Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

Το Παλαιστινιακό Πρόβλημα: Σύντομη Ιστορική Επισκόπηση

Εξ αιτίας της σφοδρής ισραηλινής επίθεσης στη Λωρίδα της Γάζα, της σφοδρότερης ίσως, απ’ όσες έχουν επιχειρηθεί μέχρι σήμερα, ουσιαστικά από τον πόλεμο των έξι ημερών το 1967 και δώθε, αποφάσισα να γράψω ένα σύντομο χρονικό του Παλαιστινιακού προβλήματος, το οποίο ως γνωστόν παραμένει ανεπίλυτο εδώ και 60 ολόκληρα χρόνια. Οι σελίδες που ακολουθούν, κάθε άλλο παρά πλήρη εικόνα του προβλήματος δίνουν. Αναγκαστικά περιορίστηκα σε όσα θεώρησα ότι θα έδιναν ένα πλαίσιο αναφοράς των γεγονότων, παραλείποντας λεπτομέρειες, που σε τελευταία ανάλυση θα μπορούσαν να ήταν περισσότερο σημαντικές από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω. Δεν είμαι γνώστης του προβλήματος και γι αυτό ζητάω την κατανόησή σας για λάθη, ανακρίβειες και παραλείψεις.

Πολλοί ίσως απορήσετε για την επιλογή της σημερινής ανάρτησης, τέτοια μέρα που είναι, Πρώτη του Χρόνου, μέρα που όλοι θα θέλαμε να ήταν και η καλύτερη, αλλά, δυστυχώς τα πράγματα για άλλη μια χρονιά, δεν ήρθαν έτσι, δεν μάς ξύπνησαν αγγελικοί ύμνοι και φωτεινά χαμόγελα, αλλά σειρήνες συναγερμών και ασθενοφόρων, κραυγές πόνου και απελπισίας και οι πρώτες εικόνες της χρονιάς που αντικρίσαμε δεν ήταν παρά εικόνες απελπισίας από φέρετρα και χαλάσματα.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το δίκαιο είναι με τη μεριά των Παλαιστινίων οι οποίοι παλεύουν, όχι πάντα με τους πλέον δόκιμους τρόπους, ν’ αποκτήσουν το δικαίωμα για μια δική τους πατρίδα, έστω και αν αυτή η διεκδικούμενη πατρίδα έχει σήμερα συρρικνωθεί στο 22% του εδάφους, από το αρχικό που τους αναλογούσε. Πολλοί σοφοί και ειδικοί επί των ειδικών έχουν προσπαθήσει όλο αυτό το διάστημα να βρούνε λύσεις ώστε να σταματήσει κάποια στιγμή το μακελειό. Εις μάτην. Οι πολεμικές επιχειρήσεις αντί να μειώνονται όλο και πυκνώνουν. Δεν μπορώ να προτείνω, ούτε καν να φανταστώ λύσεις. Δεν ξέρω αν όλα θα ξαναγίνονταν μέλι-γάλα, αν το Ισραήλ μείωνε τις εδαφικές του απαιτήσεις ή αν απέσυρε όλους τους εποίκους του, ή αν ξεμπλέκονταν εντελώς οι αραβικοί από τους εβραϊκούς πληθυσμούς, ή αν ξαφνικά συναδελφώνονταν. Για να μην έχει υπάρξει έως τώρα λύση, θα πει ότι το πρόβλημα είναι πολύ πιο περίπλοκο και ίσως πέρα από τις θελήσεις των αντιμαχομένων και των προστατών τους.

Πάντα πίστευα ότι τα προβλήματα δεν είναι μόνο πολιτικά, αλλά γεωπολιτικά, δηλαδή ότι η γεωγραφία είναι μια ανυπέρβλητη και καθοριστική σταθερά που εν πολλοίς υπαγορεύει και τις πολιτικές κινήσεις και τα αποτελέσματα. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, αν παρατηρήσουμε τη θέση των σημερινών Παλαιστινιακών εδαφών στο χάρτη, δυο, δηλαδή, ορφανά κομμάτια, αποκομμένα μεταξύ τους και εμφυτευμένα στο σώμα του Ισραήλ, και αν μεγεθύνοντας το κάθε κομμάτι χωριστά, ακόμα παραπάνω, παρατηρήσουμε τις εκατοντάδες διαφορετικές κουκίδες που συμπλέκονται μεταξύ τους, με κάθε μια απ’ αυτές ν’ αντιστοιχεί και σε διαφορετικό πληθυσμό, τότε ίσως καταλάβουμε γιατί η πληγή αυτή συνεχίζει να παραμένει ανοιχτή.

Οι δυο επόμενοι χάρτες απεικονίζουν τη γεωγραφία, ο πρώτος, και την ανθρωπογεωγραφία της περιοχής, ο δεύτερος.





Το Παλαιστινιακό πρόβλημα γεννήθηκε το 1948, με το πέρας του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου όταν, υπό το κράτος της φρίκης του Ολοκαυτώματος και τη μαζική μετανάστευση καταδιωκόμενων Εβραίων από την Ευρώπη στην υπό Βρετανική κατοχή από το 1917, Παλαιστίνη, όχι χωρίς να συναντήσουν εμπόδια από τους Βρετανούς, τα Ηνωμένα Έθνη αποφάσισαν την διχοτόμηση των Παλαιστινιακών εδαφών σε δυο ίσα περίπου μεγέθους κομμάτια, ώστε το ένα απ’ αυτά να αποτελέσει το ανεξάρτητο κράτος του Ισραήλ και το άλλο των Παλαιστινίων, με τρόπο όπως απεικονίζεται στον παρακάτω Χάρτη. Η δε Ιερουσαλήμ, επρόκειτο να τεθεί κάτω από διεθνή έλεγχο.

Το σχέδιο των Ηνωμένων Εθνών απεικονίζεται στον επόμενο χάρτη.






Στην πραγματικότητα οι συμπλοκές μεταξύ των Παλαιστινίων και Εβραίων άρχισαν ήδη από το 1947, αλλά μέχρι την αποχώρηση των Βρετανών το 1948, παρέμεναν σε επίπεδο εμφυλίου πολέμου. Εν τω μεταξύ όσοι Παλαιστίνιοι δεν ήταν διατεθειμένοι να μείνουν κάτω από ισραηλινό έλεγχο, γύρω στους 250,000 και κυρίως από τις ανώτερες και εύπορες τάξεις μετανάστευσαν ή εξαναγκάστηκαν σε φυγή από τους Ισραηλίτες σε γειτονικές αραβικές χώρες.

Με το που αποχώρησαν οι Βρετανοί τον Μάιο του 1948, οι μεν Ισραηλινοί ανακήρυξαν το δικό τους κράτος, σύμφωνα με το σχέδιο του ΟΗΕ, οι Άραβες όμως, δεν ήταν διατεθειμένοι να το δεχτούν και οι χώρες του Αραβικού συνδέσμου, Αίγυπτος, Ιορδανία, Ιράκ, Συρία και Λίβανος, κήρυξαν πάραυτα τον πόλεμο στο νεοϊδρυθέν κράτος. Στην αρχή οι Άραβες υπερτερούσαν, μετά όμως από εννιάμηνες μάχες οι Ισραηλινοί πήραν το πάνω χέρι αντεπιτέθηκαν και τους εξώθησαν. Τον Μάρτιο του 1949, επετεύχθη συμφωνία μόνιμης κατάπαυσης του πυρός, κατά την οποία ορίσθηκαν τα εσωτερικά όρια του Ισραήλ, γνωστά και ως «Πράσινη Γραμμή». Έτσι, οι Αιγύπτιοι διατήρησαν τη Λωρίδα της Γάζας, οι Ιορδανοί την Δυτική Όχθη και την ανατολική Ιερουσαλήμ, κτήσεις που κράτησαν μέχρι τον πόλεμο του 1967, οι Σύριοι μια στενή λωρίδα στην λίμνη της Γαλιλαίας και οι Λιβανέζοι ένα μικρό κομμάτι γης, στη Rosh Hanikra. Ο πόλεμος αυτός είχε σαν αποτέλεσμα γύρω στους 700,000 Παλαιστίνιοι να εγκαταλείψουν τα εδάφη τους. Για νεκρούς, δεν το συζητάμε, ήταν πολλοί. Ίσαμε 10,000 από κάθε μεριά. Με τον τρόπο αυτό οι Ισραηλινοί κατόρθωσαν να αυξήσουν τα εδάφη τους εις βάρος των Παλαιστινίων στο 77%, έναντι του 55% που τους είχε αρχικά αποδοθεί.

Το 1967 το Ισραήλ εξαπόλυσε τον περίφημο πόλεμο των έξι ημερών κατά τον οποίο απέσπασε: τη λωρίδα της Γάζας και τη χερσόνησο του Σινά από την Αίγυπτο, τη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ από την Ιορδανία και τα υψώματα του Γκολάν στο βορρά από τη Συρία. Η αρχή «γη-ως-αντάλλαγμα-για ειρήνη», απετέλεσε τη βάση για τις αραβο-ισραηλινές διαπραγματεύσεις με σκοπό την αναγνώριση των ισραηλινών συνόρων. Σαν μέρος αυτής της συμφωνίας, το 1979 το Ισραήλ επέστρεψε τη χερσόνησο του Σινά στην Αίγυπτο. Εξ αιτίας του πολέμου αυτού, γύρω στο μισό εκατομμύριο Παλαιστίνιοι εγκατέλειψαν για πολλοστή φορά τα εδάφη τους.

Τον Ιούνιο του 1982, το Ισραήλ εισέβαλε στο Λίβανο με σκοπό την εξολόθρευση του PLO. Στα πλαίσια μιας νέας συμφωνίας, το PLO αποχώρησε από την Βηρυτό, εκείνη η εποχή όμως, μάς έμεινε γνωστή από τις άγριες σφαγές των Παλαιστινίων προσφύγων στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα.

Το 1987 ήταν η χρονιά της πρώτης Ιντιφάντα. Το 1993, με τις συμφωνίες του Όσλο ανάμεσα στον Αραφάτ και τον Γιτζάκ Ράμπιν, πρωθυπουργό του Ισραήλ, τέθηκαν οι βάσεις για την Παλαιστινιακή αυτοδιάθεση στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, με προοπτική τη δημιουργία ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους, αλλά με το Ισραήλ, υπεύθυνο για την προστασία των ισραηλιτών που συνέχιζαν να παραμένουν στα παλαιστινιακά εδάφη. Παρά ταύτα το πρόβλημα της Ιερουσαλήμ παρέμενε ανεπίλυτο, όπως και η επιστροφή των παλαιστινίων προσφύγων.

Η Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή ιδρύθηκε το 1994, την επαύριο δηλαδή των συμφωνιών του Όσλο, σαν συνέχεια του PLO και σαν πρώτο βήμα προς την αυτοδιάθεση των Παλαιστινίων, με την προοπτική οι τελικές διαπραγματεύσεις να πραγματοποιηθούν σε μια πενταετία, το 1999. Πρώτος πρόεδρος εκλέχτηκε επιτυγχάνοντας σαρωτική νίκη, ο Γιασέρ Αραφάτ. Ανάμεσα στις αρμοδιότητές της ήταν η διαχείριση αστικών υποθέσεων και θεμάτων ασφαλείας, στις Παλαιστινιακές αστικές περιοχές της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας, και η διαχείριση αστικών υποθέσεων μόνο, στις αγροτικές περιοχές. Τα υπόλοιπα εδάφη επρόκειτο να παραμείνουν κάτω από τον αποκλειστικό έλεγχο του Ισραήλ. Η Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή διατηρεί επίσημο σώμα 40,000-80,000 οπλισμένων στρατιωτών, που τυπικά εκτελούν χρέη αστυνομικών.

Οι διαπραγματεύσεις επαναλήφθηκαν το 1999, χωρίς επιτυχία και διακόπηκαν το 2000 με την κήρυξη της δεύτερης Ιντιφάντα.

Οι Ισραηλινοί συνέχισαν να εποικίζουν τα κατεχόμενα εδάφη, ενώ οι Παλαιστίνιοι άρχισαν να εφαρμόζουν μια νέα τακτική με επιθέσεις αυτοκτονίας. Την ίδια εποχή άρχισε και η κατασκευή από το Ισραήλ, του περίφημου τείχους στη Δυτική Όχθη εντός των Παλαιστινιακών εδαφών. Το 2002 υπήρξε μια κίνηση από τον πρόεδρο Bush, για την δημιουργία ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους, αλλά το σχέδιο ναυάγησε με τον πόλεμο του Ιράκ. Την ίδια χρονιά το Συμβούλιο Ασφαλείας υιοθέτησε απόφαση για την δημιουργία δυο ανεξάρτητων κρατών με ασφαλή και αναγνωρισμένα σύνορα.

Το 2005, επί κυβερνήσεως Αριέλ Σαρόν, για λόγους βελτίωσης των συνθηκών ασφαλείας του Ισραήλ, αποφασίστηκε η εκκένωση, έναντι υψηλής αποζημίωσης για τους απερχόμενους, 21 καταυλισμών της Λωρίδας της Γάζας και τεσσάρων, από τους 120, καταυλισμούς της Δυτικής Όχθης. Συνολικά αποχώρησαν 8000 άποικοι. Πολλοί, εν μια νυκτί.

Σήμερα, από τις περιοχές αυτές, η Δυτική Όχθη βρίσκεται εν μέρει κάτω από την Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή και εν μέρει κάτω από στρατιωτική Ισραηλινή διοίκηση. Τα υψώματα του Γκολάν βρίσκονται κάτω από την πολιτική διοίκηση του Ισραήλ, ενώ η ανατολική Ιερουσαλήμ κάτω από ειδικό καθεστώς. Η λωρίδα της Γάζας παρέμεινε υπό την κατοχή των Ισραηλινών από το 1967 έως το 2005. Παρ’ όλα αυτά σήμερα συνεχίζουν να ελέγχουν τον εναέριο χώρο, τα χωρικά ύδατα της περιοχής, καθώς και την χερσαία πλευρά προς τα Ισραηλινά σύνορα. Επίσης, η παροχή νερού, οι επικοινωνίες, η ηλεκτροδότηση και η αποχέτευση βρίσκονται στα χέρια του Ισραήλ, καθώς επίσης και οι τελωνειακές ρυθμίσεις. Το δε χρησιμοποιούμενο νόμισμα είναι το Ισραηλινό. Η Αίγυπτος ελέγχει τη νότια περιοχή της Γάζας, στα σύνορα με την έρημο του Σινά.

Η Λωρίδα της Γάζας δεν αναγνωρίζεται διεθνώς σαν τμήμα κυρίαρχης χώρας. Ενώ διεκδικείται από την Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή σαν μέρος των Παλαιστινιακών περιοχών, στην πραγματικότητα βρίσκεται κάτω από την διοίκηση της de facto κυβέρνησης της παραστρατιωτικής οργάνωσης Χαμάς.

Από τις προεδρικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2005, νικητής αναδείχθηκε ο Μαχμούντ Αμπάς, του PLO/Fatah, με ποσοστό 62%. Στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν τον Ιανουάριο του επόμενου έτους όμως, πλειοψήφησε η Ηamas, με 74 έδρες σε σύνολο 132.

Οι εντελώς δε, διαφορετικοί προσανατολισμοί ανάμεσα στη Χαμάς, (φανατικοί μουσουλμάνοι) που πλειοψήφησε στη Λωρίδα της Γάζας και τη Φατάχ του Προέδρου Αμπάς (κοσμικός προσανατολισμός) που διατηρεί το προβάδισμα στη Δυτική Όχθη, είχαν φτάσει σε τέτοιο σημείο όξυνσης, που τον Ιούνιο του 2007 κατέληξαν στη Γάζα σε κανονικές στρατιωτικές επιχειρήσεις ανάμεσα στα αντιμαχόμενα μέρη, με τραγικό αποτέλεσμα 120 νεκρούς και τριπλάσιους τραυματίες.

Οι Παλαιστίνιοι που διαμένουν σήμερα στη Δυτική Όχθη ανέρχονται στους 2,407,681. Οι Ισραηλινοί ανέρχονται στους 187,000, ενώ κάπου 177,000 κατοικούν στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Συνολικά καταλαμβάνουν το 40% των εδαφών της Δυτικής Όχθης,

Οι Παλαιστίνιοι της Λωρίδας της Γάζας ανέρχονται στους 1,482,405.

Οι Ισραηλινοί έποικοι στα υψώματα του Γκολάν είναι γύρω στους 20,000, ενώ υπάρχουν περί τους 100 επί πλέον καταυλισμούς τους οποίους δεν αναγνωρίζει το Ισραήλ.
Η οικονομική και κοινωνικη ζωή στην Παλαιστίνη ίσως εξεταστεί σε επόμενη ανάρτηση.

Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

Το Πρόβατο και το Κλίμα


Σε μια σειρά προηγούμενων αναρτήσεων, (Κατηγορία: Περιβάλλον), είχαμε αναφερθεί αρκετά διεξοδικά στις κλιματικές αλλαγές, είχαμε στηλιτεύσει την αλόγιστη σπατάλη των φυσικών πόρων και την φρενήρη ανάπτυξη, είχαμε σκιαγραφήσει το πορτρέτο των περιβαντολλογικά ανεύθυνων πολιτών, τουτέστιν των μανιακών καταναλωτών γενικώς και των χοντρών ειδικώς, και είχαμε προτείνει τρόπους αντιστροφής των επιπτώσεων, δια της λελογισμένης ανάπτυξης, της χρήσης ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, και άλλων τινών, τους οποίους δεν θα επαναλάβω για να μη γίνομαι κουραστική.

Την περιβαντολογική επικινδυνότητα των χοντρών την απέδωσα πρωτίστως στις διατροφικές τους συνήθειες, που είναι κατ’ εξοχήν κρεατοφαγικές, αλλά δεν ανέλυσα επαρκών τους όρους που συνδέουν την κρεοφαγία με την περιβαντολογική επιβάρυνση.

Σίγουρα, όταν μιλάμε για επιβάρυνση του περιβάλλοντος, φέρνουμε αμέσως στο νου ζοφερές εικόνες εργοστασίων με τεράστιες τσιμινιέρες, που ντουμανιάζουν αρειμανίως, εικόνες ποταμών χολεριασμένων από τα λύματα, εικόνες πόλεων τυλιγμένων στην αιθαλομίχλη και το καυσαέριο, αλλά δεν μάς περνάει διόλου απ’ το μυαλό ότι οι παχιές αγελάδες της Ολλανδίας, τα τροφαντά αρνάκια της Ν. Ζηλανδίας και τα σγουρόμαλλα πρόβατα της Σκοτίας, ενδέχεται να συνιστούν έναν ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο.

Ο λόγος είναι ότι αυτό, το τόσο φαινομενικά αθώο, αλλά στην πραγματικότητα τόσο άθλιο, ύπουλο και ανεύθυνο μηρυκαστικό, αποτελεί μια από τις πιο ρυπογόνες μηχανές, σκανδαλωδώς απαλλαγμένη από κάθε έλεγχο περί εκπομπής επικινδύνων αερίων, όπως συμβαίνει με όλες τις man made μηχανές, εξαιρουμένη από κάθε πρωτόκολλο και δεσμεύσεις προς διεθνείς και εθνικούς οργανισμούς για τη βελτίωση των καυσίμων και τον περιορισμό των στερεών ρύπων και των εκπεμπόμενων αερίων, και προ παντός τελούσα υπό ασυλία, ως μη υφιστάμενη κυρώσεις για τις επαναλαμβανόμενες παραβιάσεις των θεσπισμένων ανωτάτων ορίων.

Για ποια εργοστάσια μιλάμε αγαπητοί μου, για ποια αυτοκίνητα, αεροπλάνα και βαπόρια, για ποιους θερμοηλεκτρικούς σταθμούς όταν αυτή τη στιγμή περί τα 34,2 εκατομμύρια πρόβατα 9,7 εκατομμύρια αγελάδες και βόδια μαζί, 1,4 εκατομμύρια ελάφια και 155,000 κατσίκια, μόνο στη Ν. Ζηλανδία και άλλες 55 εκατομμύρια αγελάδες στην Αργεντινή, και ποιος ξέρει πόσα άλλα, εκατοντάδες εκατομμύρια μηρυκαστικά, διασκορπισμένα σε ολόκληρο τον πλανήτη, αυτή ακριβώς τη στιγμή ρεύονται και πέρδονται ομαδικώς, εκτοξεύοντας στην ατμόσφαιρα γιγατόνους μεθανίου;

Και για να έχουμε ένα μέτρο της καταστροφής, θα σας αναφέρω απλώς ότι κάθε τροφαντή αγελάδα πέρα από το γάλα και το κρεατάκι της, μάς αφήνει αμανάτι ετησίως, τόσο μεθάνιο όσο ένα αυτοκίνητο, που το ίδιο χρονικό διάστημα θα διανύσει απόσταση 900 χιλιομέτρων. Και το μεθάνιο, δεν είναι παίξε γέλασε. Εκτιμάται ότι είναι γύρω στις 25 φορές πιο επικίνδυνο από το αγαπητό μας διοξείδιο του άνθρακα, και τούτο διότι αράζει στην ατμόσφαιρα για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, που φτάνει τα 15, κατά μέσο όρο, χρόνια. Αρμένικη, κυριολεκτικά επίσκεψη!

Τάδε έφησαν αξιότιμοι ερευνηταί-αγελαδολόγοι εκ του πανεπιστημίου του Portsmouth. Και δεν είναι οι μόνοι. Πολλές άλλες ερευνητικές ομάδες, ειδικές επί του γαστρεντερολογικού συστήματος των μηρυκαστικών, έχουν εξ ίσου καταληφθεί από ανησυχία μπροστά στην επερχόμενη παγκόσμια απειλή. Η εξήγηση βρίσκεται στην αύξηση του βιοτικού επιπέδου πολλών αναπτυσσόμενων χωρών και την εγκατάλειψη παραδοσιακών, χορτοφαγικών κατά κύριο λόγο, διατροφικών συνηθειών. Αυτή τη στιγμή τα μηρυκαστικά εκλύουν το 18% του μεθανίου, καταλαμβάνουν για βοσκή το 30% των γαιών και αφήνω τη φαντασία σας να δουλέψει για να βρείτε πόσο πίνουν τα σκασμένα και για το πόσο νεράκι μάς κλέβουν.

Τι κάνουμε λοιπόν με τα ρυπογόνα μηρυκαστικά; Θα καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια, κάμνοντας τους ανήξερους και παίζοντας τους εφησυχασμένους; Φυσικά πώς θα μπορούσε κανείς να περιμένει από μια εξουσία, κατά κύριο λόγο κανιβαλική και κρεατοφαγική, να αναγνωρίσει το πρόβλημα;

ΛΥΣΕΙΣ

Μια λύση
θα ήταν η εξόντωση του πλεονάζοντος φορτίου, άπαξ και δια παντός, στρατηγική, που έχει ακολουθήσει πλειστάκις η ανθρωπότης, κάθε φορά που αποφάσιζε να απαλλαγεί από τους ανεπιθύμητους. Αντί να σφάζονται, για παράδειγμα, φάλαινες, που είναι φιλικές προς το περιβάλλον, θα μπορούσε να γινόταν το ίδιο με τα αμνοερίφια και τα βόδια.

Μια δεύτερη, θα ήταν να αναθέταμε σε ειδικούς εκπαιδευτές να διδάξουν στα κοπάδια περιβαλλοντολογικά savoir vivre ώστε να μην ρεύονται και κλάνουν δημοσίως. Αντ’ αυτού θα ήταν δυνατόν να εφοδιαστούν οι αγελάδες με ειδικές, ελαφριάς κατασκευής δεξαμενές, (δείτε σχετική φωτογραφία), εντός των οποίων θα συλλέγονται κατά τη διάρκεια της ημέρας όλες οι αέριες εκπομπές του ζώου, και οι οποίες θα χρησιμοποιούνται στη συνέχεια ως καύσιμη ύλη.




Μια τρίτη λύση θα ήταν να προσαρμόζαμε φίλτρα και χημικές παγίδες μεθανίου στις επίμαχες οπές των ζώων, πρακτική που χρησιμοποιείται ευρέως και με επιτυχία στις καπνοδόχους και τις τσιμινιέρες των εργοστασίων.

Η τέταρτη, θα ήταν να τους αλλάζαμε τη διατροφή. Το μίγμα βιομηχανοποιημένων τροφών που παίρνουν, είναι ό,τι η φασολάδα για τον άνθρωπο, δρα δηλαδή ως ενισχυτής, και ουχί καταστολέας, των παραγομένων αερίων. Έχει βρεθεί ότι μια ισορροπημένη δίαιτα των μηρυκαστικών, αποτελούμενη από τριφύλλι και alfalfa ελαττώνει σημαντικά τον όγκο των επικίνδυνων αερίων, ενώ προς την ίδια κατεύθυνση κινείται και μια διατροφή εμπλουτισμένη σε σκόρδο και κόκκινο κρασί. Επιστήμονες και γνωστοί διατροφολόγοι εργάζονται εντατικά επί του θέματος, επιδιώκοντας όχι μόνο την ελάττωση των γαστρικών αερίων, αλλά και την παραγωγή ποικιλιών αμνοεριφίων, κάθε μια εκ των οποίων θα διακρίνεται από τις άλλες για την ιδιαίτερη γευστική σφραγίδα του κρέατός της. Για παράδειγμα, θα μπορούμε να αγοράζουμε απ’ ευθείας το κατσικάκι που θα γίνει λεμονάτο, από κοπάδια που ετράφησαν με λεμονανθούς, το κατσικάκι που θα γίνει σκορδάτο, από ειδικά σκορδοφάγα κοπάδια και ούτω καθ’ εξής.

Την πέμπτη λύση την έχει μηχανευτεί η βιοτεχνολογία, (πώς ήταν δυνατόν να μείνει απ’ έξω;), με την παραγωγή εμβολίων που θα αδρανοποιούν τα μικρόβια που είναι υπεύθυνα για την παραγωγή του επικίνδυνου μεθανίου. Μετά την επιτυχημένη τους εφαρμογή στα ζώα μελετάται και η εξάπλωσή τους στους ανθρώπους.

Στην Ελλάδα ευτυχώς, που είναι χώρα άκρως βιομηχανική, ο πληθυσμός των αμνοεριφίων και βοοειδών είναι αρκετά χαμηλός, οπότε και δεν αναμένουμε η παρουσία τους να επιφέρει σημαντικές αλλοιώσεις στο περιβάλλον και το κλίμα. Επειδή όμως είμαστε περιτριγυρισμένoi πανταχόθεν από θάλασσες και πελάγη πλούσια σε ψάρια, μήπως θα ήταν σκόπιμο οι εγχώριοι ερευνητές να εξέταζαν τις αέριες εκπομπές των ψαριών και δη των μπαρμπουνιών, για τα οποία είναι γνωστό, εδώ και καιρό, ότι όχι μόνον αφοδεύουν αλλά και ότι πέρδονται;


Τελευταία κάτι έχω ακούσει και για τους γαύρους, αλλά πριν δημοσιεύσω την πληροφορία, θα περιμένω πρώτα να την διασταυρώσω.

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008

Πού Πάει ο Παλιός ο Χρόνος; (Η Φευγαλέα Υφή του Χρόνου)


Έχουμε μόλις καβατζάρει τα Χριστούγεννα, μάλλον επιτυχώς, και οδεύουμε ακάθεκτοι προς το άλλο μεγάλο landmark της περιόδου, που είναι η αλλαγή του Χρόνου. Πάλι ευχές επί των ευχών, αναμονές και προσδοκίες επί των προσδοκιών, κι όλα αυτά στο βρόντο, μιας και η διάσχιση της νύχτας της 31 του Δεκέμβρη, προς το ξημέρωμα της πρώτης του Γενάρη δεν χρειάζεται να περάσει από κάποιο φυσικό εμπόδιο ή σύνορο, ούτε εκείνο το κομβικό δευτερόλεπτο της 12ης ώρας είναι ενδεδυμένο με κάποια μαγική ιδιότητα που να σηματοδοτεί ένα τέλος και ταυτόχρονα μια αρχή. Το παλούκι που στήνουμε σ’ αυτό το μοναδικό δευτερόλεπτο είναι για τη δική μας βολή μόνο και δεν έχει να κάνει με τις βουλές και τις ιδιότητες του χρόνου, που το προσπερνάει παγερά αδιάφορος. Ο χρόνος, αγαπητοί μου, περνάει απρόσκοπτα και ρέει χωρίς ασυνέχειες, πάντοτε προς μια και μόνη κατεύθυνση, αυτή του μέλλοντος.

Είναι όμως έτσι; Ρέει ο χρόνος πάντα προς μια κατεύθυνση; Και επί πλέον, είναι ο χρόνος συνεχής, όπως μάθαμε να τον αντιλαμβανόμαστε μαζί με το αδελφάκι του το χώρο;

Από την εμπειρία μας και μόνο, δεν χωράει αμφιβολία ότι ο χρόνος πάει προς μια και μοναδική κατεύθυνση, γι αυτό άλλωστε υπάρχει παρελθόν και μέλλον, και γι αυτό άλλωστε δεν μπορούμε να θυμηθούμε το μέλλον.

Την ίδια στιγμή πάλι, η εμπειρία μας μάς υπαγορεύει ότι δεν μπορεί να υπάρξει αποτέλεσμα χωρίς να προηγηθεί μια αιτία, και ότι εξ αιτίας αυτής της αιτιότητας, ο χρόνος δεν μπορεί παρά να πηγαίνει μονόδρομα προς το μέλλον.

Η Θερμοδυναμική επίσης, η οποία και ασχολείται με μακροσκοπικά συστήματα μόνο, μάς δίνει μια εξήγηση σύμφωνα με την οποία, ο χρόνος κατευθύνεται προς τα κει όπου αυξάνει η εντροπία, για όσο χρόνο το σύστημα βρίσκεται εκτός ισορροπίας και όσο πασχίζει να τη βρει για να ηρεμήσει. Πρόκειται για το επονομαζόμενο «θερμοδυναμικό βέλος του χρόνου», παρ’ ότι πουθενά στον ορισμό της εντροπίας, που είναι στατιστικό μέγεθος, δεν υπεισέρχεται ρητά ο χρόνος. Εντροπία είναι ένα μέτρο της αταξίας. Μεγαλώνει με την αταξία, μικραίνει με την τάξη. Για να δώσουμε ένα παράδειγμα, μια σχολική τάξη με τους μαθητές στοιχημένους στα θρανία τους, με τον ένα πίσω από τον άλλον, είναι μια τάξη μικρής εντροπίας και ως εκ τούτου μικρού ενδιαφέροντος και πληροφοριακού περιεχομένου. Μια τάξη όμως, «υπερθερμασμένη», με τους μαθητές της σε μπουλούκι, φέρει μεγαλύτερη εντροπία, μεγαλύτερο πληροφοριακό περιεχόμενο και συνεπώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Και τούτο, διότι για να την περιγράψεις θα χρειαστεί να εξετάσεις και να προσδιορίσεις τη θέση καθενός μαθητή χωριστά, ενώ αν είναι στοιχημένοι, όπως για παράδειγμα τα άτομα σε έναν κρύσταλλο, το μόνο που χρειάζεται είναι μια κατάλληλη περιοδική συνάρτηση. Πανεύκολο και συνάμα ανιαρό!

Παρ’ όλο λοιπόν που στη Φύση, και σε μακροσκοπικό επίπεδο, ο χρόνος χαρακτηρίζεται από ασυμμετρία, στα μικροσκοπικά φαινόμενα η ασυμμετρία αυτή εξαφανίζεται, καθ’ ότι όλες σχεδόν οι εξισώσεις της φυσικής που τα περιγράφουν είναι εντελώς αντιστρεπτές στο χρόνο. Πώς μπορεί λοιπόν να εξηγηθεί αυτή η διαφωνία και ασυμβατότητα; Πώς από την συμμετρία στο μικροσκοπικό επίπεδο περνάμε στην ασυμμετρία του χρόνου στο μακροσκοπικό; Οι πιθανές απαντήσεις στο ερώτημα αυτό, βρίσκονται εκτός του παρόντος κειμένου και φαίνεται να σχετίζονται με τις αρχικές συνθήκες του σύμπαντος κατά τη Μεγάλη Έκρηξη, και συγκεκριμένα με την πολύ χαμηλή του εντροπία. Πώς έγινε όμως και το σύμπαν βρέθηκε σε μια τόσο ελάχιστα πιθανή κατάσταση; Άγνωστο προς το παρόν.

Το θέμα Χρόνος, ακόμα κι έτσι, κάθε άλλο παρά λυμένο είναι από τους φυσικούς. Και η αναγκαιότητα επαναδιατύπωσης και επαναδιαπραγμάτευσης της φύσης του προκύπτει από την προσπάθεια των τελευταίων δεκαετιών για την σύνθεση μιας τελικής θεωρίας που θα μπορεί να περιγράφει με τρόπο ενιαίο τόσο τη βαρύτητα όσο και την κβαντική φυσική. Φιλόδοξο στ’ αλήθεια σχέδιο, τη διεκπεραίωση του οποίου έχουν αναλάβει για δεκαετίες, όχι χωρίς προβλήματα, οι δημοφιλείς και ποικίλες θεωρίες των χορδών.

Πριν απ’ αυτούς όμως ήταν ο Einstein, ο οποίος είχε βάλει το χρόνο, στο ίδιο τσουβάλι με το χώρο και τη βαρύτητα. Ο χρόνος, σύμφωνα με τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας δεν ρέει ομοιόμορφα για όλους αλλά εξαρτάται από το βαρυτικό πεδίο στο οποίο βρίσκονται και το οποίο, ως γνωστόν επηρεάζει και διαμορφώνει το χώρο. Διευκρινιστικά, το βαρυτικό πεδίο αποτελεί γέννημα και θρέμμα της μάζας. Για παράδειγμα, ο χρόνος ρέει με γρηγορότερο ρυθμό, δηλαδή γερνάει κανείς πιο νωρίς, όταν το βαρυτικό πεδίο μέσα στο οποίο βρίσκεται είναι ασθενέστερο. Για το λόγο αυτό, καλό είναι να μην προτιμάμε τα ψηλά πατώματα, αλλά τα ισόγεια. Άσε και που τα ψηλότερα πατώματα είναι και πιο ακριβά!

Αν θέλουμε, όπως είδαμε παραπάνω, να ενοποιήσουμε τη βαρύτητα με την κβαντική φυσική για να κατασκευάσουμε μια ενοποιημένη θεωρία της κβαντικής βαρύτητας, θα πρέπει να κάνουμε κάτι δραστικό με το χρόνο, ο οποίος, υπεισέρχεται μεν στη θεωρία της βαρύτητας, από την άλλη μεριά, όμως, δεν παίζει κανένα ρόλο στην κβαντική φυσική, δηλαδή, στον μικρόκοσμο των ατόμων και των στοιχειωδών σωματίων. Στον κόσμο αυτό ο χρόνος δεν είναι παρατηρήσιμο μέγεθος, όπως η ενέργεια, η θέση, η ορμή, το spin και η στροφορμή. Ούτε μπορούμε να θέσουμε ερωτήσεις του στιλ: πόσο χρόνο έμεινε σ’ αυτή τη θέση το τάδε σωμάτιο;
Τι κάνουμε λοιπόν με το χρόνο; Αποτελεί συστατικό στοιχείο της φύσης, ή παράγωγο και μόνο της ανθρώπινης εμπειρίας και του τρόπου με τον οποίο είναι δομημένος ο εγκέφαλος, με τη φύση ουδόλως να ενδιαφέρεται να τον συμπεριλάβει στο πρόγραμμά της;

Εδώ μάλλον, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η πολυπόθητη ενοποίηση των δυνάμεων θα επιτευχθεί μόνο αν αφήσουμε το χρόνο έξω από τις εξισώσεις. Ενώ, άλλοι, όπως ο Lee Smolin, είναι πεπεισμένοι ότι ο χρόνος όχι μόνον υπάρχει, αλλά και ότι είναι αναγκαίος, διότι πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξηγηθεί η γέννηση της μάζας, η εξέλιξη του σύμπαντος, η ανάδυση των θεμελιωδών τεσσάρων δυνάμεων από μια ενοποιημένη σουπερ-δύναμη, αλλά και η εξέλιξη των φυσικών νόμων, τους οποίους θεωρεί ότι δεν παραμένουν στατικοί με το χρόνο;

Στην πραγματικότητα ο Einstein οραματίστηκε τον χώρο μπλεγμένο μεν με τον χρόνο, αλλά σαν συνεχείς και όχι διακριτές ποσότητες. Κανείς όμως δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η υφή του χωροχρόνου στο σύμπαν θα παραμένει αμετάβλητη και στον μικρόκοσμο, στο κβαντικό, δηλαδή, επίπεδο. Έτσι, το πεδίο παραμένει ανοιχτό για διάφορες ενοράσεις και καινούργιες μαθηματικές προσεγγίσεις του χωροχρόνου, στο βαθμό που οι θεωρίες των χορδών, που αντιμετωπίζουν τον χώρο και το χρόνο με την κλασσική του διάσταση της συνέχειας, αφήνουν πολλά ερωτήματα αναπάντητα.

Ένα από τα επόμενα βήματα ήταν να προχωρήσουν στη διακριτοποιηση του χωρόχρονου, μιας και η κβαντική φυσική χαρακτηρίζεται για τη διακριτότητά της και όχι για τη συνέχεια στις τιμών μεγεθών όπως η ενέργεια και ορμή. Ενώ, μια άλλη προσέγγιση ήταν να αγνοήσουν πλήρως την ύπαρξη χώρου και χρόνου στις πολύ μικρές διαστάσεις.

Παρά ταύτα, τίποτε δεν είναι ακόμα τελεσίδικο και η αληθινή φύση του χρόνου συνεχίζει να μας διαφεύγει. Το πιο σίγουρο όμως απ’ όλα είναι ο χρόνος όπως εμείς τον αντιλαμβανόμαστε, δηλαδή ο δικός μας χρόνος!

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008

Green Life-Style


Πριν από ένα περίπου μήνα, έγραφα για τους τρόπους με τους οποίους προσλαμβάνεται σήμερα η Οικολογία από μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, τονίζοντας ότι αν δεν αποσυνδεθεί από τους κυρίαρχους πολιτικούς, παραγωγικούς και καταναλωτικούς προσανατολισμούς του, αν δεν θίξει συμφέροντα, εδραιωμένες νοοτροπίες και πρακτικές, και αν δεν επανεξετάσει τα καθιερωμένα μοντέλα κοινωνικής οργάνωσης, τότε η Οικολογία θα κινδυνεύει να εκφυλιστεί σε ένα πράσινο life style.

Το πράσινο life style είναι ακριβώς το δίδυμο αδερφάκι του κανονικού και πολύχρωμου life-style και δεν υστερεί καθόλου ως προς τον πλούτο των καταναλωτικών ειδών, επιλογών και τρόπων ζωής, μόνο που αυτές βαφτίζονται κατ’ επίφασιν «πράσινες», ενώ ο πρωτεύων στόχος είναι η διεύρυνση της ήδη κορεσμένης αγοράς με νέα καταναλωτικά προϊόντα και η εκμετάλλευση νέων πηγών κερδοφορίας. Αν το κέρδος του πλανήτη από τις πράσινες δραστηριότητες είναι αμφιλεγόμενο, το κέρδος των επιχειρήσεων που τις υιοθετούν είναι μάλλον σίγουρο.

Αν για παράδειγμα, αγανακτήσατε με τις κακές τράπεζες που σας φορτώνουν δάνεια και κάρτες με τις γνωστές συνέπειες, δεν έχετε παρά να μετακομίσετε παρά δίπλα στις καλές πράσινες τράπεζες, και να ψωνίσετε χωρίς πράσινες (συγνώμη αυτό το «πράσινο» μπήκε εκ παραδρομής) ενοχές, πράσινα τραπεζικά προϊόντα, τα οποία είτε απευθύνονται σε πράσινες επενδύσεις και αγορές πράσινων προϊόντων, είτε απλώς βαφτίζονται έτσι, επειδή τυχαίνει η εν λόγω τράπεζα που τα εκδίδει να «ευαισθητοποιείται» σε περιβαλλοντικά θέματα μέσα από προγράμματα εταιρικής κοινωνικής ευθύνης. Τέτοια δε, προϊόντα διαφημίζονται και διακινούνται ήδη και στη χώρα μας από μεγάλη τράπεζα.

Το βράδυ πνίγεστε από τύψεις και δυσκολεύεστε να κοιμηθείτε, επειδή με το αεροπορικό ταξίδι που έχετε προγραμματίσει θα φορτώσετε τον πλανήτη με κάποια επί πλέον κιλά CO2; Αν επιλέξατε όμως απ’ ευθείας πτήση και όχι κάποια άλλη με ενδιάμεσο σταθμό, αν το εισιτήριό σας δεν ήταν χάρτινο, αλλά ηλεκτρονικό, και αν σκοπεύετε να πάτε στο αεροδρόμιο όχι με ταξί, αλλά με άλλο μέσο μαζικής μεταφοράς, τότε δεν θα χρειάζεται πια ν’ ανησυχείτε. Όλα αυτά, λοιπόν, θα σας απαλύνουν τη συνείδηση και έτσι θα μπορέσετε να χαρείτε απρόσκοπτα τις διακοπές σας και προπαντός τα ψώνια σας.
Βαρεθήκατε το τηλέφωνό σας, αλλά ντρέπεστε να το πετάξετε και να αγοράσετε άλλο, μην τυχόν και σας κακοχαρακτηρίσουν για απερίσκεπτο καταναλωτή; Δεν χρειάζεται πλέον στενοχώρια, καλά να ‘ναι το οικολογικό πράσινο τηλέφωνο, και οι οικολογικές μπαταρίες, κάπως από καλαμπόκι θυμάμαι ότι είναι φτιαγμένες, αλλά μη σας πάρω και στο λαιμό μου, μπορεί να κάνω και λάθος.

Έπηξε το στομάχι σας από τα φαγητά της γειτονιάς σας και θέλετε κάτι πιο φίνο και εξωτικό, αλλά κυρίως περιβαντολογικά υπεύθυνο; Τώρα, όλα είναι δυνατά. Μπορείτε να παραγγείλετε τις βιολογικές σας παπάγιες απ’ ευθείας από πρότυπες καλλιέργειες στο δέλτα του Αμαζονίου, το οργανικό σας κοντο-μακρύκοκκο ρύζι από τα υψίπεδα του Λαντάκ και του Γκολάν, και τα κοψίδια σας από λάμας ελευθέρας βοσκής στις πάμπες της Αργεντινής. Και κυρίως να απαιτήσετε τα αεροπλάνα που θα σας τα μεταφέρουν να είναι με απευθείας πτήσεις!

Μπορείτε να παρακολουθείτε κολεξιόν μόδας με ρούχα από οικολογικά υφάσματα και βαφές, να επισκέπτεστε οικολογικά Malls και φεστιβάλ οικολογικής τέχνης, να αγοράζετε οικολογικά περιοδικά και να κοιμάστε σε οικολογικά στρώματα, έχοντας πάνω απ’ όλα τη συνείδησή σας ήσυχη, ότι όλα βαίνουνε καλώς αλλά, δυστυχώς, εναντίον σας και αναπόφευκτα και εναντίον μας!



ΥΓ. Τη σημερινή ανάρτηση την εμπνεύστηκα από ένα περιοδικό που έπεσε πρόσφατα στα χέρια μου και το οποίο ασχολείται αποκλειστικά με την πράσινη κατανάλωση και το αντιστοιχο life-style.

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Ευρωπαϊκή Διαβούλευση Πολιτών για το 2009

Χθες έλαβα ενα e-mail από το Ινστιτούτο Στατιστικής Τεκμηρίωσης, Ανάλυσης και Έρευνας (ΙΣΤΑΕΡ), του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, σχετικά με την Ευρωπαική Διαβούλευση των Πολιτών για το 2009, και το οποίο συνοδευόταν από την παράκληση να δημοσιευθεί στο blog μου.
Πραγμα και το οποίο πράττω με ευχαρίστηση!
Το περιεχόμενο έχει ως ακολούθως:


--------------------------------------------------------------------------


Οι "Ευρωπαϊκές Διαβουλεύσεις Πολιτών 2009" (ECC09), είναι μια πρωτοβουλία που σε μεγάλο βαθμό θα στηριχθεί στην ηλεκτρονική διαβούλευση.

Πρόκειται για ένα Πανευρωπαϊκό πρόγραμμα στα πλαίσια του οποίου πολίτες από κάθε μία από τις 27 χώρες μέλη της Ε.Ε. θα έχουν την ευκαιρία να συζητήσουν για το μέλλον της Ευρώπης στην Εθνική Διαβούλευση Πολιτών στην χώρα τους, συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της Ελλάδας. Οι συμμετέχοντες σε αυτόν τον μοναδικό και χωρίς πολιτικές δεσμεύσεις διάλογο θα έχουν την ευκαιρία να ανταλλάξουν απόψεις, να διαμορφώσουν κοινά οράματα για το μέλλον της Ευρώπης και να καταλήξουν σε προτάσεις προς αυτούς που παίρνουν τις πολιτικές αποφάσεις.

Την ευθύνη για την διεξαγωγή του Προγράμματος στην Ελλάδα έχει το Ινστιτούτο Στατιστικής Τεκμηρίωσης Ανάλυσης και Έρευνας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.Αντίστοιχη διαδικασία θα γίνει σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την παρουσία πρωθυπουργών, επιτρόπων και άλλων ηγετών. Η διαδικασία στην Αθήνα θα γίνει ταυτόχρονα με άλλες επτά χώρες της Ένωσης με πανευρωπαϊκή προβολή. Η κατ' αρχήν ημερομηνία διεξαγωγής είναι το διήμερο 14-15 Μαρτίου.

Η ECC09)- θα δώσει σε όλους τους ευρωπαίους πολίτες την ευκαιρία να συμμετάσχουν στην συζήτηση για το πώς μπορεί η ΕΕ να διαμορφώσει το οικονομικό και κοινωνικό μας μέλλον σε έναν παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, λαμβάνοντας μέρος σε μία συζήτηση σε απ' ευθείας σύνδεση στους εθνικούς δικτυακούς τόπους που ξεκίνησαν την λειτουργία τους στις 3 Δεκεμβρίου ταυτόχρονα σε κάθε κράτος-μέλος της Ε.Ε. Αυτό αποτελεί το πρώτο στάδιο μιας διαδικασίας που θα κορυφωθεί με μια σύνοδο κορυφής των Ευρωπαίων πολιτών τον Μάϊο του 2009.

Για τον σκοπό αυτό, όσοι επιθυμούν να συμμετάσχουν μπορούν να επισκεφθούν την εθνική μας ιστοσελίδα.

Επιπροσθέτως, μπορούν να αποστείλουν μια σύντομη πρόταση για συζήτηση (π.χ. γενικές παρατηρήσεις σχετικά με το ερώτημα: Τι πρέπει να κάνει η ΕΕ για να διαμορφώσει το οικονομικό και κοινωνικό μας μέλλον σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον) ή/και να συνεισφέρουν με κάποιες συγκεκριμένες προτάσεις για το οικονομικό και κοινωνικό μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Για οποιαδήποτε διευκρίνιση ή περαιτέρω πληροφορία, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να απευθύνονται στον εκτελεστικό υπεύθυνο του προγράμματος κ. Βαλάντη Μαλέσιο τηλ. 210-8210509 , diavoulefsi09@gmail.com

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

Τα ΜΑΤ και το Δέντρο: Η Αποθέωση του Γελοίου!


Η εικόνα της διμοιρίας των ΜΑΤ, που εν πλήρη εξαρτήσει, στοιχημένη και ετοιμοπόλεμη είναι παρατεταγμένη στην πλατεία Συντάγματος, μπροστά από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, δεν λέει να ξεκολλήσει απ’ το μυαλό μου. Μέρες τώρα παιδεύομαι να βρω το λόγο που το όλο θέαμα μου φαντάζει κωμικό.

Τι είναι αυτό που στην προκειμένη περίπτωση υπερασπίζονται τα ΜΑΤ; Προφανώς, όχι το δέντρο αυτό καθ’ αυτό, αλλά αυτό που συμβολίζει, δηλαδή, το δέντρο σαν φορέα και σύμβολο του μηνύματος των Χριστουγέννων, που σύμφωνα με ένα πληθωρισμό από κλισέ της εποχής, είναι η αγάπη, η ειρήνη, η αλληλεγγύη, η συμφιλίωση, η συναδέλφωση, η ανάταση της καρδιάς, το φλερτ με το πνευματικό και το θείο, και άλλες αξίες που επειδή ακριβώς έχουν χαθεί, θέλουμε κάποιο σύμβολο, έστω και μια φορά το χρόνο, να μας τις θυμίζει, για να μπορούμε χωρίς τύψεις να τις ξαναξεχνάμε ως την επόμενη χρονιά.

Στην προκειμένη περίπτωση, οι ένστολοι φρουροί επιφορτίζονται με την προστασία των αξιών αυτών από ένα βάνδαλο πλήθος, που σύμφωνα με τη λογική των φρουρών, επιδιώκει να τις καταλύσει.

Στην πραγματικότητα, όμως, τα Χριστούγεννα έπαψαν από καιρό να συνδέονται με τις παρά πάνω πολύ ωραίες αξίες, μιας και το μόνο που απέμεινε να συμβολίζουν είναι ο μαμμωνάς, η ματαιοδοξία, η απληστία, η βουλιμία, η ελαφρότητα, η επιδειξιμανία. Τα Χριστούγεννα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αποθέωση της υλικότητας, και κάθε χρόνο ένας ολόκληρος πλανήτης εξωθείται στο να βιώνει μια σχιζοφρένεια: να καλείται, δηλαδή, από όλες τις μεριές και κυρίως από την εξουσία, τής οποίας τα ΜΑΤ αποτελούν εν προκειμένω αντιπροσώπους και τοποτηρητές, να αποκαταστήσει μια πνευματική σχέση με τον κόσμο και το θείο, εν μέσω όμως, ενός οργίου εμπορευματικών πράξεων, οι οποίες εξ ορισμού βρίσκονται στον αντίποδα οτιδήποτε πνευματικού.

Το δέντρο, στην ουσία του λοιπόν συμβολίζει όχι πνευματικές αλλά εμπορικές σχέσεις. Αλλά, αυτό που είναι έκδηλο σε μας φαίνεται ότι η εξουσία δεν το αντιλαμβάνεται, τουλάχιστον με την πρώτη.

Το κωμικό στοιχείο στην προκειμένη περίπτωση νομίζω ότι προκύπτει από την τυφλή εμμονή σε κάτι (Χριστουγεννιάτικο δέντρο σαν φορέας πανανθρώπινων αξιών), τη στιγμή που κανένας άλλος δεν το αντιλαμβάνεται σαν τέτοιο. Ενώ η ίδια υποσκάπτει τον πνευματικό χαρακτήρα του, συνδέοντάς το με καταναλωτικές πρακτικές, στην πραγματικότητα φαίνεται να μην το αντιλαμβάνεται πλήρως, θεωρώντας ότι το ένα παραμένει αμόλυντο και απόλυτα διαχωρισμένο από το άλλο, με αποτέλεσμα να εμφανίζεται εξόχως αφελής και γελοία στα μάτια των περισσοτέρων και ιδιαιτέρως αυτών που το καίνε.

Η εξουσία, λοιπόν όχι μόνο συνεχίζει να εμμένει στα παραπάνω, αλλά επιτείνει το κωμικό, μεγεθύνοντάς το μάλιστα, μέσω μιας υπερβολικής επίδειξης δύναμης, που μεταφράζεται στη συγκεκριμένη διμοιρία των ΜΑΤ. Δηλαδή η άγνοιά της εκτίθεται όχι απλά, αλλά μεγεθυντικά.

Η γελοιοποίηση των ΜΑΤ δεν προκύπτει από τα σκουπίδια και τις γουρουνοκεφαλές που δέχονται στωικά στα κεφάλια από τους περαστικούς και τους θαμώνες της πλατείας Συντάγματος, αλλά από την αντίθεση που γεννάει η ίδια τους η σιδηρά παρουσία δίπλα σ’ αυτό το καλοκάγαθο δεντράκι. Η εξουσία δηλαδή, επιστρατεύει όλη της τη δύναμη και τον οπλισμό για να περιφρουρήσει ένα σύμβολο ειρηνικών αξιών, όπως νομίζει, που όμως για τους περισσότερους δεν είναι τίποτε άλλο παρά γράμμα κενό. Και για την ίδια φυσικά είναι γράμμα κενό, μόνο που μη θέλοντας να το συνειδητοποιήσει, εκτίθεται ακόμα παραπάνω και γελοιοποιείται.

Διότι αυτό είναι γελοιοποίηση, το να δρας σαν κάτι άλλο, χωρίς να έχεις συναίσθηση τού τι πραγματικά είσαι, ενώ από την άλλη μεριά, το τι πραγματικά είσαι να είναι ορατό σε όλους τους άλλους εκτός από σένα.

Εν κατακλείδι, νομίζω ότι η εικόνα των ΜΑΤ μπροστά από το δέντρο της πλατείας Συντάγματος συμπυκνώνει ακριβώς αυτή την γελοιότητα της εξουσίας, όπου οι εικόνες δεν φαίνονται πια σαν εικόνες αλλά σαν γελοιογραφίες.

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

Αγοράζετε, γιατί Χανόμαστε!


Δεν γνωρίζω πότε ακριβώς θεσπίστηκε στην Ελλάδα ο 13ος μισθός, στις αρχές του εμφυλίου γράφει σε κάποιο άρθρο της η Καθημερινή, αλλά φαντάζομαι ότι οι λόγοι που τον καθιέρωσαν ήταν για να μπορέσουν οι μισθωτοί να καλύψουν κάποιες τρύπες στα του οίκου τους, να βάλουν κάτι τις στην άκρη για κάποιες πιο δύσκολες μέρες, και φυσικά να κινηθούν λίγο πιο άνετα τις μέρες των γιορτών. Ήταν αυτονόητο δε, ότι κάποια χρήματα θα μεταβιβάζονταν λόγω αυξημένης κατανάλωσης και στους ελεύθερους επαγγελματίες, έτσι ώστε να μην μένει κανείς δυσαρεστημένος. Κάπως έτσι πήγαιναν τα πράγματα για χρόνια.

Τον τελευταίο όμως καιρό, δια μέσου κυρίως των καναλιών, που έχουν επιφορτισθεί με το καθήκον της ημερήσιας καταγραφής του βαρομέτρου της αγοράς, και της διόγκωσης, καθώς και της δραματοποίησης φαινομένων μειωμένης αγοραστικής κίνησης, οι μισθωτοί αισθάνομαι να υφίστανται μια ολοένα αυξανόμενη πίεση, ίσως και στα όρια του συναισθηματικού εκβιασμού, για να προβούν σε κάθε είδους, ντε και καλά, αγορές, σαν να απαιτείται από αυτούς τους ίδιους να σηκώσουν στους ώμους τους και να αναστρέψουν δια του βαλαντίου τους, τα δυσάρεστα αποτελέσματα μιας κακής οικονομικής πολιτικής, η οποία ως γνωστόν δεν έχει αφήσει ούτε αυτούς απείραχτους. Και ενώ όλο το χρόνο πασχίζαμε να τιθασεύσουμε τις ορέξεις μας και να βάλουμε φρένο στην καταναλωτική μας έξη, τώρα καλούμαστε να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας, που με τόσο κόπο στοιχειοθετήσαμε, για να ξαμοληθούμε στους δρόμους, σκορπώντας εκ νέου, στο όνομα δήθεν της σωτηρίας της οικονομίας και του γενικού καλού.

Στα πλαίσια της κοινωνικής αλληλεγγύης θα ήμουν διατεθειμένη να καταθέσω τον οβολόν μου υπέρ των εμπόρων, αλλά ταυτόχρονα θα αισθανόμουν άσχημα, που την ίδια στιγμή θα έπρεπε να προδώσω τους τραπεζίτες, οι οποίοι και αυτοί στοχεύουν στην δική μου βοήθεια για να αυξήσουν τη ρευστότητά τους και κατά συνέπεια τις χορηγήσεις τους προς τους εμπόρους και προς τους μισθωτούς.

Και χρονιάρες μέρες που είναι, δεν μού αρέσει καθόλου να μπαίνω σε διλήμματα.

ΥΓ1. Αν δεν βαριέστε, δείτε και μια παλιότερη, ανάλογης θεματολογίας, ανάρτηση "Οι βλαβερές Συνέπειες του 13ου Μισθού".
ΥΓ2. Η φωτό είναι από εδώ.

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

Ολίγα περί των Δελτίων των 8.



Οι λόγοι που η τηλεόραση, κρατική και ιδιωτική μας κάνουν πολλές φορές να εξαγριωνόμαστε είναι πολλοί. Ο καθένας μας έχει και τον δικό του και δεν θα δώσω άδικο σε κανέναν, όποιες αιτίες και να προβάλλει.

Τα δελτία ειδήσεων ειδικά, λαμβάνουν τη μερίδα του λέοντος από τη συνολική δυσαρέσκεια, εξ αιτίας του τρόπου που παρουσιάζουν τις ειδήσεις, εξ αιτίας του τρόπου που επιλέγουν αυτά τα οποία συνιστούν είδηση και εξ αιτίας της ανεπάρκειας ή της έξωθεν κακής μαρτυρίας αυτών που τις εκφωνούν και τις σχολιάζουν.

Μου κάνει τρομερή εντύπωση, πως όλα τα γεγονότα, (τα 10, 15, όσα είναι τέλος πάντων), που επιλέγονται να παρουσιαστούν στα δελτία ειδήσεων της βραδινής ζώνης είναι εντελώς πανομοιότυπα, σε όποιο κανάλι και να σταθείς. Αυτό, ως ένα βαθμό, θα μπορούσε να δικαιολογηθεί, μιας και κάθε μέρα συμβαίνουν γεγονότα, που είναι όντως σημαντικά και τα οποία δεν θα ήταν δυνατόν να αποσιωπηθούν, αλλά παράλληλα, η ίδια απελπιστική ομοιομορφία απλώνεται και σε γεγονότα δευτερευούσης και τριτευούσης σημασίας, όπως, για παράδειγμα, το μικρό ελεφαντάκι που έχασε τη μαμά του, πράγμα που σε κάνει πολλές φορές να αναρωτιέσαι αν υπάρχει ένα υπερκείμενο κεντρικό γραφείο διαχείρισης πληροφοριών, που αποφασίζει τι συνιστά είδηση και τι όχι, και το οποίο εκ των πραγμάτων καταλήγει να στραγγαλίζει κάθε περίπτωση αυτενέργειας και αυτόνομης επιλογής. Η ανυπαρξία, προφανώς, ενός τέτοιου κεντρικού σχεδιασμού, κάνει το πρόβλημα ακόμα πιο περίπλοκο, καθώς δεν μπορώ να φανταστώ την αιτία που θα δικαιολογούσε αυτή την τόσο επίμονη ομοιομορφία.

Το μόνο δελτίο ειδήσεων, που «τολμά» και ξεφεύγει, φλερτάροντας επικίνδυνα με το σουρεαλισμό, είναι το εναλλακτικό δελτίο του Star. Η ακραία όμως, αυτή εκδοχή του διαφορετικού, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να επικυρώνει τα υπόλοιπα straight δελτία, που εξ αιτίας αυτής της κραυγαλέας αντίθεσης εμφανίζονται ως οι περίοπτοι θεματοφύλακες του ορθού.

Για την ετεροβαρή παρουσίαση των γεγονότων που συμβαίνουν στην ενδοχώρα και τον υπόλοιπο εξωτερικό κόσμο, έχουν γραφτεί πολλά, όπως και πολλοί εμίλησαν περί απομονωτισμού, κοντοφθαλμίας, εγχώριας κοπρολαγνείας, και ασφυκτικού αυτο-εναγκαλισμού.

Τα δελτία, εδώ και καιρό έχουν πάρει τη θέση ψυχαγωγικής εκπομπής, καθώς αποτελούν μια βραδινή εκδοχή των ανάλογων πρωινών και μεσημεριανών εκπομπών, όπου διάφοροι επαΐοντες και μη, μπαινοβγαίνουν για να καταθέσουν τον πόνο τους, να ψυχαναλυθούν και να ψυχαναλύσουν, να κλάψουν, να αναθεματίσουν, να αναγνωριστούν, να προβληθούν, ή ακόμα πιο πιθανό, να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους. Η ανάγκη να βολευτούν σε στενά χρονικά πλαίσια, όλοι αυτοί οι περιπλανώμενοι επισκέπτες, οι δήθεν διαφωτιστές, όπως και ο ολοένα διογκούμενος εσμός τηλεαστέρων δημοσιογράφων, που η μοίρα τάφερε να στερούνται προσωρινώς, αυτόνομου και ιδιωτικού καπετανάτου, έχουν συντελέσει στην σημαντική χρονική τους επιμήκυνσή. Επειδή, ψυχαγωγική εκπομπή χωρίς συναίσθημα δεν είναι δυνατόν να σταθεί, ρεπόρτερς και παρουσιαστές κάθε βράδυ επιδίδονται σε ένα σκληρό αγώνα επίδειξης του δραματικού τους ταλέντου.

Η παρουσίαση των ειδήσεων, χρόνια τώρα, από τα ίδια και τα ίδια ανακυκλούμενα πρόσωπα, τα οποία, λόγω της χρόνιας πλέον έκθεσής τους στο κουρμπέτι και της αναντίρρητης συμμετοχής τους στο αλισβερίσι των συγκροτημάτων και των συμφερόντων, έχουν χάσει την αξιοπιστία τους, έχουν συντελέσει ώστε οι ειδήσεις να μην αναγιγνώσκονται απ’ ευθείας από τους τηλεθεατές, σύμφωνα με αυτό που αποκαλύπτεται, αλλά εμμέσως, από αυτό που βρίσκεται πίσω από τις γραμμές και το οποίο αποκρύπτεται. Στη διαιώνιση της αναξιοπιστίας δε, συμβάλλουν τα μέγιστα και αυτοί οι οποίοι διοχετεύουν τις ειδήσεις στα δελτία. Έτσι, τόσο οι παρουσιαστές όσο και οι τηλεθεατές επιδίδονται κάθε βράδυ σε αγώνες αποκρυπτογράφησης και εικασιών, μειώνοντας έτσι, τον κύκλο εργασίας των καφετζούδων.

Αυτό όμως που με πειράζει κάθε βράδυ πιο πολύ, όχι μόνο στα δελτία, αλλά και στα διάφορα πάνελ που στήνονται μετά, για να χωρέσουν αυτούς που δεν χώρεσαν την προηγούμενη ώρα, είναι η ασυδοσία των συμμετεχόντων να εκστομίζουν αβίαστα ό,τι θέλουν, χωρίς να υπάρχει ούτε ένας συγκροτημένος συντονιστής με τα απαιτούμενα κότσια να τους αποστομώσει, να απαιτήσει απ’ αυτούς, με κατάλληλες ερωτήσεις, τουλάχιστον λογική συνέπεια και αληθοφάνεια στα λεγόμενά τους, να εκμαιεύσει ένα συμπέρασμα, μια καθαρή πρόταση, μια ολοκληρωμένη άποψη, διαιωνίζοντας έτσι την ίδια ασάφεια, θολούρα, μεγαλοστομία, κενότητα, αποσπασματικότητα και υπεκφυγή που υπάρχει και σε όλο το φάσμα του κοινωνικού και πολιτικού βίου.


Το αποτέλεσμα είναι τόσο η ενημέρωση όσο και οι μετέπειτα "αναλύσεις" να έχουν χάσει πια το νόημά τους. Απορώ, γιατί καθόμαστε ακόμα και τους βλέπουμε και τους νομιμοποιούμε.

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Ενεργειακή Αυτονομία


Μέσα στο γενικό χαμό των τελευταίων ημερών, όπως ήταν φυσιολογικό, η συνάντηση για την κλιματική αλλαγή στο Πόζναν της Πολωνίας πέρασε απαρατήρητη. Μια προσυνάντηση ήταν στην πραγματικότητα, ένας ενδιάμεσος σταθμός πριν την μεγάλη συνάντηση της Κοπεγχάγης το 2009, η οποία αναμένεται να οδηγήσει στη σύναψη νέας συμφωνίας που θα αντικαταστήσει το πρωτόκολλο του Κιότο.

Κανείς πλέον δεν παραγνωρίζει ότι τα μέτρα είναι πέρα από αναγκαία, παρά τις όποιες διαφωνίες και τις ασάφειες των αποτελεσμάτων των κλιματικών μοντέλων σε ότι σχετίζεται με μακροπρόθεσμες επιπτώσεις, όπως για το 2050 ή το 2100. Σχετικά όμως με τις βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις η συμφωνία είναι γενική και τα μηνύματα σαφέστατα.

Το κύριο σημείο της πολιτική διάστασης της υπερθέρμανσης του πλανήτη και της συνεπαγόμενης κλιματικής αλλαγής, νομίζω ότι από δω και πέρα εντοπίζεται στον τρόπο της μελλοντικής διαχείρισης του ενεργειακού προβλήματος. Πιστεύω ότι σε ένα κοντινό μέλλον, δεν θα τίθεται θέμα πλέον διατήρησης των υδρογονανθράκων, (από τους κύριους ρυπαντές σε αέρια θερμοκηπίου), αλλά θέμα διαχείρισης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, δεδομένου ότι πολλές μεγάλες εταιρίες και των πετρελαιοειδών συμπεριλαμβανομένων, (BP), ετοιμάζονται εδώ και καιρό για το μεγάλο «ντου» στον «πράσινο» χώρο.

Από ένστικτο κυρίως, και όχι εξ αιτίας κάποιας εμβριθούς θεωρητικής ανάλυσης, υποπτεύομαι ότι ο τρόπος διαχείρισης των νέων πηγών θα έχει αμφίδρομη επίδραση και στον τρόπο κοινωνικής οργάνωσης. Σχηματικά, βλέπω δυο διαφορετικά μοντέλα διαχείρισης: είτε μέσα από μεγάλες επενδύσεις ιδιωτικών ή μεικτών, με κρατικά κεφάλαια επιχειρήσεων και μαζική παραγωγή ρεύματος, το οποίο θα μεταφέρεται και θα διανέμεται σε περιοχές μακριά από τους τόπους παραγωγής, είτε μέσα από αποκεντρωμένες μονάδες, οι οποίες και θα εξασφαλίζουν ενεργειακή αυτάρκεια στην συγκεκριμένη πόλη ή κοινότητα. Όπως είναι φανερό σε μένα τουλάχιστον, το δεύτερο μοντέλο εμπεριέχει αρκετή δυναμική για την αναδιάταξη των παραγωγικών και των κοινωνικών σχέσεων, σε μορφές που θα μού ήταν περισσότερο ελκυστικές.

Σήμερα, λοιπόν σκοπεύω να δώσω κάποια παραδείγματα στα οποία η ενεργειακή αυτάρκεια μεμονωμένων σπιτιών δεν αποτελεί πλέον ουτοπικό και ανεκπλήρωτο στόχο, αλλά έχει δοκιμαστεί και λειτουργεί με επιτυχία.

Διαβάζοντας ένα ανάλογο μεγάλο αφιέρωμα του New Scientist στο τεύχος 6 Dec 2008, είδα με έκπληξη ότι αυτή τη στιγμή γύρω στα 200,000 νοικοκυριά στην Αμερική είναι ΕΚΤΟΣ δικτύου ηλεκτροδότησης, δηλαδή ένα ποσοστό 0.2%, σε σύνολο περίπου 115 εκατομμυρίων νοικοκυριών. Ενώ στην Αγγλία, ο αριθμός των αντίστοιχων νοικοκυριών ανέρχεται στα 40,000, δηλαδή στο ίδιο πάνω κάτω ποσοστό, εφ’ όσον ο συνολικός αριθμός των νοικοκυριών υπολογιστεί στα 24.7 εκατομμύρια. Επί πλέον υπάρχει και ένας άλλος μεγάλος αριθμός ιδιωτών οι οποίοι καλύπτουν μέρος των αναγκών τους από το δίκτυο και μέρος από δικές τους πηγές.

Αυτή τη στιγμή ένα μέσο νοικοκυριό στη Αγγλία χρειάζεται γύρω στις 4500 κιλοβατώρες το χρόνο για ηλεκτρικό ρεύμα και άλλες 18,000 για θέρμανση. Φυσικά, δεν υπάρχει τρόπος να καλυφθούν όλες αυτές οι ανάγκες με οποιαδήποτε ανανεώσιμη πηγή, αλλά με προσεκτικό σχεδιασμό και μόνωση του σπιτιού, με χρήση χαμηλής κατανάλωσης ηλεκτρικών συσκευών, και με κλείσιμο των συσκευών όταν δεν χρησιμοποιούνται, η εξοικονόμηση ενέργειας μπορεί να είναι τόση, ώστε οι ανάγκες να μπορούν να καλυφθούν με το ελάχιστο κόστος.

Οι καλύτεροι υποψήφιοι για ατομική χρήση είναι τα φωτοβολταϊκά. Μια επιφάνεια 2 τετραγωνικών μέτρων και με μέγιστη αποδοτικότητα 20%, θα μπορούσε να αποδώσει μέχρι 1500 κιλοβατώρες το χρόνο στην Αγγλία, ενώ σε άλλη περιοχή με μεγαλύτερη ηλιοφάνεια, η απόδοση θα μπορούσε να φτάσει τις 2000 κιλοβατώρες. Έτσι, ένα πάνελ 8 τετραγωνικών μέτρων θα μπορούσε να εξασφαλίσει άνετα μια οικογένεια τεσσάρων ατόμων στην Αγγλία.

Γιατί όμως δεν γενικεύεται η χρήση των φωτοβολταϊκών; Η απάντηση είναι, όπως είχαμε δει και σε άλλη ανάρτηση, το κόστος. Μια τέτοια εγκατάσταση μαζί με τις μπαταρίες και τον μετασχηματιστή από συνεχόμενο σε εναλλασσόμενο ρεύμα μπορεί να στοιχίσει μερικές δεκάδες χιλιάδων λιρών. (Σήμερα όμως, η λίρα τείνει να εξισωθεί με το ευρώ, γι’ αυτό τρέξτε να προλάβετε!).

Οι ανεμογεννήτριες είναι πολύ πιο αποδοτικές, αλλά, για ευνόητους λόγους, δεν ενδείκνυνται για ιδιωτική χρήση, ειδικά στις πόλεις. Εκεί, όμως, όπου υπάρχει περίσσεια αιολικής ενέργειας, θα μπορούσε ο ίδιος ο δήμος να εγκαταστήσει έναν ικανό αριθμό ανεμογεννητριών τις οποίες και να συντηρεί και να εκμεταλλεύεται. Το ίδιο θα ισχύει και για γεωθερμία και για εκμετάλλευση μικρής κλίμακας υδροηλεκτρικού δυναμικού στην περιοχή και άλλων διαθέσιμων φυσικών και ανανεώσιμων πόρων.

Ο συλλογισμός που θέλω να κάνω είναι, ότι εάν ένα σπίτι μπορεί με ορισμένες προϋποθέσεις να είναι αυτάρκες, πόσο μάλλον αυτό μπορεί να είναι εφικτό για μια μικρή πόλη.

Και αν σπρώξω τον συλλογισμό αυτό ακόμα παραπέρα, πόσο διαφορετική θα πρέπει να είναι αυτή η πόλη, και πόσο διαφορετικά θα πρέπει να σκέφτονται οι κάτοικοί της, για να συναινέσουν σε ένα άλλο τρόπο ζωής, που θα προϋποθέτει συνεργασία στην διαχείρηση των πόρων με οικονομία και σύνεση;

Για σκεφτείτε το, δεν θα εξασφάλιζε αυτή η πόλη και μια καλύτερη ποιότητα ζωής;
ΥΓ. Δείτε και το επόμενο site, με πολλές χρηστικές πληροφορίες για Φωτοβολταικά και απλές κατασκευές.

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

Σταυρώστε με, ή Σώστε με!



Αγαπητή Κοινωνία,

Ακούγοντας προσεχτικά, μέρες τώρα, τις συνεχείς εκκλήσεις για ατομική ανάληψη ευθυνών, και μη μπορώντας να αντέξω άλλο τις τύψεις και τις ενοχές, αν και στο ενδιάμεσο φασκελώθηκα δις, δάρθηκα τρις και για καπάκι έβαλα και τον άντρα μου να μου ρίξει ένα συγυρισμένο μπερντάχι για αμαρτίες ομολογημένες και ανομολόγητες, βρίσκομαι πάλι στον ίδιο παρονομαστή, μη γνωρίζοντας τι άλλο να πράξω για να εξαγνισθώ και να ξεπλύνω τη συλλογική ντροπή.

Ελπίζοντας ότι θα κατανοήσετε το δράμα μου και ευελπιστώντας ότι θα γνωρίζετε πολλά περισσότερα απ’ ότι εγώ, περί του πρακτέου, θα σας παρακαλούσα να μου δείχνατε το δρόμο.

Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα
Cynical

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

H Μεγάλη Υπέρβαση


Αυτές τις μέρες είδα τα κόμματα να περνάνε μεγάλες στενοχώριες. Πολλές, μα οι πιο μεγάλες μου φάνηκε ότι ήταν
1) η δυνατότητα άμεσης κεφαλαιοποίησης της λαϊκής δυσφορίας, μεταφραζόμενης φυσικά, σε αύξηση των ποσοστών τους, και

2) η πολιτική διέξοδος και χειραγώγηση εκ μέρους τους, (αυτό το τελευταίο, δεν το λένε ευθέως, αλλά το εξυπονοούν), του γενικευμένου ξεσπάσματος οργής.

Ως προς το πρώτο, δεν χωράει καμιά αμφιβολία περί των προθέσεών τους, γιατί από τη Δευτέρα το βράδυ, την ώρα ακριβώς που σύμπασα η Ελλάδα ψυχορραγούσε στους δρόμους, οι τυμβωρύχοι των καναλιών, και συγκεκριμένα η ΝΕΤ και ο ΣΚΑΙ, έβγαζαν στον αέρα, καθ’ υπόδειξιν βέβαια και όχι αυτενεργώντας, αποτελέσματα πρόσφατων δημοσκοπήσεων. Οι δημοσκοπήσεις συνεχίστηκαν και τις επόμενες μέρες, αλλά μετά από αυτές της Δευτέρας, ήταν σαν να τα είχα δει όλα και δεν έδωσα περισσότερη σημασία.

Το ότι ακριβώς αυτή είναι η μόνιμη έγνοια των κομμάτων, φάνηκε και από την πρόσφατη δήλωση εκπροσώπου του Συνασπισμού που διαχώριζε τη θέση του στη συγκυρία αυτή από τους άλλους, τους «κακούς», οι οποίοι ζουν και αναπνέουν στο ρυθμό των δημοσκοπήσεων.
«Αυτή τη στιγμή», είπε, «δεν ασχολούμαστε με τις δημοσκοπήσεις», πράγμα που σήμαινε, ότι όλοι οι άλλοι όντως ασχολούνταν.

Ως προς το δεύτερο, δηλαδή την φανερή ανησυχία τους για πολιτική διέξοδο, οργάνωση και συντεταγμένη πολιτική δράση, όπως το λένε, μάλλον και πάλι δεν κατάλαβαν τίποτε. Διότι, πολύ απλά, αν υπήρχε αυτή η δυνατότητα, αν τα κόμματα είχαν την έξωθεν καλή μαρτυρία να εμφυσήσουν ελπίδα και όραμα, τότε ο κόσμος δεν θα κατέβαινε για μια βδομάδα στους δρόμους, και δεν θα προέβαινε, ούτε θα έδειχνε ανοχή σε πράξεις βίας και βανδαλισμών.

Δεν ήταν μόνο το κενό και η απονομιμοποίηση της εξουσίας που μας έφτασαν ως εδώ, αλλά και η απουσία μιας δυναμικής αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος μαζί. Αυτό το δείχνουν και οι ίδιες τους οι αντιδράσεις. Φερ’ ειπείν, αν το Πασοκ θεωρούσε ότι είχε αυτή τη στιγμή τη δυνατότητα να ηγηθεί και αν πίστευε ότι διέθετε ισχυρά ερείσματα στον κόσμο δεν θα παρέμενε κρυμμένο όλες αυτές τις μέρες στα υπόγεια της Τρικούπη, αλλά θα έβγαινε δυναμικά μπροστά και θα ζητούσε την κεφαλή της κυβέρνησης, τουλάχιστον, επί πίνακι. Αλλά η σιωπή του δεν ήταν παρά η εύγλωττη αποδοχή της αδυναμίας του, καθώς προσπαθούσε και αυτό να εφαρμόσει το δόγμα της ακινησίας, που χρόνια τώρα εφαρμόζει και η κυβέρνηση, και που όπως φαίνεται αποδίδει. Αποδίδει όμως βραχυπρόθεσμα και ψίχουλα. Αν περιμένει το Πασόκ να κυβερνήσει και να αποσπάσει την μεγίστη συναίνεση για να διορθώσει τα χρόνια κακώς κείμενα, αυτό το ισχνό προβάδισμα των 4%, που δεν είναι αποτέλεσμα ισχυρής έλξης προς αυτό, αλλά ισχυρής απώθησης από τη Ν.Δ., δεν του αφήνει και πολλά περιθώρια να κάνει το μεγάλο άλμα. Και κακά τα ψέματα, αυτό το μεγάλο άλμα, και όχι ψιλολοΐδια και μπαλώματα περιμένει ο κόσμος.

Σήμερα το πρωί, άκουγα κάποιον δημοσιογράφο (;) στη ΝΕΤ να λέει ότι υπάρχει λύση και μάλιστα ότι είναι και «απλή». Ότι, δηλαδή, η ελληνική κοινωνία παραπαίει, ότι έχασε τον προσανατολισμό της και ότι χρειάζεται κάποιον ικανό ηγέτη να τραβήξει μπροστά. Μα αμέσως μετά, και αφού διέτρεξε νοερά όλο το φάσμα των δυνητικών ηγετών στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, κατέληξε ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν με τα σημερινά δεδομένα. Παρ’ όλα αυτά η λύση που πρότεινε ήταν «πολύ απλή». Παραθέτω αυτό το περιστατικό για να δώσω ένα παράδειγμα των «λύσεων» που από δω και μπρος θα αρχίσουν να προτείνονται δεξιά και αριστερά για την άρση του πολιτικού αδιεξόδου. Όλοι θα έχουν μια λύση στο τσεπάκι τους, αλλά με λίγο παραπάνω διερεύνηση θα καταλήγει και αυτή στο κενό.

Η δική μου άποψη είναι ότι η ώρα, που το σακουλάκι με τα ψέματα και τις εξυπνάδες ξεχείλισε, έχει πια φτάσει. Η χώρα θα προχωρήσει μόνο με μια μεγάλη υπέρβαση, μέσα από μια γενναία πράξη και μέσα από μια μεγάλη συναίνεση. Αν αφήσουμε αυτούς που λυμαίνονται την εξουσία τώρα, απ’ έξω, υπάρχει ένα μεγάλος χώρος στην αριστερά εκεί έξω που μαζεύει την μεγάλη πλειοψηφία, η οποία βαρέθηκε και αηδίασε να βλέπει τους αρχηγούς της να ομφαλοσκοπούν και να μαλλιοτραβιούνται και η οποία θα πρέπει αυτή τη στιγμή να απαιτήσει όλοι αυτοί να φανούν ώριμοι και σοβαροί και να καθίσουν όλοι μαζί γύρω από ένα τραπέζι από το οποίο θα τους επιτραπεί να σηκωθούν μόνο όταν θα τα έχουν βρει πάνω στα 4, 5 μεγάλα ζητήματα που ταλανίζουν χώρα.


Αν κάποιος έχει να προτείνει μια περισσότερο ρεαλιστική λύση, ας το κάνει.

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

Ο Θαυμαστός κ. Στυλιανίδης


Ήταν Ύβρις και μόνον Ύβρις, η για δυο συνεχόμενες μέρες παρουσία του κ. Στυλιανίδη στους δυο πατροπαράδοτους πυλώνες της ελληνικής κουλτούρας, όχι την ώρα που ένας μαθητής έπεφτε νεκρός, αλλά αρκετές ώρες αφού είχε ΗΔΗ πέσει νεκρός. Ήταν δυο τα παραστρατήματα, ώστε και μόνο εκ της επαναλήψεως, δεν θα ήταν δυνατόν να χαρακτηριστεί το αδίκημα στιγμιαίο, οφειλόμενο στην αδράνεια ή την απερισκεψία της στιγμής.

Αλλά ακόμα και έτσι, μια εκ των υστέρων αναγνώριση του ατοπήματός του, θα μπορούσε να είχε γίνει εν μέρει αποδεκτή. Αντ’ αυτού, και με την κάλυψη του πρωθυπουργού επιχείρησε να υποβαθμίσει επί πλέον το γεγονός θεωρώντας το "απλές λεπτομέρειες". Ατόπημα και αυτό ισάξιο με τα προηγούμενα και δείγμα φαύλου και αχρείου ανδρός.

Τι θαυμαστά όμως κατόρθωσε ο κ. Στυλιανίδης τον ένα χρόνο που βρίσκεται στο τιμόνι του Υπ. Παιδείας, πέρα από δουλικές υποχωρήσεις, υπαναχωρήσεις, ατοπήματα, και περίσσεια κενολογίας; Ο κ. Στυλιανίδης αναδείχτηκε όπου αναδείχτηκε μέσα από τις φοιτητικές παρατάξεις της ΟΝΝΕΔ και τα κομματικά γραφεία, μέσα δηλαδή, από μια εσωτερική διαδρομή εντός του γνωστού πλέγματος των υπονόμων.


1. Άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του, στις 25 Σεπτεμβρίου του προηγούμενου έτους προέβη στην ταχεία απόσυρση, χωρίς καμιά, ούτε κατ’ επίφασιν, δικαιολογία, του επίμαχου βιβλίου της Ιστορίας της Έκτης Δημοτικού, παρά την προ ολίγων ημερών διαβεβαίωση της Κυβέρνησης περί του αντιθέτου. Η μόνη προφανής αλλά ανομολόγητη δικαιολογία της πράξης του ήταν η διάθεση ικανοποίησης του Χριστόδουλου και των ακροδεξιών κύκλων του Καρατζαφέρη των οποίων η γνώμη μέτρησε περισσότερο στην απόφαση του Υπουργού, από ότι η επιστημοσύνη των ιστορικών και των αρμόδιων καθηγητών πανεπιστημίου.

2. Ο κ. Στυλιανίδης, την 27.1.2008, στον τελικό των μαθητικών αγώνων επιχειρηματολογίας που έλαβε χώρα στην Παλαιά Βουλή, εκφώνησε λόγο επαναλαμβάνοντας εθνικιστικές ασυναρτησίες, (τύπου Λιακόπουλου) και ανήκουστα μυθεύματα για την ανωτερότητα της ελληνικής γλώσσας έναντι της αγγλικής, για τα τέλεια προγράμματα υπολογιστών που αναπαριστούν λεκτικούς τύπους της ελληνικής σε μαθηματικά ολοκληρώματα, και άλλα αποκρουστικά, που ανάγκασαν την κ. Βάσω Κιντή, επ. Καθ. Φιλοσοφίας, να τα επισημάνει με αγανάκτηση σε σημείωμά της στα Νέα της 1.2.2008. Το εν λόγω κείμενο του κ. Στυλιανίδη στηριζόταν σε επιχειρήματα δανεισμένα εξ ολοκλήρου απο ιστολόγιο/φόρουμ που διαθέτει η νεολαία του Καρατζαφέρη,
Ευχαριστώ, επίσης τον Νοsferatos που μου υπενθύμισε το γεγονός.


3. Ακριβώς μετά την ανακοίνωση των βάσεων των Πανελληνίων φέτος και ενώ ο κόσμος βοούσε από τις χιλιάδες αδιάθετες θέσεις των περιφερειακών Πανεπιστημίων και ΤΕΙ, ο κ. Στυλιανίδης, κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στο Αγρίνιο, και αγνοώντας προφανώς το γεγονός, εξήγγειλε τη δημιουργία Πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδας, με έδρα την πόλη αυτή.


4. Ο κ. Στυλιανίδης, έχοντας σαν στόχο την «ενδυνάμωση της αυτοπεποίθησης των νέων ανθρώπων και την όρεξή τους για δημιουργία και προκοπή» αναθέτει την προεδρία της Οργανωτικής Επιτροπής των Καλλιτεχνικών Αγώνων των μαθητών για τη τρέχουσα σχολική χρονιά, 2008-2009 στον Μιχάλη Χατζηγιάννη. Ορίζει σαν θεματική των αγώνων το πολύ περιεκτικό: «Η Παιδεία δυναμώνει τους Έλληνες. Η Παιδεία αλλάζει την Ελλάδα» (προσέξτε μόνο τους Έλληνες), ενώ πρωτοτυπεί, μεταφέροντας εντελώς τυχαία, το κέντρο των εκδηλώσεων, που για 23 (κατά τα λεγόμενά του) χρόνια διεξάγονταν στην Αθήνα, στην περιφέρεια, και μάλιστα ως εκ θαύματος στην ιδιαίτερη εκλογική του περιφέρεια, την Κομοτηνή.
Δείτε την σχετική ιστοσελίδα καθ’ υπόδειξη του Ανδρέα, (δεν υπάρχει δικό του link) στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης.

5. Ο κ. Στυλιανίδης στα μέσα Μαΐου της φετινής χρονιάς παρουσιάζει (η εξαγγελία ήταν σε σαφώς προγενέστερο χρόνο), το νέο λογότυπο του υπουργείου του, η μαγική δύναμη τού οποίου ευελπιστεί ότι θα πραγματώσει τους εξαγγελθέντες χίλιους και έναν πυλώνες της νέας ελληνικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Δείτε τα σχετικά εδώ.


6. Ο κ. Στυλιανίδης, προφανώς μπλέκοντας τα μπούτια του με αυτά των ρασοφόρων ανακαλεί τα περί προαιρετικής παρακολούθησης του μαθήματος των Θρησκευτικών και επιβάλλει υποχρεωτική παρακολούθηση στους ορθοδόξους. Το πώς θα αποδεικνύεται η ορθή δόξα, δεν μπήκε καν στον κόπο να διευκρινίσει. Δείτε και το σχετικό άρθρο του Alexandros-Paramethorios


Τα προηγούμενα 6 σημεία, (όσα υπέπεσαν στην αντίληψή μου), νομίζω ότι είναι αρκετά ενδεικτικά της πνευματικής ποιότητας του ανθρώπου που διασκέδαζε στα μπουζούκια το βράδυ ΜΕΤΑ τη δολοφονία του Αλέξη, καθώς και του βαθμού διαπλοκής του με τους εθνικιστικούς/θρησκευτικούς κύκλους.

Ας τον χαρούμε για άλλη μια φορά!

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Ένας Μάγκας στα Μπουζούκια


Στον απόηχο των γεγονότων, και τώρα που η συγκινησιακή φόρτιση αρχίζει και καταλαγιάζει, κάποιες μικρές, πολύ μεγάλες όμως, αν τις δεις αλλιώς, λεπτομέρειες αρχίζουν να σκάνε μύτη δειλά δειλά απ’ τα μονόστηλα.

Κάποιος δημοσιογράφος, (συγχωρήστε μου που δεν συγκράτησα το ποιος και σε ποια εφημερίδα), δημοσίευσε φωτογραφία του κ. Στυλιανίδη από την παρουσία του σε γήπεδο τη Δευτέρα το βράδυ, κατά τη διάρκεια ποδοσφαιρικής συνάντησης μεταξύ ΑΕΚ Πανθρακικού, ενός δίχως αμφιβολία κοσμοιστορικού ντέρμπυ, την ώρα που η Αθήνα και μαζί της σύμπασα η χώρα και τ’ αποκαΐδια των αξιών της ήταν παραδομένα στην οργή του πλήθους.

Σήμερα, άκουσα στον City, στην εκπομπή του κ. Καρζή ότι ο ίδιος κύριος, το Σάββατο το βράδυ, πετούσε γαρύφαλλα στα πόδια, (ομολογουμένως ωραία σμιλεμένα και σαγηνευτικά) της κυρίας Παπαρίζου, την ώρα που ένα παιδί κείτονταν νεκρό στη γνωστή διασταύρωση των Εξαρχείων, κάνοντας κέφι τρελό με τον επίσης διαβόητο γλεντζέ, τον Υφυπουργό μας των Εσωτερικών, τον αποτέτοιο. Τόσο δε είχαν ανάψει τα αίματα, απ’ το ουίσκι δίχως άλλο, μην πάει ο νους σας κάπου αλλού, που η καλή παρέα παρέμεινε στο μαγαζί ως το πρωί, περιμένοντας το σπουπιδιάρικο του Δήμου να έρθει να τούς μαζέψει μαζί με τα υπόλοιπα σκουπίδια που σέρνονται στο πάτωμα στο τέλος της ξεφτίλας.

Δεν θα σταθώ τόσο στην διπλά υβριστική στάση του υπουργού. Είναι τόσο ξετσίπωτη που καμιά τιμωρία δεν θα τού ήταν αρκετή, παρά μόνον η χειρότερη. Θα σταθώ όμως στο προφίλ, ξέχωρα από την προηγούμενη συμπεριφορά του, τού ανθρώπου που έχει επιλεγεί να προΐσταται του πιο ευαίσθητου υπουργείου, αυτού που είναι επιφορτισμένο με την καλλιέργεια και την παιδεία των νέων ανθρώπων.

Και ποιο είναι αυτό;
Το προφίλ ενός ανθρώπου, που φέρεται να περιφέρεται από γήπεδο σε μπουζουκτσίδικο και από μπουζουκτσίδικο σε γήπεδο. Αυτές είναι οι καταβολές του Υπουργού Παιδείας, αυτές οι προσλαμβάνουσες, αυτοί οι ορίζοντες. Αυτή είναι η εικόνα του. Η πληροφορία, ότι συχνάζει και σε πατσατζίδικα βρίσκεται ακόμα στο στάδιο της εξακρίβωσης. Για τον Μπαϊρακτάρη, δεν χρειάζεται, έχει εξακριβωθεί και είναι σίγουρο.

Η συμμορία του πατσά και της κοιλιάς. Της βρώμας και της δυσωδίας. Του κυνισμού και του αρριβισμού. Της αναλγησίας και της ποταπότητας. Της χαμέρπειας και της εγκληματικής ανικανότητας. Να τους χαιρόμαστε!
ΥΓ. Η φωτό είναι από εδώ

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Περί Πλιάτσικου



Για όσους δεν το κατάλαβαν, το πλιάτσικο είναι και αυτό μια μορφή βίας, που ανήκει στην ίδια μεγάλη οικογένεια των βανδαλισμών. Ό,τι ερμηνεύει το ένα, ερμηνεύει και το άλλο.

Κατά κανόνα, είναι απόρροια ανύπαρκτης διακυβέρνησης και κενού εξουσίας.

Οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, κυβέρνηση, κόμματα, ΜΜΕ, δυσκολεύτηκαν αυτές τις μέρες να καταπιούν την κλιμάκωση και την εξάπλωση των καταστροφών της οργής αλλά και την πρωτόγνωρη συμμετοχή ενός ετερόκλιτου πλήθους σε αυτές. Δεν μιλάω φυσικά, για κατανόηση της κατάστασης και παραδοχή των γενεσιουργών της αιτίων, γιατί αυτό αυτόματα θα οδηγούσε στην αυτοκατάργησή τους και σε δημόσια ομολογία της χρεοκοπίας τους.

Σε σχέση όμως με προηγούμενες φορές, κατανόησαν ότι θα έπρεπε να είναι σχετικά συγκρατημένοι ως προς τους αναθεματισμούς τους, και τούτο διότι τώρα, με όσα είχαν προηγηθεί τους προηγούμενους μήνες, το λαϊκό αίσθημα δεν ήταν και πολύ πρόθυμο να τους συμμεριστεί. Για παράδειγμα, δεν θα ήταν και πολλοί αυτοί που θα δάκρυζαν στη θέα μιας φλεγόμενης Τράπεζας, ή κάποιων υποκαταστημάτων πολυεθνικών.

Το επόμενο σχέδιο, τών ως άνω διαμορφωτών της κοινής γνώμης, για την διέγερση των δακρυγόνων αδένων ήταν η επιστράτευση εικόνων από καταστροφές και πυρπολισμούς εμπορικών καταστημάτων, ενέργεια που ως γνωστόν στοχεύει κατευθείαν στην κινητοποίηση του αμυντικού ψυχικού μηχανισμού του μικροϊδιοκτήτη. Τα ΜΜΕ δεν λυπούνται, δεν συμμερίζονται, απλώς εκμεταλλεύονται. Κατασκευάζουν εχθρούς, όπως και εύκολα μπορούν να στρέψουν μερίδες πολιτών εναντίων άλλων και να πολώσουν. Αποτελούν ασταθές έδαφος για να τα εμπιστευθείς και ν’ ακουμπήσεις.

Στη συγκυρία των τελευταίων ημερών, οι σποραδικές λεηλασίες παραβιασμένων καταστημάτων ήρθαν σαν σανίδα σωτηρίας στα ΜΜΕ για να εκμαιεύσουν επί τέλους από τη σχετικά απρόθυμη κοινωνία, το μεγάλο Ανάθεμα. Διότι, άλλο να τα σπας, για να τα σπας, και άλλο για να λεηλατείς. Αν υποθέσουμε, ότι η κοινωνία ήταν πρόθυμη να κάνει ένα σκόντο ως προς το πρώτο, τον σκέτο δηλαδή βανδαλισμό, προσάπτοντάς του ανιδιοτέλεια, δεν θα ήταν πρόθυμη να κάνει το ίδιο και με το δεύτερο, τον βανδαλισμό δηλαδή μετά λεηλασίας, καθιστώντας τον ηθικά υποδεέστερο. Οι προηγούμενες όμως ιεραρχήσεις αποτελούν κατασκευάσμα μιας έξωθεν λογικής και ηθικής, που εξετάζει το ηθικό περιεχόμενο των πράξεων με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι ο βανδαλίζων. Στην πράξη δε, σπανίως το σπάσιμο των καταστημάτων δεν συνοδεύεται και από λεηλασία.

Η βία σαν αποτέλεσμα της οργής, έχει τη δική της λογική, η οποία βρίσκεται ενσωματωμένη στις ίδιες της τις αιτίες. Επομένως, δεν είναι δυνατόν να την αποτιμούμε από τα αποτελέσματά της. Ενώ οι αιτίες και τα αποτελέσματά της είναι μέσα στην κοινωνία, οι δρώντες βρίσκονται στις παρυφές της ή εκτός αυτής και των κανόνων της.

Έτσι, δεν περιμένουμε να κριθούν με τα κριτήρια ενός κοινωνικά και πολιτικά ενσωματωμένου ανθρώπου που σέβεται την κοινωνία και τους θεσμούς της και ο οποίος επί πλέον, πιστεύει στον μετασχηματισμό της με την πολιτική δράση. Αυτά είναι πολυτέλειες για άλλους. Εδώ, ο ευγενής άγριος του Ρουσσώ, εφ’ όσον σπάει τους κοινωνικούς του δεσμούς μετατρέπεται σε απλό άγριο. Οι βιαιοπραγούντες δεν αισθάνονται ότι ανήκουν στο σώμα της κοινωνίας και το χειρότερο, δεν προσδοκούν ότι αυτό θα συμβεί σε κάποιο δικό τους μέλλον. Έτσι δεν τη σέβονται και είναι εντελώς ανόητο εκ μέρους μας να περιμένουμε να δείξουν φειδώ στη βιβλιοθήκη της Νομικής, για να δώσουμε ένα παράδειγμα από τους προχθεσινούς υποκριτικούς αποτροπιασμούς των καναλιών για τον πυρπολισμό της.

Το θέμα δεν είναι να κρίνουμε και να αναθεματίσουμε τη λεηλασία αλλά να καταλάβουμε βαθιά τους λόγους που τη γεννούν και να τους ανατρέψουμε.

Επιπρόσθετα, το πλιάτσικο των δημοσίων πόρων από τους κυβερνητικούς, τους ρασοφόρους και τους προστατευόμενούς τους αποτελεί τρανή απόδειξη τού πόσο όλοι αυτοί είναι έξω και μακράν της κοινωνίας.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Τι Είναι Βία;


"Η Βία Δεν Είναι Σύμφυτη με το Δημοκρατικό Πολίτευμα",΄απεφάνθη σήμερα ή χθες, ο κ. Αντώναρος.


Έχουμε πια συνηθίσει, μετά από μια μεγάλη διαδήλωση ή λαϊκή εξέγερση, η κοινή γνώμη να κατευθύνεται αποκλειστικά προς τις καταστροφές που προκλήθηκαν, και με τον τρόπο αυτό να ακυρώνονται και να διαστρέφονται οι αιτίες της διαμαρτυρίας ή της εξέγερσης, αν παρ’ ελπίδα συμβεί.
Οι ιδέες σαν άυλες, βρίσκονται πάντα χαμένες, συγκρινόμενες με την ύλη που κατέχει το προνόμιο του βάρους.

Κι αυτή τη φορά, οι νοικοκυραίοι αγανάκτησαν γιατί οι καταστροφές δεν περιορίστηκαν στον παραδοσιακό γνώριμό τους χώρο, αλλά απλώθηκαν παντού, τόσο που έφτασαν και στο δικό τους κατώφλι.

Γιατί όμως οι καταστροφές αυτές επεκτάθηκαν πέρα από τον γνώριμο χώρο; Αναρωτήθηκε κανείς με το χέρι στην καρδιά;

Αναρωτήθηκαν, αλλά το έθαψαν βαθιά μες τη συνείδηση. Γιατί πονάει! Γιατί είναι εύκολο οι εχθροί να βρίσκονται έξω από εμάς και εμείς να είμαστε πάντα τα θύματα. Και γιατί είναι εύκολο να αναγνωρίζουμε μόνο συγκεκριμένου είδους εχθρούς. Που στην συγκεκριμένοι περίπτωση δεν ήταν πλέον οι συνήθεις 100-200, αλλά ήταν πολλές χιλιάδες διασκορπισμένοι σε όλη τη χώρα. Και κανείς δεν τολμάει να σκεφτεί πώς όλοι αυτοί μπορεί να ήτανε «βαλτοί» και υποκινούμενοι. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα.

Η βία βέβαια εξειδικεύεται και ονομάζεται σαν τέτοια μόνο όταν αναφέρεται στην καταστροφή ιδιωτικής περιουσίας.

Όταν γίνεται καταστροφή και ιδιοποίηση μεγάλης έκτασης δημόσιας περιουσίας, κανείς δεν μιλάει για βία.

Ήταν βία προς το κοινωνικό σύνολο το κάψιμο της Πάρνηθας και του Υμηττού;

Είναι βία η καταπάτηση των δασών από επιτήδειους και δεν είναι λίγοι;

Είναι βία το μπάζωμα των ρεμάτων και η καταπάτησή τους;

Είναι βία η περίφραξη των ακτών και ο αποκλεισμός της πρόσβασης του κόσμου;

Είναι βία το σύγχρονο εργασιακό καθεστώς;

Είναι βία η ανεργία;

Είναι βία η φτώχεια;

Είναι βία η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος;

Είναι βία η γενικευμένη διαφθορά;

Είναι βία προς όλους η ανίκανη και καταστροφική διακυβέρνηση;

Είναι βία το ΣΚΟΤΩΜΑ της ελπίδας και του μέλλοντος;

Γιατί όλα τα παραπάνω δεν περιλαμβάνονται μέσα στην έννοια της ΒΙΑΣ;

Πώς συμβαίνει και αυτή η "βία" είναι σύμφυτη με το Δημοκρατικό Πολίτευμα κ. Αντώναρε;


ΥΓ. Δείτε και αυτή την ανάρτηση "Κοινωνία Πυροβολημένων"

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Η Κατάρα του Εφραίμ



Παρατηρώντας την παντελή απουσία οποιουδήποτε κυβερνητικού στελέχους, ακόμα και αυτού του ίδιου του πρωθυπουργού από τα δρώμενα, ένα συμπέρασμα βγαίνει. Ότι μέχρι τώρα πρωθυπουργός ήταν ο κ. Ρουσόπουλος!

Η παραίτησή του προκάλεσε την μήνι του Εφραίμ και αυτά που βλέπουμε, δεν είναι παρά τα αποτελέσματα της κατάρας του.


Ενα Ποίημα για τον Αλέξη


Από τον τόπο της δολοφονίας του
(φωτο του Στέργιου)

Ο τόπος της δολοφονιας τώρα


Απο τον τόπο της δολοφονίας τώρα.
(φωτο που εστειλε ο Στέργιος)

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

ΑΙΜΑ


Έχω την εντύπωση ότι για πρώτη φορά, η αντίδραση του κόσμου στη χθεσινή εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήταν τόσο άμεση. Ταυτόχρονα σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας ένα τεράστιο κύμα θυμού ώθησε τόσους πολλούς στους δρόμους. Δεν νομίζω ότι έχει ξαναγίνει κάτι ανάλογο. Και το κύμα αυτό απ’ ότι φαίνεται δεν θα κοπάσει. Πολύ βαρύ αυτό που συνέβη, αλλά είναι φανερό ότι η οργή που είναι διάχυτη παντού δεν είναι απόρροια αυτής της στιγμής μόνο, αλλά κυοφορούταν μήνες τώρα, έβραζε καιρό και η εκτέλεση δεν ήταν παρά ο καταλύτης για να ξεσπάσει.

Δεν ήταν τυχαίο το περιστατικό, δεν ήταν η κακιά η ώρα. Κάποια στιγμή θα συνέβαινε, όπως είχαν συμβεί ανάλογα περιστατικά στο παρελθόν με εν ψυχρώ δολοφονίες άλλων πολιτών. Μόνο που τώρα πληθαίνουν οι λόγοι και το μίσος ξαπλώνεται όλο και πιο πλατειά.

Κομβικό σημείο η τωρινή μέρα. Τίποτε δεν θα είναι το ίδιο από αύριο. Το νεκρό παιδικό σώμα στο δρόμο, δεν αποτελεί τίποτε παραπάνω παρά την ενσάρκωση και την συμπύκνωση της βίας αυτής που η ελληνική κοινωνία βιώνει καιρό τώρα, με χίλιους δυο τρόπους.

Ας μην μείνει μόνο εδώ η ιστορία. Ας βγει τουλάχιστον κάτι από αυτό.

Και στη μάνα λέω κουράγιο. Θα ‘θελα να μπορούσα να σταθώ δίπλα της και να της το δώσω με όλη μου την ψυχή.

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

Ο Έκλυτος Βίος των Γυναικών:μια οικονομο-τεχνο-κοινωνιο-βιολογική μελέτη


Η σεξουαλική χειραφέτηση της γυναίκας, ή μάλλον η χειραφέτηση που απομένει ακόμα να ολοκληρωθεί έφερε στο φως και τις διαφορές των φύλων, οι οποίες κατά κύριο λόγο σχετίζονται με τις προσδοκίες που τρέφουν ο ένας για τον άλλον και για τις πανθομολογούμενες ματαιώσεις τους. Μεγάλο και ατελεύτητο κεφάλαιο που δεν σκοπεύω να το πιάσω στα χέρια μου.

Όσο οι ρόλοι παρέμεναν διακριτοί και οι κοινωνικοί παράγοντες που τους εμπέδωναν σαν τέτοιους, εθεωρούντο νομοτελειακοί, δεν υπήρχε καμιά εμφανής τριβή. Οι γυναίκες όταν έφταναν σε ηλικία γάμου παντρεύονταν και έκαναν παιδιά τα οποία και μεγάλωναν, ενώ οι σύζυγοι ήταν αυτοί που χρηματοδοτούσαν το όλο προτσές. Η οικονομική δε κυριαρχία, όπως είναι γνωστό συνεπάγεται και εξουσία, η οποία για να τρωθεί θα πρέπει το άλλο φύλο να αντιπαραθέσει ισότιμη τουλάχιστον οικονομική ισχύ.

Οι σχέσεις των φύλων είναι βασικά σχέσεις εξουσίας, ο συσχετισμός δε δυνάμεων είναι θέμα εκκαθαριστικού της εφορίας και σχετικής αριθμητικής υπεροχής του ενός φύλου έναντι του άλλου σε μια δεδομένη κοινωνία.

Η οικονομική ανεξαρτησία είναι βασικός παράγοντας ελευθερίας και επιλογής, και ένας από τους καθοριστικούς όρους της σεξουαλικής συμπεριφοράς. Στο παρελθόν ο αφέντης είχε όλη την ευχέρεια να διαλέγει τις ομορφότερες και υγιέστερες γυναίκες για να εξασφαλίσει καλή γονιδιακή προίκα στους απογόνους του, οι οποίοι ήσαν ταυτόχρονα και κληρονόμοι της περιουσίας του. Η οικονομική ανεξαρτησία των γυναικών σήμερα έχει επιδράσει ομοίως και στην δική τους σεξουαλική συμπεριφορά με το να επιδίδονται στο ευκαιριακό σεξ και να επικεντρώνουν τα κριτήρια επιλογής συντρόφου στην εξωτερική κυρίως εμφάνιση, όπως στην αρρενωπότητα και την συμμετρία των χαρακτηριστικών. Εξ ου και η ανταπόκριση των ανδρών με την αυξημένη φροντίδα που δείχνουν στην περιποίησή τους και η ταυτόχρονη μεγέθυνση της βιομηχανίας προϊόντων ανδρικού καλλωπισμού.

Η οικονομική αυτάρκεια των γυναικών συνετέλεσε επίσης και στο σπάσιμο του μονοπωλίου της απιστίας εκ μέρους των ανδρών, με τις γυναίκες να αυξάνουν σταθερά τα ποσοστά συμμετοχής τους. Επειδή ο οικονομικός μετασχηματισμός μιας κοινωνίας συνεπάγεται και την πολιτισμική της μετάλλαξη, η οικονομική ανεξαρτησία των γυναικών συνετέλεσε και στην αλλαγή των ηθών, τα οποία με τη σειρά τους επέδρασαν θετικά στην εξάπλωση του φαινομένου της γυναικείας απιστίας και στην κοινωνική της αποδοχή.

Έχει βρεθεί ότι σε κοινωνίες με σχετικό πλεόνασμα ανδρών, οι άνδρες τείνουν περισσότερο προς μονογαμικές συμπεριφορές, ενώ το αντίθετο συμβαίνει όταν πλειοψηφούν οι γυναίκες. Ο λόγος είναι καθαρά ο συσχετισμός μεταξύ προσφοράς και ζήτησης και προέρχεται από τους αναλλοίωτους νόμους της σεξουαλικής αγοράς. Όταν οι άνδρες πλειοψηφούν, διαθέτοντας τοιουτοτρόπως ανταγωνιστικό μειονέκτημα σε σχέση με τις γυναίκες, η σεξουαλική τους συμπεριφορά υπαγορεύεται κυρίως από την επιθυμία των γυναικών, οι οποίες σε γενικές γραμμές προσανατολίζονται προς σταθερές και μονογαμικές σχέσεις. Απεναντίας, όταν οι άνδρες μειοψηφούν, τότε είναι περισσότερο επιρρεπείς στα κελεύσματα της φύσης τους, όπως η πολυγαμία και το περιστασιακό σεξ. Στην Ελλάδα, όπου οι γυναίκες υπερτερούν των ανδρών μόνο κατά 103000, αριθμός που αντιστοιχεί στο 1% του συνολικού πληθυσμού, δεν δικαιολογούνται αντιδράσεις πανικού εκ μέρους των ανδρών, οι οποίοι, όσο η στατιστική δεν τους πολυενοχλεί, θα μπορούν να συνεχίζουν τις αγαπημένες τους ασχολίες, χωρίς το φόβο των κυρώσεων.

Είναι όμως οι άνδρες πολυγαμικοί; Αν επικαλεστούμε τη φυσική επιλογή, η πρακτική αυτή δεν αντιτίθεται στους νόμους της φύσης, διότι εμπεριέχει το μικρότερο κόστος για τη διαιώνιση της κοινωνίας και της ανθρωπότητας που είναι και το τελικό ζητούμενο. Το αρσενικό μπορεί να διασπείρει το σπέρμα του χωρίς κανένα κόστος, διότι το βάρος της κύησης και της ανατροφής πέφτουν εκ φύσεως σε άλλους ώμους. Η πολυγαμία όμως εκ μέρους των γυναικών δεν αποτελεί παρά σπατάλη πόρων, μιας και ένα μόνο αρσενικό είναι ικανό να γονιμοποιεί το θηλυκό. Αν μου αντιτείνετε το επιχείρημα ότι λόγω ενδεχόμενης μειωμένης γονιμότητας, ένα θηλυκό δικαιούται να προστρέξει σε περισσότερα του ενός αρσενικά για να συλλάβει, θα σας απαντήσω ότι το πρόβλημα αυτό είναι γέννημα θρέμμα των τελευταίων δεκαετιών του πολιτισμού μας και δεν έχει ακόμα προλάβει να εγγραφεί στα κατάλληλα γονίδια. Ήδη, η διαπιστωμένη αύξηση τής περιστασιακού χαρακτήρα σεξουαλικής πρακτικής των γυναικών μετά τα 30, (όπως δείχνουν οι μελέτες), αντανακλά αυτό ακριβώς το γεγονός, δηλαδή, αφ’ ενός την μετάθεση της τεκνοποίησης σε μεγαλύτερες ηλικίες, όπου η αναπαραγωγική ικανότητα μειώνεται, και αφ’ ετέρου την μείωση της ίδιας της αναπαραγωγικής ικανότητας αμφοτέρων των φύλων, ανεξαρτήτως ηλικίας, λόγω τρόπου ζωής και επιβαρημένου περιβάλλοντος.

Η δραστηριοποίηση των γυναικών τα τελευταία χρόνια σε σεξουαλικές πρακτικές, που ανέκαθεν αποτελούσαν προνομιακό πεδίο και καμάρι των ανδρών, όπως περιστασιακό σεξ, πολλαπλούς συντρόφους, και απιστία, και παρά τη μικρή αριθμητική τους υπεροχή, ενεργοποίησε όπως ήταν φυσικό και την αντίστοιχη έρευνα των ψυχολόγων, κοινωνιολόγων, βιολόγων και άλλων τινών -ολόγων.

Αν το φαινόμενο έχει βιολογικές καταβολές, (όπως είναι τώρα της μόδας), κι αν τα γονίδια του αχαλίνωτου γυναικείου σεξ δεν έχουν ακόμα ανακαλυφθεί, σε αντίθεση με τα γονίδια της απιστίας των ανδρών τα οποία δεν ήταν καθόλου δύσκολο να εντοπιστούν με τη βιολογία να τους παρέχει ένα αδιαμφισβήτητο συγχωροχάρτι, τότε τι κάνει τις γυναίκες σήμερα να συμπεριφέρονται περισσότερο σαν άνδρες;

Η τεστοστερόνη, η τεστοστερόνη, αποφαίνονται οι επιστήμονες!. Δηλαδή, οι γυναίκες που βρίσκονται πλησιέστερα στο μοντέλο του «σκοινιού και του παλουκιού», έχουν μεγαλύτερα ποσοστά τεστοστερόνης στο αίμα τους. Και εδώ αρχίζει το «επιστημονικό» τζέρτζελο.

Πώς διαπιστώνεται όμως, ότι μια γυναίκα έχει τη συγκεκριμένη προδιάθεση, ώστε να την αποφεύγουμε, αναρωτιούνται οι άνδρες; Α! Πολύ απλά. Αντί να την στείλουμε στο κοντινότερο μικροβιολογικό ιατρείο και να την αναγκάσουμε να υποβληθεί σε εξέταση αίματος, τής πιάνουμε δήθεν τρυφερά το χέρι και με μια γρήγορα ματιά υπολογίζουμε στο περίπου το λόγο μηκών του δείκτη με τον παράμεσο δάχτυλο. Αν τον βρούμε μικρότερο της μονάδας, τότε, δυστυχώς, την κάναμε από κούπες, και κόβουμε λάσπη. Η γυναίκα αυτή θα μας φορέσει το κέρατο πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι θα προλάβουμε εμείς, μονολογούν οι άντρες και απομακρύνονται.

Αλλά, το ίδιο συμβαίνει αντίστοιχα και με τους άνδρες. Άνδρες με μικρότερες συγκεντρώσεις τεστοστερόνης στο αίμα είναι συνήθως μονογαμικοί και πολύ πιο αξιόπιστοι για να φτιάξουν οικογένεια. Πώς βρίσκουμε λοιπόν τα κελεπούρια, αναρωτιούνται με τη σειρά τους οι γυναίκες; Στην περίπτωση αυτή, ο εντοπισμός τους είναι λιγάκι πιο περίπλοκος. Τους υποκλέπτουμε με κάποιο τρόπο το σάλιο, το οποίο και υποβάλλουμε σε εργαστηριακή ανάλυση. Τα πράγματα βέβαια αλλάζουν αν ο άντρας βρεθεί παντρεμένος. Έχει αποδειχτεί ότι οι παντρεμένοι άντρες διαθέτουν πολύ χαμηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης, απ’ ότι όταν ήταν ελεύθεροι, που σημαίνει ότι οι γυναίκες θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεχτικές, μην και μετά το χωρισμό τους, η τεστοστερόνη τους επανέρθει στα πρωταρχικά, προ του γάμου επίπεδα και άντε να τους πιάσεις!

Από την προηγούμενη ανάλυση βγαίνει το συμπέρασμα ότι η συγκέντρωση τεστοστερόνης στο αίμα των ανδρών, όπως και των γυναικών, δεν είναι αποκλειστικά γενετικά προκαθορισμένη, αλλά μπορεί να τροποποιηθεί και κατά τη διάρκεια του βίου, και φυσικά ανάλογα με το είδος του βίου που διάγουμε. Επομένως, μπορούμε να υποθέσουμε ότι η αύξηση του ποσοστού των γυναικών με μεγαλύτερες του κανονικού συγκεντρώσεις τεστοστερόνης, δύναται να οφείλεται και στο ίδιο το γεγονός της οικονομικής τους ανεξαρτησίας, η οποία όπως είδαμε και στην αρχή αυτού του πονήματος, αποτελεί μια σημαντική προυπόθεση για τον έκλυτο βίο, ο οποίος με θετική ανάδραση αυξάνει τα επίπεδα τεστοστερόνης κ.ο.κ.

Επειδή το όλο θέμα, πολύ εύκολα μπορεί να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις, θα ήταν εύλογο να επανεξεταστεί η θέση των γυναικών στην παραγωγή και την κοινωνία.

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Μετά το hype...


Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι ένα βαρύ σύννεφο πλήξης να αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Μια βαρεμάρα θαρρείς κι έχει απλωθεί από την μια άκρη της χώρας στην άλλη. Μια βαρεμάρα που μοιάζει με κατάθλιψη, τίποτε το σοβαρό βεβαίως που να μας ανησυχεί, απλώς δείχνει να έχει τα ίδια συμπτώματα όπως μετά από μια μεγάλη γιορτή, που το ξεκίνημά της ήταν φορτωμένο προσδοκίες, αλλά το τελείωμα αποδείχτηκε τζούφιο και φτωχό. Όπως σε μια κακή ταινία, που αφού ο σκηνοθέτης κάνει το πάν να μας ανεβάσει τους σφυγμούς και την αδρεναλίνη, στο τέλος μας εγκαταλείπει κάπου ψηλά, ξεχνώντας, ή αποτυγχάνοντας, από ατζαμοσύνη συνήθως, να φέρει την κάθαρση που οφείλει, ώστε το στομάχι να χαλαρώσει από το δίωρο σφίξιμο.

Οι τελευταίοι δυο μήνες ήταν όντως φορτωμένοι από πρωτόγνωρες συγκινήσεις. Είχαμε τις θεαματικές πτώσεις των κολοσσών, με τον ένα να κατακρημνίζεται μετά τον άλλον, φαντάζομαι σαν τους τεράστιους όγκους πάγου που αποκολλώνται και κατακρημνίζονται με πάταγο στις θάλασσες της Αρκτικής. Κάθε μέρα και νέο θρίλερ. Στοιχήματα, αγωνία, για το ποιος θα είχε σειρά την επομένη, μέρες γεμάτες απόλαυση, μιας και το θρίλερ παιζόταν μακριά από μας, στις σκοτεινές αίθουσες ούτε καν της Αμερικής, αλλά στα πολυτελή multiplex της Wall street.

Το hype των καταρρεύσεων πυροδότησε κάποιες παλιές φαντασιώσεις για το τέλος του καπιταλισμού και τα παρεμφερή, έπεσαν αναλύσεις επί αναλύσεων, και όλοι την βγάζαμε στημένοι στις γωνιές μπας και γίνει καμιά έφοδος σε τίποτα χειμερινά ανάκτορα και δεν προλάβουμε να τραβήξουμε ούτε ένα βίντεο για να θυμόμαστε το κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός.

Μετά, είχαμε την κούρσα του Ομπάμα. Τρέχαμε από πίστα σε πίστα, από γκραν-πρι σε γκραν-πρι, κι εδώ τα στοιχήματα πέφτανε βροχή, τον συμπαθήσαμε τον άνθρωπο, τον συντρέξαμε το βράδυ στις προσευχές μας. Αλλά, κι αυτό το ράλι μάς τέλειωσε. Ηρέμησαν τα πνεύματα, κι ο κάθε κατεργάρης πήγε στον πάγκο του. Οι κατεργάρηδες της Αμερικής βεβαίως.

Γιατί εδώ σε μας, άρχισε ένα καινούργιο σήριαλ: το Βατοπέδι. Τι αγωνία κι αυτή! Μας πρήξανε τα συκώτια μέχρι να μας αδειάζουν τη γωνιά Ρουσόπουλοι και Βουλγαράκηδες, στην αρχή φάνηκε τα γεγονότα να τρέχουν καταιγιστικά, άναψαν τα αίματα με κάτι χορεύτριες, σπαθιά και DVD-ιά, αρχίσαμε να ορεγόμαστε τα χειρότερα, μα πάλι στο τέλος μείναμε προδομένοι. Η κατηφόρα σταμάτησε ως εκεί, τίποτε καινούργιο δεν βγήκε στη φόρα και μετά άρχισε πάλι η πλήξη να μας τυλίγει θανάσιμα.

Εν τω μεταξύ, τη στήσαμε και πάλι στις γωνιές περιμένοντας την επιδημία της κρίσης να περάσει απ’ το κατώφλι μας, γιατί δεν μπορείς έτσι απότομα να αφήσεις την αδρεναλίνη να σου φύγει. Θα σε πάρει κι ο διάολος μαζί. Το λένε, άλλωστε 15 ψυχίατροι και υπερδιπλάσιοι ψυχολόγοι. Να, τα πρώτα σημάδια έλεγε ο ένας, δεν είναι αυτά σημάδια έλεγε ο άλλος. Είναι; δεν είναι; Ακόμα να καταλήξουμε. Τα ΜΜΕ προσπάθησαν να την κάνουν υπερπαραγωγή, αλλά δεν τους πολυέβγαινε, καμιά εταιρία δεν φάνηκε να πτωχεύει, καμιά τράπεζα να τινάζεται στον αέρα, για τον κάθε πικραμένο να χαρεί, το υποτονικό κλίμα ξαναγύρισε, οι καναλάρχες είναι φανερό ότι κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να ξαναζωντανέψουν το ενδιαφέρον μας, αλλά εις μάτην, με δευτεράντζες δεν πας πολύ μακριά, η Πάνια και ο Καρβέλας έχουν μικρή εμβέλεια στο χρόνο, μια δυο μέρες το πολύ, μετά άντε πάλι στη γύρα για άλλη τροφή να ταΐσεις τα ζωντανά που λυσσούν για Νέα και συγκινήσεις.

Και το χειρότερο, έρχονται και Χριστούγεννα. Μην περιμένετε τίποτε το συνταρακτικό. Όλα θα τα καταπιεί η μάχη της γαλοπούλας και της ντομάτας. Με λίγη τύχη μπορεί να παίξει και το μαρούλι. Άντε και κανένα μπινελίκι στη Βαρβάκειο την παραμονή.
Και μεις, το αδηφάγο πλήθος, πώς θα πορευτούμε μετά τόσο καιρό χωρίς βαρβάρους;