Όταν τα γίδια γίνονται και συνταγματολόγοι

Οι νομικές σπουδές απαιτούν κόπο και χρόνο. Όσοι εκπαιδεύονται για να θεραπεύουν το δίκαιο περνούν χρόνια στα θρανία μελετώντας και αποστηθίζοντας τόμους επί τόμων. Πραγματικά αξιοθαύμαστη και επίπονη δουλειά. Περισσότερο, όσοι σκοπεύουν να γίνουν δικαστές για ν’ αποκτήσουν το δικαίωμα να διαφεντεύουν επί του βίου και των περιουσιών όλων ημών των κοινών θνητών.

Κι ακόμα παραπάνω όσοι ανεβαίνουν κι άλλα σκαλιά, μελετώντας τα συντάγματα που διαφεντεύουν τη μοίρα ολόκληρων κρατών. Και γι αυτό οι συνταγματολόγοι χαίρουν ιδιαίτερης τιμής και σεβασμού. Τόσο δε οι δικαστές, όσο και οι συνταγματολόγοι θεωρούνται αδέκαστοι, και για το λόγο αυτό ένα μεγάλο σύννεφο σιωπής σκεπάζει την χώρα όταν συσκέπτονται, ώστε να μείνουν απερίσπαστοι και να μην ενοχληθούν. Και ως συνήθως η σύσκεψη δεν είναι στιγμιαία, μα θέλει το χρόνο της, ώστε κάθε παράγραφος, κάθε υποπαράγραφος και κάθε ανθυποπαράγραφος του νομικού βιβλίου να ερευνηθεί με νηφαλιότητα και εξονυχιστικά.

Φυσικά τίποτε απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει, παρά αυτό που μένει είναι η προσποίηση ότι έτσι συμβαίνει. Αν δεν ήταν έτσι, οι ανώτατοι δικαστές δεν θα διορίζονταν απ’ ευθείας από την εκάστοτε πολιτική εξουσία ώστε η ερμηνεία τους να γέρνει πάντα προς τη μεριά αυτών που τους διόρισαν. Τόσα χρόνια το βλέπουμε, ώσπου στο τέλος το συνηθίσαμε να το θεωρούμε και φυσιολογικό.

Χθες όμως είχαμε τη μετάβαση σε ένα άλλο επίπεδο. Η βουλή, δηλαδή ο κάθε ανόητος, αγράμματος και υποτελής βουλευτάκος μεταβλήθηκε ως δια μαγείας σε συνταγματικό δικαστή, ο οποίος θα έπρεπε εντός δεκαλέπτου να αποφανθεί επί της συνταγματικότητας μιας δανειακής, περίπλοκης σύμβασης, 700 και πλέον σελίδων, την οποία δεν είχε καν διαβάσει, ούτε ο ίδιος ούτε και οι σύμβουλοι που υποτίθεται ότι προσλαμβάνει για το σκοπό αυτό.

Έτσι παρατηρήθηκε αφ’ ενός η βουλή να μετατρέπεται με συνοπτικές διαδικασίες σε συνταγματικό δικαστήριο, αφ’ ετέρου οι αποφάνσεις περί της συνταγματικότητας ή όχι του μνημονίου να φέρουν άμεσα την ιδεολογική σφραγίδα αυτών που εκαλούντο να τοποθετηθούν. Απλά, όσοι ήθελαν το μνημόνιο, το έβρισκαν σύννομο, όσοι δεν το ήθελαν το έβρισκαν παράνομο και αντισυνταγματικό. Και τα γίδια από κάτω, αναλόγως ψήφιζαν, χωρίς κανείς να ενοχληθεί επ' αυτού και να υποβάλει έστω και τυπικά ένσταση για το μπουρδούκλωμα της νομοθετικής με τη δικαστική εξουσία.

Από μια άποψη, βέβαια, το χθεσινό θέατρο και παρωδία που παίχτηκαν στη βουλή, είναι αρκετά ενθαρρυντικά, γιατί καταργώντας τη θεσπισμένη Δικαιοσύνη, ανοίγουν το δρόμο και για τη νομιμοποίηση των λαϊκών δικαστηρίων...