Η Γερμανία, τα τελευταία χρόνια της κρίσης, δείχνει το σκληρό και αλαζονικό πρόσωπο του επικυρίαρχου. Συμπεριφέρεται ως τιμωρός και εξυφαίνει εξοντωτικές πολιτικές, τις οποίες και επιβάλει με ταπεινωτικό και άκαμπτο τρόπο στα αδύναμα κράτη της περιφέρειας της Ευρωζώνης. Ο γερμανικός αετός, παντοδύναμος και οριστικά απαλλαγμένος από τις ενοχές του παρελθόντος, με τα φτερά σε πλήρη ανάπτυξη, έρχεται και σκιάζει ολόκληρη την Ευρώπη. Η γερμανικότητα, οι γερμανικές παλιές καλές αξίες, βγαίνουν πια απ’ το ντουλάπι του χρόνου και αξιώνουν να καταστούν πρότυπο με καθολική εφαρμογή. Από το καλοκαίρι του 2006, που στα πλαίσια της παγκόσμιας γιορτής του ποδοσφαίρου βγήκαν για πρώτη φορά δειλά-δειλά οι πρώτες γερμανικές σημαίες στους δρόμους του Βερολίνου, η Γερμανία, μέχρι σήμερα, κατάφερε να διανύσει πολύ δρόμο.
Κι όμως το γερμανικό σώμα έχει κι αυτό τις πληγές του. Η πιο μεγάλη πληγή είναι αυτό που ακούει στο όνομα πρώην Ανατολική Γερμανία, που είκοσι χρόνια μετά την επανένωση συνεχίζει να παραμένει η φτωχή συγγενής. Η ανεργία σε πολύ μεγαλύτερα ποσοστά από αυτά της πρώην δυτικής, και η ύπαιθρος, λίγα μέτρα πιο πέρα από τους νέους αυτοκινητοδρόμους, έρημη και αφημένη στη μοίρα της. Η δεύτερη πληγή, άμεσα συνδεδεμένη με την πρώτη, είναι η εκ νέου άνοδος των ναζιστών στις ίδιες ακριβώς περιοχές της ανατολικής, που παρήκμασαν. Αναμενόμενο αποτέλεσμα, θα μου πείτε. Μόνο μέσα στο 2011, δέκα δολοφονίες αποδόθηκαν σε νέο-ναζιστές, καθώς και 16,375 εγκληματικές πράξεις με σαφή πολιτικά κίνητρα.
Στα ίδια πρώην ανατολικογερμανικά εδάφη επωάζεται και το ναζιστικό κόμμα, ΝPD (National Democratic Party), ανάλογο της δικής μας Χρυσής Αυγής. Στις ομοσπονδιακές εκλογές του 2009 κέρδισε το 1.8% των ψήφων και μπορεί με το ποσοστό αυτό να μην κατάφερε να μπει στη Bundestag, μπόρεσε όμως και με το παραπάνω να μπει στα κοινοβούλια των κρατιδίων της Σαξονίας, με 8 έδρες, και της Πομερανίας, με 5 έδρες, ενώ σημαντικά ποσοστά συγκέντρωσε στα κρατίδια της Θουριγγίας και του Βρανδεμβούργου. Σαξονία, Πομερανία, Θουριγγία και Βρανδεμβούργο αποτελούν εδάφη της πρώην Ανατολικής Γερμανίας.
Ο λόγος που κάνουμε την αναδρομή αυτή είναι η πρόσφατη, εντελώς τυχαία αποκάλυψη από τη γερμανική αστυνομία ενός νέο-ναζιστικού δικτύου, στην περιοχή του Ζβίκαου, το οποίο στο διάστημα των 13 ετών της δράσης του, είχε προβεί σε 10 δολοφονίες, σε άλλες τόσες ληστείες τραπεζών και σε πολυάριθμες βομβιστικές ενέργειες σε ολόκληρη τη Γερμανία. Τα θύματα, εκτός μιας γερμανίδας αστυνομικού, ήταν όλα τους μετανάστες, εκ των οποίων, οκτώ τουρκικής καταγωγής και ένας ελληνικής. Παρά την κοινή όμως καταγωγή των θυμάτων, η αστυνομία όλα αυτά τα χρόνια συνέχιζε να θεωρεί τις δολοφονίες ασυσχέτιστες, αποδίδοντάς τις μάλιστα σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα στα μέλη μιας συγκεκριμένης εθνότητας. Κι αυτό ήταν αρκετό για να καθησυχάζει.
Η αποκάλυψη της ταυτότητας και των κινήτρων των αληθινών δραστών προκάλεσε, όπως αναμενόταν, δέος και σοκ. Η ίδια η καγκελάριος Μέρκελ ομολόγησε δημόσια ότι αισθάνεται ντροπή γι αυτά που συμβαίνουν στη χώρα της, ενώ δεν έμεινε ούτε ένας αξιωματούχος που να μην θρηνήσει για τα καταστροφικά αποτελέσματα που θα επιφέρει στον …τουρισμό και το εξαγωγικό εμπόριο το στραπατσάρισμα της εικόνας της Γερμανίας, και μάλιστα σε μια τόσο κακή, από άποψη δημοφιλίας, συγκυρία. Όπως ήταν φυσικό η γερμανική κοινωνία βρέθηκε για άλλη μια φορά σε δυσμενή θέση και άρχισε να διερωτάται ξανά για τον εαυτό της και για τη σχέση της με τους ξένους. Εκεί που πάει να ξεπεράσει το παρελθόν της, νάτο κι αυτό πετιέται ολοζώντανο μπροστά της.
Παρ’όλα αυτά, ενώ η γερμανική ηγεσία, για ν’ αποτρέψει τα χειρότερα έσπευσε να συναντηθεί με την τουρκική κοινότητα και να εκφράσει τη συμπάθεια και υποστήριξή της, (καταστρώνει μάλιστα και σχέδια για μια δημόσια τελετή), η αντίδραση της γερμανικής κοινωνίας ήταν κάτι παραπάνω από υποτονική, χωρίς να μπει στον κόπο να οργανώσει ούτε μια μαζική διαμαρτυρία, όπως συνέβαινε σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν, γεγονός που δεν πέρασε απαρατήρητο από τις κοινότητες των τούρκων μεταναστών.
Οι μαζικές αυτές δολοφονίες ξανάφεραν στην επιφάνεια παλιές σκέψεις για τον λανθάνοντα ρατσισμό και την ξενοφοβία των γερμανών, χαρακτηριστικά τα οποία, παρ’ όλα τα χρόνια, δεν κατορθώθηκε να ξεριζωθούν εντελώς, παρά μονάχα να παραμείνουν καλυμμένα κάτω από το πέπλο μιας επίκτητης και υποκριτικής πολιτικής ορθότητας. Κι ως προς αυτό υπάρχουν πολλά μικρά, και καθόλου αθώα παραδείγματα ξενοφοβικής συμπεριφοράς, τα οποία κάτω από το φώς της πρόσφατης αποκάλυψης του ναζιστικού εγκληματικού δικτύου αναλύονται και αποτιμώνται εκ νέου. Είναι για παράδειγμα η ασιάτισσα, η οποία, ενώ κάνει ανύποπτη τα ψώνια της σε κάποιο σουπερμάρκετ, περνάει κάποιος δίπλα της και την φτύνει. Και κανείς από τριγύρω δεν αντιδρά. Είναι, η τουρκάλα που ξεχνιέται και μπαίνει σε λάθος ουρά στο ταμείο, και η οποία εισπράττει άμεσα την αποδοκιμασία από ένα σωρό σηκωμένα φρύδια. Είναι και η γερόντισσα από τη Βαυαρία, η οποία παρ΄ όλο που αρχίζει να διαμαρτύρεται για δήθεν καθυστερημένα γράμματα όταν ανακαλύπτει ότι ο διανομέας δεν είναι λευκός, εν τούτοις αν κάποιος την αποκαλέσει ρατσίστρια, το αρνείται σφοδρά. Κι όμως πάνω από το 1/3 των γερμανών δηλώνει ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος η χώρα ν’ αλωθεί από τους ξένους, κι ένα άλλο 1/3 επίσης πιστεύει ότι οι ξένοι θα πρέπει να επιστρέψουν στις πατρίδες τους.
Αλλά και μόνο το γεγονός ότι η αστυνομία αδυνατούσε για τόσο καιρό να δει το προφανές, την κοινή δηλαδή εθνικότητα των θυμάτων, και να ψάξει πέρα από τα στερεότυπα περί οργανωμένου δήθεν εγκλήματος και ξεκαθαρίσματος λογαριασμών ανάμεσα στα μέλη μιας κλειστής κοινότητας αλλοεθνών, δικαιολογίες τις οποίες μπορεί κανείς ν’ ακούσει και στη δική μας πατρίδα σχετικά με παρόμοια περιστατικά, δείχνει το πόσο λίγο η γερμανική κοινωνία θέλει να αντικρίσει και να συνειδητοποιήσει τον ακρο-δεξιό κίνδυνο σε οργανωμένη πλέον μορφή και όχι σαν μεμονωμένα περιστατικά. Ως ένα βαθμό φυσικά, δικαιολογημένα, μιας και η μόνη τρομοκρατία που παραδέχτηκε ποτέ η Δύση ήταν είτε η αριστερή, είτε η ισλαμική. Ακόμα κι όταν δεν υπήρχε ούτε μια στατιστική που να δικαιολογεί την καλά εδραιωμένη αυτή προκατάληψη. Και η εξήγηση γι αυτό δεν είναι παρά η στενή σχέση και διαπλοκή που υπάρχει ανάμεσα σε μυστικές υπηρεσίες, αστυνομία και ακροδεξιές ομάδες. Ένα από τους λόγους που το συνταγματικό δικαστήριο της Γερμανίας απέρριψε το 2003 την αίτηση των αρχών να κηρυχθεί το NPD παράνομο και να διαλυθεί ήταν ότι έτσι θα διακυβευόταν η καλή συνεργασία ανάμεσα στην αστυνομία και τους πληροφοριοδότες, οι οποίοι ήταν ταυτόχρονα και εξέχοντα στελέχη του κόμματος αυτού!
Αναρτήσεις
7 σχόλια:
Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες έχουν κάποια λανθάνοντα αλλά και εμμένοντα χαρακτηριστικά «κλειστότητας». Σε τι άραγε διαφέρει (επί της ουσίας) ο Γερμανικός από τον Ελληνικό ή τον Ολλανδικό ρατσισμό; Η ξενοφοβία είναι δυστυχώς από τους πλέον στοιχειώδεις αλλά και πιο επίμονους κοινωνικούς αυτοματισμούς στην Ευρώπη. Είμαι όμως βέβαιος ότι η (μελλοντική) ευημερία και η παιδεία των πολιτών της Ευρώπης θα εξαφανίσουν σταδιακά αυτές τις ενοχλητικές ‘ιδιαιτερότητες’ της συμπεριφοράς και του τρόπου σκέψης. Η τρέχουσα, μελλοντική αλλά και προϋπάρχουσα βαθιά Ευρωπαϊκή πολιτιστική παρακαταθήκη θα υπάρχει και θα λειτουργεί. Παρά τους ιστορικούς μαιάνδρους και τα πολιτιστικά πισωγυρίσματα, τίποτα δεν χάνεται.
.
Δεν ξέρω, καλή μου, πόσο λανθάνων είναι ο ρατσισμός τους. Αν κρίνουμε από τα φυλλάδια που εκδόθηκαν και κυκλοφόρησαν κατά την κρίση του ευρώ, μάλλον επιθετικός και φανερός είναι. Η νεομερκαντιλική λογική της Μέρκελ και της γερμανικής ελίτ σε πλήρη συνάφεια με τις λαϊκίστικες φυλλάδες τύπου Βild σαφώς κι ενισχύουν δίπλα στο νεο-εθνικισμό και το ρατσισμό (εξάλλου, το ένα αποτελεί φυσική προέκταση του άλλου)
Όσο και εάν το συναίσθημα σου λέει να είσαι προοδευτικός η ανάγκη σε κάνει συντηρητικό
Η διαφορετικότητα των ανθρώπων σε παραδόσεις ικανότητες εξυπνάδα υπαρχει (χωρισμός σε ρατσες) είτε μας αρέσει είτε όχι
Εάν δεν παρθούν μέτρα όπως ποσωστωση καταστολή ή έξοδος απο τη χώρα ο κόσμος θα αντιδράσει βίαια
Και εάν δεν το επιτρεψεις αυτο το πρόβλημα θα το λύσει η δημοκρατια και σύντομα θα βρεθείς με Χίτλερ πρωθυπουργό
Το βλέπουμε στην Ελλάδα δε χρειάζεται να πάμε στη Γερμανία
Ειναι απολύτως εξακριβωμενο οτι μετα την "ποσωστωση καταστολή ή έξοδο απο τη χώρα", ο ελληνας θα αναπνευσει αερα καθαρο μιας που τωρα εφυγαν τα μιασματα.
Κι αν παρ' ελπιδα δεν αναπνευσει, τοτε ευτυχως που υπαρχουν κι αλλοι ανθρωποι τριγυρω για "ποσωστωση καταστολή ή έξοδο απο τη χώρα".
Λιγη Ιστορια
Στα τέλη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, με την Γερμανική επανάσταση του 1918 η μοναρχία βρίσκει το τέλος της στο Ράιχ, αλλά και στην Αυστροουγγαρία. Το Ράιχ μετατρέπεται σε Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Με την συνθήκη των Βερσαλλιών οι Γερμανοί χάνουν μεγάλες εκτάσεις (11%) του κράτους τους…Επίσης χάνουν όλες τις αποικίες τους (κυρίως στην Αφρική) και υποχρεώνονται να πληρώνουν αρκετά μεγάλο ετήσιο ποσό επανορθώσεων στις νικητήριες δυνάμεις για περίπου 80 χρόνια…Οι πολεμικές επανορθώσεις που επιβλήθηκαν … ήταν τόσο υπέρογκες, που δημιούργησαν ένα κύμα αντιδράσεων στον Γερμανικό λαό, που πάντα πίστευε ότι δεν έχασε πραγματικά τον πόλεμο αλλά «προδόθηκε».
Παράλληλα, ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση, του 1929, η οποία ακολουθήθηκε από ταχεία κάμψη της παραγωγής, απασχόλησης και εξωτερικού εμπορίου των ΗΠΑ. Το Ηνωμένο Βασίλειο θέσπισε… το σύστημα της προτίμησης στο εμπόριο με κράτη της Κοινοπολιτείας, ενώ η φασιστική Ιταλία εφάρμοσε αυστηρούς ελέγχους στην παραγωγή και προχώρησε στην στρατιωτικοποίηση της χώρας.
Η απελπισία από την ήττα, την οικονομική κρίση με καλπάζοντα πληθωρισμό και το αίσθημα ότι οι Γερμανοί παρεμποδίζονταν να έχουν όλα αυτά που δικαιούνταν, οδήγησαν σε μια έξαρση του εθνικισμού και διευκόλυναν την άνοδο στην εξουσία του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος (NSDAP) με αρχηγό τον Χίτλερ. Η πολιτική του Χίτλερ ήταν να αναδημιουργήσει την Γερμανία αποκτώντας τον αναγκαίο «ζωτικό χώρο» (Lebensraum) και να κάνει ένα «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» με όλους εκείνους που θεωρούσε ότι είχαν φέρει την χώρα στην κακή αυτή κατάσταση (την Γαλλία και τους Εβραίους).
Μετά τον α’ παγκόσμιο πόλεμο, σύμφωνα με τον Γερμανό συγγραφέα W. G. Sebαl, ”η συνύπαρξη φανταστικών εμμονών και ταυτόχρονα φιλεργίας, είναι χαρακτηριστικό του βαθύτατου ρήγματος που δημιουργήθηκε στο μυαλό των Γερμανών, και αποτυπώνεται ξεκάθαρα στο ύφος των υπαξιωματικών των ναζί στη μεταξύ τους αλληλογραφία: παραπαίουν ανάμεσα στην παραφροσύνη και σ’ ένα υποτιθέμενο ενδιαφέρον για υπηρεσιακά θέματα, το ανισόρροπο ύφος έρχεται να στοιχειώσει μύθους για τον αόρατο και πανταχού παρόντα εχθρό που κατέτρωγε εκ των έσω το έθνος… Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην αριστοκρατία της Βέρμαχτ και τους νεόπλουτους η καριερίστες μικροαστούς, τώρα αυτοανακηρυχθέντες προστάτες της πατρίδας, συνιστά ένα από τα κεντρικά θέματα της ιστορίας των κοινωνικών δομών, που οδήγησαν στην εξαχρείωση των Γερμανών, μιας –εν μέρει- άγνωστης ιστορίας… ”
Λοιπόν, όταν τα άλλα ευρωπαϊκά έθνη - προ αιώνων- είχαν γίνει κράτη, εξερευνήσει όλη των γη, αποκτήσει εμπορικούς σταθμούς και αποικίες, πρώτες ύλες, άπλετους ζωτικούς χώρους, ένα “αδικημένο” κράτος, μόλις 60 ετών (το 1821 η Γερμανική Ομοσπονδία, αποτελείτο από 39 κρατίδια) θέλησε με “αίμα και σίδερο” να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του, όχι με αόρατους και ορατούς εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς, αλλά με την ιστορία (μάλλον με την …..προϊστορία) του.
Αφωτιστος Φιλελλην
Να υπόθεσω αγαπητή συν πως με την σιγουριά που πηγάζει απο τα αποδεδειμενα που λες να φανταστώ πως είσαι κάτοικος Αγίου παντελεημονα?
Ανωνυμε σε ξαναφερνω στο περιβαλλον οπου αναπτυσσεται ο νεοναζισμος στη γερμανια:
Οι δραστες προερχονται απο μια ρημαγμενη περιοχη (πρωην Αν. γερμανια) για την οποια δεν ευθυνονται ουτε στο ελαχιστο οι μεταναστες, παρα το ξεπουλημα της Treuhand για το οποιο γραψαμε στο παρελθον. Η παρακμη της Αν. Γερμανιας εχει συγκεκριμενες αιτιες που ειναι πασιγνωστες.
Τα θυματα απο την αλλη ηταν τουρκοι επαγγελματιες οι οποιοι διατηρουσαν καταστηματα και μικρες επιχειρησεις, πληρωναν φορους και εξυπηρετουσαν γερμανους πολιτες.
Αν υπαρχει προβλημα στον Αγ. Παντελεημονα, που προφανως υπαρχει, αυτο δεν λυνεται με δολοφονικες ενεργειες αλλα με πιεση προς τα κεντρα τα οποια παιρνουν αποφασεις.
Δημοσίευση σχολίου