Δευτέρα 18 Αυγούστου 2008

Ταξίδι στη Σικελία: Α

Τα καλοκαίρια με κάνουν και υποφέρω. Ένας λόγος είναι η υποχρεωτική αλλαγή των ρυθμών της ζωής μου, αλλαγή που μου επιβάλλεται με το στανιό εξ αιτίας των επικείμενων διακοπών που πρέπει υποχρεωτικά να πάρω τον Αύγουστο, διότι και να θέλω να δουλέψω, οι εξ ίσου υποχρεωτικές διακοπές των άλλων μού στερούν και αυτή τη στοιχειώδη χαρά της εργασίας, (ελάτε τώρα, ένα αστείο είπα, μη το παίρνετε και τοις μετρητοίς) και ο άλλος λόγος είναι η ζέστη. Αυτό το επί πλέον βάρος που πρέπει να κουβαλώ για δυο και βάλε μήνες το χρόνο. Η ζέστη έχει την ίδια επίδραση με το βάρος. Και τα δυο σου κόβουν τα πόδια και κονταίνουν την ανάσα.


Θα προτιμούσα τα καλοκαίρια να τα περνούσα στη Νορβηγία, ή στον Μέλανα Δρυμό στη Γερμανία, αλλά μου αρέσουν και οι θάλασσες της Μεσογείου, με τα δροσερά κρυστάλλινα νερά, να, σαν κι αυτά στη φωτογραφία, και σχεδόν κάθε καλοκαίρι την πατώ, υποτιμώ τη ζέστη και τα παραλειπόμενά της και παίρνω την άγουσα για τα νησιά, κυρίως τα άνυδρα και τα ξερά, εκείνα ξέρετε, που δεν έχουν ποτέ σκιά, με την πέτρα που κορώνει από τον ανελέητο ηλιακό βομβαρδισμό, εκείνα που σε αφυδατώνουν, που σε ψήνουν, σε τσουρουφλίζουν και σε τηγανίζουν δίχως αλεύρι, με την αλμύρα μόνο, στις πλάκες και στις πεζούλες.




Αυλάκι, Νίσυρος


Φέτος, ενώ για πολλοστή φορά ήθελα να πάω προς τα βόρεια, πάλι τα μπέρδεψα και κατέβηκα νότια, και μάλιστα νοτιότερα από τα συνηθισμένα, στη Σικελία. Το μετάνιωσα για δυο πάλι λόγους. Πρώτον η ζέστη, η τόσο υγρή που δεν λογάριασα σωστά και δεύτερον το μέγεθος. Χίλια χιλιόμετρα η περίμετρος, το θερμόμετρο να ξεπερνάει τους 35 βαθμούς και ο αέρας ν’ ασφυκτιά από το υπερβολικό φορτίο με υδρατμούς. Πολύ βαρύς, τον ένοιωθες μόλις ξεμύτιζες προς τα έξω, να σε πιέζει σταθερά και με δύναμη, να προσπαθεί θαρρείς να σε βουλιάξει στο έδαφος, κακός αέρας, κακόβουλος, να σου πλακώνει το στήθος, να σου σφραγίζει τα ρουθούνια, κάθε βήμα και μια νίκη, μια πράξη αντίστασης σ’ αυτόν τον αόρατο εχθρό.

Στη Σικελία έφτασα με προσδοκίες, να συναντήσω εικόνες από το παλιό ιταλικό σινεμά, να ξεκουφαθώ από τις φωνές και τα τραγούδια των πλανόδιων, να πιω τον καφέ μου σε πλατείες όπου βολτάριζε η Μαλένα, να συνομιλήσω με μαφιόζους για την αποδεδειγμένη κρίση του επαγγέλματός τους, να πάρω γεμιστά panini από τα χοντρά χεράκια κάποιας πληθωρικής φουρνάρισσας, να βρεθώ στο μεσαιωνικό ψαροχώρι-καταφύγιο του Νερούντα παρέα με τον ταχυδρόμο του και την ελκυστική ταβερνιάρισσα.



Αλλά φευ, τίποτε απ’ όλα αυτά. Οι πλατείες υπήρχαν, αλλά είτε ήταν άδειες, είτε οι λιγοστοί επισκέπτες ήταν κάποιοι ταλαίπωροι τουρίστες, Ιταλοί ως επί το πλείστον, που έτρεχαν να προφυλαχτούν στην σκιά κάποιας εκκλησίας, όχι πάντα με επιτυχία γιατί και κει η ατμόσφαιρα τις πιο πολλές φορές ήταν υγρή, ζεστή και αποπνικτική. Και τι να σου κάνει ο καφές, μια τόση δα σταλιά, έστω και παγωμένος.




Συρακούσες Ορτυγία



Και μεσαιωνικά ψαροχώρια επισκέφτηκα, μα δεν συνάντησα πουθενά τον Νερούντα, παρά μονάχα πλήθη αλλοπαρμένων να παραπαίουν στα σοκάκια, κουτουλώντας μια απ’ τη μια μεριά και μια απ’ την άλλη, αναζητώντας κάποια σκιά, κάποια τρύπα να χωθούν, κάποια δροσερή ριπή του αέρα σε κάποια έξοδο από κανένα σκοτεινό διαμπερές στενάκι. Και η ατμόσφαιρα θολή. Μαζί με το νερό, σε μερικές μεριές εξατμιζόταν και το έδαφος.



Tσεφαλού


Απ’ όλες τις πόλεις και τα χωριά που γύρισα, το μόνο μέρος που έμοιαζε αρκετά με τις εικόνες που είχα στο κεφάλι μου από τον κινηματογράφο, ήταν το Μπάρι, το γνωστό λιμάνι της Αδριατικής. Κι ήταν έκπληξη, γιατί τις τόσες φορές που ξεμπαρκάρισα εκεί, ποτέ δεν κάθισα έστω ένα λεπτό παραπάνω για να το σεργιανίσω. Ποτέ δεν μου πέρασε απ’ το μυαλό ότι θα έκρυβε έναν τόσο πολύτιμο θησαυρό. Η παλιά πόλη αγγίζει τη θάλασσα και είναι ολόκληρη ένας ζωντανός οργανισμός από σοκάκια απελπιστικά στενά και σκοτεινά, αλλά απελπιστικά γεμάτα με ζωή από τις φωνές των παιδιών που παίζουν ολόγυρα, από τα ραδιόφωνα στη διαπασών, από τις κουβέντες των γυναικών μαζεμένες σε ομήγυρη, το ίδιο και από τις παρέες των αντρών παραδίπλα, ένας κόσμος έξω από τα σπίτια, με τις εξώπορτες και τις μπαλκονόπορτες ίσα με τον δρόμο, δίχως καμιά αυλή να μεσολαβεί, ούτε ακόμα και αυτό το σκαλάκι, με τις κουρτίνες μονίμως φουσκωμένες απ΄ τα ρεύματα, και με τις μπουγάδες μονίμως σε έπαρση στα πάνω πατώματα. Α! Και τα εικονοστάσια με τις Παναγίες. Έξω από κάθε σπίτι σχεδόν, σε ειδικές κόγχες στον τοίχο, ξύλινες ή μαρμάρινες, φροντισμένα με δαντελωτά σεμέν και στολισμένα με λουλούδια, γιρλάντες, λαμπιόνια, κεράκια και ότι άλλο βάλει ο νους και η καλαισθησία της πιστής ιδιοκτήτριας.




Μπάρι


Ολόκληρο το νησί αναδίδει μια αύρα παρακμής. Αλλού πιο λίγη, όπως η Μεσσίνα, αλλού πιο πολύ, όπως για παράδειγμα το Παλέρμο. Αξιοζήλευτα κτίρια, παλάτια και εκκλησίες όλων των τύπων, μεγεθών και ρυθμών, χτισμένα από Άραβες και Νορμανδούς και από όλους όσους έτυχε να περάσουν από το νησί, και που δεν ήταν και λίγοι, επιβλητικά, σε στιλ μπαρόκ τα πιο πολλά, αλλά και νεώτερα, φασιστικής αισθητικής, αφημένα όμως, τα πιο πολλά στην τύχη τους, να ξεφτίζουν και να καταρρέουν. Δεν ήταν λίγα τα σπίτια που είδα να έχουν τα μπαλκόνια τους τυλιγμένα στο κάτω μέρος με λινάτσα, προσωρινά αλλά αναγκαία μέτρα για να συγκρατήσουν όπως-όπως τη φθορά, τις πέτρες δηλαδή και τα τούβλα που ξεκόλλαγαν και έπεφταν.






Παλέρμο



Μεσσίνα


Συνεχίζεται...

26 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν συναντήσατε τη Μαλένα........Στον καθρέφτη κοιτάξατε???

cynical είπε...

Καλημερα αγαπητέ de Profundis. Ναι κοιτάχτηκα.. Και ειδα τη γιαγιά της Μαλένας... Που να μην κοίταζα..

katerina είπε...

Καλώς όρισες cynical.
Μου άρεσε τόσο η περιγραφή σου. Και εγώ σιχαίνομαι την ζέστη, τα καλοκαίρια, την ηλιοφάνεια, αλλά χρόνια τώρα την ζώ, την επιλέγω και τελικά την απολαμβάνω και μου ....ακόμα πιο τελικά μου λειπει.
Εδώ και 6 χρόνια την τελευταία βδομάδα του Ιουλίου, πάω πάντα Τοσκάνη. Σε ένα συγκεκριμένο ...καυτό χωριό, σε ένα συγκεκριμένο ξενοδοχείο.
Και φέτος το ίδιο. Αλλά πρώτη φορά φέτος πήγα στο Λιβόρνο. Ενα λιμάνι που ίσως δύσκολα, πολύ δύσκολα περπατιέται αλλά΄τόσο όμορφα χαζευεται...

VAD είπε...

Τυχεροί οι μαφιόζοι που σε απέφυγαν!
Ποιος θα άντεχε μέσα στη ζέστη ανάλυση περί Λογικής;Χα!
Καλώς όρισες....

Greek Rider είπε...

cynical, καλημέρα και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού.

Νομίζω ότι η ζέστη είναι ένας δευτερεύοντας παράγοντας, το σημαντικότερο είναι ο αέρας π.χ. μέρος βορινό (για να φυσάει έστω και λιγάκι) που να κοιτάει το μεσημέρι ανατολικά και όχι δυτικά ή νότια που κινείται ο ήλιος και βαράει περισσότερο.

Το ιδανικό θα ήταν να έχει και κάπου πολλά δέντρα χωρίς πολλά τζιτζίκια και πηγές με τρεχούμενα νερά ενώ θα είναι πολύ κοντά στη θάλασσα...(π.χ. Βρύσες Χανίων).

Παρατήρηση: Στις δικές μου διακοπές πήγα σε μέρος δυτικό που κοιτούσε νότια, δηλαδή ακριβώς το αντίθετο από αυτά που προτείνω...

PN είπε...

Σικελία ακούω. Αχ ωραία φαίνεται. Πολύ ερημιά βρε παιδί μου όντως.

Άντε γυρνάμε ένας-ένας και παρότι αποκτάνε κόσμο τα blogs και πάλι, έχω την αίσθηση ότι περνάγαμε πολύ πιο ωραία στις διακοπές μας.

cynical είπε...

Γεια σου Κατερινα και καλη βδομάδα. Μηπως θα επρεπε να εξετασουμε την εναλλακτικη λύση ..ποτάμια; Μου φαινεται οτι μας ξεγελαει η θαλασσα και την πατάμε καθε χρονο με τη ζεστη μην μπορώντας να την αποφυγουμε. Η Ηπειρος εχει μια χαρα ποτάμια για μπανιο, για ψαρεμα, για ραφτινγκ. Και εχει και δροσιά.
Τοσκάνη!! Τα εκανες και συ τα ταξιδάκια σου! Και γω που αισθανομουν ενοχη που ολο εφευγα φετος! Αλλά συνεβη μονο φετος, το ορκιζομαι..

Μην μου πεις Κατερινα ότι ησουν στου Αργούδημου, και αναρωτιόμουν συνεχεια, μα ποιος ταξιδευει τελος παντων με αυτον στην Ιταλία;

cynical είπε...

Οι μαφιοζοι με απεφυγαν, εσεις ομως δεν θα τους αποφυγετε. Ερχεται και δευτερο μερος VaD!
Kαλή σου μερα και καλη βδομαδα,

cynical είπε...

Εμενα παλι μου ελειψαν τα blogs. Ολο φαγωνόμουν και ολο τρωγόμουν. Αχ πότε θα γινει ο κοσμος όλος ενα Wi Fi;;
Καλημερα VK και ετσι να σε βλέπω παλι στις επάλξεις. Οσον αφορά εμενα, για να επανελθει το βλογσε μια στρωτη ροή, θα παρει καμποσο καιρο ακομα. Εχω αλλα δυο ταξιδια να διεκπαιρεώσω..

cynical είπε...

Εχω πάει στις Βρυσες Χανιων, αγαπητέ greek rider. και ειναι το μοναδικο μερος που ηχογραφησα τα τζιτζίκια. Αλήθεια το λεω. Δοκιμαζα ενα μαγνητοφωνακι που ειχα παρει τοτε, πριν απο καμια εικοσαριά χρόνια.

Ετσι που τα λες με τους προσανατολισμούς, μονο ο φουρνος του Χοτζα μας σωζει. Μια στα δυτικα , μια στα βορεια θα τον γυρναμε αναλογα με το έδαφος!

Παντως τον καλυτερο βορινο αερα τον εχω στο σπιτι μου στην Αθηνα. Κατευθειαν απο τις στεππες της Ρωσιας, περναει απο το μπογάζι αναμεσα στην Παρνηθα και την Πεντέλη και με στοχευει. Αν πω οτι το βραδυ παιρνω κουβερτα, θα με θεωρήσετε τρελλή.. Αλλά αυτη ειναι η αλήθεια!!

aerostatik είπε...

σικελικός εσπερινός

cynical είπε...

Γεια σου aerostatik. Πάλι σε δουλεια με έμπλεξες. Στην παρακάτω διευθυνση

http://www.ert-archives.gr/wpasV2/public/p01-info.aspx?titleid=0000007035&action=mInfo&mst=00:00:00:00

υπάρχει ενα τρομερο ντοκυμαντερ της ΕΡΤ σε 15 κεφαλαια περι του Σικελικου Εσπερινου, στη σειρα Ελληνισμος και Δυση. Ολο βλεπεται on-line. Και ειναι πολυ ενδιαφερον.

aerostatik είπε...

γράψε μια περίληψη που τα καταφέρνεις άριστα. Εγώ πως να το δω ολόκληρο, δεν προλαβαίνω

cynical είπε...

αγαπητε aerostatik, εγω δηλαδή προφταινω να δω γυρω τις 8 ωρες ντοκυμαντερ; Αν το δω ολοκληρο και δεν παθουν τα νευρα μου, θα ειμαι ετοιμη για διδακτορικο στις βυζαντινο-γαλλο-ισπανικες-σικελικες διπλωματικες σχεσεις.

Ή επίσης, πως εφευρισκονται οι εθνικες εορτες. Πώς μια εξεγερση δηλαδή γίνεται επανασταση.

Καλα , αμα δωσεις κατι τις, μπορει να την κανω τελικα την περιληψη.

katerina είπε...

Cynical το φοβερό πλοιο στο blog μου, είναι η ....ηρωική Ρομίλντα. Για μας που περάσαμε χρόνια και χρόνια πάνω στο κατάστρωμα της, ο κ. Αγούδημος μας επιτρέπει να την φωνάζουμε και χαιδευτικά ..... Βρομίλντα.

Και Όχι, η τιμημένη Βρομίλντα δεν πάει όχι Ιταλία, αλλά κανονικά δεν έπρεπε έδω και χρόνια να πηγαίνει ουτε στα Μέθανα.
Αλλά είπαμε η Ρομίλντα είναι ...ΙΔΕΑ και ο κ. Αγούδημος θα πληρώνει κάτι τις για τα γεράματα των εκάστοτε Υπουργών Ναυτιλίας και η Βρομίλντα αρμενίζει ...αγέρωχη στην άγονη γραμμη.
Και εχω βρεί εδω και κάποιον απο το blogoχωριό μας, που ονειρευόμαστε να την αγοράσουμε πριν την κάνουν παλιοσίδερα και να σας πηγαίνουμε βόλτα όλους τους συχωριανούς.

nelly είπε...

...αξεχαστα περασες δηλαδη...

δε μπορεσα να συγκρατηθω και καθως διαβαζα εβαλα να ακουσω αυτο:
http://www.youtube.com/watch?v=XOdD3cXrgmE&feature=related

αλλα ελα που δεν μου ταιριαζε...

Ανώνυμος είπε...

Εγώ πάλι που ανέβηκα στην ΝΟρβηγία την απέφυγα την ζέστη :-)

Ωστόσο έχοντας τις ίδιες επιφυλάξεις (δηλ την ζέστη) δεν έχω καταφέρει ακόμη να πάω στη Σικελία :-(

cynical είπε...

Γειά σου Κατερίνα. Πάντως ο Αργούδημος πάει Ιταλία, με ενα σκαρί που πολυ μοιαζει της Ρομιλντα και το λενε Ιονικό ή καπως έτσι. Βρε το θηρίο ειπα μεσα μου μολις το ειδα. Αγούδημος και πάσης Ελλαδος, να (π)ούμε.
Κι ομως ο κυριος διατεινοταν πριν απο κανενα χρονο ότι επιτελει κοινωνικο έργο, γιατι εκει που παει κανεις αλλος δεν θελει. Ολοι έλεγε, εχουν πιασει τις καλες γραμμες, Παρο Ναξο Μυκονο κ.λ.π. Οντως περσυ τα βαπορια δεν πηγαινανε ουτε Σιφνο ουτε Κυθνο ουτε Μήλο καποια εποχη.

Γιαυτο Κατερινα, κάπου πηρε το αυτι μου πως στη βλογοσφαιρα κυκλοφορεις με το ονομα "εφοπλιστίνα?".
Δεν θελω να σου χαλασω το ονειρο αλλα δεν μου φαινεται ο Αγουδημος να αποσυρει ποτε τα κοριτσια του. Αν εξαντληθουν ολα τα περιθωρια, Θα τα πουλησει κατα τριτοκοσμικες χωρες μεριά.

cynical είπε...

Καλημερα Νελλη.
Πολλες φορες τα ταξιδια τα εκτιμώ εκ των υστέρων κανοντας τον απολογισμό τους. Κατα τη διάρκειά τους μπορεί να δυσανασχετώ, να κουράζομαι, να βαριέμαι, αλλά στο τελος το ισοζύγιο βγαινει συνηθως παντα θετικο. Ακομα και η καταρράκωση της εικονας ενος τοπου ειναι θετικο αποτελεσμα, γιατι μαθαινεις απο πρωτο χερι οτι δεν πρεπει να ξαναπας, καθως επισης και τους λογους της αποστροφής που ειναι και το καλύτερο.
Στη Σικελία θα ξαναπηγαινα κατω απο αλλες προυποθεσεις. Μακρυα απο μεγαλες πολεις, εποχη ανοιξης ή φθινοπώρου, με χρονο περισσοτερο στη διάθεση μου. Eχει τυπικες μεσογειακες θαλασσες. Αλλά αν δεν πήγαινα τωρα στις μεγαλες πολεις πώς θα γνωριζα ότι στις μικροτερες θα ηταν καλύτερα, άσε που θα ειχα παντα την περιέργεια να τις επισκεφτώ. Επισης ξενοιασα και με τα αρχαιολογικά, που τα βαριεμαι αφανταστα, αλλά ειναι must να τα επισκεφτεις. Τα φωτογραφιζω και λέω, πάει ως εδω ήταν το καθηκον μου.

Επισης μου ξαναξνύπνησε το ενδιαφέρον για τη Μαφια, λέω να κανω ξεχωριστό report και να επιχειρησω να αναλυσω τις ομοιοτητες της σικελικης μαφιας με την εγχώρια.

Ασε που με εβαλες στο trip να ξαναδω το σηριαλ NONOΣ. Εσυ που εισαι σινεφιλ. θα εχεις να συστήσεις πολλές περισσότερες..

cynical είπε...

Γεια σου Spiretos72. Νορβηγια, θηριο... Trekking? Ειναι το ονειρό μου. Θα το κανω καποτε, σύντομα ελπίζω. Η Σικελια πιστευω να ειναι θαυμα εκτος καλοκαιριου. Η θερμοκρασια λενε δεν κατεβαινει συνηθως κατω απο τους 20 βαθμους.

Κούκος είπε...

Τα ταξίδια σε κάνουν και υποφέρεις.
Οι περιγραφές σου με κάνουν και ζηλεύω.
:)

katerina είπε...

Αχ βρε cynical μου κόβεις τα φτερά.
Είπα να σας εντυπωσιάσω με τα επιχειρηματικά μου πλάνα....να ρισκάρω και εγώ βρε παιδί μου επιχειρηματικά... και μου τσακίζεις τα φτερά.
Αν και πολύ συχνά συμφωνώ (και ειλικρινά εντυπωσιάζομαι)με τον ορθολογισμό σου και την τεκμηριωση σου, εδω θα μου επιτρέψεις να ελπίζω.

Cynical δεν νομίζω ότι καμιά τριτοκοσμική χώρα, κανένας δικτατορας απανταχού της γης θα επέτρεπε στον κάθε κ. Αγουδημο, κ. Μανούση, κ. ...., να είναι τόσο τζάμπα μάγκας.
Το χρυσό μετάλειο παχυδερμίας και ωχαδερφισμού νομίζω ανήκει στην φύλη μας χαλαρά, χωρίς να ντοπαριστούμε. Μάλλον είναι γονιδιακό μας ....προτέρημα.

NdN είπε...

Τελείως αντίθετη από εμένα που δεινοπαθώ τους χειμωνιάτικους μήνες, μισώ τις βροχές, τους αέρηδες, τη συννεφιά και λατρεύω τη θάλασσα και το καλοκαίρι. Δεν θα με πείραζε να δουλεύω για 10 μήνες χωρίς άδεια, αν μπορούσα να πάρω 2 μήνες οff τα καλοκαίρια. Οταν πρέπει να δουλέψω ενώ έξω έχει ζέστη και θα μπορούσα να κάνω μπ΄πανιο στη θάλασσα με σκοτώνει. Με κάτω από 30 βαθμούς κρυώνω και ποτέ δεν έχω νοιώσει αυτό που λένε «αποπνιχτική ζέστη».

Πάντως πράγματι στην Ιταλία είχε πολύ ζέστη. Οταν κατοικούσα εκεί, το πρώτο μου μπάνιο το είχα κάνει ανήμερα της Αγίας Ειρήνης στις 5 Μαιου στο κρυστάλλινα νερά της Ισκια και από τότε οι αποδράσεις στο Κάπρι ήταν εβδομαδιαίες. Μέχρι τις αρχές Ιουλίου φυσικά που σειρά πήρε το Σορέντο, καυότι το Κάπρι παραγέμισε.

Πάμε τώρα στο ταξίδι στη Σικελία. Δεν την έχω γυρίσει δυστυχώς μολονότι βρισκόμουν σχετικά κοντά, αλλά έχω ακούσει τα καλύτερα. Απορώ που δεν συνάντησες εικόνες από το παλιό Ιταλικό σινεμά καθότι είναι διάσπαρτες στην Νότια Ιταλία. Για παράδειγμα σε πιο λεωφορείο δεν ανέβηκε και κάποιος να παίξει ακορντεόν, σε ποια πλατεία δεν είχε τα παρδοσιακά καφέ για να πιεις τον οριτζιναλ freddo ή να απολαύσεις το Neggroni σου ή το Martini σου λίγο πριν έρθει το γεμιστό σου Panini;

Και με εξέπληξες και τρομερά με την τελευταία σου παράγραφο. Σου άρεσε το Μπάρι; Η πιο άσχημη Ιταλική πόλη μετά την Ανκόνα; Δεν ήταν γεμάτο φορτηγά, λεωφορεία, νταλίκες και ότι αυτό συνεπάγεται; Η κίνηση στο κέντρο χειρότερη από την Κηφισσίας την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων. Ναι, σύμφωνοι, η παλιά πόλη είναι γραφική, αλλά αυτά τα εικονοστάσια παντού μου την είχαν δώσει, τα στενά δρομάκια πάλι ήταν βρώμικα, πιο βρώμικα και από της Νάπολι! Μιλάνε και αυτά τα Baresi όσοι τα μιλάνε τελος πάντων καθότι οι περισσότεροι μιλάνε Αλβανικά.. Στα Τίρανα λιγότεροι Αλβανοί υπάρχουν. Απαπα.... καλύτερα από Brindisi την άλλη φορά! Κάνει και 2 ώρες λιγότερο το καράβι!!

cynical είπε...

Καλώς τονα κι ας άργησε! Καλημέρα Κούκε. Το καλοκαιρι άλλοι δουλευουν κι άλλοι ταξιδευουν. Αλλά θα ερθει και η σειρα σου ελπίζω!

cynical είπε...

Κατερίνα, πραγματικά θελω να πετύχεις και αγωνιώ μην τυχόν και δεν ευοδώσουν τα σχέδια σου. Λεω, τώρα, αν, ό μή γένοιτο! αν, ...μήπως θα έπρεπε να κοιτάξεις αν ο Καραισκάκης, ο Κανάρης, αυτά τα φοβερά πλεούμενα είναι ακομα διαθεσιμα, ισως και σε καλύτερη τιμή;

cynical είπε...

Καλημέρα NdN. Ο καθένας λατρευει ότι δεν εχει. Στο Λονδινο μένεις. Έχεις ακομα και μνημες Χαλκιδικης. Ε! πολύ θέλει;
Βρε θηρίο; Πώς επέζησες στη Νάπολη και δεν σε φάγανε; Εγω φοβαμαι κι απ' εξω να περάσω. Πηγε μιας γνωστης μου ο γιος, παιδι πράμμα, να σπουδασει εκει και οταν εφευγε καναμε ευκέλαιο για να γυρισει ζωντανός.

Θα θελει πιο πολύ χρονο για να τα δεις αυτα που περιγραφεις. Και να μην έχει ΖΕΣΤΗ για να μπορεις να τα απολαυσεις.

Ουτε το βραδυ δεν μπορούσαμε να καθισουμε εξω. Χρειαζοταν βεντάλια οπωσδηποτε. Παντως εχει φοβερα νερα. Οπως και τα δικα μας, γνησια μεσογειακα. Σε πολλά σημεια μοιαζει οπως η βορεια πελοπόνησος.
Neggrοni?? Μου ξεφυγε. Επινα ομως Lemoncello. Me πάγο, που μου άρεσε πολύ.
Stο Μπάρι μου άρεσε η παλια πολη. Γιατι ειχε ζωη. Ολοι καθονταν εξω στα σοκακια. Αλλου τα παιδια, μαζεμμενα σε ομαδες, αλλου οι αντρες αλλου οι γυναικες. Ολοι εξω. Και φωνες και μουσικες. Αυτο μαλιστα. Και ηπια και ον φτηνοτερο καφε. 0.7 ευρω.
Οπως και να το κανουμε η Ιταλια ειναι πολυ ωραια. Οπου και να πας. Πηγα επισης και στο Otranto που μου αρεσε πολυ και στην Ταορμινα. Αλλα δεν εγραψα γιαυτα. Χορτασαν ομως τα ματια μου.
Καπρι ειχα παει πολυ παλια, όπου γινοταν το πατεις με πατως σε. Ειχαμε παει και σε καποιες σπηλιες με το βαρκακι. Αν ξαναπαω Ιταλια θα παω Φλωρεντια που εχω χρονια να την επισκεφτω.
Α! και αν προκειται για Μιλανο, ξερω από που θα παρω πληροφοριες...