Αυτή τη στιγμή στην πολιτική πιάτσα κυκλοφορούν αρκετά μέτωπα, ενώ η τάση, όπως διαφαίνεται είναι να γεννηθούν κι άλλα. Είναι το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής του Αλαβάνου, είναι το Μέτωπο του ΚΚΕ που ανήκει στα μέλη και οπαδούς του ΚΚΕ, είναι το ΕΠΑΜ του Καζάκη, είναι το Μέτωπο της Περιεκτικής Δημοκρατίας, είναι το Πατριωτικό Μέτωπο ΠΑΜ και πιθανόν και κάποια άλλα μικρότερης εμβέλειας που δεν τα έχω ακουστά.
Όπως βλέπω τα πράγματα απ’ έξω, ο πληθωρισμός αυτός των μετώπων, δεν αντανακλά παρά τον πληθωρισμό και πιθανόν την παθογένεια των κομμάτων, κομματιδίων και ομάδων κυρίως της Αριστεράς, και μάλιστα σε εποχές, που το γενικό αίτημα είναι η συσπείρωση και ενότητα παρά ο κατακερματισμός.
Σε χαλεπούς και επίμονους καιρούς, ένα μέτωπο έχει πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με ένα κόμμα, στο βαθμό που μπορεί να απευθυνθεί σε πλατύτερα στρώματα χωρίς κατ’ ανάγκην να ζητά διαπιστευτήρια κομματικής ορθοφροσύνης και επάρκεια γνώσεων για τα περιεχόμενα της σοσιαλιστικής ή κομμουνιστικής βιβλιογραφίας. Τα Μέτωπα έρχονται πρώτα και κύρια να δώσουν ελπίδα, να φέρουν κοντά τον κόσμο που δοκιμάζεται για να μην νοιώθει πλέον μόνος και αβοήθητος, έρχονται να επιλύσουν πρακτικά προβλήματα, οργανώνοντας και διεκπεραιώνοντας σε τοπικό επίπεδο τη σίτιση, τη θέρμανση, και ίσως τη στέγη.
Το Μέτωπο δεν είναι κόμμα, δεν χαράζει στρατηγική για τη μέλλουσα ζωή, κι ούτε πρέπει να είναι το πρόπλασμα ενός νέου κόμματος. Το Μέτωπο έχει πολύ συγκεκριμένο ρόλο να επιτελέσει, δηλαδή να θέσει τις μάζες σε κίνηση μέσα από τη συλλογική συμμετοχή και επίλυση επιτακτικών καθημερινών προβλημάτων. Εκεί οφείλει ένα Μέτωπο να δείξει την ισχύ του και κει πάνω να ριζώσει. Το τι θα γίνει μετά και το ποια πολιτική λύση θα δοθεί, αποτελεί μεταγενέστερο πρόβλημα.
Στην παρούσα φάση της κατακερματισμένης Αριστεράς, μπορώ να κατανοήσω τον πληθωρισμό αυτό των Μετώπων, ως απλή αναπαραγωγή του υπάρχοντος κατακερματισμού. Αλλά τότε η έννοια Μέτωπο καθίσταται σχήμα οξύμωρο, διότι το Μέτωπο είναι η επιτομή της συνένωσης και όχι της διάσπασης.
Τι θα μπορούσε να γίνει; Μα το ακριβώς αντίθετο αυτού που δεν έχει καταστεί εφικτό από τα κόμματα της αριστεράς. Ο διάλογος δηλαδή και η κοινή πορεία. Γιαυτό άλλωστε δεν φτιάχτηκαν; Για να υπερπηδήσουν τις χρόνιες αριστερές ανεπάρκειες;
Ας μην τις διαιωνίζουν!
Αναρτήσεις
7 σχόλια:
Όλα αυτά τα μέτωπα,μου φέρνουν στο μυαλό,το "μέτωπο" του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες...
Μόλις το "μέτωπο Λεωνίδα" το φαγε η "μαρμάγκα" τότε ξυπνήσαν οι υπόλοιποι...
Φίλη cynical,
Στο ένα σημείο τού σημειώματός σου, μερικά πράγματα είναι κάπως ασαφή (χωρίς να είναι σαφές αν αυτό είναι για καλό ή για κακό! ;-) ). Γράφεις:
Το Μέτωπο δεν είναι κόμμα, δεν χαράζει στρατηγική για τη μέλλουσα ζωή, κι ούτε πρέπει να είναι το πρόπλασμα ενός νέου κόμματος. Το Μέτωπο έχει πολύ συγκεκριμένο ρόλο να επιτελέσει, δηλαδή να θέσει τις μάζες σε κίνηση μέσα από τη συλλογική συμμετοχή και επίλυση επιτακτικών καθημερινών προβλημάτων. Εκεί οφείλει ένα Μέτωπο να δείξει την ισχύ του και κει πάνω να ριζώσει. Το τι θα γίνει μετά και το ποια πολιτική λύση θα δοθεί, αποτελεί μεταγενέστερο πρόβλημα.
Βεβαίως δεν χαράζει στρατηγική για τη μέλλουσα ζωή, αλλά για την αυριανή και τη μεθαυριανή είναι υποχρεωμένο να τη χαράξει. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τη μέλλουσα ζωή.
Ένα άλλο που δεν καταλαβαίνουμε είναι το εξής. Απ’ ό,τι γράφεις θεωρείς πως το πρώτιστο καθήκον ενός τέτοιου μετώπου είναι η οργάνωση της αντιμετώπισης προβλημάτων που δημιουργεί η παρούσα κατάσταση. Μα το πρώτιστο καθήκον ενός μετώπου δεν είναι αμιγώς πολιτικό, δηλαδή η παρέμβαση με σκοπό την αλλαγή τής παρούσας κατάστασης; Σ’ αυτό το σημείο, πολλοί παρασύρονται από το παράδειγμα του ΕΑΜ και της Αλληλεγγύης του. Όμως το ΕΑΜ δεν φτιάχτηκε με κύριο σκοπό την οργάνωση συσσιτίων! Φτιάχτηκε για την απελευθέρωση από τους κατακτητές.
Τρίτο και τελευταίο (πανομοιότυπο σχεδόν με την πρώτη παρατήρηση που κάναμε, αλλά δεν φταίμε εμείς˙ εσύ το επαναφέρεις). Λες:
«το τι θα γίνει μετά και ποια πολιτική λύση θα δοθεί, αποτελεί μεταγενέστερο πρόβλημα.»
Για μισό λεπτό. Έχει οικοδομηθεί πουθενά μέτωπο χωρίς να έχει καθορίσει κάποιους μίνιμουμ στόχους για την πολιτική λύση που επιδιώκει; Πάλι αξίζει να υπενθυμίσουμε το ΕΑΜ. Αλλά όχι μόνο: Έτσι, με την παραπομπή της πολιτικής λύσης στο μέλλον κι όπου κάτσει η μπίλια, έτσι οικοδομήθηκαν τα Λαϊκά Μέτωπα του μεσοπολέμου; Δεν νομίζουμε.
Τα λέμε
Μην αψηφάς τους νόμους του Δαρβίνου
Κακή παράσταση
για πρώτη φορά
………………….
Τόσα χρόνια τα κατάφερνα
ασήμωνα και χρύσωνα
(αυτοσχεδιάζοντας
στο ίδιο έργο)
παραλλάζοντας
όσο χρειάζεται τα λόγια μου
ώστε ν’ ακολουθεί
τους νόμους του Δαρβίνου
Κρυφά σταυρούς μου πρόσθετε
ο μυστικός στρατός μου
ώστε να καταστώ
από ένας ηθοποιός
μικρός κι ασήμαντος
αστέρας της πολιτικής
σε αθηναίους πρώτης γενιάς
κι εσωτερικούς μετανάστες
οπαδούς του γνωμικού
«το μη άμεσα χρήσιμον άχρηστον»
Πάντα με αναδείκνυαν
πληρωμένοι γραφιάδες
μ’ αργομισθίες και μυστικά κονδύλια
τους εξαγόραζα
και χάριζα
στ’ αφεντικά τους –διαφημιστές μου
δημόσια έργα κι οφειλές,
προμήθειες μεγάλες
Τα όπλα μου απλά
η ατελής του ανθρώπου φύσις :
ο φόβος του αγνώστου, η θρησκεία,
η οδός της ήσσονος προσπαθείας
(κοινώς το βόλεμα).
η απληστία
κι άλλα πολλά
……………………………………….
Για να ξεσκίζω στα κρυφά
τις σάρκες των θυμάτων μου
μεγάλωσαν οι κυνόδοντες
(ο νόμος του Δαρβίνου)
δεν χαμογέλαγα όπως παλιά
μη τρομάξουν τον λαό,
κρυβόμουν για πολλά χρόνια.
Όμως κομμάντος φωτογράφοι
σε τσιμπούσι σαρκοβόρων
πίσω από ψηλές μάντρες καστροβίλλας
μ’ αποθανάτισαν να σπάω
με τους τεράστιους κυνόδοντες
το παϊδάκι αθώου αρνιού.
Φωτογραφίες μου είδαν και λιοντάρια
που ξεπερνούσαν την εφηβεία τους
μαζί με τ’ άλλα ζώα , τον λαό
ότι –τελικά- δεν ήμουν χορτοφάγος
ελληνιστi vegetarian
……………………………………….
Εκεί που εκφωνούσα
τον τελευταίο λόγο μου
άρχισε η γιαουρτο-βροχή
η προσωπική μου φρουρά
προσπάθησε μ’ ομπρέλες να με σώσει
μα ‘σπάσαν οι μπαλένες
οι πρώτοι – οι πιο κοντοί-
γλίστρησαν και πέφτοντας
θάφτηκαν κάτω απ’ την άσπρη λάβα
με τους ύστατους πομφόλυγες.
της τελευταίας ανάσας τους.
Εγώ σαν πιο ψηλός
άντεξα λίγο ακόμη
μα η γιαουρτο-βροχή
έγινε γιαουρτο-καταιγίδα
και σαν καταλάγιασε
με σύμπλεγμα του Λαόκοντα
έμοιαζε το άσπρο επιτύμβιό μου.
Οι μάνες των αρνιών
με το γάλα τους εκδικήθηκαν .
19.10.2009
Αφωτιστος Φιλελλην
Φίλοι leftg700
ασαφη ειναι οντως, γιατι μεσα σε 350 λεξεις δεν μπορω να περιγραψω και να το οριοθετησω τη λειτουργια ενος μετωπου.
Αυτο που αντιλαμβανομαι, μπορει και λανθασμενα) ειναι οτι το μετωπο ειναι ενα πιο άμεσο και flexible σχημα χωρις καταστατικα προγραμαμτικες δηλωσεις και μακροχρονια στρατηγικη. Και οτι στηνεται για να συσεπιρωσει κοσμο, πατωντας ομως στα επειγοντα και αμεσα προβληματα που αντιμετωπιζει.
Βεβαια το μετωπο, εχει πολιτικο χαρακτηρα, δλδ εχει αποψη για τα αιτια των προβληματων που θελει να διαχειριστει, όπως και στοχους, και ως προς αυτο διαφοριζεται απο το συλλογο φιλάνθρωπων κυριών και την εκκλησία.
Αλλα για να μην χανουμε την πραγματικοτητα, αυτη τη στιγμη εχουμε 4-5 μετωπα, (ξεχασα να προσθεσω και το μετωπο του ΟΧΙ, όπως και τη Σπιθα), τα οποια συμφωνουν ως προς το ειμαστε υπο κατοχη, συμφωνουν λιγο πολυ για το ρολο της ΕΖ και εχουν σαν στοχο εξοδο απο αυτήν, δλδ δεν εχουν σοβαρες στρατηγικες διαφορες και εκτιμησεις για το αυριο και το μεθαυριο, ενω δεν εχουν κοινη πορεια για το σημερα...
Δεν ειναι παράλογο; Γιατι δεν μαζευονται ο Καζακης, ο Αλαβανος, ο Θεωδωρακης, και οσοι αλλοι και να καθισουν να χαραξουν μια στρατηγικη επι του πρακτεου;
Καλες οι ομιλιες, αλλά αυτες δεν φτανουν.
Φίλη cynical,
Ok, νομίζουμε ότι διευκρινίστηκαν τα ασαφή σημεία (όντως η συντομογραφία το έχει αυτό το κακό που λες...).
Το ερώτημά σου είναι και δικό μας ερώτημα και μερικών ακόμα εκατοντάδων χιλιάδων που ίσως να ξεπερνάνε και το εκατομμύριο!
Πέρα από υπαρκτές ιδεολογικοπολιτικές διαφορές, πέρα από προσωπικούς βεντετισμούς, πείσματα και "προηγούμενα" εκ παρελθόντων ετών, εμείς τείνουμε να πιστεύουμε ότι στο σύνολό της η Αριστερά (εννοείται σε διαφορετικό βαθμό το κάθε κομμάτι της) έχει πάθει το γνωστό σύνδρομο του φόβου τού τερματοφύλακα πριν από το χτύπημα τού πέναλτι.
Κοντολογίς: κωλώνει μπροστά στις δυσκολίες της ευνοϊκής κατά τα άλλα συγκυρίας.
Ένα μέτωπο θα της έδινε δύναμη. Κι αυτή τη δύναμη θα έπρεπε κάπως να την αξιοποιήσει, κάτι να κάνει μ' αυτήν. Η επιτυχία αμφίβολη και τα ρίσκα πολλά. Έτσι, "κρύβεται" μέσα στο "γήπεδο" κι αν κάποια στιγμή βρίσκεται η μπάλα μπροστά στα πόδια της φροντίζει να την ξαποστείλει μάνι-μάνι στην εξέδρα...
Αφού το γυρίσαμε στις ποδοσφαιρικές μεταφορές, να κλείσουμε με Γεωργίου:
Γάμα τα με μεγάλα γράμματα! ;-)
Τα λέμε
Εγώ θυμάμαι το ...μόνιμο μέτωπο που έκανε η ΕΔΑ με το "Αγροτικό Κόμμα" του (πατριώτη μου) Κ. Νάση.
Δηλαδή με τον ...εαυτό της.
Αυτή η ιστορία με την «ενότητα» της Αριστεράς, ή -καλλίτερα- όσων κομμάτων και ομάδων και μετώπων αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται ως αριστερά χωρίς η πρακτική τους να τό δικαιολογεί πάντα, είναι μια αποπροσανατολιστική φενάκη.
Ποτέ ώς τώρα δεν υπήρξε (όταν διαφημίζονταν ότι είχε επιτευχθεί, προς λυκοφιλία έμοιαζε...) και, κατά την σεμνοταπεινή μου γνώμη, ούτε θα υπάρξει ποτέ.
Κι ακόμα: Νομίζω ότι πρέπει να εγκαταλειφθεί κάθε σχετική προσπάθεια, διότι χάσιμο χρόνου και δυναμικού είναι. Εμπόδιο στο ξεκαθάρισμα του τοπίου είναι. Απώθηση (με τις συνεχείς αποτυχίες) δημιουργεί στους πολίτες.
Στους αληθινά αριστερούς πολίτες δεν τούς ταιριάζει η πολυσυλλεκτικότητα!
Κάθε κόμμα, ομάδα, ομαδούλα ή ...γκρουπούσκουλο ας ξεκαθαρίσει ..."crystal clear" τις θέσεις του μπροστά στους πολίτες, ας τούς εξηγήσει γιατί δεν είναι μαζί με τους «άλλους» αριστερούς και ας τεθεί στην κρίση τους.(*)
Όχι να προσπαθεί να τούς ξεγελάσει με την ψευδαίσθηση της "δύναμης" και ρητορική ενότητας, όπως π.χ. η δήθεν «Ενωμένη» Αριστερά το 1974.
Ή ακόμα-ακόμα και ο "μεγάλος" αλλά βραχύβιος Συνασπισμός του 1989, στην ιδρυτική μάζωξη του οποίου είχα το "προνόμιο" να συμμμετάσχω.
Καλό μας κουράγιο συναγωνιστές και συναγωνίστριες.
Θα μάς χρειαστεί μπόλικο, δυστυχώς.
Και... μακρυά από τα "μέτωπα".
«Ουκ εά με καθεύδειν» η παταγώδης αποτυχία της "Συμμαχίας των 5"(**) που στις εκλογές του 1977 πήρε λιγότερους ψήφους από ότι θα έπαιρνε το ΚΚΕεσ μόνο του...
- - - - - - -
(*) Ώς τώρα μόνο τo KKE δείχνει να τό κάνει αλλά αυτό είναι μιά πονεμένη (για να μην πω τραγική...) ιστορία. Και καθόλου αριστερό, κατά την άποψή μου πάντα...
(**) Θυμίζω:
- ΚΚΕεσ
- ΕΔΑ (Γλέζος, αν δεν μέ απατά η μνήμη)
- Σοσιαλιστική Πορεία (Ν. Κωνσταντόπουλος, Στ. Μπαμπάς, Π. Ευθυμίου κ.ά.)
- Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία (Μαγκάκης, Τσάτσος, Χ. Πρωτοπαπάς κ.ά. αλλά και ...Βαγγ. Βενιζέλος ως νεολαίος τότε...)
- Χριστιανική Δημοκρατία (Ψαρουδάκης, Παπαθεμελής)
Αυτό κι αν δεν ήταν "μέτωπο"...
Έχεις δίκηο για την Αριστερά..
και να θυμίσω τον ποιητή:
" Αχ, εμείς που κηρύτταμε τη φιλία, μεταξύ μας δεν φιλιώσαμε"
Δημοσίευση σχολίου