ΥΛΙΚΟ ΓΙΑ ΑΡΓΟΣΧΟΛΟΥΣ

Τί μπορεί να κάνει κάποιος αργόσχολος που του αρέσει να περιδιαβαίνει έτσι στη τύχη, ας πούμε Κυριακή νωρίς τ’ απόγευμα, τα σοκάκια και τα παρασόκακα μιας πόλης και του οποίου το μάτι αρνείται να αιχμαλωτιστεί από τα, πολλές φορές, προκλητικά εμπορεύματα των βιτρινών;

Τί άλλο, από το να εκτρέψει το μάτι είτε προς τους άλλους βιαστικούς ή εξ ίσου αργόσχολους διαβάτες, είτε να το στρέψει προς τα πάνω και προς τις επιγραφές των καταστημάτων, οι οποίες, ενώ κατά κανόνα είναι απρόσωπες και χωρίς έμπνευση, μερικές φορές τυχαίνει να αποζημιώνουν τον παρατηρητή παρέχοντάς του υλικό για πρώτης τάξης σενάρια και ονειροφαντασίες.

Παρά το γεγονός ότι το ψάρεμα ιδιότυπων επιγραφών δεν στερείται συγκινήσεων, (με ολίγους είναι αλήθεια, αλλά πιστούς και αφοσιωμένους οπαδούς), προς το παρόν δε θ’ ασχοληθώ με την ευφρόσυνο αυτή δραστηριότητα, αλλά με μια παραπλήσια και συγγενική, που είναι η συλλογή ιδιότυπων επωνύμων.

Πουθενά αλλού δεν εντόπισα τέτοια μεγάλη συγκέντρωση ευφάνταστου και χαρακτηριστικού υλικού, όση σε μερικά μόνο μέτρα δρόμου στην κεντρική αγορά του Ηρακλείου, στην επικράτεια της Κρήτης.

Έτσι διαπίστωσα ότι δεν ήταν λίγοι οι έμποροι που λέγονταν Φονιαδάκηδες, μην αφήνοντας καμιά αμφιβολία για την προέλευση του ονόματος αυτού, προφανώς από τις ακραίες πράξεις κάποιου ζόρικου μακρινού παππού, πράγμα όχι ασυνήθιστο για έναν τόπο ο οποίος καθαγίαζε και ακόμη εν μέρει καθαγιάζει τη βεντέτα.

Ακόμα υπήρχε κάποιος ονόματι Νερολαδάκης, ο οποίος, σε αρμονική συνέργια με το εμπόρευμα που διακινούσε, ήταν ονομαστός έμπορος λαδιών με αξιοσέβαστο μαγαζί σε κεντρικό σημείο της αγοράς, στο Μεϊντάνι. Είτε το όνομα αυτό είχε δοθεί από κάποιον πρόγονο που είχε περίσσεια μαύρου χιούμορ, είτε γιατί κάποιος άλλος στη σειρά την είχε κάνει τη λαδιά και είχε πιαστεί, από άγνοια βέβαια, μιας και το νερό και το λάδι δεν θέλουν να ταιριάξουν, το σίγουρο ήταν ότι ο τωρινός κύριος Νερολαδάκης δεν ένοιωθε καθόλου δυσάρεστα με τ’ όνομά του. Άσε που αυτός θα ‘ταν κι ένας λόγος για να περάσει κάποιος το κατώφλι του μαγαζιού του, γιατί, τί διάολε; Είναι δυνατόν ένας έμπορας να πουλάει νερωμένο λάδι και ταυτόχρονα να το διαφημίζει έτσι φαρδιά πλατιά και ξεδιάντροπα; Δε γίνεται. Γι’ αυτό λοιπόν, δεν θα ήταν παρακινδυνευμένο να υποθέσουμε ότι λόγω ακριβώς αυτού του ονόματος το μαγαζί του κυρίου Νερολαδάκη αυγάτιζε και ότι πάλι λόγω αυτού του ονόματος η κυρία Νερολαδάκη, που σίγουρα στην αρχή θα της ξίνιζε, θα μπορούσε να κάνει τις διακοπές της σε αξιοπρεπή ξενοδοχεία κάπου κοντά στην Ελούντα.

Τέλος, δυο στενά παρακάτω υπήρχε ο κύριος Εφταμηνιτάκης, που τόσο ο ίδιος όσο και τα παιδιά του δεν χρώσταγαν σε τίποτε να κουβαλούν για τόσες γενιές τον απόηχο της ατυχούς εγκυμοσύνης μια κάποιας μακρινής γιαγιάς. Δεν θυμάμαι τι κατάστημα διατηρούσε ο εν λόγω συμπαθής, και παρά το όνομά του, ευτραφής κύριος, πάντως είμαι σίγουρη ότι δεν ήταν εμπορικό με ρούχα για μέλλουσες μαμάδες. Αν ήταν τέτοιο, σίγουρα θα είχε κλείσει από καιρό, γιατί σίγουρα καμιά τους δεν θα τόλμαγε όχι μόνο να περάσει το κατώφλι, μα ούτε καν να βρεθεί στον ίδιο δρόμο με δαύτο.