Οι Παρίες των Γιώτ

Περπατώντας ένα απόγευμα, αρχές καλοκαιριού, στην προκυμαία της Σύρου, δεν πρόφταινα ν’ ανοιγοκλείνω το στόμα μου από έκπληξη μπροστά στο πλήθος και το μέγεθος των φουσκωτών σκαφών που συναντούσα κάθε λίγο και λιγάκι δεμένα εκεί στο λιμάνι. Άνοιγα σαν χάνος το στόμα αντικρίζοντας το ένα, για να το ξανανοίξω ακόμα πιο πλατειά λίγο παρακάτω, όταν συναντούσα ένα άλλο μακρύτερο και με μεγαλύτερη ιπποδύναμη. Και εκεί που έλεγα ότι πάει τέλειωσε, ότι αποκλείεται να υπάρχει κάποιο ακόμα πιο μεγάλο, νάσου και παρουσιαζόταν στα μάτια μου για να με περιγελάσει. Φυσικά με δύο μηχανές, από 175 ίππους η μία, για να περάσουμε σε λίγα μέτρα στους 250, και μέχρι το τέλος της βόλτας να έχουμε ξεπεράσει τους 700 συνολικά ανά σκάφος.

Σταυροκοπήθηκα για τα φοβερά αυτά τέρατα της θάλασσας, αλλά και ζήλεψα λιγάκι όταν αναλογίστηκα το δικό μου, των τεσσάρων μέτρων με την ανεμική μηχανούλα, σε απόσυρση πια, να αποσυντίθεται σε κάποιο πατάρι. Και προσπάθησα να φανταστώ τα πρόσωπα των καπεταναίων τους, καθώς θ' αλώνιζαν με αέρα και γεμάτοι αυτοπεποίθηση τα πελάγη, πατώντας στην σιγουριά που έδιναν οι στρατιές των αλόγων τους και ο θαυμασμός των στεριανών, όπως ελόγου μου.

Πριν από μέρες βρέθηκα αλλού, στη Σύμη, και το μάτι μου, πριν καλά-καλά κατέβω ακόμα απ’ το καράβι, βρισκόταν ήδη δέσμιο των κομψών ξύλινων δικάταρτων με την κόκκινη σημαία της απέναντι πλευράς, που γλιστρούσαν νωχελικά στα αρυτίδωτα νερά του νησιού.

Τις επόμενες μέρες οι εκπλήξεις όμως ήταν ακόμα μεγαλύτερες. Όσο έμπαινε για τα καλά το καλοκαίρι, τόσο πιο πολλά καράβια, κότερα δηλαδή, συνωστίζονταν στον κόλπο του Γιαλού για να μπουν και να δέσουν στο λιμάνι. Ήταν φορές που τα πέρναγα για κρουαζιερόπλοια, κι άλλες φανταζόμουν ότι δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρχει κάποιο μεγαλύτερο που να πλέει. Και όμως, την επόμενη ώρα εμφανιζόταν όντως κάποιο μεγαλύτερο, θαρρείς επίτηδες για να με διαψεύσει. Κι εδώ δεν μιλάμε για λίγες δεκάδες μέτρα, αλλά για πολλά περισσότερα. Θα έβαζα στοίχημα ότι το Delma (στην φωτογραφία) για παράδειγμα, θα κόντευε τα 100, και όπως διαπίστωσα αργότερα ήταν όντως 85 μέτρα στο μήκος και ότι κόστιζε γύρω στα 80 εκατομμύρια ευρώ. Ε και; Αν το αγόραζε ο σύντροφος Γερμανός, ούτε που θα το έπαιρνε χαμπάρι ο τραπεζικός του λογαριασμός, σκέφτηκα και ανατρίχιασα.

Και ξαφνικά, θυμήθηκα τα φουσκωτά της Σύρου και μετάνιωσα που τα θαύμασα. Πόσο μίζερα θα φαίνονταν μπροστά στο Delma, ή ακόμα και στο σαφώς μικρότερο Σεχραζάτ, που μόλις είχε καταπλεύσει πλησίστιο από την Istanbul, με τον θυρεό του μάλιστα να βγάζει μάτι, πιο πλούσιος σε διακόσμηση ακόμα κι απ’ αυτόν των Χοεντσόλερν.

Ανατολή! Πάντα μπόλικη και πάντα υπερβολική!

Δεν μπορώ να φανταστώ πού θα μπορούσε να τελειώσει αυτή η ιστορία των ατέλειωτων συγκρίσεων και εκπλήξεων. Και με τη σκέψη αυτή μόνο, μου ερχόταν ίλιγγος. Ίσως να υπήρχαν κάποια άλλα σκέφτηκα, ακόμα πιο μεγάλα και πιο φανταχτερά, που μπροστά τους το Delma να φάνταζε καχεκτικό και αμελητέο. Και ο φουσκωτός με την έπαρση των 300 αλόγων του, αξιοθρήνητος και γελοίος. Και ακόμα παρά πέρα, πόσο αμήχανη θα πρέπει να φαντάζει η δικιά μας οικονομική ελίτ, μπροστά στην ευρωπαϊκή και τα καραβάκια της, ίδια καρυδότσουφλα, μπροστά στα αντίστοιχα του Delma; Και ακόμα-ακόμα, η Ευρωπαϊκή ελίτ, αυτή που τόσο έχουμε περί πολλού, πόσο θα πρέπει να ντρέπεται μπροστά στα θαλασσινά παλάτια του σουλτάνου του Μπρούνεϊ, ή των νέων κροίσων του Μεξικού και της Ινδίας;

Να λοιπόν που μελαγχόλησα κι από πάνω. Ό,τι και να κάνεις σκέφτηκα, πάντα θα υπάρχει κάποιος από πάνω που θα έχει περισσότερα, μεγαλύτερα και μακρύτερα και θα σου τη σπάει!