Τρίτη 17 Ιουνίου 2008

Τα Τραγούδια της Γερμανίας

Δεν μπορείς να γράψεις για την μετανάστευση, για το μεγάλο κύμα φυγής απ’ το ’60 και μετά στη Γερμανία, χωρίς να πάει το μυαλό στον Καζαντζίδη. Ειδικά, όσων έτυχε να ζήσουν λίγο πολύ από κοντά τα γεγονότα. Τη «Γερμανία» μεταπολεμικά, την πλήρωσε σχεδόν στο ακέραιο η Μακεδονία, όπως την «Αμερική» προπολεμικά, η Πελοπόννησος και τα Δωδεκάνησα. Και η Μακεδονία εκείνη την περίοδο τραγουδούσε ολόκληρη Καζαντζίδη.

Τώρα γιατί Καζαντζίδη; Ίσως γιατί άγγιζε με τόσο πάθος τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα και τις αγωνίες του κόσμου, και πρώτα απ’ όλα την ξενιτιά. Έτσι για χιλιάδες μετανάστες και τις οικογένειες τους σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης, ο Καζαντζίδης δεν ήταν παρά το είδωλο και η παρηγοριά τους.

Ψάχνοντας τις προάλλες στο δίκτυο να βρω μερικά απ’ αυτά τα τραγούδια, που με τα χρόνια είχα μισοξεχάσει, τα λόγια όμως, όχι τη μουσική και τις εικόνες που τα συνόδευαν, είδα ότι ο Καζαντζίδης δεν ήταν ο μόνος. Υπήρχαν κι άλλοι, με εξ ίσου πολύ γνωστά κι αγαπημένα τραγούδια. Μερικά απ’ αυτά θέλησα σήμερα να μεταφέρω, που ίσως θυμίσουν κάτι και σε σας. Έτσι άτακτα και χωρίς χρονολογική σειρά.





Απ’ τα πιο γνωστά λοιπόν τραγούδια του ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ ήταν τα



1. ΤΟ ΨΩΜΙ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ

Το ψωμί της ξενιτιάς είναι πικρό
το νερό της θόλο, και το στρώμα σκληρό

Τα λεφτά που αποκτάς, τα βλαστημάς
Υποφέρεις πονάς, τη πατρίδα ζητάς

Κλέφτρα ξενιτιά, τα παλικάρια κλέβεις
Μάγισσα κακιά, με τα λεφτά μαγεύεις
Πάντα μ’ απονιά, χωρίζεις μάνες και παιδιά

Κάνε παναγιά, η ξενιτιά να πάψει
κι άλλη μάνα πια, για χωρισμό μη κλάψει
κι όλα τα παιδιά στο σπίτι τους να ‘ρθουν ξανά

Το ψωμί της ξενιτιάς, είναι ξερό
και με δάκρυ πικρό, το ‘χω βρέξει κι εγώ
Πιο καλά στο φτωχικό, ψωμί κι ελιά
παρά χίλια καλά, στη σκληρή ξενιτιά



2. ΣΤΙΣ ΦΑΜΠΡΙΚΕΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

Στις φάμπρικες της Γερμανίας
και στου Βελγίου τις στοές
πόσα παιδιά σκληρά δουλεύουν
και κλαίνε οι μάνες, αχ, μοναχές

Κακούργα μετανάστευση
κακούργα ξενιτιά
μας πήρες απ’ τον τόπο μας
τα πιο καλά παιδιά

Στη μακρινή την Αυστραλία
και πέρα στην Αμερική
στον Καναδά, στη Βραζιλία
πόσα παιδιά, αχ, πονούν κι εκεί

Κάνε κουράγιο μετανάστη
κάνε λεβέντη μου υπομονή
του γυρισμού σου, αχ, το καράβι
πάλι μια μέρα, αχ, θα φανεί

3. Ο ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ

Καράβι ποιος σε κέντησε, ποιος σου 'βαψε τα ξάρτια
για να με πάρεις μακριά και να δακρύσουνε πικρά
και να δακρύσουνε πικρά της μάνας μου τα μάτια

Φεύγω γιατί με πίκρανε η φτώχεια και ο πόνος
είχε πνιγεί η ελπίδα μου είχε σβηστεί ο ήλιος μου
κι είχε χαθεί
κι είχε χαθεί ο δρόμος

Με δέρναν όλοι οι καιροί, μου πάγωναν τα μάτια
μου κάναν πέτρα το ψωμί, μου κάναν βούρκο το νερό
μου κάναν βούρκο το νερό και την καρδιά κομμάτια

Φεύγω γιατί με πίκρανε...

Δεν μού 'χαν μείνει ν' αγαπώ δυο χέρια ν' αγκαλιάζω
μόνο τα χείλη με καημό και μια φωνή με πυρετό
και μια φωνή με πυρετό τον πόνο να φωνάζω

Φεύγω γιατί με πίκρανε...


4. ΑΠΟΨΕ ΜΑΝΑ ΣΕ ΣΥΛΛΟΓΙΕΜΑΙ

Απόψε μάνα σε συλλογιέμαι
σε ξένη χώρα σε ξένη γη
και μες στους δρόμους περιπλανιέμαι
ζητώντας να βρω στέγη και στοργή

Κανένας πόνος δεν ησυχάζει
δίχως το χάδι το
μητρικό
κι όποιος για μάνα αναστενάζει
σ' αυτόν το κόσμο δεν το αδικώ

Απόψε μάνα σε συλλογιέμαι
κι από τα ξένα σου τραγουδώ
με την ελπίδα παρηγοριέμαι
πως κάποια μέρα θα σε ξαναδώ


5. Το ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ

Πικρό σαν δηλητήριο είναι το διαβατήριο
που πήρα για τα ξένα
μα τι να κάνω ο φτωχός, μπροστά μου βρίσκεται γκρεμός
και πίσω μαύρο ρέμα

Πικρό σαν δηλητήριο είναι το διαβατήριο
μα όταν ζεις χωρίς ελπίδα όπου γης είναι πατρίδα
Απ΄ τους καημούς που πέρασα μια μέρα δεν εγέλασα
τα μάτια μου όλο κλαίνε
και πήρα την απόφαση να φύγω για την κόλαση που ξενιτιά τη λένε

Πικρό σαν δηλητήριο είναι το διαβατήριο .....

Μάνα κι αγάπη μου καλή πάτε κι ανάψτε ένα κερί
στης Παναγιάς τη χάρη
στην ξενιτιά να μη χαθώ, μα γρήγορα να ξαναρθω
στην αγκαλιά σας πάλι

Το ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ, σύμβολο του ξενιτεμού, πολυπόθητο απ’ τη μια, αλλά και μισητό απ’ την άλλη, σφραγίδα του χωρισμού, ενέπνευσε και άλλους συνθέτες και στιχουργούς, πλέον του Κ. Βίρβου.





Έτσι ένα άλλο διαβατήριο το έγραψε, το συνέθεσε και το τραγούδησε ο Μανώλης ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ


6. ΣΧΙΖΩ ΤΟ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ

Σχίζω το διαβατήριο
και έρχομαι στη Ελλάδα
σε λίγες μέρες θα βρεθώ
στην αγκαλιά σου μάνα

Σχίζω το διαβατήριο
είναι η ζωή εκεί μαρτύριο
μαρτύριο

Μανούλα και αγάπη μου
Δεν πόνεσε η καρδιά σας
Μα δεν θα ξαναφύγω πια
Θα ζω και εγώ κοντά σας

Σχίζω το διαβατήριο
Ούτε λεπτό δεν μένω
Είναι βαριά η ξενιτιά
Για τον ξενιτεμένο


Αλλά και ο Βασίλης Τερλέγκας, (με άσμα ιδίου τίτλου όπως μου υπέδειξε ο NdN, μόνο που αυτός θέλει να ξεφύγει όχι από τη μαύρη φτώχια και μιζέρια, αλλά από μια απέλπιδα αγάπη. Άλλοι οι καημοί των νεωτέρων...

Ο Αγγελόπουλος δίνει το στίγμα της ξενιτιάς και σε ένα άλλο του τραγούδι με τον τίτλο

7. ΣΗΜΕΡΑ ΠΗΡΑΜΕ ΓΡΑΜΜΑ ΣΟΥ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ

Σήμερα πήραμε το γράμμα σου παιδί μου
και είδα να μας γράφεις πως βρίσκεσαι καλά
άν θες τα νέα τα δικά μας για να μάθεις
τα βάσανα μας γιε μου εγίνανε πολλά

Απ’ την μια η στεναχώρια
που σε πήρε η ξενιτειά
κι απ’ την άλλη η
μητέρα
γέρασε παιδί μου πια
μας παράτησες παιδί μου
μόνους μες τα γηρατειά


Σήμερα πήραμε το γράμμα σου παιδί μου
και κλαίμε όλη μέρα σαν τα μικρά παιδιά
γιατί να ζούμε μες στον κόσμο σαν ρημάδια
και σενα να σε τρώει η μαύρη ξενιτειά

Απ’ την μια...


Ο ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ σε μουσική Θεοδωράκη και στίχους Ερρίκου Θαλασσινού ερμηνευει το αξέχαστο:

8. ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ

Φεγγάρι, μάγια μου ’κανες
και περπατώ, και περπατώ στα ξένα
Είναι το σπίτι ορφανό, ορφανό
αβάσταχτο το δειλινό, και τα βουνά
και τα βουνά, και τα βουνά κλαμένα

Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί
να πάει στη μάνα υπομονή

Στείλ’ ουρανέ μου ένα πουλί
ένα χελι-, ένα χελιδονάκι
Να πάει να χτίσει τη φωλιά, αχ τη φωλιά
στου κήπου την κορομηλιά, δίπλα στο μπα-
δίπλα στο μπα-, δίπλα στο μπαλκονάκι

Στείλ’ ουρανέ μου...

Να πάει στη μάνα υπομονή
δεμένη στο, δεμένη στο μαντήλι
Προικιά στην αδελφούλα μου, αδελφούλα μου
και στη γειτονοπούλα μου γλυκό φιλί
γλυκό φιλί, γλυκό φιλί στα χείλη

Στείλ’ ουρανέ μου...



Ο Μαρκόπουλος σε στίχους Σκούρτη αφιερώνει ολόκληρο δίσκο στους «ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ» με ερμηνευτές τη Βίκυ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ και τον Λάκη Χαλκιά. Αντιγράφω το


9. ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ

Μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω
έχω ένα χρόνο να τα δω και λιώνω
Μου γράφει η γιαγιά τους πως ρωτάνε
τα τραίνα που 'ναι στο σταθμό πού πάνε

Αδύνατος, μου γράφει ο Στελάκης
έχει ανάγκη θάλασσας ο Τακης
Αρχίζει το σχολείο η Μαρίνα
θέλει να γίνει κάποτε γιατρίνα

Αγόρασα λαχείο στ' όνομά τους
αχ, να κερδίσει να σταθώ σιμά τους


Μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω
δε ξέρω πότε θα τα δω, και λιώνω
Μου γράφει η γιαγιά τους πως ρωτάνε
τα τραίνα που 'ναι στο σταθμό πού πάνε


Και τη

10. ΦΑΜΠΡΙΚΑ

Η φάμπρικα, η φάμπρικα δε σταματά
δουλεύει νύ-, δουλεύει νύχτα μέρα
Και πώς τον λεν τον διπλανό και τον τρελό τον ιταλό 2x

Να τους ρωτήσω δεν μπορώ, ούτε να πά-, ούτε να πάρω αέρα 2x

Δουλεύω μπρος, δουλεύω μπρος στη μηχανή
Στη βάρδια δύ-, στη βάρδια δύο δέκα
Κι από την πρώτη τη στιγμή μου στείλανε τον ελεγκτή 2x
Να μου πετάξει στο αυτί δυο λόγια νέ-, δυο λόγια νέτα σκέτα 2x

άκουσε φί-, άκουσε φίλε εμιγκρέ
ο χρόνος εί-, ο χρόνος είναι χρήμα
Με τους εργάτες μη μιλάς, την ώρα σου να την κρατάς
Το γιο σου μη τον λησμονάς, πεινάει κι εί-, πεινάει κι είναι κρίμα

Κι έτσι στο πό-, κι έτσι στο πόστο μου σκυφτός
ξεχνάω τη, ξεχνάω τη μιλιά μου
Είμαι το νούμερο οκτώ, με ξέρουν όλοι με αυτό
Κι εγώ κρατάω μυστικό ποιο είναι τ’ ό-, ποιό είναι τ’ όνομά μου

Τελειώνοντας, και με το στόμα λίγο στυφό, δεν μπορώ να παρά να μην αναφέρω αυτό που διαβάζοντας τους στίχους μου χτύπησε στ’ αυτί από την πρώτη στιγμή. Η τεράστια πλειοψηφία των τραγουδιών προσωποποιεί τον πόνο της ξενιτιάς στον σκληρό αποχωρισμό, ούτε από παιδιά, ούτε από γυναίκα, ούτε από πατρίδα, αλλά από τη ΜΑΝΑ. Οι πολλαπλές αναφορές σε αυτό το πρόσωπο ειδικά, δεν είναι κάτι που μπορεί ν’ αφήσει τον ψυχαναλυτή αδιάφορο. Γιατί αυτή η εμμονή; Είναι απλώς η μίμηση του ενός στιχουργού από τον άλλον; Είναι ότι στην αρχή ξενιτεύονταν οι λέφτεροι και οι μικροί, φεύγοντας κυριολεκτικά μέσα απ’ την ποδιά της μάνας; Είμαστε τόσο ακριβές στους γιούς εμείς οι μανούλες; Ό,τι και νάναι πάντως είναι εντυπωσιακό.

28 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΒΡΑΧΟ ΒΡΑΧΟ

Είναι βαριά η μοναξιά
είναι πικρά τα βράχια
παράπονο η θάλασσα
και μου 'πνιξε τα μάτια

Βράχο βράχο τον καημό μου
τον μετράω και πονώ
κι είναι το παράπονο μου
πότε μάνα θα σε δω

Πάρε με θάλασσα πικρή
πάρε με στα φτερά σου
πάρε με στο γαλάζιο σου
στη δροσερή καρδιά σου

Πάρε με να μη ξαναδώ
τα βράχια και το χάρο
κάνε το κύμα όνειρο
και τη σιωπή σου φάρο

Γίνε αστέρι κι ουρανός
γίνε καινούργιος δρόμος
να μην βαδίζω μοναχός
να μην πηγαίνω μόνος


Μίκης Θεοδωράκης
Δ. Χριστοδούλου
Σ. Καζαντζίδης

Αυτό το τραγούδι τραγουδήθηκε για τους και από τους ξενιτεμένους. Όμως έχει μια υποψία (βράχος, θάλασσα, χάρος…) Μακρονήσου. Το τραγουδούσαμε και μείς εξόριστοι στη Γιούρα και τη Λέρο. Δεν γνωρίζω τη πραγματική ερμηνεία του. Το καταθέτω όμως.

Στέργιος

Xavier είπε...

Αυτό το κόλλημα με τη μάνα, μου τη δίνει κι εμένα στα νεύρα. Υπάρχει και σήμερα 100% όταν ο έλληνας γιος ξενιτεύεται από την αγκαλία της μανούλας του, στην αγγαλιά της γυναικούλας του. "Ρε Σούλα, χάλια τα έκανες τα γεμιστά. Πάρε τηλέφωνο τη μάνα μου να σου πει τη συνταγή".

Γενικά αυτή η δυσκαμψία των ανθρώπων να απαγγιστρωθούν από τα παιδικά και εφηβικά τους βιώματα είναι κουραστική.

Όπου γης, πατρις. Αρκεί να μη σε βασανίζουν οι τοπικές αρχές...

cynical είπε...

Καλημερα Στεργιο. Εμεις παντως οταν το τραγουδουσαμε το αποδιδαμε σε τοπο εξοριας.
Και δω, πάλι ο αποχωρισμος από τη μανα, "...πότε μανα θα σε δω".
να δουμε αν ξερει κανεις άλλος την ερμηνεια του.

cynical είπε...

Καλημερα Xavier και καλη βδομαδα. Οπως και να το κανουμε αρχετυπικη φιγουρα η μανα. Αλλά στα πρωτα τραγουδια μονολπωλειται. Στα μεταγενεστερα πάντως οχι.

Τωρα για τη σχεση μανας γιου, αστο καλυτερα για άλλη φορα. Το ανεκδοτο ο μαμακιας το ξερεις; (...Ελενίτσα, μην και επαθε τιποτε η μαμα;)

Ανώνυμος είπε...

NP

Γεια σου cynical.
Λιγοστά, σχετικά, σήμερα τα σχόλια, σημάδι ότι η νεώτερη γενιά δεν έχει μεταναστευτικές εμπειρίες.

Ας αναφέρω εγώ κάτι από τη δική μου ψευδο-μεταναστευτική εμπειρία, που αφορά αρκετό κόσμο, αλλά έχει σημαντικές διαφορές από την παραδοσιακή μετανάστευση.
Είναι η μετανάστευση του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου εργαζόμενου. Όπου έδρα πολυεθνικής, και πατρίς. Κόσμος που αλλάζει τόπο κατοικίας προσδοκώντας καριέρα, ή απλά καλύτερο μισθό.
Θα ξεχώριζα 3 τύπους τέτοιων «μεταναστών»
· Το συντηρητικό ζευγαράκι που αλλάζει τόπο κατοικίας για να ντύσει με πολυτέλεια το μικροαστικό του όνειρο. Έχουν ωραίο σπίτι, ακριβό αυτοκίνητο, αλλά έχουν δει και τον κόσμο. Πρόσθετο θετικό σημείο: έχουν χεσμένα, εκατέρωθεν, τα πεθερικά.
· Γιάπηδες που αισθάνονται «καταδικασμένοι να επιτύχουν». Εδώ η καριέρα είναι πάνω από την προσωπική ζωή. Δυστυχώς ... (όχι τόσο για τους ίδιους, όσο, κυρίως, για τους άλλους...)
· Απάτριδες τυχοδιώκτες. Προσωπικά γνώρισα (πάντα εντός των πολυεθνικών) νεαρούς, δηλ έως. 35, συνήθως Άγγλους ή Ολλανδούς, που δούλευαν 2-3 χρόνια σε μια χώρα και μετά πήγαιναν στην επόμενη. Κοινό μακρινό όνειρο η Αυστραλία ή η Ν.Ζηλανδία. Κίνητρο δεν ήταν η καριέρα, απλά ήταν ένας τρόπος να κάνουν ενδιαφέρουσα μια ζωή, χωρίς δυνατά, θεωρώ, ερείσματα. . Κάνουν εύκολα παρέες με όσους είναι ίδιοι με αυτούς. Είναι εντυπωσιακό πόσο τυποποιημένα είναι τα αστεία, τα γούστα, η ιδεολογία αυτών των παιδιών που προέρχονται από διαφορετικές χώρες αλλά μετέχουν της ίδιας κουλτούρας.

Γενικώς, αυτή η μετανάστευση είναι ο καλύτερος τρόπος για να αγαπήσεις την Ελλάδα. Την βλέπεις μόνο στις διακοπές, και οι ασχήμιες της σου φαίνονται σχεδόν γραφικές.

nelly είπε...

το φεγγαρι μαγια μου κανες απο Μπιθικωτση ειναι οντως τραγουδαρα...

Και το Βραχο βραχο...

Και η Φαμπρικα επισης παροτι οι στιχοι ειναι πλεον ανεπικαιροι.

Κατα τα αλλα ο Καζαντζιδης δε μου λεει τιποτα με εξαιρεση κανα δυο τρια
που δεν μιλουν για ξενιτια...

Ο καζαντζιδης εχει τραγουδησει με τους Κατσιμιχαιους κομματι σχετικο.Εχει να κανει με την Ελλαδα,και βγαινει σε καποια φαση ο Καζαντζιδης και λεει"μην πας στη Γερμανια".Ειναι η στιγμη που γελαω πολυ...I cant help it... θα κατηγορηθω ως αναισθητη?

cynical είπε...

καλημερα ΝΠ και καλή βδομάδα. Για λιγα χρονια, συμφωνώ και γω σου δινεται η ευκαιρια να δεις και αλλους τροπους σκεψεις απο κοντα. Αλλά δεν ριζωνεις και ουτε φυσικά μπορεις να εμβαθυνεις.

Νομιζω οτι τωρα ολο και περισσοτερα παιδια το τολμουν, ιδιως αυτά που σπουδασαν εξω ή εκαναν ενα μεταπτυχιακο να δουλεψουν για λιγο χρονο. Τα πιο πολλά φαντάζομαι οτι επιστρεφουν.

Γιατι το ζευγαρακι που εχει χεσμενα τα πεθερικα το θεωρεις συντηρητικό; Λιγο ειναι αυτο που εχει κανει;

cynical είπε...

Γειά σου Νελλη.
Ο Καζαντζιδης κυριως μιλουσε στις φυλες των βορείων. Αν εισαι νοτια δικαιολογημενα δεν σου λεει τιποτα, οπως εμας δεν μας λενε τιποτα τα καλαματιανά και τα ρουμελιωτικα. Αλλος ο κοσμος του βορρα. Απο αλλου ηρθε, φυσικο ειναι.

Τον θυμαμαι αυτον το στιχο με τους Κατσιμιχαιους. Αλλά γιατι σου προξενει γέλιο;

NdN είπε...

Αυτό περίμενα! Το είπες ότι την Τρίτη θα είναι το 3ο μέρος!

Λοιπόν το κόλλημα με τη μάνα δεν μπορώ να το εξηγήσω επιστημονικά, απλά θα πω ότι όταν είσαι μακριά σε ξεχνάνε εύκολα πολλοί. Οι περισσότεροι σε θυμούνται λίγο πριν φτάσεις ή ακομά χειρότερα αφού έφτασες.

Είναι εύκολο να καταλάβεις σε ποιους πραγματικά έλειψες, ακόμα και αν δεν έχουν λείψει σε σένα το ιδιο. Λοιπόν στη μάνα λείπεις περισσότερο από όλους.

Και κάτι για τον Xavier. Πράγματι, όπου γης πατρίς, αλλά σαν τη Θεσσαλονίκη δεν έχει!

Από εκεί και πέρα ευχαριστώ που με μνημόνευσες και χαίρομαι που βοήθησα στο να αποκτήσεις εξτρα γνώσεις πάνω στο ελληνικό τραγούδι! Αν χρειαστείς οτιδήποτε άλλο πάνω στο ελληνικό τραγούδι (σκυλάδικο και μη - αλλά στο σκυλάδικο είμαι ειδικός!) μη διστάσεις!

Την καλημέρα μου!

cynical είπε...

Γεια σου NdN,
μπορεις αφοβα να χρησιμοποιησεις στο βιογραφικό σου το citation που σου εκανα, διοτι το blog ειναι στο citation index, με ψηλό μαλιστα impact factor.
Λοιπόν μιας και κατεχεις σπανια ειδικοτητα, πες μου, πού μπορω να βρω το ασμα, που με ταλαιπωρει καιρό τωρα
" ...πινω τους φραπεδες και ξηλώνω καναπέδες".

Ποιος το τραγουδαει; Προσοχή! Υπάρχει στ' αλήθεια. Δεν κανω πλάκα.

Greek Rider είπε...

@cynical έχω εντυπωσιαστεί πολύ από τη σημερινή σου ανάρτηση.

1) Δείτε εδώ από το youtube τον Εργάτη (ergatis) μια εντυπωσιακή στιγμή του Στέλιου.

2) Αυτό που λες με τις μανάδες είναι πολύ σοβαρό:
Η γυναίκα-μητέρα-κόρη αντιμετωπίστηκε για αιώνες ως απειλή και αρρώστια. Για τον Φρουδισμό, Λακανισμό και και τους μεταμοντέρνους η γυναίκα είναι ένας άλλου είδους άνδρας.

Η πατροκτονία στην οποία βασίζεται ο Νόμος και όλη η ψυχανάλυση αγνοεί την άρρητη δολοφονία της γυναίκας-μητέρας που κρίθηκε αναγκαία για την στερέωση των κοινωνικών τάξεων. Έτσι εξαφανίστηκε η γυναικεία υποκειμενικότητα!

Ο Καζαντζίδης θεοποιεί (στο πρόσωπο της μάνας) τη γυναίκα. Τη άλλο είναι αυτές οι αναφορές στη μάνα παρά η θεοποίησή της;

Με λίγα λόγια η κοινωνική τάξη εδραιώνεται στον άρρητο μύθο και τη συμβολική τάξη που επιβάλλει με το Νόμο. Η συμβολική παρείσφρηση της μάνας αλλάζει το μύθο σε μια προσπάθεια κατάργησης των κοινωνικών τάξεων.

(Για περισσότερες πληροφορίες Luce Irigaray, γνωστή προσωπικότητα του γυναικείου κινήματος που συγκρούστηκε σφοδρά με τον Λακανισμό)

Συγνώμη για την βίαιο εκχυδαϊσμό του καταπληκτικού αυτού πόστ αλλά παρασύρθηκα από την τελευταία σου παράγραφο για την αναφορά της μάνας και έκανα έναν συνειρμό.

Αν χρειαζόταν να αφήσω μόνο το 1 ή το 2 σε αυτό το σχόλιο θα άφηνα το 1.

Greek Rider είπε...

@ Επίσης να σου πω ότι η επιλογή αυτή των πόστ για τη μετανάστευση με κερασάκι στην τούρτα τον Στέλιο ήταν ότι καλύτερο, με διαφορά, έχω διαβάσει ποτέ στα blog και η καλύτερη πολιτική παρέμβαση. Ο Στέλιος είναι πρώτα πολιτικός-κοινωνικός και μετά υπαρξιακός-τραγικός.

Αν μπορεί ας κάνει αντίλογο σε αυτά τα πόστ ο οποιοσδήποτε νεοφιλελεύθερος που προσπαθεί να νομιμοποιήσει την ανισότητα...

Swell είπε...

Καλησπέρα Αλσήνικαλ, σωστότατη η παρατήρηση για τη συνεχή επίκληση της Μάνας. Μάλλον έχει δίκιο ο ΄Ελληνας δίτροχος. Αν ξεχάσει κανείς το νόημα των στίχων όμως, μοιάζει την ανάρτηση να την έγραψε ο Παπαστεφάνου.

Spyros Vlahos είπε...

Γιατί η λέξη "μάνα" είναι κόκκινη;
Σκέψου. Προς τα μέσα.

Ανώνυμος είπε...

ως ερευνήτρια κάνατε εξαιρετική δουλειά
ως dj την αδειάσατε την πίστα...

Ανώνυμος είπε...

Να μη ξεχνάμε για τον Στέλιο την αριστερή τοποθέτηση, τόσο από την κοινωνική στάση του όσο και από την οικογένεια που μετείχε στην Εθνική Αντίσταση και μετέπειτα την δολοφονία του πατέρα του από βασανιστήρια των δωσίλογων που έγιναν ξανά η «νόμιμη» εξουσία. Οι αναφορές του Καταντζίδη παρέπεμπαν άμεσα στην κοινωνική αδικία και έμμεσα στην πολιτική και η πλατιά διάδοση των τραγουδιών του ίσως αποτέλεσε έμμεση εκδίκηση του καταπιεσμένου λαού στον δυνάστη του. Λίγο πριν ο Θεοδωράκης βγει επιθετικά με πολιτικό τραγούδι ο Καζαντζίδης προηγήθηκε με κοινωνικό. Η τέχνη πάντα έχει τρόπους να εκφράζεται.

Στέργιος

cynical είπε...

Kαλημέρα Rider. H πολλαπλή σημειολογία των τραγουδιών του Καζαντζίδη! Σιγουρα ήταν το καταφυγιο και η φωνή καθε πονεμένου και φτωχού, ειδικά στα μέρη μου. Παρά την πατριαρχική δομή της κοινωνίας η μανα ηταν αυτή που πολυτραγουδηθηκε και οχι μονο απο Καζαντζιδη.
Αυτο που λες για τη "δολοφονια" της γυναικας σαν προυπόθεση στερεωσης των κοινωνικών τάξεων, εννοεις το περασμα απο μητριαρχια και τις διαφορετικες κοινωνικες δομες που υποστήριζε, στην πατριαρχια;

Πάντως, θα συμπλήρωνα, οτι η μανα για μενα συμβολιζει τη μήτρα και την δυνητική επιστροφη σαυτήν, δηλαδή στην ασφάλεια, στην ηρεμια, στην θαλπωρή, που είναι το αιωνιως ζητούμενο.

Πλάκα, πλάκα, ειδα χτες, οτι η ΕΡΤ3 εχει αφιερωμα στον Καζαντζίδη την Πέμπτη στις 10 η ωρα το βραδυ.

cynical είπε...

@Rider θερμά ευχαριστώ. Η μεταναστευση στην Αμερικη ειναι μακρινη. Ενω της Γερμανιας, η ταραγμενη εποχη που συνεβη, απο πολιτικη άποψη, και οι συνεπειες της ειναι ακομα νωπες σε πολλούς.

cynical είπε...

Καλημερα Στεργιο. Ποιοι ηταν αυτοι που ξενητευονταν μετα τον Εμφυλιο και το ρημαγμα της χωρας; Οχι παντως οι δωσιλογοι. Γιαυτους τους τελευταιους, δεν ειχε ειπωθει ποτε κουβεντα στην ελλαδα. Με εκπληξη βρηκα πριν απο ενα χρονο ισως και λιγοτερο ενα βιβλιο (μαλλον διδακτορικη διατριβη καποιου που δεν θυμαμαι το ονομα του) για αυτη τη φαρα και με ονοματα επι πλεον. Αν το εχεις υποψιν σου, θυμησε μου το.

Δεν μπορει, θα εχεις διαβασει κανενα βιβλιο του Λευτερη Μαυροπουλου. "Το άλλο μισό μου πορτοκάλι" που ειναι το τελευταιο του; Αν οχ,ι κανε το.

Ανώνυμος είπε...

Ως dj μπορεί να αδειάσατε την πίστα, αλλά γεμίσατε τις ψυχές (καί τα ποτήρια )ολονών.

Αλλωστε μιλάμε για πάλκο οι πίστες ήταν για τους λάτρεις του Μουζάκη

cynical είπε...

Παπαστεφάνου και Καζαντζίδης; Ανοσια μιξη!
Καλημερα Αλσουελ.

cynical είπε...

Το καταλαβα κ. Κ.Κ.Μοίρη. Οι μεζέδες μειναν ανεγγιχτοι και τα καραφακια στα αζητητα. Ουτε στη Δραπετσωνα που τα επαιξα τα τραγουδια, καταδεχτηκε κανενας να ριξει μια στροφη.

cynical είπε...

Καλημερα Σπύρο. Ειναι κοκκινη, για να ξεχωριζει με την πρωτη. Για να βλεπει ο αναγνωστης ποσες φορες επαναλαμβανεται. Τι να σκεφτώ άλλο; Βαζεις δυσκολα.

cynical είπε...

καλημερα ντε προφούντιε. Ξερεις κανενα καλο γιοματάρι; Βαζω κατι παλια σαρανταπεντάρια.

Greek Rider είπε...

@swell, Ο Παπαστεφάνου μιλάει για τον Καζα όπως ορισμένες χαζές τραγουδίστριες τραγουδάνε Μπέλου χαμογελώντας...

Ανώνυμος είπε...

Για τους Μακεδόνες των σκοτεινών περιόδων που δεν έγραψε και δεν τραγούδησε κανείς.

Οι παθόντες κρατούν ακόμη τα στόματα κλειστά… άλλοι εν ζωή άλλοι στον τάφο.
Το βάρος του φόβου που κληρονομήθηκε δεν έφυγε ακόμα.
Σφραγιστές και οι μνήμες, απωθούνται... Κανείς δε μιλάει φωναχτά.
Όλοι ξέρουν σιωπηλά τις οικογενειακές ιστορίες. Και σωπαίνουν… το αίμα της ιστορίας φαίνεται δεν έπηξε ακόμα.

Έτσι μένει ανοιχτό το έδαφος για κάθε λογίς σαλταδόρο της προπαγάνδας ένθεν και ένθεν να οργιάζει στα κανάλια….

Το θέμα ακόμη κάνει τζιζ…

Από το "Πολιτικό Καφενείο" τα παρακάτω:

http://politikokafeneio.com/Forum/viewtopic.php?t=14261&sid=93451f8687243c9566de75de251a09fe

«Στην Ελλάδα έλαβε χώρα στο πρόσφατο παρελθόν, όπως και σήμερα, μια «πολιτιστική γενοκτονία» των Μακεδόνων μέσω της απαγόρευση της διδασκαλίας της μητρικής τους γλώσσας στα σχολεία.

Άλλο πολιτιστικό έγκλημα αποτέλεσε η υποχρεωτική αλλαγή των σλαβικών τοπωνυμίων στα ελληνικά, όπως και η υποχρεωτική ανταλλαγή των οικογενειακών τους ονομάτων με ελληνικά. Η προσπάθεια αυτή θα μπορούσε ίσως να ήταν πιο αποτελεσματική εάν τους υποχρεώναμε να φορούν ένα κίτρινο αστέρι στο πέτο τους με το γράμμα Μ, όπως έκανε ο μακαρίτης Χίτλερ».

Δρ Γεώργιος Νακρατζάς

«Τέλος υπάρχει το θέμα των Σλαβομακεδόνων, οι οποίοι εγκατέλειψαν την Ελλάδα μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Η Ελλάδα αρνείται σε αυτούς τους πολιτικούς φυγάδες και στους απογόνους τους κάθε «δικαίωμα της επιστροφής», λέγοντας ότι ήταν προδότες, οι οποίοι στερήθηκαν τα πολιτικά τους δικαιώματα με το να αγωνιστούν με τον Κομουνιστικό Δημοκρατικό Στρατό, ο οποίος ζήτησε την απόσπαση της ελληνικής Μακεδονίας από την Ελλάδα. Μετά την ήτα των κομμουνιστικών δυνάμεων στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο, πολλοί από τους στρατευμένους κατέφυγαν στις χώρες του τέως σοβιετικού μπλόκ, περιλαμβανομένων περίπου 30.000 στην τότε γειτονική Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Οι ιδιοκτησίες τους στην Ελλάδα κατασχέθηκαν από το κράτος και ανακατανομήθηκαν στους κατοίκους της περιοχής. Το 1983, ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου πέρασε έναν νόμο επιτρέποντας τον επαναπατρισμό των κομουνιστών πολιτικών προσφύγων. Εν τούτοις, οι Σλαβομακεδόνες εξαιρέθηκαν από αυτήν την συμφωνία, διότι ο νόμος εφαρμόσθηκε μόνο στους εθνικά Έλληνες».

Article of Mr Takis Michas

Ο κύριος Μίχας, Έλληνας δημοσιογράφος, είναι ο συγγραφέας του «Ανίερος Συμμαχία: Ελλάδα και Σερβία του Μιλόσεβιτς» (Univesity of Texas A & M Press, 2002)

Ανώνυμος είπε...

Ανείπωτες προσφυγιές

Πρωί 19.6.08 βρήκα στο λεωφορείο έναν παλιό φίλο και συνεργάτη, ιστορικό. Παλιός αντάρτης έζησε χρόνια με σλαβομακεδόνες γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τις γκρίζες εποχές. Ήταν και «στα μέσα» εκείνο το καιρό με πρόσβαση σε τεράστιο αρχείο. Του ζήτησα ένα βιβλίο ή βιβλία για το σλαβοακεδονικό που να έχουν μια αντικειμενικότητα και να είναι τεκμηριωμένα. «Όχι» μου λέει. «Τι όχι;» του λέω. «Δεν υπάρχει άλλο τι να σου πω…»! «Μα και μεταξύ μας;» σκέφτηκα. Δεν το περίμενα γιατί ξέρω ότι αυτά τα θέματα τα συζητάμε πάντα ανοικτά. Από τη συζήτηση όμως μέχρι τη γραφή… μου ήρθε πάλι εκείνος ο αφανής φόβος ανασκάλησης του ζητήματος και η εναρμονισμένη ομερτά μεγάλου μέρους ανθρώπων με γνώση.

Μου είπε να ψάξω μήπως βρω κάτι στο βιβλίο του παλιού φίλου Αλέκου Δάγκα (με Γ. Λεοντιάδη μαζί) «Το Ελληνικό Εργατική Κίνημα έναντι του φασισμού και του πολέμου 1934 – 1941» αλλά δεν το πιστεύω. (Έκδοση: Παπαζήσης, 2007). Ετοιμάζουν και ένα άλλο βιβλίο πιο σχετικό. Κατά καιρούς έχω διαβάσει για το θέμα αλλά ήταν αποσπασματικές αλήθειες, προσωπικές εμπειρίες κλπ. Ωστόσο έχω ακούσει πιο πολλά απ’ ότι θα φαντάζονταν κανείς. Τι να πω όμως… Αυτός ο πόνος δεν τραγουδιέται. Η ιστορία έχει δράκο που την καταρώει.

Και για να μη περιοριζόμαστε χρονικά να θυμίσω τις προηγούμενες προσφυγιές σλαβομακεδόνων του 1912-13, 1917-18, τις ανταλλαγές πληθυσμών τη δεκαετία του ’20, τα 2 κύματα του 1944 – 1949. Κάποιοι κάνουν ότι δεν γνωρίζουν τίποτα για τις παροικίες των σλαβομακεδόνων στην Αυστραλία, στον Καναδά, στις ΗΠΑ… από πού μετανάστες ήταν αυτοί; Από τη… Βουλγαρία και Σερβία;;;; αστείο πράγμα, ποτέ αυτές οι χώρες δεν είχαν μεταναστευτικό ρεύμα τέτοιου τύπου.

Να θυμίσω ακόμη και τις αντίστοιχες προσφυγιές των Ελλήνων της Α. Ρωμυλίας και της "Μακεδονίας του Πιρίν" κλπ όπου τα βάσανα ήταν ακριβώς τα ίδια και η ιστορία τους αντάμειψε με τη σιωπή.

Να θυμίσω τέλος και την βίαιη αλλαγή 6 φορές του οικογενειακού μας επωνύμου;;;

Είναι άγνωστο πότε θα ειπωθεί η αλήθεια.

Στέργιος

cynical είπε...

Καλημερα Στέργιο,
Για τη Δυτικη Μακεδονια, δεν ξερω πολλά. Και αυτό γιατι η περιοχη απετελεσε ταμπου. Οπως και άλλες εξ άλλου. Η ιστορια εξιδανικευσε καποιες περιοδους, άλλες τις αποσιωπησε, άλλες τις μασκαρεψε. Ετσι γινεται παντα.

Πάντως, βλέποντας τα πραγματα απο αποσταση, μπορεί να υποθεσει κανεις ότι δεν γινοταν και διαφορετικά εκεινη την περίοδο, εφ' όσον η τάση ηταν να δημιουργηθει ενιαια εθνικη συνειδηση. Αυτο συνέβαινε παντού στην Ευρωπη. Επρεπε ολοι να γινουν "έλληνες" βασει ενος ορισμενου προτυπου. Και επεσε πολύ βια. Και ο φοβος κραταει ακομα και μεχρι σημερα.

Υπάρχει το βιβλιο της Αναστασιας Καρακασίδου
"Fields of Wheat, Hills of Blood: Passages to Nationhood in Greek Macedonia, 1870-1990 with University of Chicago Press (1997), σχετικά με την εθνικη ταυτοτητα των ελληνων στα βαλκανια και Μακεδονια. Πριν απο χρονια ειχε ξεσηκωσει διαμαρτυριες. Η γυναικα ειναι ακαδημαικος απο το Κολούμπια και φαντάζομαι ότι δεν εξυπηρετει σκοπιμοτητες. Έχει μεταφραστει στα ελληνικα απο εκδ. Οδυσσεας.

Οπως επισης και η Ρίκη Βαν Μπούσχοτεν απο το Παν. Θεσσαλιας, που κατεγραψε μαρτυριες απο την περιοχη των Γρεβενων και τις εξεδωσε σε βιβλια.

Επειδή καποια εποχη ειχαμε οικογενειακες σχεσεις με καταγομενους απο Φλωρινα, ακουγα συνεχεια για το Μοναστηρι, την πόλη η οποια βρισκόταν στο κεντρο ενδιαφεροντος και της ζωής τους.