There’s a visible push to claim that recent Irish experience — somewhat better-than-expected growth in the second quarter, rising exports — vindicates austerity policies. Here’s a new piece on export growth, trumpeting a rise in pharma exports. So, some cold water. First of all, eventual recovery after years of Depression-level unemployment is a strange definition of success. But there’s also a specifically Irish twist. Pharma accounts for a large share of Irish exports — but it makes a much smaller contribution to the Irish economy. Partly that’s because pharma uses a lot of imported inputs, so that it has relatively low domestic content. Partly that’s because pharma is very capital-intensive, employing very few people — and the capital is foreign owned, so that the contribution to Gross National Product, which deducts income paid to foreigners, is smaller than the contribution to Gross Domestic Product, which doesn’t. Indeed, Ireland is one of those countries where you really want to track GNP rather than GDP to get a sense of how the country is doing. And here’s how it’s doing: Success! To be fair, Ireland is doing a bit better than feared; it’s achieving a significant amount of “internal devaluation” via deflation, which is leading investors to mark up the possibility that it might actually avoid default. I should also make clear that given the commitment to the euro, Ireland had to engage in some kind of austerity program, although it wouldn’t have been as draconian if not for the decision to socialize all the of the banks’ debt. But the idea that Irish experience is vindicating the demands for austerity, because real income, which bottomed out 18.4% below the previous peak, is now only 15.7% below that peak …
‘The Look of Shame’
Πριν από 6 ώρες
5 σχόλια:
Ζήτω ! viagra, για όταν δεν θα "μπορούμε" από την Pfizer Ιρλανδίας. Φτηνά και Ευρωπαϊκά.
Δεν σας καταλαβαίνω, γιατί γκρινιάζετε πια; Τι δεν σας αρέσει γαμώτι μου;
Κουμούνια Θα πεθάνετε !
.
Για δείτε τους φόρους στην Ευρώπη
http://bit.ly/iAlhEa
Η Ιρλανδία είχε από τους μικρότερους φόρους στην Ευρώπη στις επιχειρήσεις...
Γιάννης
Νομίζω ότι είναι προφανές ότι οι περιπτώσεις τόσο της Ιρλανδίας, όσο και της Πορτογαλίας, διαφέρουν από την Ελλάδα. Ειδικά για την Ιρλανδία, πρέπει να θυμόμαστε ότι προ μνημονίου (της), είχε περάσει, αν θυμάμαι καλά, μια πενταετία σκληρής λιτότητας και ύφεσης. Κι όπως σημειώνει και ο Krugman, αν είναι να πανηγυρίζουμε επειδή ο νεκρός απλώς έπαψε να βρωμάει, τότε... Τα μνημόνια δεν βγάζουν από την κρίση χρέους τις χώρες, αυτό πια είναι τόσο αυταπόδεικτο που κανένα στατιστικό δεν χρειάζεται για να μας πείσει. Το ερώτημά μου, λοιπόν, είναι: ποια μπορεί να είναι η βιώσιμη εναλλακτική.
Khlysty,
μια γενικη παραδεκτη αληθεια ειναι οτι η λιτοτητα επιτεινει την κριση χρεους, λογω υφεσης. Ομοιως, οτι ο δανεισμος σε μια χρεοκοπημενη χωρα την χρεοκοπει ακομα παραπανω.
Επισης, λογω χαμηλης ανταγωνιστικοτητας, ενα ισχυρο νομισμα χαντακωνει την οικονομια ακομα περισσοτερο.
Με βαση αυτες τις αληθεις, θα ελεγε κανεις οτι πρωτα ξεφορτωνεσαι το χρεος με ενα γερο κουρεμα, και δευτερο εγκαταλειπεις το ισχυρο νομισμα, με καποιο μετριοπαθεστερο.
Προς το παρον κανεις δεν μπορει να προβλεψει τον αντικτυπο αυτων των δυο πολυ λογικων κινησεων. Και γιαυτο ολοι παλινδρομουν, αγορες και πολιτικοι.
Το αλλο ειναι οτι ο καθενας θελει να βγει οσο το δυνατον λιγοτερο δαρμενος απο μια τετοια αποφαση.
Αλλα το χρεος ειναι τετοιο και η υφεση τοσο μεγαλη , που η σταση πληρωμων φανταζει σαν την καλυτερη λυση. Καποια στιγμη θα γινει. Και μαλιστα συντομα.
Νομιζω οτι ειναι η καλυτερη εκδοχη, ωστε να προχωρησουμε παρακατω και να γινη επανεκκινηση. Το όποιο κοστος μπορει να καλυφθει με τα μελλοντικα καλυτερα οικονομικα αποτελεσματα.
Το προβλημα ειναι φυσικα οτι κανενα πολιτικο προσωπο δεν χαιρει αεκτιμησης, ωστε να τη διαχειριστει. Ουτε και η κοινωνια ειναι πεπεισμενη για το τι πρεπει να γινει. Δικαιολογημενα, γιατι κανεις δεν μπορει να σκιαγραφησει με λεπτομερεια το μελλον.
Αρα, προσπαθουμε και μεις ( η κοινωνια) να κερδισουμε χρονο, μεσα απο πληροφορηση, συζητησεις κλπ, ωστε με αυτοπεποιθηση να διεκδικησουμε αυτο που θα εχουμε καταληξει οτι μας συμφερει.
Ήθελα να επισημάνω ότι οι παραγωγικές δραστηριότητες που θα σηματοδοτούν την «ανάπτυξη» στις χώρες όπως η Ιρλανδία, η Ελλάδα κλπ που έχουν μαγαριστεί από θεσμούς τύπου IMF, ECB κλπ θα είναι ωμά κερδοσκοπικές και ξεκομμένες από τις τοπικές κοινωνίες τόσο ως παραγωγή καθ’ αυτή όσο και ως τεχνικά μέσα, κεφάλαια κλπ. (βλ. ‘Pfizer of Ireland’). Τα κράτη αυτά είναι καταδικασμένα να λειτουργήσουν μακροπρόθεσμα ως τοπικοί διαμεσολαβητές των κερδοσκόπων. Η ανάπτυξη με επιτόπιους υγιείς πόρους και γνήσιες επιχειρηματικές προσπάθειες θα είναι εξαιρετικά δύσκολη διότι τα παγκοσμιοποιημένα (δια-Δυτικά) γεράκια δεν θα αφήνουν σχεδόν κανένα περιθώριο πρόσβασης σε κεφάλαια και αγορές. Ο δρόμος -όπως οι περισσότεροι από ‘μας έχουμε πια αντιληφθεί- για μια πραγματικά προοδευτική διέξοδο θα είναι μακρύς, πολύ δύσκολος και _εξαιρετικά_ αμφίβολος …
.
Δημοσίευση σχολίου