Η Nύφη Πάει Μετρό

Οι μεγάλες πόλεις έχουν τη χάρη τους. Οι πολύ μεγάλες ακόμη περισσότερες. Μπορεί να στα παίρνουν από τη μιά, με την ανυπόφορη κίνηση, τη ρύπανση, τις αποστάσεις, και, και..., από την άλλη όμως σε χορταίνουν από πράματα και θάματα, εκδηλώσεις, δυνατότητες, ευκαιρίες, εικόνες, παραξενιές, εμπειρίες. Πλούσιο περιβόλι τα σπλάχνα τους, να γευτείς και να κορφολογήσεις ό,τι τραβάει η καρδιά σου.

Κάθε γειτονιά κι άλλο τοπίο, κι οι δρόμοι της γιομάτοι ανθρώπους και ιστορίες. Από μακριά, είναι πλήθος χρωματιστό και αδιάφορο, άνθρωποι χωρίς πρόσωπα, ποτάμι ρευστό, αργόσυρτο και κολλώδες, κι αν σταθείς ακόμα μακρύτερα, στατικό· όσοι πάνε προς τη μια μεριά, άλλοι τόσοι πηγαίνουν και προς την άλλη. Κι όμως γοητευτικό, παρακίνησε πολλούς να ριχτούν μέσα του, να παρασυρθούν και να κολυμπήσουν.

Από μέσα από το πλήθος όμως, οι άνθρωποι έρχονται σιγά-σιγά και αποκτούν πρόσωπο και χαρακτηριστικά. Γίνονται άτομα, άγνωστα, που ορισμένα από αυτά, έχοντας κάτι το ιδιαίτερο αλλά προς στιγμή αδιευκρίνιστο, σε προκαλούν να διασταυρώσεις το βλέμμα σου, να τ’ ακουμπήσεις λίγο παραπάνω πάνω τους και να τα παρατηρήσεις. Το πλήθος σου εξασφαλίζει ελευθερία κινήσεων. Μπορείς να εστιάσεις στον οποιονδήποτε, να τον επεξεργαστείς, ν’ αφεθείς να μαντέψεις την ιστορία του και ν’ αρχίσεις να πλάθεις τις δικές σου ιστορίες. Αλλά κι όταν κάποια στιγμή αλλάζει θέση και τον χάνεις, κάποιος άλλος στο οπτικό σου πεδίο έρχεται να τραβήξει το νήμα παραπέρα και να προσθέσει καινούργια επεισόδια στην ιστορία που ξεκίνησε ο προηγούμενος.

Κάθε βόλτα στην πόλη κι ένα μυθιστόρημα. Κάθε γωνιά και μια σκηνή, αρκεί νάχεις διάθεση και μάτια να ξεχωρίζεις. Ένα μεγάλο παζάρι με χιλιάδες μικρές κωμωδίες και δράματα, παραξενιές και εκπλήξεις. Το προνόμιο αυτό, στο δίνουν μόνο οι μεγάλες πόλεις. Απλή στατιστική. Τόσοι άνθρωποι διασταυρώνονται κάθε στιγμή, κάποτε θα τύχει κάποιο συναπάντημα να δώσει το απρόβλεπτο, το μοναδικό και το σπάνιο, που θα κάνει την ψυχή σου να ξεχειλίσει από συναισθήματα. Είναι το δώρο της σ’ αυτούς που την αποδέχονται και την διεκδικούν.

Παρασκευή απόγευμα, ανεβαίνοντας βιαστικά τις κυλιόμενες σκάλες του μετρό μπλέχτηκαν τα πόδια μου στο μακρύ φουστάνι της μπροστινής μου. Έκπληκτη σήκωσα τα μάτια και αντίκρισα μια νύφη, ένα κοριτσόπουλο, ήταν δεν ήταν είκοσι, με το άσπρο της το νυφικό, το λευκό της πέπλο και τ’ αναρίθμητα μαργαριτάρια, σταγόνες πλεγμένες στα μαλλιά της. Δίπλα της στεκόταν ο γαμπρός, παλικαράκι, με το μαύρο του κουστούμι, όπως ορίζει η περίσταση, να την κρατάει αγκαζέ, ανέβαιναν κι οι δυο βιαστικοί κοιτώντας μπροστά, δίνοντας την εντύπωση πως δεν είχαν αίσθηση του πλήθους που τους περιτριγύριζε. Κοίταξα γύρω μου και μου φάνηκε πως δεν ήταν μόνοι τους, Ότι τους συνόδευαν κάποιοι μεγαλύτεροι, κάποια μαμά, κάποιος πατέρας ίσως. Δεν διέκρινα όμως κανέναν να είναι ιδιαίτερα καλοντυμένος, όπως θα άρμοζε. Παραξενεύτηκα.

Όταν ανεβήκαμε πάνω, εγώ έστριψα δεξιά και βγήκα στη μια πλευρά της λεωφόρου, αυτοί αριστερά, απ’ την άλλη, κι έτσι τους έχασα. Η περιέργεια όμως με έτρωγε, και κοντοστάθηκα στο πεζοδρόμιο κοιτώντας επίμονα απέναντι, μπας και τους εντοπίσω. Πέρασαν κάποια λεπτά, κι αφού διαλύθηκε κάπως το πλήθος, τους διέκρινα να περπατούν, πάντα αγκαζέ. Δεν χωρούσε αμφιβολία, δεν τους ακολουθούσε κανένας. Ήταν μόνα τους. Τα δυο τους.

Τ’ ακολούθησα απ’ τ’ απέναντι πεζοδρόμιο, βαδίζοντας στο ρυθμό τους. Όταν σταμάτησαν, σταμάτησα και ‘γω, μη θέλοντας να τα χάσω από τα μάτια μου. Δεν ξέρω, αλλά περίμενα κάποιος να βρισκόταν τουλάχιστον εκεί να τα προϋπαντήσει, με τις αγκάλες ανοιχτές, με κάποιο στολισμένο αυτοκίνητο. Τα παιδιά μετά από κάποια απόσταση σταμάτησαν. Να, είπα μέσα μου. Τώρα θα έρθει αυτός ο κάποιος να τα περιμαζέψει.

Δίπλα μου, αντιλήφθηκα ένα ζευγαράκι, δυο νέα παιδιά, που σαν και μένα είχαν σταθεί κι αυτά και χάζευαν τη νύφη. Φαίνονταν συγκινημένοι, όπως και ‘γω, κι έτσι πήρα το θάρρος να τα πειράξω.

Να το πάρεις το κορίτσι, είπα στον νεαρό. Τί περιμένεις.

Αυτό του λέω και ‘γω, απάντησε το κορίτσι. Και τα μάτια της σπινθηροβόλησαν με μιας .

Πόσο είστε; τους ρωτάω. Τα πιάσατε τα είκοσι;

Εγώ είμαι είκοσι, απάντησε η μικρή.

Κι εγώ εικοσιτέσσερα, ακολούθησε το αγόρι.

Κατάλληλη ηλικία για παντρειά, παιδιά, ώστε άμα χωρίσετε να είστε ακόμα νέοι για να μπορείτε να ξαναφτιάξετε τη ζωή σας! Ως τότε και τα παιδιά σας θα έχουν μεγαλώσει, μια χαρά θα είστε!

Καλό ακούγεται, απάντησε η κοπέλα και το μέτωπό της φωτίστηκε ακόμα πιο πολύ.

Ο νεαρός διστακτικός, τα μασούσε, αλλά η μικρή είχε πάρει φόρα.

Κοίταξε, του λέω του μικρού, αν το αποφασίσετε, εγώ θα σας παντρέψω. Αλλά, θα πάμε στην εκκλησία, στο Δημαρχείο, ή όπου αλλού θέλετε με το μετρό.

Και έδωσα το τηλέφωνό μου στην κοπέλα, που το άρπαξε στο πι και φι και το καταχώνιασε στην τσέπη της.

Εν τω μεταξύ η νύφη και ο γαμπρός στέκονταν ακόμα εκεί στο απέναντι πεζοδρόμιο ακίνητοι και μόνοι. Κάποια στιγμή πέρασε το λεωφορείο της γραμμής και μας τους έκρυψε. Όταν ξεκίνησε και απομακρύνθηκε τα παιδιά δεν ήταν πια εκεί.

Καλό ταξίδι να έχετε, τους ευχήθηκα από τα βάθη της καρδιάς μου.

Μην χάσεις το τηλέφωνο, φώναξα της κοπέλας, καθώς απομακρυνόμουν.