Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

Ο αφόρητος φετιχισμός της «ποιότητας» και η πιστοποίηση του κενού


Επανέρχομαι στο νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ και επικεντρώνομαι στο κομμάτι που αφορά στην θέσπιση Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας. Αναλύοντας το περιεχόμενο κάθε πρότασης των άρθρων 65-75 που αναφέρονται σε αυτή, διαπιστώνω ότι τούτο αποτελεί ένα πρότυπο και «πιστοποιημένο» δείγμα αυτοαναφορικότητας.


Εξηγούμαι:

«Αποστολή» της, όπως ορίζεται στο Άρθρο 66, παρ. 1 είναι ευλόγως η «διασφάλιση της ποιότητας», μιας και πρόκειται για ομώνυμη Αρχή, η οποία «πιστοποιεί την ποιότητα της λειτουργίας των ΑΕΙ».


Στον ορισμό των «Αρμοδιοτήτων της», Άρθρο 67, παρ.1 , υπάγονται

α) η «περιοδική πιστοποίηση της ποιότητας των εσωτερικών συστημάτων διασφάλισης της ποιότητας των Α.Ε.Ι», δηλαδή πιστοποιεί την ποιότητα των συστημάτων διασφάλισης της ποιότητας(!),

β) η «εισήγηση στον Υπ. Παιδείας κλπ των τρόπων για τη συνεχή διασφάλιση υψηλής ποιότητας»

γ) η «ανάπτυξη βάσης δεδομένων αξιολόγησης σε συνεργασία με τις Μονάδες Διασφάλισης της Ποιότητας (ΜΟ.ΔΙ.Π.) των Α.Ε.Ι.», δηλαδή μάς λέει ότι στις ήδη υπάρχουσες ΜΟ.ΔΙ.Π. θα προστεθεί και μια άλλη Αρχή η οποία θα κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα,

δ) ο «σχεδιασμός νέων διαδικασιών διασφάλισης ποιότητας και πιστοποίησης»,

ε) η «διαφοροποίηση κριτηρίων για την πιστοποίηση της ποιότητας των σπουδών»,

...

και άλλες επικαλυπτόμενες, επαναλαμβανόμενες και κενές περιεχομένου αρμοδιότητες, οι οποίες το μόνο που κάνουν είναι να εναλλάσσουν τις λέξεις «διασφάλιση» και «πιστοποίηση», έμπροσθεν της ταλαίπωρης λέξης «ποιότητα».


Κι ενώ η αγωνία κορυφώνεται για το ποιόν της κυρίας Ποιότητας, στα πόδια της οποίας σφάζονται ολόκληρες Αρχές, φτάνουμε στην παρ. 4 του ιδίου άρθρου για να μάθουμε επιτέλους ότι τα κριτήρια βάση των οποίων η Αρχή θα πιστοποιεί την ποιότητα των ΑΕΙ είναι:


«τα συγκεκριμένα, προκαθορισμένα, διεθνώς αποδεκτά και εκ των προτέρων δημοσιοποιημένα ποσοτικά και ποιοτικά κριτήρια και δείκτες».


Ποια όμως συγκεκριμένα;

Ποια προκαθορισμένα;

Ποια διεθνώς αποδεκτά;

Πού δημοσιευμένα;


Ουδεμία πληροφορία! Δηλαδή, ένα ολόκληρο σχέδιο νόμου 150 σελίδων, δεν θεωρεί σκόπιμο να αφιερώσει ούτε μια λέξη για το τι συνιστά «ποιότητα σπουδών» και τι «ποιοτικό ΑΕΙ», παρά φλυαρεί ακατάσχετα για το στήσιμο και της αρμοδιότητες ενός ολόκληρου γραφειοκρατικού οργανισμού, του οποίου το ουσιαστικό αντικείμενο δεν μπαίνει καν στον κόπο να καθορίσει.


Και συνεχίζει στο ίδιο βιολί για τις αρμοδιότητες μιας επιτροπής η οποία «θα αξιολογεί την ποιότητα του προγράμματος σπουδών ή του εσωτερικού συστήματος διασφάλισης της ποιότητας του ιδρύματος» χωρίς να είναι σε θέση να διευκρινίσει τι τέλος πάντων συνιστά ποιοτικό πρόγραμμα σπουδών(!).


Η παράλειψη αυτή δεν προέρχεται φυσικά από αμέλεια, αλλά από την εγγενή δυσκολία και την αμηχανία ορισμού του τι συνιστά «ποιοτικό ΑΕΙ», στο βαθμό που τα συστατικά στοιχεία που καθιστούν κάτι τις «ποιοτικόν» δεν μπορεί να είναι καθολικώς αποδεκτά, όπως αφήνεται να εννοηθεί. Η «ποιότητα» μιας εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι μια έωλη και αφηρημένη έννοια η οποία αποκτά τα χαρακτηριστικά της μόνο εντός συγκεκριμένου ιδεολογικού πλαισίου για το τι συνιστά καλή εκπαίδευση, σε αντίθεση με τα υλικά προϊόντα, στα οποία η ποιότητα συναρτάται με πολύ συγκεκριμένες, απτές και καθολικά αναγνωρισμένες ιδιότητες, όπως η απρόσκοπτη λειτουργία, η διάρκεια ζωής, το μικρό ποσοστό αστοχίας και βλαβών, η ασφάλεια στο χειρισμό, η αντοχή στο χρόνο και στη σκληρή χρήση, η αξιοπιστία κ.α.


Αν λοιπόν έχουν στο νου τους τα κριτήρια τα οποία ακολουθούν διάφοροι «οίκοι αξιολόγησης των πανεπιστημίων» διεθνώς, (τα οποία έχουν, αλλά δεν ομολογούν), στα χνάρια της υστερόβουλης δράσης των «διεθνών οίκων αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας επιχειρήσεων και κρατών», τα κριτήρια αυτά ούτε ενιαία είναι ανάμεσα στους εν λόγω οίκους, και όπως δείξαμε αναλυτικά σε προηγούμενη ανάρτηση, με τίτλο «Αξιολόγηση των μηχανισμών αξιολόγησης των πανεπιστημίων», ούτε μεγάλη σχέση έχουν με την έννοια της ποιότητας per se, όπως την αντιλαμβάνεται ο απλός άνθρωπος, αλλά εισάγονται για να δημιουργήσουν εξ αρχής μια νέα αγορά τριτοβάθμιου εκπαιδευτικού «προϊόντος», μέσα στην οποία πλέον θα μπορούν να ρυθμίζονται οι χρηματοδοτήσεις των ΑΕΙ, οι αμοιβές του προσωπικού και τα δίδακτρα των καταναλωτών-πελατών.


Σε γενικές γραμμές, τα κριτήρια των όποιων οίκων αξιολόγησης δεν δρουν εκτός και ερήμην μιας συγκεκριμένης αγοράς, τις συνιστώσες της οποίας καλούνται να αξιολογήσουν, αλλά τουναντίον παρεμβαίνουν και διαμορφώνουν τα ίδια την αγορά, ώστε αυτή να λειτουργεί προς την κατεύθυνση που τα κριτήρια αυτά έχουν σχεδιαστεί για να επιβάλλουν.


Ολόκληρο λοιπόν το νομοσχέδιο αναλίσκεται σε αφόρητες λεπτομέρειες για το πώς θα συγκροτηθεί η Αρχή πιστοποίησης, για τις αρμοδιότητες και την οργανωτική της δομή, αλλά δεν αφιερώνει ούτε μια λέξη για το τι συνιστά «ποιοτικό ΑΕΙ», που αποτελεί και την πεμπτουσία του οργανωτικού αυτού ξεσαλώματος των 150 σελίδων.


Αλλά ακόμα χειρότερα, οι επ' αυτού δημόσια διαλογιζόμενοι, δίνουν την εντύπωση ότι σκοτίζονται περισσότερο για το αν θα είναι 5, 7 ή 10 στο τάδε και το δείνα συμβούλιο, και πολύ λιγότερο, έως καθόλου για το πώς αντιλαμβάνονται το ποιοτικό πανεπιστήμιο.


17 σχόλια:

Θανασης Ξ. είπε...

"Η «ποιότητα» μιας εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι μια έωλη και αφηρημένη έννοια η οποία αποκτά τα χαρακτηριστικά της μόνο εντός συγκεκριμένου ιδεολογικού πλαισίου για το τι συνιστά καλή εκπαίδευση"..

Ακεί ακριβώς είναι η ..ταμπακιέρα CYNICAL μου. Προσωπικά, πολύ φοβάμαι πως και ώς 'κοινωνία' δεν έχουμε πολυαποφασίσει τί στο διάτανο είναι 'καλή εκπαίδευση'...

cynical είπε...

θανάση,
πολυ φοβαμαι οτι ουτε ποτε θα συμφωνισουμε, γιατι η "καλη εκπαιδευση" εχει αμεσα σχεση με το τι ειδους κοινωνια-κρατος-οικονομια έχουμε ή θελουμε. Και αυτό ποικιλει.

Αν θεωρησουμε οτι το τρεχον μοντελο αποτελει μονοδρομο, τοτε η εκπαιδευση θα πρεπει να συμορφωνεται με αυτό και να αποτελει ουραγο του. Αν θέλουμε ενα άλλο μοντελο εκπαιδευσης, τοτε θα πρεπει ταυτοχρονα να αλλαξει και το οικονομικο μοντελο.

Το σχημα που θελει να επιβαλει η Διαμαντοπουλου ειναι ηδη χρεοκοπημενο στη βρετανια, γιατι και το συστημα μεσα στο οποιο σχεδιαστηκε για να λειτουργει ειναι επίσης χρεοκοπημενο και οπου παρατηρουνται πολλες αντιδρασεις. Ειδαμε και τις μεγαλες κινητοποιησεις των φοιτητων.

Α.Κ. είπε...

Ν' αγιάσει το στόμα σου ! Επιτέλους, να και κάποιος που δεν έχει ιδεολογική τσίμπλα στα μάτια ! Αυτή η θεοποίηση της ποιότητας χωρίς να ορίζεται "τί συνιστά ποιότητα", είναι μία από τις ΗΘΕΛΗΜΕΝΕΣ κατάρες της εκπαίδευσης.

Θα συμφωνήσω και με τη διαπίστωση ότι η εκπαίδευση συμβαδίζει με τι είδος κοινωνίας θέλουμε.

Μεγάλες αλήθειες. Δεν τις στέλνεις και στη Διαμαντοπούλου; Αν και είμαι σίγουρος πως τις ξέρει.

cynical είπε...

H Διαμαντοπούλου και οι συν αυτής, Α.Κ., εφ οσον αισθανονται καλα με το συστημα που "υπηρετουν", δεν εχουν λόγους να αμφισβητούν οτι πραττουν το "σωστό".

Αλλωστε ενα απο τα ιδεολογικα χαρακτηριστικα του νεοφιλελευθερισμου, το κυριοτερο μαλλον, είναι ότι ανήγαγε την υπαρξη του σε φυσικη ή θεικη αναγκαιότητα.

Ανώνυμος είπε...

Θα διάβαζα με μεγάλη ευχαρίστηση ένα άρθρο σου που να αναλύει τι πρέπει να γίνει στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση, στα πανεπιστήμια και στα ερευνητικά κέντρα. Ποιό πρέπει να είναι το έργο τους, πώς πρέπει να είναι η δομή τους, και πώς να χρηματοδοτούνται.

cynical είπε...

Όπως εγραψα και σε ενα σχολιο παραπανω, τα χαρακτηριστικα της εκπαιδευσης δεν μπορουν να διαχωριστουν απο τα επιθυμητα χαρακτηριστικα της κοινωνιας. Καθε προσπαθεια αλλαγης του εκπαιδευτικου θεσμου είναι συνδεδεμενη με την αλλαγη της κοινωνιας και της οικονομιας.

Κι αυτο το βλεπουμε καθαρα στο μετασχηματισμο της εκπαιδευτικης διαδιακσιας πανω στα οικονομικα προτυπα και αξιες.

Νομιζω οτι αυτο δεν αρεσει στον περισσοτερο κοσμο, γιατι αν καποιος ειναι θεματοφυλακας αξιων αυτος ειναι η παιδεια.

Αν μια κοινωνια μπορει να χρηματοδοτει απο μονη της τα εκπαιδευτικα της ιδρυματα, αν μπορει να εξασφαλιζει αξιοπρεπεις μισθους σε ολο το φασμα των εργαζομενων, και αν μπορει να μειωνει τις ανισοτητες, τοτε τα ιδρυματα δεν θα τρεχουν να ζητιανευουν σε καθε εταιρια για πορους και να εξαρτωνται απο αυτους,και ουτε θα παρατηρειται το αδιαχωρητο σε ορισμενες ειδικοτητες, εξ αιτιας της καλυτερης αμοιβης που τυχαίνει να προσφερουν εκεινη την εποχη.

Αντιθετα, τοτε θα ειναι δυνατον ο καθενας να σπουδαζει αυτο που επιθυμει, χωρις να το βλεπει σαν επενδυση ή με ορους κοστους / ωφελειας.

Σημερα, τοσο το ελληνικο όσο και το αγγλοσαξονικο εκπαιδευτικο προτυπο βρισκονται σε κριση. κανεις δεν ειναι ευχαριστημενος και αυτο δεν πιστευω οτι ειναι ασχετο απο τη βαθια κριση του νεοφιλελευθερου μοντελου που τοσο πιστα ακολουθηθηκε στις χωρες αυτες.
Η εκπαιδευση βρισκεται και σε αυτες τις χωρες σε κριση. Δοκιμαζουν διαφορα συστηματα τα οποια δεν αποδιδουν. Οι φοιτητες χρεωνονται, τα πανεπιστημια χρεωνονται, οι δουλειες σπανιζουν, και το γνωστικο επιπεδο πεφτει.

Ανώνυμος είπε...

μετρησα ουκ ολιγα αν στην αναλυση σου

επισης δεν μας εξηγεις πως και τα καλυτερα πανεπιστημια βρισκονται στις ΗΠΑ ??

εκει το νεοφιλελευθερο μοντελο πως και δεν τα κατεστρεψε?

cynical είπε...

Αν θελεις την αποψη μου, το Χαρβαρντ για παραδειγμα δεν ειναι εγγενως καλυτερο ή χειροτεροαπο το καποδιστριακο. Ο λογος ειναι οτι οποιος κινει γη και ουρανο για να εισαχθει σε αυτο, γνωριζει οτι αποφοιτωντας θα βρει δουλεια με 5ψηφιο νουμερο.

Το χαρβαρντ ειναι ενα brand name, το οποιο χτιστηκε και χτιζεται με πολυ καλες δημοσιες σχεσεις και δωρεες. με την ιδια λογικη που ενα μπλουζακι με ισχυρο brand name καιτων 100 ευρω δεν ειναι καλυτερο ποιοτικα απο ενα που στοιχιζει 50.

Αν η ελλαδα ηταν μεγαλη οικονομια και εδινε οραμα και προοπτικες τοτε και το καποδιστριακο θα λογιζοταν στα καλυτερα.

Και για να σε προλαβω, τα πανεπιστημια δεν ειναι ο κυριοτερος λογος για την αναπτυξη της οικονομιας. Το αντιθετο συμβαινει οποως εχω δειξει σε μια προηγουμενη αναρτηση.



Αν και

Ανώνυμος είπε...

ασφαλως θα με κοροιδευεις φανταζομαι

ειναι σαν να μου λες πως μια φερραρι δεν ειναι 100 φορες καλυτερη απο ενα φιατακι 100 φορες πιο ασφαλης 100 φορες πιο καλοφτιαγμενη και 100 φορες πιο ελεγμενη απο ειδικους ενεργειακα και αεροδυναμικα αλλα απλως εχει μια ταμπελα που γραφει φερραρι

cynical είπε...

Σκεψου λιγο τι σημαινει καλο πανεπιστημιο με τα τρεχοντα κριτηρια. ΕΙναι αυτο το οποιο προτιμουν γιατι οι αποφοιτοι βρισκουν γρηγορα δουλεια με υψηλες αποδοχες. Και γιαυτο και το προτιμουν.

Η ερωτηση που θετω ειναι: Αν ενα πανεπιστημιο δεν επαιζε στην αγορα, αν βγαζαμε δλδ αυτο το κριτηριο, τοτε ποια αλλα κριτηρια θα μπορουσαμε να θεσπισουμε;

Ανώνυμος είπε...

Ομολογώ πώς με έχεις μπερδέψει. Απο τη μιά σκοτίζεσαι για το φτωχό φοιτητή που δεν του φτάνουν για να σπουδάσει και απο την άλλη λές πώς πηγαίνοντας στο πανεπιστήμιο δέν πρέπει να περιμένει να μαθει τίποτα χρήσιμο που μπορεί να του δώσει εισόδημα. Δηλαδή στο πανεπιστήμιο θα πρέπει να πηγαίνουν μόνο οι κονομημένοι ή μόνο αυτοί που περιμένουν να γίνουν ακαδημαικοί και να δουλέυουν στο δημόσιο ?

Ανώνυμος είπε...

"τοτε ποια αλλα κριτηρια θα μπορουσαμε να θεσπισουμε;"

Καταρχήν, θεσπίζεις για σένα ή για όλους; Και δεύτερον, γιατί πρέπει να θεσπίσεις κάτι που το αποφασίζουν οι πελάτες ελεύθερα με τα λεφτά τους. Γιατί πρέπει να βουτίξει ο αρουραίος την ουρά του στην σούπα και να την χαλάσει σώνει και καλά;

Δεν μας έμαθε τίποτα η κατάντια των ελληνικών πανεπιστημίων;

Ανώνυμος είπε...

Το ουσιαστικο - κατ αρχην- ειναιη επαναφορα μιας δημοκρατικης, αξιοπιστης α-βαθμιας και β-βαθμιας εκαπαιδευσης με βαθια ουμανιστικη παιδεια,αρχαια, γεωμετρια, ειδικα γυμνασια-λυκεια, (μουσικα, καλλιτεχνικα, εμπορικα, ναυτικα,...), προτυπα σχολεια με εξετασεις, αυστηρη αλλα δικαιη βαθμολογια,...
Ο τροπος διοικησης των ΑΕΙ ειναι δευτερευον ζητημα σε σχεση με με το παραπανω.
Και κατι αλλο : οτι υπαρχει σε υπερεπαρκεια ευτελιζεται και γινεται μπουμεραγκ για την κοινωνια.
Αυτο ισχυει δυστυχως στους καθηγητες μεσης εκπαιδευσης που διοριζονταν μετα 15 εως 20 ετη μετα την ληξη πτυχιου, στους μηχανικους , γιατρους και δικηγορους που ειναι 3-πλασιοι ως 4-πλασιοι,...


1. Το ελληνικό παράδοξο φαντασιακής επιθυμίας για ανώτατες σπουδές σχεδόν όλων των αποφοίτων λυκείου (αναντιστοιχία προσόντων και επιθυμιών, ματαίωση προσδοκιών λόγω των μειωμένων αναγκών της πραγματικότητας, κ.λ.π.) πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο κοινωνιολογικής/ψυχολογικής μελέτης. Τα τελευταία 30 έτη, δεν έχω πειστεί για την αναγκαιότητα και χρησιμότητα ίδρυσης και λειτουργίας τόσο πολλών ελληνικών πολυτεχνικών σχολών, επισημαίνοντας λ.χ.ότι 1 στους 4 διπλ. μηχανικούς σπoύδασαν στο εξωτερικό. Το βασικό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσει άμεσα η κοινωνία μας, είναι η ταχύτατη αλλαγή της λανθασμένης επικρατούσας επιθυμίας για σπουδές στα εκλεκτά-επιθυμητά επαγγέλματα που ήδη είναι κορεσμένα (με κάθε τρόπο και οποιοδήποτε δημόσιο και ιδιωτικό κόστος) - δυστυχώς παγιωμένης μέχρι σήμερα, παρά τα -περί του αντιθέτου- δεδομένα και, στη συνέχεια, για μεταπτυχιακές σπουδές, σε μια χώρα όπου οι αντίστοιχες θέσεις εργασίας είναι όλο και λιγότερες (μηχανικός, γιατρός, δικηγόρος). Η υπερ-τριπλάσια και εντελώς αναντίστοιχη στη ζήτηση, παραγωγή μηχανικών των ελληνικών πολυτεχνείων και παραλλήλως οι –μικρότερου, πρόσφατα, αλλά δυνητικά ανεξέλεγκτου πλήθους- σπουδές μηχανικών στο εξωτερικό ή/και σε “κολλέγια”, (χωρίς επαρκή πιστοποίηση από το 1984) έχουν οδηγήσει σε απαξίωση του κύρους του μηχανικού και τη χώρα μας σε παγκόσμιο ρεκόρ διπλωματούχων μηχανικών (0.90% του πληθυσμού), χωρίς να υπολογίσουμε τους 27.000 περίπου Τεχνολόγους Μηχανικούς (ΚΑΤΕΕ, ΤΕΙ), μέλη της ΕΕΤΕΜ. Μεσοπρόθεσμα, δεν διαφαίνεται οποιουδήποτε τύπου αναπτυξιακή έκρηξη στην χώρα μας και οπουδήποτε, ικανή να απορροφήσει 3-πλάσιους μηχανικούς από τους απαιτούμενους. Χωρίς επενδύσεις, ακμάζουσα βιομηχανία και εξαγωγές, με μέτρα όπως : αύξηση του ΠΔΕ, εργασία μηχανικών ως εκπαιδευτικών σε ΤΕΕ, ΤΕΙ και πολυτεχνικές σχολές, ελάχιστο πλήθος μηχανικών μπορεί να απορροφηθεί. Το τεράστιο χάσμα προσφοράς/ζήτησης ήδη επιλύεται –εν μέρει- με την ετεροαπασχόληση και την επιστημονική μετανάστευση.
2. Υπάρχει κάποιος κεντρικός προγραμματισμός, μετά από την μελέτη των αναγκών, που να τεκμηριώνει την εκ νέου αύξηση της παραγωγής κι άλλων μηχανικών ( με ή όχι παρένθεση) με την πρόκριση ανωτατοποίησης ΤΕΙ, ίδρυσης και άλλων πολυτεχνικών σχολών έναντι π.χ. καλλιτεχνικών, ψυχολογίας ή ιατρικών σχολών (ενδεχομένως ψυχιατρικής, με το δεδομένο ότι με τόσα παράλογα που συμβαίνουν στην χώρα μας, σύμφωνα με την ΕΣΥΕ, το 2006 υπήρχαν μόλις 2078 νευρολόγοι-ψυχίατροι);
3. Απαιτείται η ριζική αναδιάρθρωση/αναβάθμιση του εκπαιδευτικού προγράμματος της α’- και β’-βάθμιας εκπαίδευσης ώστε η παιδεία να προάγει την μέθοδο μάθησης, τις δεξιότητες και την κριτική σκέψη των μαθητών και όχι την αποστήθιση, και έκαστος, ανάλογα με τα ενδιαφέροντα και τις ικανότητές του να οδηγείται στις αντίστοιχες σπουδές, διαφόρων βαθμίδων (με λιγότερο του 25% σε ανώτατες σπουδές).

ΑφωτιστοςΦιλελλην

Ανώνυμος είπε...

μαλλον κανενα

εαν δεν κερδιζει η αγορα (δηλαδη οι καταναλωτες) δηλαδη μεγαλο μερος της κοινωνιας τοτε δεν εχουμε προοδο

εκτος και εαν η αξιολογηση και ποιοτητα αφορα κατι αλλο περαν της χρησιμοτητας (αξιας) της γνωσης για τους πολλους αλλα τους λιγους

Ανώνυμος είπε...

4. Η βαθμολόγηση, σε κάθε τάξη του γυμνασίου και λυκείου πρέπει να αλλάξει, ώστε να απεικονίζει με την μέγιστη ακρίβεια τον συνδυασμό ικανοτήτων/δεξιοτήτων και προσπάθειας κάθε εξεταζόμενου. Τα εγχειρίδια ψυχολογίας υποδεικνύουν ότι η ευφυΐα ακολουθεί, γενικά, την κανονική κατανομή. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο βαθμός δυσκολίας των ασκήσεων είναι κλιμακωτός (item difficulty).Το ίδιο πρέπει να ακολουθείται, τουλάχιστον στις τελικές εξετάσεις κάθε βαθμίδας εκπαίδευσης. Τα τελευταία 30 έτη π.χ. στα λύκεια, η βαθμολογία είναι παραπλανητική (ο ισοπεδωτικός Μ.Ο. 17, οι λεγόμενοι «αριστούχοι μέτριοι»), δηλαδή παρατηρείται ισχυρή παραμόρφωση της συμμετρίας του κώδωνα της κανονικής κατανομής προς τα δεξιά. Είναι γνωστό (από εξετάσεις με θέματα κλιμακωτής δυσκολίας) ότι βαθμολογία 16 ως 20 θα έχει μόνον το 7% του συνόλου και 12 έως 16 το 24%. (Από το 31% (=7+24) είναι φυσικό να αναζητηθούν οι κατάλληλοι για ανώτατες σπουδές (15 έως 25% του συνόλου)). Φυσικά πρέπει να υπάρχουν και οι ασφαλιστικές δικλίδες δεύτερης ευκαιρίας εισαγωγής και συνέχισης ανώτατων σπουδών από ΤΕΙ σε Πολυτεχνεία, στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους.
5. Έτσι, η βαθμολόγηση θα είναι αυστηρή αλλά δίκαιη και αξιοκρατική και θα ξεχωρίζουν με σαφήνεια οι άριστοι, οι καλοί και οι μέτριοι, με αποτέλεσμα, οι μαθητές (και οι γονείς τους) να αντιλαμβάνονται έγκαιρα εάν είναι κατάλληλοι ή όχι για την α ή β κατεύθυνση και σε ποια βαθμίδα σπουδών, ανάλογα με τις δυνατότητες/ δεξιότητες (και όχι σύμφωνα με τις φαντασιακές επιθυμίες τους).
6. Την τελευταία 35-ετία το πλήθος των διπλ. μηχανικών σχεδόν τετραπλασιάσθηκε!!!. Ο ετήσιος ρυθμός αύξησης των μελών του ΤΕΕ για το 2008 είναι 4,3 % ( 4.365 νέα μέλη ΤΕΕ εκ των οποίων εσωτερικού: 3.742 και εξωτερικού: 623 ). Από έρευνα του 2006, για λογαριασμό του ΤΕΕ, προκύπτει ότι οι μηχανικοί που σπoύδασαν στο εξωτερικό:
• αποτελούν το 24,7 % του συνόλου (1 στους 4, δηλ. για ποια ισότητα ευκαιριών ομιλoύμε; )
• αυξάνονται τις 3 τελευταίες 15-ετίες, ως εξής : 1960-1975 7,3%, 1976-1990 39,8% 1991-2006 53,0% (% συνόλου μηχανικών εξωτερικού)
7. Οι εξετάσεις επιλογής γίνονται επειδή η ζήτηση για σπουδές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι μεγαλύτερη από την προσφορά θέσεων. Ομοίως ο μέσος βαθμός εισαγωγής με αυστηρές εξετάσεις με θέματα κλιμακωτής δυσκολίας π.χ. στο ΕΜΠ να είναι 14,0 (70%) και όχι 19,3 !!! ώστε οι συχνότητες των βαθμολογιών να ακολουθούν προσεγγιστικά την κανονική κατανομή. Έτσι επιλύεται και το πρόβλημα της ενδεχόμενης αδικίας, μεταξύ ισοδύναμων –πρακτικά- υποψηφίων γιατί με επιτρεπτή διαφορά έως 2 μονάδες στους 2 βαθμολογητές, η αβεβαιότητα της μέτρησης του “οργάνου-βαθμολογητή” είναι πολύ μεγαλύτερη από τις ελάχιστες διαφορές της βάσης εισαγωγής π.χ. σε σχολή Π-Μ Αθήνας και Θεσ/νικης, λ.χ. 18800 και 19000 μόρια. Χωρίς κλιμακωτής δυσκολίας θέματα και επί” διδαχθείσας ύλης”, πολύ μεγάλο ποσοστό μπορεί να λύσει και τις δυσκολότερες ασκήσεις (και ευκολότερα υποψήφιοι από εύπορες οικογένειες που λαμβάνουν ιδιωτικά μαθήματα, οι οποίοι, αν δεν επιτύχουν, θα στραφούν σε σπουδές εξωτερικού) και – επομένως- δεν παράγεται κοινωνική δικαιοσύνη και η επιθυμητή διάκριση, τουλάχιστον ανάμεσα στα άτομα που βρίσκονται στα κατώτερα επίπεδα της καμπύλης κατανομής.

Αφωτσιτος Φιλελλην

Ανώνυμος είπε...

Ανώνυμος νούμερο 2

Δεν θέλεις λοιπόν, άμεση σύνδεση των σπουδών με την αγορά εργασίας. Πως φαντάζεσαι έναν κόσμο χωρίς αγορά; Τι θα έκαναν για τα προς το ζην αυτοί που θα σπούδαζαν μόνο για την χαρά της γνώσης και της μάθησης χωρίς να μπορούν να βρουν δουλειά με αυτό που σπούδασαν; Τι θα αντικαθιστούσε τα παραπάνω;
Όποιος πιστεύει ότι μπορεί να λειτουργήσει ένα μοντέλο κράτους-πατέρα που θα φροντίζει για δωρεάν παιδεία, αξιοπρεπείς μισθούς για όλους και μείωση των ανισοτήτων, δεν διαφέρει σε τίποτα από την μοντέλα των καλλιστείων που εύχεται παγκόσμια ειρήνη. Αερολογίες δηλαδή...

Unknown είπε...

Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι...!