Το Άλγος των Διακοπών

Οι διακοπές και οι αργίες απετέλεσαν, ήδη από τον 19ο αιώνα, αίτημα των εργαζομένων, δυστυχώς για πολύ καιρό ανεκπλήρωτο. Όταν όμως η αστική τάξη της εποχής διάβασε τον Marx και κατάλαβε πως οι διακοπές δεν θα λειτουργούσαν παρά μόνον προς όφελος της ίδιας, άρχισε να τις παραχωρεί, φυσικά όχι απλόχερα, όπως ήταν το αρχικό και το διαρκές ζητούμενο, αλλά με μια δοσολογία που η ίδια έκρινε ότι θα μπορούσε να κρατάει τα περισσότερα στόματα βουλωμένα και τις μηχανές διαρκώς ζεστές.

Από τα προηγούμενα, λοιπόν, γίνεται φανερό ότι οι διακοπές αποτελούν το πιο ύπουλο εργαλείο του καπιταλισμού για την ανάκαμψη της εργατικής δύναμης και την ενδυνάμωση του ψυχολογικού δυναμικού των εργαζομένων έτσι ώστε να μπορούν να ανταποκρίνονται στις πιέσεις τις εργασίας όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Έτσι, δεν είναι παράλογο να υποθέσουμε ότι το να πηγαίνει κάποιος διακοπές αποτελεί πράξη αντεπαναστατική και κανονικά θα έπρεπε να ντρέπεται γι αυτό καθώς συντηρεί το σύστημα συμβάλλοντας στην απρόσκοπτη λειτουργία του.

Επί πλέον, το όραμα των διακοπών και η συγκέντρωση πόρων και δυνάμεων για την πραγμάτωσή τους παραμερίζει από το οπτικό πεδίο της εργατικής τάξης τα πραγματικά της προβλήματα διότι, ψευδώς, η αλλοτριωμένη της συνείδηση θεωρεί ότι οι διακοπές ως δια μαγείας, θα τα εκμηδενίσουν.

Οι διακοπές, μέσα από την συνεχή καπιταλιστική προπαγάνδα, έφτασαν να θεωρούνται πλέον καθήκον, με το ίδιο λίγο πολύ βάρος όπως και η εργασία, και έχουν ενδυθεί τις προσδοκίες μιας ολόκληρης χρονιάς τις οποίες καλούνται οι εργαζόμενοι να εκπληρώσουν μέσα σε αυτό το στενό χρονικό παράθυρο που η εργοδοσία έχει αποφανθεί, (με ποια κριτήρια αλήθεια;), ότι φτάνει.

Οι διακοπές έχουν σιγά-σιγά ενσωματωθεί στις καταναλωτικές πρακτικές των εργαζομένων και για το λόγο αυτό πλασάρονται ως εμπόρευμα. Δεν είναι τυχαίο ότι όπως όλα τα εμπορεύματα, προσφέρονται μέσα σε «πακέτο», (όχι σε σακούλα ακόμα) και εκδίδονται και ειδικά δάνεια για την πραγμάτωσή τους.

Οι διακοπές, όπως και όλες οι καταναλωτικές πρακτικές, αφήνουν την πίκρα του ανικανοποίητου με την ίδια ένταση και διαβάθμιση συναισθήματος όπως και μετά από το ανεξέλεγκτο και άσκοπο shopping. Η επιθυμία για καινούργιες διακοπές αμέσως μετά την επιστροφή από διακοπές δεν οφείλεται στο ότι δεν έχει ολοκληρωθεί ο σκοπός τους που είναι η ξεκούραση κ.λ.π., αλλά στο αδηφάγο αίσθημα που κατατρέχει όσους επιζητούν να βρουν την ψυχική πλήρωση και γαλήνη μέσα από μια διαρκή κατανάλωση εμπορευμάτων.

Οι διακοπές, όπως είναι φυσιολογικό, διαιωνίζουν το αλλοτριωμένο προφίλ των παραθεριστών με την υιοθέτηση ενός καθημερινού προγράμματος ρουτίνας το οποίο στους περισσότερους δεν διαφέρει στα συστατικά του στοιχεία από το αντίστοιχο της πόλης, καθώς η καθημερινότητα των διακοπών είναι κι αυτή γεμάτη από μια σειρά από κανόνες και «πρέπει» που στοχεύσουν στην εκπλήρωση ειδικών καθηκόντων και φαντασιώσεων, όπως:
Το καθήκον του μπάνιου και του μαυρίσματος,
Η φαντασίωση του πρωινού καφέ κάτω από τα δέντρα, δίπλα στο κύμα,
Η φαντασίωση του φρέσκου ψαριού σε ταβερνάκι δίπλα στο κύμα επίσης,
Η φαντασίωση του καλοκαιρινού φλερτ σε μπαρ δίπλα στο κύμα επίσης,
Το καθήκον διαβάσματος θερινών αναγνωσμάτων,
κ.λ.π.

Υ.Γ. Έχοντας μόλις επιστρέψει από μια μικρή κοινωνιολογικού περιεχομένου περιήγηση, (προσοχή όχι διακοπές) στις γνωστές νήσους του ειρηνικού, το κυριότερο συμπέρασμα που έβγαλα είναι ότι η κυτταρίτιδα δεν αποτελεί προνόμιο και κατάρα των νοτίων γυναικών μόνον, αλλά και των βορείων επίσης. Κάποιοι μύθοι είναι καιρός επί τέλους να διαλύονται και αυτός ακριβώς ήταν και ο σκοπός του σύντομου αυτού ταξιδιού μου. Αναλυτικά συμπεράσματα θα παρουσιαστούν αλλού, σε κάποιο εξειδικευμένο συνέδριο ίσως!