιατί είναι "τεμπέληδες" ή μήπως οι συνδικαλιστές που καταστρέφουν τον ιδιωτικό τομέα; Να υποθέσω το ότι το πρώτο μέλημα ενός μέσου επιχειρηματία να αγοράσει σπίτι, αμαξάρα και να ιδρύσει offshore δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά...

Αναρχοφιλελευθερος είπε...

“Βάσει του ορισμού αυτού είναι φανερό ότι το μισθολογικό κόστος δεν είναι το μοναδικό που μπορεί να πειραχτεί “

Θέλεις να μου πεις εσύ ποια “μεταβλητή” θα άλλαζες; Η ΓΣΕΕ λέει π.χ ότι πρέπει να “πειραχθεί” το μη μισθολογικό κόστος. Σωστά. Έτσι όμως, τα χρήματα που θα "μαζεύονταν" για συντάξεις από τις ασφαλιστικές εισφορές, θα ήταν λιγότερα και αυτό θα οδηγoύσε σε μείωση των συντάξεων.

“ο λόγος της παραγωγικότητας του κεφαλαίου ως προς το ονομαστικό ποσοστό κέρδους.“

Αν ένας "καπιταλιστής" δεν χρησιμοποιεί τα χρήματα που κερδίζει, για να “αναβαθμίσει” τα μέσα παραγωγής, τότε, σε εύλογο χρονικό διάστημα, οι ανταγωνιστές του που “επενδύουν” τα λεφτά τους σε καλύτερα μέσα παραγωγής, θα τον τσακίσουν. Στην Ελλάδα οι περισσότεροι επιχειρηματίες είναι κρατικοδίαιτοι και άχρηστοι. Όμως, μπορούμε να φτιάξουμε νόμους που να υποχρεώνουν τον επιχειρηματία να ξοδεύει τα λεφτά του για αγορά καλύτερων μέσων; Ακόμα και αν το κάνουμε, σε τι βάθος χρόνου θα δούμε αποτελέσματα;

“το λεγόμενο παράδοξο του Kaldor, σύμφωνα με το οποίο, χώρες οι οποίες μεταπολεμικά επέδειξαν τη μεγαλύτερη αύξηση του εργασιακού κόστους, πήραν επίσης και μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς.”

Τα παράδοξο του παράδοξου είναι ότι στην Ελλάδα αν και αυξήθηκε το κόστος εργασίας τα τελευταία χρόνια, η ανταγωνιστικότητα μειώνεται.

Ανώνυμος είπε...

Έχει ανάψει εδω η συζήτηση:
http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=80&t=226802&sid=a34d05f367ecb61bd07cfebf6de3aec2

Αντώνης Δ. Πολίτης είπε...

Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα στην πολιτική..

Σαφώς και η ανταγωνιστικότητα είναι σημαντικός δείκτης στο σύγχρονο διεθνοποιημένο τοπίο, σαφώς και το κόστος εργασίας επηρεάζει την ανταγωνιστικότητα.

Βέβαια είναι άλλης τάξης ζήτημα το αν θα συνηγορήσουμε σε μια μείωση μισθών...

Ευχαριστώ για την ανάρτηση και καλή συνέχεια.